Gebruiker:Lepelaar/Kladblok: verschil tussen versies
| Regel 44: | Regel 44: | ||
===== De 21e eeuw ===== |
===== De 21e eeuw ===== |
||
De Chakassen vormen met een aantal van rond 73.000 slechts 12% van de totale bevolking van de republiek. Het houden van schapen en vee komt nog vrij algemeen voor hoewel de republiek al sinds de 19e eeuw ook industrie heeft verworven.<ref>[http://www.himalayanresearch.org/pdf/2009/vol13n2-3.pdf ''Economic Development of Khakassia'' Dr. V.A. Koesjpanakov, University of Khakassia, in "Himalayan and Central Asian Studies", vol. 13 (2009]</ref> |
De Chakassen vormen met een aantal van rond 73.000 slechts 12% van de totale bevolking van de republiek. Het houden van schapen en vee komt nog vrij algemeen voor hoewel de republiek al sinds de 19e eeuw ook industrie heeft verworven.<ref>[http://www.himalayanresearch.org/pdf/2009/vol13n2-3.pdf ''Economic Development of Khakassia'' Dr. V.A. Koesjpanakov, University of Khakassia, in "Himalayan and Central Asian Studies", vol. 13 (2009]</ref> |
||
]</ref> Nu het Chakassisch door een afnemend aantal wordt gesproken en meer dan 50% met een Russische partner trouwt is sprake van voortgaande assimilatie.<ref>[http://www.hunmagyar.org/turan/khakass/index.html Hunmagyar]</ref> |
blabla<ref>[https://file.scirp.org/pdf/ME_2013090511364105.pdf ''Traditional institutions and knowledge of Siberian aboriginal community'' S. Panakarova & M. Vlasov, Russian Academy of Sciences (2013)]</ref> Nu het Chakassisch door een afnemend aantal wordt gesproken en meer dan 50% met een Russische partner trouwt is sprake van voortgaande assimilatie.<ref>[http://www.hunmagyar.org/turan/khakass/index.html Hunmagyar]</ref> |
||
Versie van 15 aug 2017 09:46
| Chakassen Тадарлар | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Chakassen met muziekinstrumenten (2009)
| ||||
| Totale bevolking | 80.000 (schatting) | |||
| Verspreiding |  Rusland 72.959 (voornamelijk in Chakassië)[1]
| |||
| Taal | Chakassisch, Russisch | |||
| Geloof | Russisch Orthodox ook Sjamanisme | |||
| Verwante groepen | Altaj | |||
| ||||
De Chakassen, in het Chakassisch: Тадарлар, Tadarlar, zijn een Turks volk die in de republiek Chakassië in zuid Siberië wonen. Regelmatig opgetreden volksverhuizingen bemoeilijken het vaststellen van de herkomst van de Chakassers. Daarover zijn de opvattingen dan ook verdeeld. De oorsprong van de Turkse volkeren en met name de Kirgiezen ligt waarschijnlijk in en rond het Altajgebergte. Door volksverhuizingen kwam een aantal van hen in het bekken van de boven-Jenisej, het gebied rond de huidige steden Abakan en Minoesinsk, terecht en vormden in de eerste eeuw voor Chr. de Jenisej Kirgiezen.[2][3] Ook vond migratie vanuit de Altaj naar het zuidwesten plaats waarbij zich de huidige Kirgiezen in Kirgistan hebben gevormd. Deze spreken echter een Kypchak- of noordwest-Turkse taal. Wegens dit taalverschil wordt door sommigen betwijfeld of de Jenisej-Kirgiezen uit de Altaj komen.
Taal
Het Chakassisch is een Turkse taal die doorgaans wordt gerekend tot de Siberische- of noordoost-Turkse talen.[4] Omdat de onderlinge verschillen tussen de Turkse talen niet zo groot zijn hanteren niet alle taalkundigen dezelfde onderverdeling. Zo wordt ook wel een zuid-Siberisch Turkse groep, waartoe dan het Chakassisch behoort, naast de noordoost-Siberische onderscheiden.[5] Een compromis is een zuid-Siberische subgroep.[6] V.G. Karpov rekent het Chakassisch echter tot de Oeigoer-Oghuzgroep.[7]
In de Sovjettijd ging het gebruik van de taal geleidelijk achteruit omdat het onderwijs steeds meer Russischtalig werd. Minderheidstalen hadden geen prioriteit. De regering van de republiek die in 1992 ontstond stelt zich positiever op. Onderwijs vindt weer deels in het Chakassisch plaats. Er verschenen meerdere publicaties in deze taal, o.a. een kinderbijbel, kookboek en woordenboek.[7] Van de bijna 73.000 Chakassen spreken nog ruim 42.000 deze taal (2010). Vrijwel allen spreken ook Russisch. Beïnvloed door de omringende volken, bevat de taal veel leenwoorden uit het Russisch en Mongools. In tegenstelling tot de west-Turkse talen ontbreken leenwoorden uit het Arabisch en Iraans.[8]
Brons- en ijzertijd
Het boven-Jenisejbekken kende van 1300 tot ongeveer 800 voor Chr. de Karasoekcultuur. Daarna tot 200 v.Chr. de Tagarcultuur, de Siberische cultuur die verwant is met de Scythen in dezelfde periode. Vindplaatsen in het Minoesinskbekken duiden erop dat er veel koper- en metaalbewerking plaatsvond. De bewoners konden paardrijden, hadden kudden vee en schapen en kenden een half-nomadisch bestaan.[9]
De Tagarcultuur wordt in Chinese bronnen geïdentificeerd met de Dingling, die waarschijnlijk van Turkse of Mongoolse herkomst waren. Ch.S. Chard denkt dat de Karasoekbevolking geen grote rol speelde in het ontstaan van de Tagarstammen.[10][11] Dit is gebaseerd op vondsten in het Minoesinskbekken. De bevolking aldaar zou in die tijd al niet homogeen zijn geweest, er zijn zowel ronde (brachycranial) als langwerpige (dolichocranial) schedels gevonden.
Groepen Hunnen kwamen rond 200 v.Chr. vanuit Mongolië de Altaj en het boven-Jenisejbekken binnen, onderwierpen de Dingling en mengden zich met de reeds aanwezige Europoïde bevolking. Ze waren Turkssprekend en konden zich snel verplaatsen omdat ze paard reden. Van 60-30 BC ontstond een vereniging van Dingling en Kirgiezen toen de laatsten door de Hunnen werden gedwongen Lake Kirgiznur te verlaten en naar het Minoesinksbekken te gaan. Daar werden plaatselijke Oeigoerse en andere elementen door hen opgenomen. Uit deze samensmelting van volken ontstond van de 6e tot 13e eeuw de staat Khyagas of Jenisej-Kirgiezen, dat na 847 AD zijn grootste uitgestrektheid bereikte.[12] Sommige historici noemen het een Kirgiezische staat omdat een Kirgiezische clan regeerde. De Russische antropoloog V.V. Radov vatte echter het probleem van de etnogenese van dit volk als volgt samen:
the Khakas people originated from the most varied mixture of tribes, but through living together they became unified in terms of their way of life and language[13]
Historische tijd
In het midden van de 6e eeuw ontwikkelde zich het Turkse Kaganaat van de Göktürken, een groot Turkstalig gebied met centrum in de Altaj. In de loop van de 7e eeuw werd dit bedreigd door de Oeigoeren en door hen in 745 verslagen waarna het Oeigoerse Rijk ontstond. Het uiteenvallen van het Turkse kaganaat bood de Jenisej-Kirgiezen de kans een eigen kaganaat te vestigen. Hun origine gaat mogelijk terug op nomadische stammen die uit Mongolië vluchtten voor de Hunnen. Zij vermengden zich met de daar aanwezige Europoïde bewoners, de Dingling, die veehoeders waren. De Jenisej-Kirgiezen wonnen aan macht, invloed en welvaart. In de 9e eeuw konden ze de Oeigoeren verslaan en kregen zelfs controle tot over huidig Mongolië. Deze 'staat' bleef voortbestaan tot 1293 AD toen een nieuwe inval door Mongolen had plaatsgevonden.[14][15][12]
Van de 15e tot begin 18e eeuw waren de Jenisei-Kirgiezen een belangrijke etnische groep in het Minoesinsk bekken en omgeving. Het was overigens een confederatie van verschillende stammen die geleidelijk last kregen van toenemende belangstelling van Rusland, de Oirat-Mongolen en de Dzjoengaren.[12] Bij verdrag gesloten tussen de Dzjoengaren (één van de Oirat-stammen) en de Russen in 1635 werd de Jenisej-Kirgiezen opgelegd belasting te betalen.[16]
In 1703 werden leden van de regerende stam gedeporteerd naar het Kanaat Dzjoengarije en later (1761) naar noordoost China, waar ze bekend werden als de Fuju Kirgiezen. Hun nakomelingen wonen nog in noordoost China maar zijn klein in getal en dichtbij totale assimilatie met Mongolen en Han-Chinezen.[17][18][19] De stammen die in het Jenisejbekken bleven, assimileerden met andere volken in hun omgeving en werden de voorouders van de Chakassen.
De deportatie van 1703 deed de opinie in het gebied ten gunste van Rusland veranderen, in 1707 kwam het gebied onder controle van tsaristisch Rusland en kwam een instroom van Russische boeren op gang.[12] Vanaf 1820 werd in de omgeving van Minoesinsk goud gedolven, het werd een plaatselijk industrieel centrum.
De Russen gebruikten in de Tsarentijd de naam Tataren voor alle Turkse volkeren wat ertoe leidde dat Chakassen zichzelf Tadar noemen, wat geen historische naam is.[20] Ze gebruiken zelf de naam Chakassen niet om zich aan te duiden.[21] Ze werden door de Russen ook Abaka tataren genoemd, naar de belangrijkste woonplaats.[22] Ook "het Chakassisch" bestond eigenlijk nog niet. Bij een onderzoek in 1903 werd een zestal Turkse talen en dialecten in dat gebied met elkaar vergeleken; daarbij werd het Chakassisch echter niet genoemd.[7]
Gedurende de 19e eeuw namen veel Chakassen de Russische levensstijl over en gingen over op het Russisch Orthodoxe geloof. Sjamanisme met Boeddhistische invloeden is echter niet verdwenen en wordt naast het Christendom gepraktiseerd.[23][24][25] In het begin van de 20e eeuw waren de Turkse groepen meer en meer geconsolideerd geraakt en in 1918 werd tot gebruik van de aanduiding "Chakas" besloten; vanaf toen werd gesproken van het Chakassisch volk, de Chakassische taal (die werd gebaseerd op twee dialecten) en -cultuur.[7]
De 20e eeuw
Tijdens de Russische revolutie van 1905 ontstond een beweging naar autonomie. Toen in 1923 de Sovjets aan de macht kwamen werd het Nationaal District van Chakassië ingesteld, waarbij diverse etnische groepen kunstmatig werden samengevoegd tot "de Chakassen", zodat de naam voor dit volk pas sinds 1923 bestaat. Betreffende groepen hebben voor zichzelf deze naam nooit gebruikt, wel spraken ze dezelfde taal of in ieder geval zeer verwante dialecten. In 1930 werd dit district een autonome Oblast als onderdeel van de Kraj Krasnojarsk.[26] Toen in 1930 de collectivisatie werd afgekondigd, beoefende een deel nog de half-nomadische veeteelt. In 1937 werkte 93% op een collectieve boerderij en woonde in houten huizen in dorpen. De Republiek Chakassië in zijn huidige gedaante werd opgericht in 1992.
De 21e eeuw
De Chakassen vormen met een aantal van rond 73.000 slechts 12% van de totale bevolking van de republiek. Het houden van schapen en vee komt nog vrij algemeen voor hoewel de republiek al sinds de 19e eeuw ook industrie heeft verworven.[27] blabla[28] Nu het Chakassisch door een afnemend aantal wordt gesproken en meer dan 50% met een Russische partner trouwt is sprake van voortgaande assimilatie.[29]
- ↑ Russische volkstelling 2010
- ↑ Carl Skutsch (7 november 2013). Encyclopedia of the World's Minorities. Routledge, 705–. ISBN 978-1-135-19388-1.
- ↑ Paul Friedrich (14 January 1994). Encyclopedia of World Cultures: Russia and Eurasia, China. G.K. Hall. ISBN 978-0-8161-1810-6.
- ↑ Ethnologue
- ↑ [1]
- ↑ L. Johanson & E.A. Csato The Turkic Languages Londen, 1998
- ↑ a b c d Khakas People and their Language V.G. Karpov in "Himalayan and Central Asian Studies", vol. 13 (2009
- ↑ The Peoples of the Red Book
- ↑ Ancient Historical and Cultural Heritage of Khakassia, Dr. A. Gotlib & Dr. V. Zubkov, University of Khakassia, in "Himalayan and Central Asian Studies", vol. 13 (2009)
- ↑ New Developments in Siberian Archeology, blz. 124 Chester S. Chard
- ↑ The Proto-Turkic Urheimat & The Early Migrations of Turkic Peoples
- ↑ a b c d Origin and Development of Khakass Statehood Dr. E. Mamusjeva, University of Khakassia, in "Himalayan and Central Asian Studies", vol. 13 (2009)
- ↑ Ethnographic review of the Turkic tribes in Siberia and Mongolia, V.V. Radlov, blz. 15 (1929)
- ↑ Siberia: a Cultural History, Antony Haywood Ch. 1
- ↑ Sharpe|isbn=978-1-56324-535-0 blz. 71
- ↑ Millward 2007, p. 89.
- ↑ Tchoroev (Chorotegin) 2003, p. 110.
- ↑ Pozzi & Janhunen & Weiers 2006, p. 113.
- ↑ Harrassowitz Verlag|isbn=978-3-447-05378-5
- ↑ November 2004|publisher=John Benjamins Publishing Company|isbn=978-90-272-7516-5 E. Vajdar, blz. 215 ev.
- ↑ Anthropology & Archeology of Eurasia. M.E. Sharpe Incorporated (1994), p. 38.
- ↑ Paul Friedrich (14 January 1994). Encyclopedia of World Cultures: Russia and Eurasia, China. G.K. Hall, p. 186. ISBN 978-0-8161-1810-6.
- ↑ Russia Religion–Encyclopædia Britannica
- ↑ Hunmagyar
- ↑ Kira Van Deusen (2003). Singing Story, Healing Drum: Shamans and Storytellers of Turkic Siberia. McGill-Queen's University Press, 8–9. ISBN 0-7735-2617-X.
- ↑ James Forsyth. A History of the Peoples of Siberia: Russia's North Asian Colony 1581-1990. Cambridge University Press, 300–. ISBN 978-0-521-47771-0.
- ↑ Economic Development of Khakassia Dr. V.A. Koesjpanakov, University of Khakassia, in "Himalayan and Central Asian Studies", vol. 13 (2009
- ↑ Traditional institutions and knowledge of Siberian aboriginal community S. Panakarova & M. Vlasov, Russian Academy of Sciences (2013)
- ↑ Hunmagyar
· 
· 
· · 
