West Ham United FC

West Ham United
Naam	West Ham United Football Club
Bijnaam	The Hammers The Irons The Bubbles
Opgericht	1895
Plaats	Londen
Stadion	Olympisch Stadion
Capaciteit	62.500
Voorzitter	David Sullivan
Eigenaar	David Sullivan (38,8%) Daniel Křetínský (27%) familie Gold (25,1%) Albert 'Tripp' Smith (8%) Andere (1,1%)
Vicevoorzitter	Karren Brady
Trainer	David Moyes
Kledingmerk	Umbro
Competitie	Premier League
Tenue Alternatief
Geldig voor 2023/24
Portaal    Voetbal

West Ham United is een Engelse voetbalclub uit het oosten van Londen dat haar thuiswedstrijden speelt in het Olympisch Stadion.

Geschiedenis

Oprichting

De voorloper van West Ham United werd in 1895 opgericht als Thames Ironworks, een bedrijfsteam van scheepsbouwbedrijf Thames Ironworks and Shipbuilding Company. Die club was zelf een opvolger van Old Castle Swifts. In 1900 scheidde de club zich af van het bedrijf en nam het de huidige naam aan; West Ham United. Enkele jaren later, in 1904, namen ze Boleyn Ground in gebruik dat meer dan honderd jaar hun thuisbasis zou blijven.

West Ham United nam in 1919 voor het eerst deel aan de Engelse Football League, waarin het in 1923 naar het hoogste niveau promoveerde. In dat jaar waren ze ook verliezend finalist van de eerste FA Cup-finale op Wembley. De club kende wisselende successen in de First Division voordat het in 1932 degradeerde naar de Second Division. Syd King, tot op heden de langst dienende hoofdtrainer van de club, werd na de degradatie op straat gezet. De degradatie bezorgde King mentale problemen wat resulteerde in overmatig alcohol verbruik tot dat hij uiteindelijk een eind aan zijn leven maakte. De Hammers speelde voor een periode van dertig jaar voornamelijk op het tweede niveau. In 1958 keerde het terug in de First Division.

Gloriejaren

Onder leiding van Ron Greenwood, die in 1961 werd aangesteld, bereikte de club haar eerste grote successen. Zo werd in 1964 voor het eerst de FA Cup gewonnen. Een jaar later volgde het op een na grootste succes uit de clubhistorie: de Europacup II werd gewonnen. Op Wembley werd TSV 1860 München met 2-0 verslagen. Enkele spelers waren in 1966 een belangrijk onderdeel van het WK-winnende elftal van Engeland, waaronder aanvoerder Bobby Moore, Geoff Hurst en Martin Peters. Alle drie hadden ook de jeugdopleiding van de club doorlopen.

Na een moeilijke start van het seizoen 1974/75 besloot Greenwood een stap omhoog te zetten en zijn voormalig assistent John Lyall aan te stellen als hoofdtrainer. Onder Lyall werd in 1975 wederom de FA Cup-finale bereikt nadat het stadsgenoot Fulham met 2-0 had verslagen. Een jaar later stond West Ham United tegenover Anderlecht in de finale om de UEFA Cup Winners' Cup, maar deze werd met 4-2 verloren.

Heen en weer

Slechts twee jaar later degradeerde de club van het hoogste niveau, maar desondanks bleef Lyall aan als manager en wist de club naar een nieuw succes te leiden. In 1980 werd, vooralsnog, de laatste nationale prijs gewonnen toen het Arsenal versloeg in de eindstrijd om de FA Cup en een jaar later keerde het team terug op het hoogste niveau. De beste prestatie in de competitie werd in 1983 neergezet met een groep spelers die later The Boys of 86 werden genoemd. Het team eindige toen op een derde plaats in de competitie.

Ondanks het succes degradeerde West Ham United in 1989 weer, waarna Lyall na een 34-jarig dienstverband ontslagen werd. Voormalig speler Billy Bonds nam het, na een korte periode onder leiding van Lou Macari, over. In zijn eerste volledige seizoen als hoofdtrainer van The Hammers promoveerde de club terug naar het hoogste niveau. Het jaar erop speelde het wederom op het tweede niveau, maar keerde met een sterke prestatie in de competitie direct weer terug. Hiermee belandde het voor het eerst in de recent geïntroduceerde Premier League.

Op 10 augustus 1994 werd oud-speler Harry Redknapp aangesteld aan hoofdtrainer van West Ham United. Het dienstverband van Redknapp werd gekenmerkt door de hoge roulatie van spelers en de attractieve speelstijl. Zo speelden onder andere Rio Ferdinand, Stuart Pearce, Paolo Di Canio en Ian Wright voor de club. In 1999 eindigde het team op de vijfde positie in de Premier League, de beste prestatie sinds 1986. Aan het eind van de seizoen wisten ze ook de UEFA Intertoto Cup te winnen door het Franse Metz te verslaan. Na de verkoop van Ferdinand aan Leeds United begonnen de prestaties onder Redknapp te wankelen, nadat hij het verdiende geld niet succesvol wist te investeren in nieuwe spelers. In juni 2001 verlieten Redknapp en zijn assistent Frank Lampard sr. de club. Als gevolg hiervan verruilde Frank Lampard jr. West Ham United voor Chelsea.

Glenn Roeder volgde Redknapp op en eindigde in zijn eerste seizoen op de zevende positie. In 2003 moest hij korte tijd een stap terugdoen vanwege gezondheidsproblemen. De club degradeerde in dat jaar ondanks het behalen van 42 punten uit 38 wedstrijden. Belangrijke spelers, waaronder Di Canio en Joe Cole vertrokken als gevolg van de degradatie. Roeder keerde kort terug, maar werd op 24 augustus 2003 ontslagen na een nederlaag tegen Rotherham United.

Alan Pardew werd voor 380 duizend pond overgenomen van Reading en bouwde een nieuw team op met onder andere Nigel Reo-Coker en Marlon Harewood. In zijn eerste seizoen verloren ze de play-off finale van Crystal Palace. Met Bobby Zamora, Matthew Etherington, Chris Powell en Brian Deane in de ploeg wisten ze in 2005 de play-off finale wel te winnen. Na de terugkeer in de Premier League werd het team negende, maar het hoogte punt van het seizoen 2005/06 was het bereiken van de FA Cup-finale. Die finale ging, na een 3-3 gelijkspel, door strafschoppen verloren tegen Liverpool. Omdat Liverpool zich al had geplaatst voor de UEFA Champions League mocht West Ham United als verliezend finalist deelnemen aan de UEFA Cup. Die zomer wist de club Carlos Tévez en Javier Mascherano te strikken. Een IJslands consortium onder leiding van Eggert Magnússon kocht de club in november 2006. De zakenman bood met zijn landgenoot Björgólfur Gudmundsson in totaal 85 miljoen pond (125,8 miljoen euro) om de club in handen te krijgen. "Het aanbod zal de waarden en geschiedenis van West Ham als leidende club in Londen in de toekomst blijven beschermen", verklaarde voorzitter Terry Brown op de eigen website. Magnússon was op dat moment ook voorzitter van de nationale voetbalbond van IJsland. Pardew werd na een reeks slechte resultaten aan de kant gezet door The Irons. West Ham United wist aan degradatie te ontsnappen nadat het zeven van haar laatste negen wedstrijd won, inclusief 1-0 overwinningen op Arsenal en Champions League-winnaar Manchester United.

Gianfranco Zola werd op 11 september 2008 de eerste niet-Britse hoofdtrainer van West Ham United, nadat zijn voorgang was opgestapt uit onvrede over de verkoop van Anton Ferdinand en George McCartney aan Sunderland. De club was in acute geldnood gekomen nadat Icesave, de bank van eigenaar Gudmundsson, werd genationaliseerd en hij al zijn geld kwijt was. De club eindigde dat seizoen op de negende positie en werd in juni 2009 verkocht. Na een sterke start van het seizoen 2009/10 belandde de club in een gevecht tegen degradatie. Twee wedstrijden voor het einde van het seizoen wisten ze nog een seizoen in de Premier League veilig te stellen met 35 punten uit 38 wedstrijden. Voormalig Chelsea-trainer Avram Grant tekende als opvolger van Zola een vierjarig contract bij de club, maar de resultaten bleven tegenvallen met het team zelden buiten de degradatiezone. Desondanks bereikten ze de halve finale van de League Cup en de kwartfinale van de FA Cup.

Op 15 mei 2011 degradeerde de club naar het Championship en werd Grant na slechts een seizoen ontslagen. Sam Allardyce werd aangetrokken als zijn vervanger en wist de club via de play-offs terug naar de Premier League te brengen. Het won de beslissende wedstrijd met 2-1 van Blackpool.

In de Premier League stond het halverwege het seizoen op de achtste plaats, maar eindigde het uiteindelijk op de twaalfde plaats. Op 22 maart 2013 sloot West Ham United een 99-jarige huurovereenkomst voor het Olympisch Stadion, waarmee er een einde zou komen aan het verblijf op Boleyn Ground.

In het seizoen 2013/14 eindigde The Hammers op de dertiende plaats en bereikte het de halve finale van de League Cup, die verloren ging tegen de latere winnaars Manchester City. Ondanks de negatieve sentimenten rondom de speelstijl onder Allardyce bleef hij nog een seizoen aan en begeleidde het team naar de twaalfde plaats op de ranglijst. Enkele minuten na de laatste wedstrijd van het seizoen, op 24 mei 2015, maakte de club bekend dat Allardyce zijn contract niet zou worden verlengd.

Voormalig West Ham United-speler Slaven Bilić volgde de Engelsman op en eindigde in zijn eerste seizoen op de zevende plaats. Gedurende het seizoen verbrak het team verschillende records van hun Premier League prestaties. Zo haalde het het hoogste aantal punten ooit (62), het hoogste aantal gescoorde doelpunten (65), de minste verloren wedstrijden in een seizoen (8) en het laagste aantal uit-nederlagen (5). Het was ook het laatste seizoen – na 112 jaar – op de Boleyn Ground, voor de verhuizing naar het Olympisch Stadion.

Na de verhuizing

Het eerste seizoen in het nieuwe stadion werd afgesloten op de elfde plaats en moest het na afloop van die jaargang afscheid nemen van sterspeler Dimitri Payet. Het daaropvolgende seizoen werd slecht begonnen en kostte Bilić zijn baan. David Moyes kreeg de taak het team te behouden voor de Premier League. Een lastige klus die uiteindelijk resulteerde in de dertiende plaats op de ranglijst. Desondanks kreeg Moyes geen nieuw contract aangeboden en verliet hij de club op 16 mei 2018.

Manuel Pellegrini, voormalig hoofdtrainer van Manchester City, tekende op 22 mei 2018 een driejarig contract als hoofdtrainer van The Hammers. Ondanks wisselende resultaten eindigde het team op de tiende plaats en een slechte start van het nieuwe seizoen resulteerde in het ontslag van de Chileen in december 2019. Wederom werd Moyes aangesteld als trainer van de club. Met Moyes aan het roer begon het team beter te presteren en verzekerde het zich van nog een seizoen op het hoogste niveau. Het seizoen erop, 2021/22, wisten ze zich te plaatsen voor de UEFA Europa League door, tegen de verwachtingen in, als zesde te eindigen. Op 12 juni 2021 werd Moyes beloond met een nieuw, driejarig contract.

Nadat West Ham United de groepsfase met Dinamo Zagreb, KRC Genk en Rapid Wien had overleefd en Sevilla en Olympique Lyon had verslagen eindigde het Europese avontuur in de halve finale tegen de latere winnaar Eintracht Frankfurt. Aan het einde van het Premier League-seizoen wisten The Hammers zich wederom te verzekeren van Europees voetbal, maar ditmaal voor de UEFA Europa Conference League. Na achttien jaar trouwe dienst nam aanvoerder Mark Noble na dit seizoen afscheid van de club.

Het sportieve succes in de Premier League bleef uit in het seizoen 2022/23, maar de club wist wel door te dringen tot de finale van de UEFA Europa Conference League. Na overwinningen op RSC Anderlecht, AA Gent en AZ wist het in de finale ook Fiorentina te verslaan, waardoor het voor het eerst sinds 1980 weer een grote prijs wist te winnen.

Erelijst

Competitie	Aantal	Jaren
Internationaal
European Cup Winners Cup	1x	1965
UEFA Europa Conference League	1x	2023
UEFA Intertoto Cup	1x	1999
International Soccer League	1x	1963
Nationaal
Championship	2x	1958, 1981
FA Cup	3x	1964, 1975, 1980
FA Charity Shield	1x	1964
Western Football League	1x	1907
Football League War Cup	1x	1940
Southern Professional Floodlit Cup	1x	1956
London Challenge Cup	9x	1925, 1926, 1930, 1947, 1949, 1953, 1957, 1968, 1969
Essex Professional Cup	3x	1951, 1955 (beker gedeeld), 1959

Clubcultuur

Tenue

Sponsoren

Periode	Kledingsponsor	Shirtsponsor
1976-1980	Admiral	—
1980-1983	Adidas
1983-1987		AVCO Trust
1987-1989	Scoreline
1989-1993	Bukta	BAC Windows
1993-1997	Pony	Dagenham Motors
1997-1999		Dr. Martens
1999-2003	Fila
2003-2007	Reebok	Jobserve
2007-2008	Umbro	XL.com
2008-2010		SBOBET
2010-2013	Macron
2013-2015	Adidas	Alpari FX
2015-	Umbro	Betway

Rivaliteit

West Ham United heeft een sterke rivaliteit met een aantal andere voetbalclubs. De meeste van deze clubs spelen in Londen, met name de buren Tottenham Hotspur, Arsenal en Chelsea, dat het eeuwenoude oosten versus het westen sublimeert. De rivaliteit werd vooral aangewakkerd door West Ham spelers die vertrokken naar Tottenham.

De sterkste en oudste rivaliteit is met Millwall. De twee partijen zijn de plaatselijke rivalen, ze zijn beide gevormd rond de scheepswerven Thames Ironworks en Millwall Ironworks. Ze waren rivalen met dezelfde contracten en de spelers woonden op dezelfde locatie. De vroege historie van de beide clubs is in elkaar verweven, West Ham bewees dat ze succesvoller waren bij de derby's. Het resultaat dat West Ham promoveerde en Millwall achterbleef, Millwall weigerde bij de jonge Football League aan te sluiten. Terwijl West Ham naar de top steeg en de FA Cup- finale speelde, in de jaren twintig werd de rivaliteit geïntensiveerd tijdens stakingen die gestart werden door de East End.

De rivaliteit tussen West Ham en Millwall heeft geleid tot aanzienlijk veel geweld, het is een van de meest beruchte clashes in de wereld van het voetbalhooliganisme. De teams moesten tegen elkaar in de tweede ronde van de League Cup op 25 augustus 2009. Het was de eerste keer in vier jaar dat de teams tegen elkaar speelden, en de eerste in de League Cup. Kleine opstootjes buiten het stadion zorgden voor gevechten 1,5 kilometer rond het stadion. Met ernstig letsel, schade aan persoonlijke eigendommen en vele arrestaties. Door het geweld werd het spel een tijd lang stilgelegd. West Ham United won de wedstrijd met 3-1 na verlenging door treffers van Junior Stanislas (2) en Zavon Hines. Voor Milwall had Neil Harris de score geopend op Upton Park.

Stadion

Boleyn Ground

Zie Boleyn Ground voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Boleyn Ground was de officiële naam van het stadion van de Engelse voetbalclub West Ham United. De club was in 1904 naar de locatie in Upton Park verhuisd, en huurde het van de gemeente. Het stadion zelf werd ook wel Upton Park genoemd. Na afloop van het seizoen 2015/16 verhuisde de club naar het Olympisch Stadion.

Olympisch Stadion

Zie Olympisch Stadion (Londen) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Eerste elftal

Selectie

Nr.	Naam	Nationaliteit	Geb. datum	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1	Łukasz Fabiański	Polen	18-04-1985	2018	2024	Swansea City
23	Alphonse Areola	Frankrijk	27-02-1993	2022	2027	Paris Saint-Germain
49	Joseph Anang	Engeland	08-07-2000	2021	2024
Verdedigers
2	Ben Johnson	Engeland	24-01-2000	2020	2024
3	Aaron Cresswell	Engeland	15-12-1989	2014	2024	Ipswich Town
4	Kurt Zouma	Frankrijk	27-10-1994	2021	2025	Chelsea
5	Vladimír Coufal	Tsjechië	22-08-1992	2020	2024	Slavia Praag
15	Konstantinos Mavropanos	Griekenland	11-12-1997	2023	2028	Stuttgart
21	Angelo Ogbonna	Italië	23-05-1988	2015	2024	Juventus
24	Thilo Kehrer	Duitsland	21-09-1996	2022	2026	Paris Saint-Germain
27	Nayef Aguerd	Marokko	30-03-1996	2022	2027	Stade Rennais
33	Emerson Palmieri	Italië	03-08-1994	2022	2026	Chelsea
Middenvelders
7	James Ward-Prowse	Engeland	01-11-1994	2023	2027	Southampton
10	Lucas Paquetá	Brazilië	27-08-1997	2022	2027	Olympique Lyon
14	Mohammed Kudus	Ghana	02-08-2000	2023	2028	Ajax
17	Maxwel Cornet	Ivoorkust	27-09-1996	2022	2027	Burnley
19	Edson Álvarez	Mexico	24-10-1997	2023	2028	Ajax
28	Tomáš Souček	Tsjechië	27-02-1995	2020	2024	Slavia Praag
Aanvallers
9	Michail Antonio	Engeland	28-03-1990	2015	2024	Nottingham Forest
18	Danny Ings	Engeland	23-07-1992	2023	2025	Aston Villa FC
20	Jarrod Bowen	Engeland	20-12-1996	2020	2025	Hull City
22	Saïd Benrahma	Algerije	10-08-1995	2021	2026	Brentford
45	Divin Mubama	Engeland	25-10-2004	2023	2024

Laatste update: 22 maart 2024

Staf

Naam	Nationaliteit	Functie	Sinds	Contract	Vorige club
Technische Staf
David Moyes	Schotland	Hoofdtrainer	2019	2024	Sunderland
John Heitinga	Nederland	Assistent-trainer	2023		Ajax
Billy McKinlay	Schotland	Assistent-trainer	2021		Sunderland
Henry Newman	Engeland	Assistent-trainer	2023
Kevin Nolan	Engeland	Assistent-trainer	2020		Notts County
Mark Robson	Engeland	Assistent-trainer	2023
Xavi Valero	Spanje	Keeperstrainer	2018		Hebei

Laatste update: 5 september 2023

Overzichtslijsten

Eindklasseringen vanaf 1947

• 1947 12e
  Second Division
• 1948 6e
  Second Division
• 1949 7e
  Second Division
• 1950 19e
  Second Division
• 1951 13e
  Second Division
• 1952 12e
  Second Division
• 1953 14e
  Second Division
• 1954 13e
  Second Division
• 1955 8e
  Second Division
• 1956 16e
  Second Division
• 1957 8e
  Second Division
• 1958 1e
  Second Division
• 1959 6e
  First Division
• 1960 14e
  First Division
• 1961 16e
  First Division
• 1962 8e
  First Division
• 1963 12e
  First Division
• 1964 14e
  First Division
• 1965 9e
  First Division
• 1966 12e
  First Division
• 1967 16e
  First Division
• 1968 12e
  First Division
• 1969 8e
  First Division
• 1970 17e
  First Division
• 1971 20e
  First Division
• 1972 14e
  First Division
• 1973 6e
  First Division
• 1974 18e
  First Division
• 1975 13e
  First Division
• 1976 18e
  First Division
• 1977 17e
  First Division
• 1978 20e
  First Division
• 1979 5e
  Second Division
• 1980 7e
  Second Division
• 1981 1e
  Second Division
• 1982 9e
  First Division
• 1983 8e
  First Division
• 1984 9e
  First Division
• 1985 16e
  First Division
• 1986 3e
  First Division
• 1987 15e
  First Division
• 1988 16e
  First Division
• 1989 19e
  First Division
• 1990 7e
  Second Division
• 1991 2e
  Second Division
• 1992 22e
  First Division
• 1993 2e
  First Division
• 1994 13e
  Premier League
• 1995 14e
  Premier League
• 1996 10e
  Premier League
• 1997 14e
  Premier League
• 1998 8e
  Premier League
• 1999 5e
  Premier League
• 2000 9e
  Premier League
• 2001 15e
  Premier League
• 2002 7e
  Premier League
• 2003 18e
  Premier League
• 2004 4e
  First Division
• 2005 6e
  Championship
• 2006 9e
  Premier League
• 2007 15e
  Premier League
• 2008 10e
  Premier League
• 2009 9e
  Premier League
• 2010 17e
  Premier League
• 2011 20e
  Premier League
• 2012 3e
  Championship
• 2013 10e
  Premier League
• 2014 13e
  Premier League
• 2015 12e
  Premier League
• 2016 7e
  Premier League
• 2017 11e
  Premier League
• 2018 13e
  Premier League
• 2019 10e
  Premier League
• 2020 16e
  Premier League
• 2021 6e
  Premier League
• 2022 7e
  Premier League
• 2023 14e
  Premier League

• First Division
• Second Division
• Premier League
• Championship

ⓘ In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.

Seizoensresultaten vanaf 1971

Seizoensresultaten 1970-heden
Seizoen	№	Clubs	Divisie	Duels	Winst	Gelijk	Verlies	Doelsaldo	Punten	Tsch
1970–1971	20	22	First Division	42	10	14	18	47–60	34
1971–1972	14	22	First Division	42	12	12	18	47–51	36
1972–1973	6	22	First Division	42	17	12	13	67–53	46
1973–1974	18	22	First Division	42	11	15	16	55–60	37
1974–1975	13	22	First Division	42	13	13	16	58–59	39
1975–1976	18	22	First Division	42	13	10	19	48–71	36
1976–1977	17	22	First Division	42	11	14	17	46–65	36
1977–1978	20	22	First Division	42	12	8	22	52–69	32
1978–1979	5	22	Second Division	42	18	14	10	70–39	50
1979–1980	7	22	Second Division	42	20	7	15	54–43	47
1980–1981	1	22	Second Division	42	28	10	4	79–29	66
1981–1982	9	22	First Division	42	14	16	12	66–57	58
1982–1983	8	22	First Division	42	20	4	18	68–62	64
1983–1984	9	22	First Division	42	17	9	16	60–55	60
1984–1985	16	22	First Division	42	13	12	17	51–68	51
1985–1986	3	22	First Division	42	26	6	10	74–40	84
1986–1987	15	22	First Division	42	14	10	18	52–67	52
1987–1988	16	21	First Division	40	9	15	16	40–52	42
1988–1989	19	20	First Division	38	10	8	20	37–62	38
1989–1990	7	24	Second Division	46	20	12	14	80–57	72
1990–1991	2	24	Second Division	46	24	15	7	60–34	87
1991–1992	22	22	First Division	42	9	11	22	37–59	38
1992–1993	2	24	Second Division	46	26	10	10	81–41	88
1993–1994	13	22	Premier League	42	13	13	16	47–58	52
1994–1995	14	22	Premier League	42	13	11	18	44–48	50
1995–1996	10	20	Premier League	38	14	9	15	43–52	51
1996–1997	14	20	Premier League	38	10	12	16	39–48	42
1997–1998	8	20	Premier League	38	16	8	14	56–57	56
1998–1999	5	20	Premier League	38	16	9	13	46–53	57
1999–2000	9	20	Premier League	38	15	10	13	52–53	55
2000–2001 details	15	20	Premier League	38	10	12	16	45–50	42	25.697
2001–2002 details	7	20	Premier League	38	15	8	15	48–57	53	31.358
2002–2003 details	18	20	Premier League	38	10	12	16	42–59	42	58.336
2003–2004 details	4	24	First Division	46	19	17	10	67–45	74	31.167
2004–2005 details	6	24	Championship	46	21	10	15	66–56	73	27.403
2005–2006 details	9	20	Premier League	38	16	7	15	52–55	55	33.743
2006–2007 details	15	20	Premier League	38	12	5	21	35–59	41	34.719
2007–2008 details	10	20	Premier League	38	13	10	15	42–50	49	34.601
2008–2009 details	9	20	Premier League	38	14	9	15	42–45	51	33.700
2009–2010 details	17	20	Premier League	38	8	11	19	47–66	35	33.683
2010–2011 details	20	20	Premier League	38	7	12	19	43–70	33	33.404
2011–2012 details	3	24	Championship	46	24	14	8	81–48	86	30.923
2012–2013 details	10	20	Premier League	38	12	10	16	45–53	46	34.720
2013–2014 details	13	20	Premier League	38	11	7	20	40–51	40	34.197
2014–2015 details	12	20	Premier League	38	12	11	15	44–47	47	34.846
2015–2016 details	7	20	Premier League	38	16	14	8	65–51	62	34.910
2016–2017 details	11	20	Premier League	38	12	9	17	47–64	45	56.972
2017–2018	13	20	Premier League	38	10	12	16	48–68	42	56.885
2018–2019	10	20	Premier League	38	15	7	16	52–55	52	58.336
2019–2020	16	20	Premier League	38	10	9	19	49–62	39	44.155
2020–2021	6	20	Premier League	38	19	8	11	62-47	65	59.736
2021–2022	7	20	Premier League	38	16	8	14	60-51	56	58.513
2022–2023	14	20	Premier League	38	11	7	20	42-55	40	62.462

West Ham in Europa

Zie Lijst van Europese wedstrijden van West Ham United FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

West Ham United FC speelt sinds 1964 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. De editie die West Ham United heeft gewonnen is dik gedrukt:

• Europa League (4x)

2015/16, 2016/17, 2021/22, 2023/24

• Europa Conference League (1x)

2022/23

• Europacup II (4x)

1964/65, 1965/66, 1975/76, 1980/81

• UEFA Cup (2x)

1999/00, 2006/07

• Intertoto Cup (1x)

1999

Bekende (oud-)Hammers

Spelers

Zie Lijst van spelers van West Ham United FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

• Michail Antonio
• Raymond Atteveld
• Yossi Benayoun
• Marco Boogers
• Jarrod Bowen
• Paolo Di Canio
• Michael Carrick
• Joe Cole
• Aaron Cresswell
• Jermaine Defoe
• Anton Ferdinand
• Rio Ferdinand
• Ryan Fredericks
• Raimond van der Gouw
• Paul Ince
• David James
• Glen Johnson
• Frank Lampard
• Javier Mascherano
• Mark Noble
• Kevin Nolan
• Scott Parker
• Dimitri Payet
• Harry Redknapp
• Nigel Reo-Coker
• Declan Rice
• Teddy Sheringham
• Carlos Tévez
• James Ward-Prowse

Speler van het Jaar (Hammer of the Year)

• 1958 – Andy Malcolm
• 1959 – Ken Brown
• 1960 – Malcolm Musgrove
• 1961 – Bobby Moore
• 1962 – Lawrie Leslie
• 1963 – Bobby Moore (2)
• 1964 – Johnny Byrne
• 1965 – Martin Peters
• 1966 – Geoff Hurst
• 1967 – Geoff Hurst (2)
• 1968 – Bobby Moore (3)
• 1969 – Geoff Hurst (3)
• 1970 – Bobby Moore (4)
• 1971 – Billy Bonds
• 1973 – Bryan 'Pop' Robson
• 1974 – Billy Bonds (2)
• 1975 – Billy Bonds (3)
• 1976 – Trevor Brooking
• 1977 – Trevor Brooking (2)
• 1978 – Trevor Brooking (3)
• 1979 – Alan Devonshire
• 1980 – Alvin Martin
• 1981 – Phil Parkes
• 1982 – Alvin Martin (2)
• 1983 – Alvin Martin (3)
• 1984 – Trevor Brooking (4)
• 1985 – Paul Allen
• 1986 – Tony Cottee
• 1987 – Billy Bonds (4)
• 1988 – Stewart Robson
• 1989 – Paul Ince
• 1990 – Julian Dicks
• 1991 – Ludek Miklosko
• 1992 – Julian Dicks (2)
• 1993 – Steve Potts
• 1994 – Trevor Morley
• 1995 – Steve Potts (2)
• 1996 – Julian Dicks (3)
• 1997 – Julian Dicks (4)
• 1998 – Rio Ferdinand
• 1999 – Shaka Hislop
• 2000 – Paolo Di Canio
• 2001 – Stuart Pearce
• 2002 – Sébastien Schemmel
• 2003 – Joe Cole
• 2004 – Matthew Etherington
• 2005 – Teddy Sheringham
• 2006 – Danny Gabbidon
• 2007 – Carlos Tévez
• 2008 – Robert Green
• 2009 – Scott Parker
• 2010 – Scott Parker (2)
• 2011 – Scott Parker (3)
• 2012 – Mark Noble
• 2013 – Winston Reid
• 2014 – Mark Noble (2)
• 2015 – Aaron Cresswell
• 2016 – Dimitri Payet
• 2017 – Michail Antonio
• 2018 – Marko Arnautović
• 2019 – Łukasz Fabiański
• 2020 – Declan Rice
• 2021 – Tomáš Souček
• 2022 – Declan Rice (2)
• 2023 – Declan Rice (3)

Trainers

Zie Lijst van trainers van West Ham United FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

• Sam Allardyce
• Slaven Bilić
• Avram Grant
• David Moyes
• Alan Pardew
• Manuel Pellegrini
• Harry Redknapp
• Gianfranco Zola

Varia

• Steve Harris (oprichter en bassist van Iron Maiden) had de kans prof te worden bij West Ham United, maar verkoos een muziekcarrière. Een gouden zet zo bleek. Steve is nog steeds een enorme supporter van West Ham en voetbalt in zijn vrije tijd. De zweetbandjes die hij om zijn pols draagt tijdens optredens, dragen naast zijn naam ook de clubkleuren van West Ham. Het logo van de voetbalclub staat op zijn basgitaar.

Externe link

• Officiële website

Bronnen, noten en/of referenties

Mediabestanden

Zie de categorie West Ham United FC van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

· ·

Seizoenspagina's West Ham United FC

2000/01 · 2001/02 · 2002/03 · 2003/04 · 2004/05 · 2005/06 · 2006/07 · 2007/08 · 2008/09 · 2009/10 · 2010/11 · 2011/12 · 2012/13 · 2013/14 · 2014/15 · 2015/16 · 2016/17 · 2017/18 · 2018/19 · 2019/20 · 2020/21

· ·

West Ham United – selectie 2023/24

1 Fabiański · 2 Johnson · 3 Cresswell · 4 Zouma  · 5 Coufal · 7 Ward-Prowse · 8 Fornals · 9 Antonio · 10 Paquetá · 14 Kudus · 15 Mavropanos · 17 Cornet · 18 Ings · 19 Álvarez · 20 Bowen · 21 Ogbonna · 22 Benrahma · 23 Aréola · 24 Kehrer · 27 Aguerd · 28 Souček · 33 Palmieri · 49 Anang · Coach: Moyes · Assistent-coach: Heitinga · Assistent-coach: McKinlay · Assistent-coach: Nolan

· ·

Premier League – seizoen 2023/24

Arsenal · Aston Villa · Bournemouth · Brentford · Brighton & Hove Albion · Burnley · Chelsea · Crystal Palace · Everton · Fulham · Liverpool · Luton Town · Manchester City · Manchester United · Newcastle United · Nottingham Forest · Sheffield United · Tottenham Hotspur · West Ham United · Wolverhampton