Phil Jones (voetballer, 1992)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Phil Jones
Phil Jones in 2015
Persoonlijke informatie
Volledige naam Philip Anthony Jones
Geboortedatum 21 februari 1992
Geboorteplaats Preston, Vlag van Engeland Engeland
Lengte 180 cm
Been Rechts
Positie Centrale verdediger
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Engeland Manchester United
Rugnummer 4
Contract tot 30 juni 2023
Jeugd
2002–2009 Vlag van Engeland Blackburn Rovers
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2009–2011
2011– 		Vlag van Engeland Blackburn Rovers
Vlag van Engeland Manchester United 		35(0)
169(2)
Interlands **
2009–2011
2010–2013
2011–2018 		Vlag van Engeland Engeland –19
Vlag van Engeland Engeland –21
Vlag van Engeland Engeland 		4(0)
9(0)
27(0)
* Bijgewerkt op 25 januari 2023
** Bijgewerkt op 25 januari 2023
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Philip Anthony 'Phil' Jones (Preston, 21 februari 1992) is een Engels profvoetballer die doorgaans als verdediger of defensieve middenvelder speelt. Hij verruilde Blackburn Rovers in juli 2011 voor Manchester United. Jones debuteerde in 2011 in het Engels voetbalelftal.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Blackburn Rovers[bewerken | brontekst bewerken]

Jones stroomde in 2009 door vanuit de jeugdopleiding naar het eerste elftal van Blackburn Rovers, nadat hij zich in 2002 had aangesloten bij de club. In september 2009 tekende hij een contract voor twee seizoenen.[1] Jones maakte zijn debuut in het betaald voetbal op 22 september in de derde ronde van de Football League Cup 2009/10 tegen Nottingham Forest (1–0 winst). Jones, de enige Engelsman in het elftal, speelde de volledige wedstrijd. De Zuid-Afrikaan Benedict McCarthy maakte na 37 minuten het enige doelpunt.[2] Jones zat gedurende de eerste seizoenshelft van de Premier League 2009/10 uitsluitend op de reservebank of speelde bij het tweede elftal, het elftal onder 21 in de Premier Reserve League. In februari 2010 tekende hij, zonder zijn competitiedebuut gemaakt te hebben, een verbeterd contract bij Blackburn voor vijf seizoenen. Daarbij werd ook een afkoopsom bepaald van zestien miljoen pond.[3] Jones maakte zijn debuut in de Premier League op 21 maart 2010 in de thuiswedstrijd tegen latere kampioen Chelsea FC, een maand na zijn achttiende verjaardag. Het duel eindigde in een 1–1 gelijkspel.[4] Ook in de zes daaropvolgende competitiewedstrijden stond Jones in het basiselftal en speelde hij de volledige negentig minuten. In de laatste twee speelrondes van de Premier League 2009/10, met overwinningen op Arsenal FC (2–1) en Aston Villa, fungeerde hij als invaller, voor respectievelijk David Dunn en Gaël Givet. In zijn eerste seizoen in het betaald voetbal speelde Jones in totaal twaalf wedstrijden.[5]

In tegenstelling tot in het seizoen 2009/10 speelde Jones in de eerste helft van het volgende seizoen voornamelijk als defensieve middenvelder, daar waar hij begin 2010 als centrale verdediger werd gepositioneerd. In het seizoen 2010/11 speelde Jones zestien van de eerste zeventien competitiewedstrijden volledig. Op 18 december 2010 scheurde hij zijn kruisband in de thuiswedstrijd tegen West Ham United – de blessure dreigde Jones de rest van het seizoen van spelen te weerhouden, maar na elf gemiste wedstrijden keerde hij eind maart 2011 terug op het veld. Hij speelde vervolgens de rest van het seizoen weer als vaste waarde in het basiselftal.[6]

Manchester United[bewerken | brontekst bewerken]

De prestaties van Jones in het seizoen 2010/11 leverden hem interesse op van meerdere clubs – onder andere de Engelse topclubs Liverpool, Chelsea, Tottenham Hotspur en Arsenal waren geïnteresseerd in een transfer. Liverpool had de beste papieren om Jones vast te leggen, maar Blackburn Rovers ging op 13 juni 2011 akkoord met Manchester United, dat de 16 miljoen pond uit het contract aanhield als transferbedrag.[3] Jones tekende een contract voor vijf seizoenen.[7] Net als doelman David de Gea maakte hij zijn debuut voor United op 23 juli 2011 in een oefenwedstrijd in de Verenigde Staten tegen Chicago Fire (1–3 winst).[8] Jones maakte zijn competitieve debuut voor United op 7 augustus in de derby om het FA Community Shield tegen Manchester City. Bij een 2–0 ruststand verving hij Rio Ferdinand; United boog vervolgens in de tweede helft de achterstand om in een 2–3 overwinning. Jones' ploeggenoten Chris Smalling en Nani maakten de drie doelpunten.[9] In de Premier League speelde Jones op 14 augustus 2011 tijdens de eerste speelronde van het seizoen tegen West Bromwich Albion zijn eerste wedstrijd voor United (1–2 winst), als vervanger van de geblesseerde Ferdinand in de 75ste minuut. Jones maakte gedurende het seizoen 2011/12 deel uit van het basiselftal, met 25 basisplaatsen in 29 gespeelde competitiewedstrijden. Op 3 december 2011 maakte hij zijn eerste doelpunt in het betaald voetbal: in de uitwedstrijd tegen Aston Villa was hij de maker van het enige doelpunt van het duel (0–1 winst).[10] Vier dagen later was hij trefzeker in het laatste groepsduel in de UEFA Champions League 2011/12 – FC Basel won echter met 2–1, waardoor United was uitgeschakeld. Op Europees niveau (Champions en Europa League) speelde Jones in zijn eerste seizoen in Manchester negen wedstrijden (één doelpunt, één assist). Hij miste gedurende het volgende seizoen veel wedstrijden door diverse blessures en kwam tot speeltijd in 24 wedstrijden in alle competities tezamen. United won in mei 2013 het landskampioenschap, na de Community Shield de tweede prijs voor Jones.[11]

Jones kampte ook in het seizoen 2013/14 meermaals met blessureleed – zo miste hij in december en januari enkele wedstrijden door een knieblessure en in februari moest hij herstellen van een hersenschudding – en speelde in totaal 39 wedstrijden, waarin hij driemaal trefzeker was en tweemaal een assist leverde. Een van die doelpunten maakte Jones in de laatste groepswedstrijd van de UEFA Champions League tegen Sjachtar Donetsk: in de wedstrijd op 10 december was hij de maker van het enige doelpunt.[12] Jones miste in het seizoen 2014/15 onder nieuwe trainer Louis van Gaal 16 van de 38 competitiewedstrijden door wederom verschillende blessures. Na afloop van het seizoen, op 29 juni 2015, tekende hij een nieuw contract bij Manchester United tot juni 2019 (seizoen 2018/19) met een optie tot een extra seizoen.[13]

Jones stond op zaterdag 19 mei 2018 met Manchester United in de finale van de strijd om de FA Cup, in Wembley Stadium. Tegenstander was Chelsea. De verdediger veroorzaakte na 22 minuten een strafschop door Eden Hazard te vloeren. De Belgische aanvaller nam vervolgens vanaf de stip de enige treffer van de wedstrijd voor zijn rekening.[14]

Vanaf eind januari 2020 was hij ruim anderhalf jaar uitgeschakeld door een slepende knieblessure.

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Club Competitie Competitie Beker Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
2009/10 Blackburn Rovers Vlag van Engeland Premier League 9 0 3 0 — 12 0
2010/11 26 0 2 0 — 28 0
Club totaal 35 0 5 0 0 0 40 0
2011/12 Manchester United Vlag van Engeland Premier League 29 1 3 0 9 1 41 2
2012/13 17 0 4 0 3 0 24 0
2013/14 26 1 5 1 8 1 39 3
2014/15 22 0 2 0 — 24 0
2015/16 10 0 1 0 2 0 13 0
2016/17 18 0 5 0 3 0 26 0
2017/18 23 0 2 0 0 0 25 0
2018/19 18 0 3 0 3 0 24 0
2019/20 2 0 3 0 3 0 8 0
2020/21 0 0 0 0 0 0 0 0
Club totaal 165 2 28 1 31 2 224 5
Carrière totaal 200 2 34 1 31 2 264 5

Bijgewerkt op 9 april 2021.

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Jones werd door toenmalig bondscoach Fabio Capello op 5 augustus 2011 voor het eerst opgeroepen voor het Engels voetbalelftal voor een oefeninterland tegen Nederland.[15] Door de rellen in Londen en de rest van Engeland werd de wedstrijd vier dagen later geannuleerd door de Engelse voetbalbond.[16] In oktober riep Capello hem opnieuw op voor het nationaal elftal. Op 7 oktober maakte Jones zijn debuut in het Engels voetbalelftal in de kwalificatiewedstrijd voor het Europees kampioenschap voetbal 2012 tegen Montenegro. De interland in het Pod Goricomstadion eindigde in een 1–1 gelijkspel; Jones speelde de volledige wedstrijd, in een verdediging met Ashley Cole (Chelsea FC), Gary Cahill (Bolton Wanderers FC) en aanvoerder John Terry (Chelsea FC).[17][18] Bondscoach Capello prees na afloop van de wedstrijd Jones en noemde hem talentvol.[19] Jones werd in mei 2012 door Roy Hodgson, de nieuwe bondscoach, opgenomen in de selectie voor het Europees kampioenschap voetbal 2012 in Oekraïne en Polen als een van de zeven verdedigers. Naast Jones was Joleon Lescott de enige andere verdediger in de selectie die in staat was ook op het middenveld uit te komen.[20] Jones speelde op 26 mei 2012 de oefeninterland tegen Noorwegen (0–1 winst) vrijwel volledig – hij werd in de 88ste minuut vervangen door debutant Martin Kelly – maar kwam in de laatste oefenwedstrijd tegen België niet in actie. Ook op het toernooi, waar Engeland de kwartfinale bereikte, kwam hij niet in actie.[21]

Na een afwezigheid van ruim een jaar keerde Jones op 29 mei 2013 terug in het Engels elftal in de vriendschappelijke interland tegen Ierland (1–1 gelijkspel), waarin hij na rust de vervanger was van Glen Johnson.[22] Hij speelde geen enkele wedstrijd in het kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2014, maar werd wel opgenomen in de selectie voor het toernooi. Jones' ploeggenoten bij Manchester United Chris Smalling, Wayne Rooney en Danny Welbeck werden door Hodgson ook meegenomen naar Brazilië.[23] Op het WK speelde Jones één wedstrijd, het afsluitende groepsduel tegen Costa Rica op 24 juni 2014 in het Mineirão. De wedstrijd eindigde in een doelpuntloos gelijkspel (0–0), waardoor de uitschakeling van Engeland in de groepsfase zeker was. In september 2014 keerde Jones terug in het Engels voetbalelftal in de met 1–0 gewonnen oefeninterland tegen Noorwegen op 3 september en de eerste wedstrijd in het kwalificatietoernooi voor het Europees kampioenschap voetbal 2016 tegen Zwitserland (0–2 winst) vijf dagen later.[21] Jones maakte deel uit van de Engelse selectie voor het WK voetbal 2018 in Rusland, die door bondscoach Gareth Southgate op 16 mei bekend werd gemaakt[24].

Interlands van Phil Jones voor Vlag van Engeland Engeland
№ Datum Wedstrijd Uitslag Soort wedstrijd Goals
Als speler bij Vlag van Engeland Manchester United FC
1. 7 oktober 2011 Vlag van Montenegro Montenegro – Engeland Vlag van Engeland 2 – 2 Kwalificatie EK 2012
2. 12 november 2011 Vlag van Engeland Engeland – Spanje Vlag van Spanje 1 – 0 Vriendschappelijk
3. 15 november 2011 Vlag van Engeland Engeland – Zweden Vlag van Zweden 1 – 0 Vriendschappelijk
4. 29 februari 2012 Vlag van Engeland Engeland – Nederland Vlag van Nederland 2 – 3 Vriendschappelijk
5. 26 mei 2012 Vlag van Noorwegen Noorwegen – Engeland Vlag van Engeland 0 – 1 Vriendschappelijk
6. 29 mei 2013 Vlag van Engeland Engeland – Ierland Vlag van Ierland 1 – 1 Vriendschappelijk
7. 2 juni 2013 Vlag van Brazilië Brazilië – Engeland Vlag van Engeland 2 – 2 Vriendschappelijk
8. 14 augustus 2013 Vlag van Engeland Engeland – Schotland Vlag van Schotland 3 – 2 Vriendschappelijk
9. 15 november 2013 Vlag van Engeland Engeland – Chili Vlag van Chili 0 – 2 Vriendschappelijk
10. 4 juni 2014 Vlag van Ecuador Ecuador – Engeland Vlag van Engeland 2 – 2 Vriendschappelijk
11. 24 juni 2014 Vlag van Costa Rica Costa Rica – Engeland Vlag van Engeland 0 – 0 WK 2014
12. 3 september 2014 Vlag van Engeland Engeland – Noorwegen Vlag van Noorwegen 1 – 0 Vriendschappelijk
13. 8 september 2014 Vlag van Zwitserland Zwitserland – Engeland Vlag van Engeland 0 – 2 Kwalificatie EK 2016
14. 27 maart 2015 Vlag van Engeland Engeland – Litouwen Vlag van Litouwen 4 – 0 Kwalificatie EK 2016
15. 31 maart 2015 Vlag van Italië Italië – Engeland Vlag van Engeland 1 – 1 Vriendschappelijk
16. 7 juni 2015 Vlag van Ierland Ierland – Engeland Vlag van Engeland 0 – 0 Vriendschappelijk
17. 14 juni 2015 Vlag van Slovenië Slovenië – Engeland Vlag van Engeland 2 – 3 Kwalificatie EK 2016
18. 12 oktober 2015 Vlag van Litouwen Litouwen – Engeland Vlag van Engeland 0 – 3 Kwalificatie EK 2016
19. 13 november 2015 Vlag van Spanje Spanje – Engeland Vlag van Engeland 2 – 0 Vriendschappelijk
20. 17 november 2015 Vlag van Engeland Engeland – Frankrijk Vlag van Frankrijk 2 – 0 Vriendschappelijk

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Engeland Manchester United
UEFA Europa League 1x 2016/17
Premier League 1x 2012/13
FA Cup 1x 2015/16
EFL Cup 2x 2016/17, 2022/23
FA Community Shield 3x 2011, 2013, 2016

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ (en) Manchester United secure deal for Blackburn's Phil Jones BBC Sport, 13 juni 2011
  2. ↑ Wedstrijdgegevens op soccerway.com
  3. ↑ a b (en) Manchester United leave rivals trailing with £16m bid for Phil Jones The Guardian, 8 juni 2011
  4. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk
  5. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2009/10 op transfermarkt.co.uk
  6. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2010/11 op transfermarkt.co.uk
  7. ↑ (en) United seal Jones deal op de website van Manchester United, 13 juni 2011
  8. ↑ (en) Chicago Fire 1 United 3 op de website van Manchester United, 23 juli 2011
  9. ↑ Wedstrijdgegevens op soccerway.com
  10. ↑ (en) Aston Villa 0 – 1 Man Utd BBC Sport, 3 december 2011
  11. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2012/13 op transfermarkt.co.uk
  12. ↑ Spelersprofiel op soccerway.com
  13. ↑ (en) Phil Jones signs new United contract op de website van Manchester United, 29 juni 2015
  14. ↑ Hazard schiet Chelsea vanaf de stip naar achtste FA Cup, NOS, 19 mei 2018
  15. ↑ (en) Man Utd defender Phil Jones included in England squad BBC, 5 augustus 2011
  16. ↑ (en) England match against the Netherlands off after riots BBC, 9 augustus 2011
  17. ↑ Wedstrijdgegevens op eu-football.info
  18. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk
  19. ↑ (en) England manager Fabio Capello's gushing tributes for Phil Jones are too soon but he could be something special The Daily Telegraph, 8 oktober 2011
  20. ↑ (en) England Euro 2012 squad: Ruddy, Carroll & Defoe in, Ferdinand out BBC, 16 mei 2012
  21. ↑ a b Spelersprofiel op eu-football.info
  22. ↑ Wedstrijdgegevens op eu-football.info
  23. ↑ Jones, Wilshere en Lambert in WK-selectie Engeland FCUpdate.nl, 12 mei 2014
  24. ↑ Alexander-Arnold voor het eerst opgeroepen in WK-selectie Engeland , AD, 16 mei 2018
Zie de categorie Phil Jones van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Phil_Jones_(voetballer,_1992)&oldid=63901442"