Cees Dekker (natuurkundige)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Cees Dekker
Cees Dekker
Persoonlijke gegevens
Volledige naam Cornelis Dekker
Geboren Haren, 7 april 1959
Nationaliteit Vlag van Nederland Nederland
Religie evangelisch christen
Werkzaamheden
Vakgebied moleculaire biofysica, nanobiologie
Universiteit Technische Universiteit Delft
Beroep Hoogleraar biofysica
Bekende werken Schitterend ongeluk of sporen van ontwerp?
Geleerd en gelovig
De crux
Website
Portaal  Portaalicoon   Onderwijs

Cornelis (Cees) Dekker (Haren, 7 april 1959) is een Nederlandse natuurkundige en universiteitshoogleraar verbonden aan de Technische Universiteit Delft. Van 2010 tot en met 2018 was hij tevens directeur van het Kavli Institute of Nanoscience in Delft.

Zijn vakgebied is de moleculaire biofysica; hierbij beweegt hij zich op het grensvlak van de natuurkunde en de biologie waarbij hij gebruikmaakt van de zogeheten nanotechnologie, de technieken om aan enkele atomen en moleculen te kunnen meten. Dekker heeft fundamentele ontdekkingen gedaan op het gebied van koolstof nanobuisjes. Mede vanwege deze werkzaamheden is hij al jaren de meest geciteerde fysicus in Nederland. Tegenwoordig onderzoekt hij met enkel-molecuultechnieken de biofysica van moleculen in de biologische cel.

Dekker is naast zijn wetenschappelijk werk ook bekend vanwege zijn belangstelling voor de relatie tussen geloof en wetenschap en de discussie rond intelligent design in 2005.

Wetenschappelijke carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Dekker groeide op in de omgeving van Rotterdam. Als tiener had hij reeds een grote belangstelling voor de natuurwetenschappelijke vakken, wat ertoe leidde dat hij in 1977 een opleiding natuur- en sterrenkunde ging volgen aan de Universiteit Utrecht. In 1983 behaalde hij zijn doctoraalexamen in de experimentele natuurkunde. In 1984 begon hij aan dezelfde universiteit te werken als promovendus en in 1988 promoveerde hij op een onderwerp in de fysica van de vaste stof.

Vervolgens ging hij in Utrecht aan de slag als universitair docent in ruisverschijnselen in mesoscopische halfgeleiders en supergeleiders. In 1990-1991 bezocht hij de onderzoekslaboratoria van IBM in Yorktown Heights (Verenigde Staten), waar hij onderzoek deed naar supergeleiders met een hoge kritische temperatuur in sterke magneetvelden. In 1993 maakte Dekker de overstap naar de Technische Universiteit Delft, om daar als universitair hoofddocent een aantal geheel nieuwe onderzoekslijnen op te zetten, te weten ladingsdichtheidsgolven en elektrische geleiding door afzonderlijke moleculen. Dat laatste groeide uit naar het zeer succesvolle onderzoek aan koolstof nanobuizen. Dekkers groep ontdekte veel van de nieuwe fundamentele elektrische eigenschappen van deze bijzondere moleculen. Ook onderzocht hij de toepassing van deze nanobuisjes in moleculaire elektronica en fabriceerde zijn groep als eerste ter wereld een transistor op basis van een enkel nanobuismolecuul.

Sinds 2000 heeft Dekker zijn onderzoeksterrein verlegd naar de biofysica en nanobiologie. Zijn huidige onderzoek richt zich op drie gebieden:[1]

Zijn onderzoek beweegt zich steeds meer in de richting van synthetische cellen.

Vanwege zijn grote wetenschappelijke verdiensten werd hij in 1999 benoemd tot Antoni van Leeuwenhoek-hoogleraar. In 2000 volgde een benoeming tot gewoon hoogleraar in de moleculaire biofysica. In 2003 werd hij gekozen tot lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW), en enkele jaren later tot fellow van het Institute of Physics (IOP, 2004) en de American Physical Society (APS, 2006). In 2006 werd hij in Delft benoemd als universiteitshoogleraar.

Voor zijn wetenschappelijke verdiensten werd Dekker een aantal malen onderscheiden met nationale en internationale wetenschappelijke prijzen en een eredoctoraat. Zo ontving hij in 2003 de Spinozapremie van NWO. Het werk van Dekker wordt uitzonderlijk veel geciteerd: ongeveer 3000 citaties per jaar, met in totaal meer dan 43 000 citaties. Zijn H-index is 83 (d.d. december 2015). In 2012 leidde Dekker het onderzoeksconsortium ‘Frontiers of Nanoscience’ (NanoFront), dat van NWO en TU Delft/Leiden een onderzoekssubsidie van 51 miljoen euro verkreeg.

Prijzen[bewerken | brontekst bewerken]

Geloof en wetenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Dekker is christen en lid van een evangelische gemeente in Delft. Hij is van mening dat er geen conflict bestaat tussen wetenschap en geloof, maar dat zij harmonieus samengaan. Zijn christelijke geloofsovertuiging beschouwt hij dan ook eerder als een stimulans dan als een sta-in-de-weg voor zijn wetenschapsbeoefening. Soms is hij in diverse televisiediscussieprogramma's te zien, waarin hij over bovengenoemde zaken met al dan niet andersdenkende personen van gedachten wisselt. In 2011 werd de Reijer Hooykaas Prijs aan Dekker uitgereikt voor zijn positieve bijdragen aan de dialoog tussen geloof en wetenschap.

Dekker is mederedacteur van een aantal boeken over geloof en wetenschap:

  • In 2005 verscheen Schitterend ongeluk of sporen van ontwerp? onder redactie van Dekker, Ronald Meester en René van Woudenberg, een bundel essays over toeval of doelgerichtheid in de evolutie. Mede naar aanleiding hiervan ontstond er in Nederland een discussie over intelligent design en evolutie.
  • In 2006 kwam een nieuwe bundel uit over de relatie tussen evolutie en schepping, getiteld En God beschikte een worm (Ten Have Baarn, 2006), weer onder redactie van Dekker, Ronald Meester en René van Woudenberg. Dekker zelf schreef er een hoofdstuk in over de redelijkheid van een atheïstisch of theïstisch wereldbeeld.
  • In 2007 kwam een bundel over de relatie tussen geloof en wetenschap uit getiteld Omhoog kijken in platland (Ten Have Baarn, 2007), onder redactie van Dekker, Gijsbert van den Brink en René van Woudenberg. Dekker zelf schreef er een hoofdstuk in over de nieuwe technologie en de dystopie van Brave New World.
  • In 2008 verscheen onder redactie van Dekker de bundel Geleerd en gelovig - 22 wetenschappers over hun leven, werk en God (Ten Have Baarn, 2008), met persoonlijke verhalen van christelijke wetenschappers. Hij schreef er zelf ook een hoofdstuk in. Hierin nam hij duidelijk afstand van de Intelligent Design beweging. Dekkers huidige visie is te karakteriseren als theïstisch evolutionisme, dat wil zeggen dat God geschapen heeft via het proces van evolutie.[3][4] In een interview zei Dekker over Intelligent Design: "als wetenschappelijk programma faalt het. Ik ben erin teleurgesteld. ID had de pretentie objectieve wetenschap te bieden, maar het heeft die pretentie niet waargemaakt".[5] Dekker treedt vanwege deze visie nu en dan in debat met creationisten zoals Peter Scheele die het — soms fel — met hem oneens zijn.[6]
  • Na zijn boeken rond geloof en wetenschap, volgden nog twee algemenere bundels: in 2009 Hete hangijzers: Antwoorden op 17 kritische vragen aan het christelijk geloof, met co-redacteur Martine van Veelen, en in 2010 De crux: Christenen over de kern van hun geloof, waarvan Dekker de redactie deed samen met Reinier Sonneveld.
  • In 2015 pakte Dekker zijn oude thema 'geloof en wetenschap' weer op, maar dan in een boek voor kinderen: de jeugdroman Het geheime logboek van topnerd Tycho, geschreven samen met kinderboekenschrijfster Corien Oranje. Hierin pleiten de schrijvers voor een evolutionaire schepping: een harmonie van schepping en evolutie. Ook dit boek leidde onder christenen weer tot debat over schepping en evolutie.[7] In 2020 kwam het boek Oer uit, waarin Dekker met Oranje en bovendien theoloog Gijsbert van den Brink de hele gang van de geschiedenis vanaf de oerknal tot het heden volgt, bezien vanuit een proton, en vanuit christelijk perspectief.

Persoonlijk leven[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cees_Dekker_(natuurkundige)&oldid=64007979"