Blanche Delacroix
| ||
| Leopold II van België, 2e koning der Belgen (1865-1909), soeverein van de Onafhankelijke Congostaat (1885-1908)
| ||
| Prins van België | ||
| Leopold II in de Belgische Senaat · Aanvalsplan op Nederland
| ||
| Koningschap | ||
| Aanslag op Leopold II · Onafhankelijke Congostaat · Gruweldaden in Congo-Vrijstaat
| ||
| Koninklijke familie | ||
| Maria Hendrika van Oostenrijk | ||
| Louise · Leopold · Stefanie · Clementine | ||
| koninklijke familie | ||
| Buitenechtelijke relaties | ||
| Cléo de Mérode · Blanche Delacroix | ||
| Lucien Durrieux · Philippe Durrieux
| ||
| Residenties | ||
| Kasteel van Laken · Koninklijk Paleis van Brussel · Kasteel van Ciergnon
| ||
| Overige | ||
| Ruiterstandbeeld op de Zeedijk in Oostende · Koninklijke Schenking · Gennaro Rubino · Orde van Leopold II · Leopoldstad · King Leopold's Soliloquy · Villa Leopolda | ||
 monogram van de koning |
Blanche Zélie Joséphine Delacroix, alias Caroline Lacroix, barones van Vaughan (Boekarest, 13 mei 1883 - Cambo-les-Bains, 12 februari 1948) was de minnares van koning Leopold II van België.
Afkomst[bewerken | brontekst bewerken]
Blanche, ook gekend als Caroline, was de dochter van de bescheiden ambtenaar Jules Delacroix en Catherine Josephine Sébille. Al op jonge leeftijd was ze barmeid en prostituée in Parijs.
Relatie met Leopold II[bewerken | brontekst bewerken]
Ontmoeting[bewerken | brontekst bewerken]
Drie jaar voor de dood van zijn echtgenote koningin Marie-Henriette kreeg de 64-jarige koning in 1900 een relatie met het 16-jarige, goed opgeleide meisje uit Parijs. De twee zouden elkaar hebben ontmoet op de wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs. Naar verluidt vroeg de vorst haar of ze wist wie hij was, waarop ze antwoordde: 'Koning Oscar van Zweden'.[1] Andere bronnen houden het erop dat ze al in 1899 kennis maakten in het Parijse hotel Elysée Palace. Het meisje verbleef er met haar minnaar Antoine Durrieux, een voormalig legerofficier met een gokreputatie die bij gelegenheid ook haar pooier zou zijn geweest.[2] Leopold liet zich voorstellen, en de kortstondige verhouding die volgde, groeide uit tot iets blijvends.
Installatie[bewerken | brontekst bewerken]
Na de dood van de verstoten koningin Maria-Hendrika (19 september 1902), konden de geliefden zich grotere toenadering permitteren. Leopold bracht Blanche onder in de Villa Vanderborght, vlak bij het Kasteel van Laken. In Oostende liet hij, om zijn Très Belle[3] discreet te kunnen bezoeken, een tunnel aanleggen onder de Parijsstraat, tussen de Venetiaanse Gaanderijen, een deel van zijn Koninklijke Villa en haar Villa Caroline. Na zijn dood liet Albert I, Leopolds opvolger, deze gang onmiddellijk dichtmetselen en instorten.
Leopold overstelpte haar met geschenken, waaronder in 1908 het kasteel van Balincourt in Arronville (Val-d'Oise) en de Villa Les Cèdres in Saint-Jean-Cap-Ferrat (vlak bij zijn eigen Villa Leopolda). Desondanks kreeg hij een rivaal, want Durrieux dook weer op.
Er is haar eveneens een woonst te Brussel gebouwd geweest, dat monumentaal pand is vandaag in handen van de familie Buyck.
Kinderen en huwelijk[bewerken | brontekst bewerken]
Twee kinderen werden uit hun relatie geboren: Lucien Philippe Marie Antoine (1906-1984), door zijn vader verheven tot hertog van Tervuren, en Philippe Henri Marie François (1907-1914), die de titel graaf van Ravenstein kreeg. Deze laatste had een stomphand, een afwijking die veel voorkwam in het geslacht Saksen-Coburg en Leopold II zo sterkte in het geloof dat hij wel degelijk de vader was. Beide adellijke titels werden informeel verleend en nooit door de Belgische Staat erkend. Leopold was zeer gelukkig met zijn jongste kinderen, daar zijn troonopvolger op jonge leeftijd gestorven was.
Op 12 december 1909 trouwde Leopold kerkelijk met Blanche. Volgens Blanche werd ze door de koning aan Auguste Goffinet voorgesteld met de woorden: "Messieurs, voici ma veuve" (Ziehier, heren, mijn weduwe). Het was een trouwplechtigheid "in articulo mortis" (op het moment van sterven), geleid door een aan het paleis verbonden priester. Omdat er geen burgerlijk huwelijk aan was voorafgegaan, was de verbintenis onwettig. Voor het Vaticaan was ze echter geldig,[4] in alle kerken werd een herderlijke brief afgelezen die het huwelijk plechtig verkondigde.[5] Blanche werd de titel barones de Vaughan gegeven, hoewel daaraan nooit een koninklijk besluit ten grondslag heeft gelegen.
Enkele dagen na het huwelijk onderging Leopold een operatie die hij niet overleefde.
Begunstiging en rechtszaken[bewerken | brontekst bewerken]
Na de dood van de koning moest Delacroix Brussel meteen verlaten, maar niet zonder een fortuin aan geld, waardepapieren en juwelen mee te nemen. De koning was vervreemd van zijn drie dochters en had haar zoveel mogelijk begunstigd. Om de wettelijke beperkingen te omzeilen, had hij een trust opgezet. Deze werd succesvol aangevochten door zijn dochters en de Belgische regering. Ook de onroerende eigendommen op naam van Caroline werden in beslag genomen.
Later leven[bewerken | brontekst bewerken]
Acht maanden na het overlijden van Leopold, in 1910, trouwde Blanche met haar vroegere minnaar Antoine Durrieux, waarna de twee kinderen door hem werden erkend en zijn familienaam aannamen. Al in 1912 werd de scheiding uitgesproken.[6] Blanche was nog rijk genoeg om het hoederecht over haar kinderen veilig te stellen door Durrieux een miljoen frank toe te schuiven.
In 1948 overleed Blanche aan suikerziekte in "Villa Kayola" in Cambo-les-Bains. Of ze toen straatarm was, zoals de verhalen willen, is verre van zeker. Ze vond haar laatste rustplaats op het Cimetière du Père-Lachaise in Parijs, samen met haar voormalige man Durrieux, haar broer en haar vroeggestorven kind Philippe.
Haar zoon Lucien trouwde in 1927 met Lucie Gracieuse Mundutey (1900-2005). Er zijn geen nakomelingen. Lucien overleed in 1984 te Cambo-les-Bains en werd er begraven. Op zijn graftombe staat hij als Lucien Duc de Tervueren van Saxe-Cobourg-Gotha, wat zijn afstamming van Leopold II van België aangeeft.
Publicaties[bewerken | brontekst bewerken]
- Baronne de Vaughan, Quelques souvenirs de ma vie, Paris, Flammarion, 1936.
- Baronne de Vaughan, Presque reine: mémoires de ma vie, s.l., Le livre de Paris, 1944.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Leo Van Audenhaege, Barones de Vaughan. De liefde van Leopold II, Gent, Reinaert/Het Volk, 1985. ISBN 9063340648
- Erna Schelstraete, Blanche Delacroix. Koningin voor één dag, Leuven, Uitgeverij Van Halewyck, 2013. ISBN 9789461311689
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (en) LVB.net
- (en) The WorldRoots Royal Pages
Bronnen, noten en/of referenties
|