Gebruiker:Norlaine/Kladblok

Ernst Voorhoeve
Algemeen
Volledige naam	Ernst Voorhoeve
Geboren	27 maart 1900
Overleden	9 november 196
Functie	Hoofd Pers en Propaganda
Partij	NSB (vanaf 1934?)
Portaal    Politiek

Ernst Voorhoeve (Rotterdam, 27 maart 1900 – Nijmegen, 9 november 1966) was beeldhouwer en Hoofd van de afdeling Pers en Propaganda van de NVK en de Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland (NSB) in de jaren voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog, de NSB collaboreerde collaboreerde tijdens de oorlog met de nazi's. In 1942 ging Voorhoeve na een conflict binnen de NSB strijden aan het Oostfront. Na de oorlog werd hij schuldig bevonden aan hoogverraad en veroordeeld tot elf jaar gevangenisstraf. Na vijf jaar daarvan te hebben uitgezeten, verkreeg hij in XX gratie.

Jeugd- en studiejaren, privéleven

. H

Politieke bewustwording

De politicus Ernst Voorhoeve richtte in de jaren ’30 Verdinaso op; een kleine fascistische beweging die in 1941 opging in de NSB.

De Tweede Wereldoorlog

T

Externe links

Wikisource

Bronnen en noot

· ·

Fascisme en nationaalsocialisme in Nederland

Portaal: Fascisme en nationaalsocialisme in Nederland · Fascisme · Nationaalsocialisme

[[Categorie:NSB-politicus]]

Castraten waren in Europa volwassen mannelijke zangers die in hun jeugd (voordat ze 10 jaar oud waren) gecastreerd werden om hun hoge (sopraan-)stem te kunnen behouden. Het verwijderen van de testikels hield de stembanden klein, maar liet het lichaam en vooral de longen en borstkas doorgroeien, waardoor goede castraten hun ’kinderstem’ met grote kracht konden laten klinken.

In de periode van de barokmuziek werd castraatzang hogelijk gewaardeerd, onder meer in kerkkoren en opera's. Maar reeds veel vroeger werden castraten in Europa gesignaleerd. Reeds voor 1600 werkte Orlandus Lassus in München met castraten. De traditie is vooral bekend als Zuid-Europees en meer in het bijzonder Italiaans. Vermoedelijk is ze echter afkomstig uit het Nabije Oosten en kwam ze Europa binnen via Spanje. Ze waren nodig omdat vrouwen niet in het openbaar mochten optreden. Hun rol werd dan ingenomen door castraten. In het protestantse Noord-Europa was castratie van jongens verboden en in de protestantse kerkmuziek speelden castraten geen rol. De praktijk van prepuberale castratie verminderde sterk in de laat 18e eeuw en werd in Italië verboden in 1870,^[bron?] terwijl Paus Leo XIII het in dienst nemen van nieuwe castrati in de kerk verbood in 1878.

Veel jongens overleden als gevolg van de castratie door het destijds ontbreken van hygiëne of antibiotica. Ook kreeg niet iedere castraat als volwassene een fraaie stem. De als zanger mislukte castraten waren dubbel te beklagen. Ongemakken als gevolg van de castratie zijn een onevenwichtig temperament, uitzonderlijk lange holle beenderen en urologische klachten. Op 18e-eeuwse karikaturen staan castraten met uit hun krachten gegroeide en mismaakte lichamen. Op de portretten hebben de schilders deze misvorming gecamoufleerd.

Farinelli (midden) en een dame.

De Belg Edmond Michotte legde in maart 1860 een gesprek vast tussen de componist Gioacchino Rossini, in 1792 in Italië geboren als zoon van zangers en van jongs af aan bekend met castraten, en Richard Wagner. Rossini vertelde Wagner "te zijn gestopt met componeren omdat het theater in volle neergang was". Dat kwam, zo vervolgde Rossini desgevraagd, door "het verdwijnen van de castrati. Men kan zich geen idee vormen van de bekoring van de stem en de volleerde virtuositeit die deze besten der besten, bij gebrek aan iets anders en uit gelukkige compensatie, bezaten". Rossini roemde hun gaven als leraar en zei toen dat "nu de castrati zijn uitgestorven en het in onbruik is geraakt om nieuwe te snijden de neergang van de zangkunst onomkeerbaar is. Zonder de castraten is de opera buffa in neergang en de opera seria is voor het grote publiek te moeilijk." Tegenwoordig wordt de rol van de castraat vervangen door de contratenor. Contratenoren zingen met een falsetstem.

MENU

[2]

0:00

Alessandro Moreschi zingt in 1904 Ave Maria

Er zijn opnames bewaard van Alessandro Moreschi, de laatste castraat in het koor van de Sixtijnse Kapel. Een geromantiseerd beeld van een beroemde castraat is te vinden in de film Farinelli. De film handelt over de castraat Carlo Broschi, bekend als Farinelli (1705-1782).

Onder meer Händel schreef bekende werken voor castraten.

Inhoud

• Geschiedenis
  • Oudheid
  • Byzantijnse rijk
  • China
  • Europa in de zeventiende en achtiende eeuw
  • Einde van de castraatpraktijk
• 1Castratie om politieke redenen
• 2Zie ook
• 3Literatuur
• 4Externe link

Castratie om politieke redenen[bewerken | brontekst bewerken]

Castratie werd aan de hoven van een aantal monarchieën ook om 'politieke' redenen - de machthebber wilde er zeker van zijn dat hij de vader was van kinderen van zijn vrouw(en) - wel toegepast, bijvoorbeeld in het Perzische Rijk van de Achaemeniden, het Byzantijnse Rijk en het Chinees Keizerrijk. Men spreekt dan van een eunuch. Deze kon nog op latere leeftijd gecastreerd zijn, en soms, zoals in het Chinees Keizerrijk en het Ottomaanse Rijk, werd ook de penis verwijderd.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

• Lijst van eunuchen en castraten

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

• E. Michotte, "Souvenirs personnels, la visite de Richard Wagner à Rossini", Parijs 1860
• Frédéric Vitoux, "Gioacchino Rossini". Parijs 1986
• Joyce Pool, "De Castraat"
• https://radio1.be/het-tragische-leven-van-castraatzangers-75-procent-van-de-ingrepen-liep-dodelijk-af
• Reinders, Ank. Castraten, https://books.google.nl/books?id=1_r0POF9ahcC&pg=PA25&hl=nl&source=gbs_selected_pages&cad=2#v=onepage&q&f=false
• https://www.operaballet.nl/nl/magazine/van-castraat-tot-countertenor

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

• (fr) La visite de Richard Wagner à Rossini, door E. Michotte