Europese PGA Tour

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Europese PGA Tour
Sport Golf
Opgericht 1972
Voorzitter Neil Coles
Landen Europa
Afrika
Azië
Noord-Amerika
Australië
Meeste titels Vlag van Spanje Severiano Ballesteros (50)
Officiële website
Portaal  Portaalicoon   Golf

De Europese PGA Tour is een organisatie van golftoernooien, die van 1972 tot en met 1983 georganiseerd werd door de Britse Professional Golfers' Association (Britse PGA). In 1984 werd de Europese PGA Tour onafhankelijk van de Britse PGA en organiseert sindsdien zelf toernooien.

De meeste toernooien vinden plaats in de Europese landen, maar er worden ook golftoernooien georganiseerd buiten Europa.

In begin de jaren 1990 richtte de Europese PGA Tour twee nieuwe golftours op: de Europese Challenge Tour en de Europese Senior Tour.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

In 1901 werd de officiële Professional Golfers' Association (Britse PGA) opgericht, die gevestigd was in Londen. In 1971 werd John Jacobs aangesteld als de toernooidirecteur van de PGA en dit leidde tot het oprichten van de PGA European Tour (Nederlands: Europese PGA Tour).[1] Een jaar later ging de Europese PGA Tour officieel van start en in 1976 introduceerde Ken Schofield, die John Jacobs verving, de "Qualifying School". Deze vond plaats op drie verschillende golfbanen in het Verenigd Koninkrijk. Er werden in dat jaar 127 kaarten uitgedeeld op de drie kwalificatietoernooien voor de golfers.[1] Sinds 1979 mogen de Europese golfers van de PGA deelnemen aan de Ryder Cup. Voor 1979 mochten alleen de golfers van de Britse PGA hieraan deelnemen.[1] In 1984 werd de Europese PGA Tour onafhankelijk van de Britse PGA en wordt voortaan georganiseerd door de Europese PGA.[1]

In 1990 maakte de Europese PGA met de European Challenge Tour een nieuwe serie van golftoernooien voor golfers om zich te kunnen te kwalificeren voor de Europese PGA Tour.[1]. Het European Senior Tour werd in 1992 gecreëerd, hieraan mogen alleen golfers van 50 jaar of ouder deelnemen.[1] In 1996 vierde de European Tour zijn 25-jarige bestaan en er ontstond een nieuw wereldwijde golforganisatie, de "International Federation of PGA Tours", waarbij de Europese PGA Tour, de Amerikaanse PGA Tour, de Zuid-Afrikaanse PGA Tour, de Australaziatische PGA Tour en de Japanse PGA Tour samenwerken.[1]

Enkele statistieken tot aan het 40-jarig jubileum:

In 2013 introduceerde de Europese PGA de "Final Series", die bestaat uit de BMW Masters (US$ 7.000.000), de WGC - HSBC Champions (US$ 8.500.000) in China, het nieuwe Turkish Open (US$7.000.000) en het DP World Tour Championship (US$ 8.000.000) in Dubai. Aan het laatste toernooi mogen alleen spelers meedoen die twee van de drie toernooien van de Final Series hebben meegedaan.

Spelerscategorieën[bewerken | brontekst bewerken]

Afhankelijk van eerdere prestaties wordt een speler in een bepaalde categorie gezet. De meest voorkomende zijn categorie 7 (de nummers 1-120 van het voorgaande jaar) en categorie 10 (winnaars op de Challenge Tour van het voorgaande jaar). Als de speler via de Tourschool een spelerskaart krijgt, komt hij in categorie 11 of 14, wint hij een toernooi, dan klimt hij naar boven. Spelers in categorie 11 kunnen niet aan alle toernooien deelnemen, en moeten hun kansen grijpen als ze die krijgen.

Nederlandse spelers op de Tour[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende Nederlandse spelers hebben een spelerskaart (gehad) voor de Europese Tour (ET) of de Challenge Tour (CT) :

Speler 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016
Wil Besseling
CT
ET
CT
CT
CT/ET
CT
CT
CT
CT
Robert-Jan Derksen
CT
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
gestopt
Maarten Lafeber
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
ET
CT
CT
CT
Joost Luiten
ET
CT
ET
ET
ET
ET
ET/US
ET/US
ET
Rolf Muntz
ET
ET
ET
ET
ET
gestopt
Taco Remkes
CT
ET
CT
CT/ET
CT
Reinier Saxton
ET
CT
Tim Sluiter
ET
ET
CT
CT
CT
gestopt
Floris de Vries
CT
ET
*) CT
CT
Inder van Weerelt
CT
CT
CT
ET
ET
gestopt

*) Wegens medisch uitstel mag hij in vier toernooien van 2012 proberen zijn kaart te behouden.
US = speelde op de Amerikaanse Tour

Joost Luiten speelde in 2014 9 toernooien op de Amerikaanse PGA Tour en in 2015 13 toernooien. Daarna stond hij nummer 84 op de wereldranglijst [1].

Belgische spelers op de Tour[bewerken | brontekst bewerken]

Colsaerts

Nicolas Colsaerts speelde van 2001-2007 op de Tour en kwam in 2010 weer terug. In 2003 haalt hij de 77ste plaats op de Order of Merit. Hij speelt ook op de Amerikaanse PGA Tour.
Thomas Pieters behaalde in 2015 zijn eerste overwinning op de Europese Tour.
Nicolas Vanhootegem heeft enkele jaren op de Tour gespeeld en in 2000 de 98ste plaats bereikt.
Didier De Vooght speelde deels op de Tour, deels op de Challenge Tour.

Ereleden[2][bewerken | brontekst bewerken]

In 2016 werd op Wentworth het 50ste erelidmaatschap van de Europese Tour aan Danny Willett uitgereikt nadat hij in april 2016 de Masters had gewonnen.

Club van 500[bewerken | brontekst bewerken]

Het wordt gevierd wanneer een speler zijn 500ste toernooi speelt. Hij krijgt een graveerde zilveren ijsemmer, ontworpen door Thomas Lytte. In 2005 was Miguel Ángel Martín de eerste continentale speler die zijn 500ste toernooi speelde, snel gevolgd door zijn landgenoot Santiago Luna. Ingacio Garrido was op de leeftijd van 40 jaar en 302 dagen de jongste speler die een ijsemmer ontving.

Een overzicht van golfers die meer dan 500 wedstrijden hebben gespeeld:[3]

Naam # Debuutjaar
Vlag van Schotland Sam Torrance 706 1972
Vlag van Engeland Barry Lane 684 1982
Vlag van Spanje Miguel Ángel Jiménez 657 1983
Vlag van Engeland Roger Chapman 619 1982
Vlag van Ierland Eamonn Darcy 610 1972
Vlag van Engeland Malcolm MacKenzie 605 1981
Vlag van Schotland Colin Montgomerie 602 1986
Vlag van Schotland Gordon Brand jr. 597 1982
Vlag van Spanje Santiago Luna 597 1984
Vlag van Engeland Peter Baker 596 1986
Vlag van Ierland Des Smyth 594 1974
Vlag van Engeland Paul Broadhurst 589 1988
Vlag van Wales Phillip Price 570 1989
Vlag van Engeland Mark James 568 1976
Vlag van Schotland Paul Lawrie 566 1992
Vlag van Ierland Paul McGinley 560 1989
Vlag van Wales Mark Mouland 557 1982
Vlag van Frankrijk Thomas Levet 554 1986
Vlag van Spanje Miguel Ángel Martín 545 1981
Vlag van Engeland Carl Mason 543 1974
Vlag van Engeland David Howell 532 1994
Vlag van Zweden Robert Karlsson 530 1988
Vlag van Spanje Ignacio Garrido 529 1990
Vlag van Engeland Mark Roe 525 1982
Vlag van Australië Peter Fowler 524 1983
Vlag van Wales Ian Woosnam 524 1977
Vlag van Noord-Ierland Darren Clarke 524 1990
Vlag van Frankrijk Raphaël Jacquelin 511 1996
Vlag van Engeland Steve Webster 504 1995

Order of Merit[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Race To Dubai voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De Order of Merit van de Europese Tour heet sinds 2009 de Race To Dubai.

Speler van het Jaar[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds 1985 wordt iedere maand (behalve in december) een 'Speler van de Maand' bekendgemaakt. In december wordt de 'European Tour Golfer of the Year Award' toegekend.

In 2010 viel de eer te beurt aan twee spelers. Beiden hadden vier toernooien in 2010 gewonnen. Martin Kaymer won het US PGA Kampioenschap en de Race To Dubai en Graeme McDowell won het US Open en was de ster van de Ryder Cup.

Ryder Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Ryder Cup voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Samen met de Amerikaanse PGA Tour wordt tweejaarlijks de Ryder Cup georganiseerd. Beurtelings vindt deze plaats in Europa en in de VS. Op aandringen van Severiano Ballesteros is de Ryder Cup in 1997 eenmalig in Sotogrande (Spanje) gespeeld, maar het wordt verder altijd in het Verenigd Koninkrijk gehouden.

Europese Challenge Tour[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Europese Challenge Tour voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De golftour werd opgericht in 1990 voor golfers, die op het einde van het seizoen kunnen kwalificeren voor de Europese PGA Tour.

Europese Senior Tour[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Europese Senior Tour voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De Europese Senior Tour is een golftour voor golfers die ouder zijn dan vijftig jaar.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]