Paul Weller

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Paul Weller
Paul Weller tijdens een optreden in België op 11 juli 2009
Algemene informatie
Volledige naam John William Weller
Bijnaam "The Modfather"
Geboren 25 mei 1958
Geboorteplaats WokingBewerken op Wikidata
Land Woking, Surrey, Verenigd Koninkrijk
Werk
Jaren actief 1977 - 1989
1991 - heden
Genre(s) Rock, Poprock, Punkrock, Mod revival
Beroep Muzikant
Instrument(en) Gitaar, Piano, Basgitaar
Label(s) V2 Records
Verwante artiesten The Jam, The Style Council, Smokin' Mojo Filters, Ocean Colour Scene
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

John William Weller, beter bekend als Paul Weller (Woking, Surrey, 25 mei 1958), is een Brits muzikant en zanger. Hij werd bekend met de bands The Jam en The Style Council, alvorens vanaf begin jaren negentig als solo-artiest aan het werk te gaan.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

Weller groeide op als zoon van Ann (schoonmaakster) en John Weller (taxichauffeur, amateurbokser, bouwvakker); hoewel hij het niet breed had zetten zijn ouders alles op alles om hem te geven waar hij om vroeg. Als tiener ontdekte Weller The Beatles en raakte hij geïnteresseerd in de Modcultuur.

The Jam[bewerken | brontekst bewerken]

Zie The Jam voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

The Style Council[bewerken | brontekst bewerken]

Zie The Style Council voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Solocarrière[bewerken | brontekst bewerken]

1990-1991[bewerken | brontekst bewerken]

In zijn Style Council-periode deed Weller steeds verwoedere pogingen om het Jam-imago af te schudden met als gevolg dat hij niet alleen zijn fans kwijtraakte maar ook zichzelf. In 1990, toen hij voor het eerst in dertien jaar zonder platencontract zat, keerde hij noodgedwongen terug naar zijn roots. Hij luisterde weer naar de muziek uit zijn jeugd maar ook naar artiesten als Neil Young, Van Morrison en Steve Winwood in diens Traffic-periode.

Deze "mannen met baarden", die hij jarenlang heeft verafschuwd, inspireerden hem om weer liedjes te schrijven op de akoestische gitaar; de eerste resultaten werden vanaf november 1990 in de kleine zalen ten gehore gebracht met de Paul Weller Movement (waarvoor ex-Councildrummer Steve White weer in dienst wordt genomen). Het tekort aan solomateriaal werd opgevuld met enkele Jam- en Council-nummers.

In 1991 verscheen de eigen beheer-single Into Tomorrow met op de B-kant het van Modernism afkomstige That Spritual Thing. Weller was er zich van bewust dat geen enkele grote platenmaatschappij zich naar zijn voorwaarden zou schikken, maar toen hij in november door Japan toerde kreeg hij voldoende geld om er zijn eerste solo-album van op te nemen.

1992-1994[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de Europese markt tekende Weller bij Go! Discs, een onafhankelijke platenmaatschappij die hem wel die artistieke vrijheid gunde waar hij zo op gesteld was. Maar omdat PolyGram de distributeur is moest hij een flink percentage aan royalty's afstaan plus de rechten op de catalogi van The Jam en The Style Council. Op 31 augustus 1992 verscheen zijn titelloze solodebuut, waarop de singles Uh-Hoh, Oh-Yeh en Above The Clouds te vinden zijn. De experimentele Council-albums Cost of Loving en Confessions Of A Pop Group lagen de critici echter nog vers in het geheugen.

Pas toen Weller op 6 september 1993 zijn tweede album (Wild Wood) uitbracht sloot Engeland hem opnieuw in de armen. Hij won een Brit Award voor beste mannelijke artiest, stond weer in uitverkochte zalen, bracht een live-album uit (Live Wood) en werd door de Britpopgeneratie tot Modfather verheven. Maar zoals hij op de B-kant van Above The Clouds zingt, Everything Has A Price To Pay; en het hernieuwde succes ging ten koste van zijn huwelijk dat inmiddels ook een dochter (Leah) had voortgebracht.

1995-1996[bewerken | brontekst bewerken]

Voorafgegaan door de singles Out Of The Sinking en The Changing Man bracht Weller in 1995 zijn derde soloalbum uit waarop hij wordt bijgestaan door o.a. Steve Winwood, leden van het op sleeptouw genomen Ocean Colour Scene en Noel Gallagher (in ruil voor medewerking aan What's the Story Morning Glory? van Oasis).

Stanley Road, vernoemd naar zijn gesloopte jeugdadres, kwam vanuit het niets op één en bleef een jaar lang in de albumlijsten staan. In Nederland werd het zijn succesvolste plaat sinds The Gift van The Jam. Ook de derde single You Do Something to Me deed het goed. Speciaal voor het benefietalbum van Warchild formeerde Weller met Paul McCartney en Noel Gallagher The Smokin' Mojo Filters; ze namen een coverversie op van het Beatles-nummer Come Together.

Op 9 juni 1996 gaf Weller een openluchtconcert in Finsbury Park; zelf noemde hij het "A Lazy Sunday" (naar de hit van de Small Faces), de lovende pers noemde het "Modstock", een woordspeling op de Madstock-concerten van het herenigde Madness. In augustus scoorde hij zijn eerste, en tot nu toe enige, solo top 5-hit met Peacock Suit, de voorbode van het album Heavy Soul dat in 1997 uitkwam.

1997-2003[bewerken | brontekst bewerken]

Heavy Soul werd nummer 2 in de albumlijsten, maar het succes van zijn voorganger werd niet geëvenaard. En daar kwam nog bij dat Go! Discs werd overgenomen en opgeheven door PolyGram. Weller werd bij Island ondergebracht aan wie hij twee albums moest leveren, te beginnen met het hitoverzicht Modern Classics (een knipoog naar Modernism dat alsnog is uitgebracht als onderdeel van een boxset). In 1999 deed Weller het wat rustiger aan en aan het eind van het jaar werd Wild Wood, mede dankzij een bierreclame, opnieuw een hit.

Na het album Heliocentric (2000) mocht Weller eindelijk vertrekken bij Island en tekende hij een contract bij Independiente, het nieuwe label van ex-Go! Discs-baas Andy MacDonald. Hij debuteerde daar met Days Of Speed, het live-verslag van de akoestische solotournee uit 2001. Hij maakte ook het nummer Brother to brother met Terry Callier. Nieuw studiowerk verscheen in 2002; op Illumination werkte Weller niet langer samen met Brendan Lynch en kroop hij weer zelf achter de productietafel. Het leverde hem dan wel een nummer 1-album op, maar Stanley Road blijft nog altijd ongeëvenaard. Om financiële redenen werd besloten het contract te beëindigen, waardoor het rariteitenkabinet Fly On The Wall (2003) op Island verscheen.

2004-2009[bewerken | brontekst bewerken]

Paul Weller tijdens een optreden in Paradiso op 13 september 2008.

Weller tekende bij V2, het nieuwe label van ex-Virgin baas Richard Branson en nam in 2004 een album met covers op. Hij deed dat in de Amsterdamse Studio 150 dat tevens de naamgever is voor deze verzameling. Studio 150 deed het een stuk beter dan voorgaande platen en leverde o.a. de single Wishing On A Star (Rose Royce) op. Thinking Of You (Sister Sledge) werd het themanummer van Children in Need, de jaarlijkse BBC-inzamelingsactie voor kansarme kinderen.

In 2005 werd het tienjarig jubileum van Stanley Road gevierd met een luxe heruitgave; later in het jaar verscheen As Is Now waarmee Weller volgens de pers eindelijk een waardige opvolger voor zijn succesplaat heeft afgeleverd. Op 5 december, de dag waarop Weller een concert gaf in de Alexandra Palace, verscheen de single Here's The Good News met de instrumentale B-kant Super Lekker Stoned.

In 2006 ontving Weller een oeuvreprijs tijdens de Brit Awards en gaf een mini-concert met onder meer een uitvoering van Town Called Malice. As Is Now werd opnieuw uitgebracht met toegevoegde live-opnamen. Deze komen echter niet van de Brits maar van de Ally Pally als voorproefje van het live-album Catch Flame. Weller heeft altijd geweigerd om Jam-, Council- en solonummers op een dezelfde verzamelaar te laten uitbrengen, maar Hit Parade vormt daar een uitzondering op.

In 2007 verleende Weller zijn medewerking aan een herdenkingsconcert voor Traffic-drummer Jim Capaldi en stond op 07-07-07 op Live Earth. Met vaste gitarist Steve Cradock (tevens OCS) begon hij aan een duotournee die ze op 14 september naar Paradiso breacht. Op 29 oktober verscheen een luxe heruitgave van Wild Wood. Zangeres Gabrielle samplede het titelnummer op haar single Why en werd bijgestaan door Weller zelf.

Ondertussen herhaalde de geschiedenis zich; Weller besloot om zijn liveband te vernieuwen, behoudens Steve Cradock. Dit resulteerde in het dubbelalbum 22 Dreams dat in mei 2008 uitkwam.

Op 24 april 2009 verloor Weller zijn vader die meer dan 30 jaar z'n manager is geweest.

2010-2017[bewerken | brontekst bewerken]

In april 2010 kwam het album Wake Up The Nation uit; Bruce Foxton, met wie hij sinds 2006 weer on speaking terms is, speelde daarop een nummer mee en was te gast bij twee concerten. Als tegenprestatie verleende Weller een gastbijdrage aan Foxtons tweede solo-album dat in 2012 uitkwam. Datzelfde jaar kwam Weller met het door Krautrock beïnvloedde Sonik Kicks. Daarna volgden Saturn's Pattern (2015) en A Kind of Revolution (2017).

2018-2022[bewerken | brontekst bewerken]

In 2018 bracht Weller op 60-jarige leeftijd het akoestische album True Meanings uit; ter promotie verscheen hij - als vaste gast - in Later with Jools Holland en gaf hij een concert voor BBC Radio 2; BBC 4 zond 2 november 2018 de tv-registratie uit.

In maart 2019 verscheen zijn live dubbelalbum Other Aspects, Live at the Royal Festival Hall. Deze opnames zijn gemaakt tijdens twee optredens in oktober 2018 in de Royal Festival Hall in Londen. Weller speelt samen met het London Metropolitan Orchestra, met zijn eigen band en met diverse andere muzikanten. Er staan 25 nummers op dit album, die zijn uitgebracht op dubbelcd, 4 dubbelelpee en dvd.

In augustus 2019 kwam The Style Council nog een keer bij elkaar om It's A Very Deep Sea the spelen voor een documentaire die in 2020 uitkwam.

Op 3 juli 2020 bracht Weller het album On Sunset uit; het haalde de eerste plaats in de Britse lijst.

Op 4 mei 2022 verscheen Ooh Do U Fink U Are, een duet met Madness-zanger Suggs.

Privé[bewerken | brontekst bewerken]

Weller was drie keer getrouwd en heeft met vier verschillende vrouwen in totaal acht kinderen. Zijn jongste werd geboren in 2017.[1]

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Paul Weller 01-09-1992 03-10-1992 87 3
Wild wood 06-09-1993 -
Stanley Road 07-06-1995 26-08-1995 17 22
Heavy soul 23-06-1997 12-07-1997 77 5
Heliocentric 10-04-2000 -
Illumination 16-09-2002 28-09-2002 69 4
Studio 150 13-09-2004 18-09-2004 36 7
As is now 11-10-2005 29-10-2005 89 2
Catch-flame! - Live at the Alexandra Palace 2006 17-06-2006 83 2 Livealbum
22 Dreams 30-05-2008 07-06-2008 30 8
Wake up the nation 16-04-2010 24-04-2010 60 4
Sonik kicks 23-03-2012 31-03-2012 60 3
Saturns pattern 11-05-2015 23-05-2015 22 3
A kind revolution 12-05-2017 20-05-2017 45 2
True meanings 14-09-2018 22-09-2018 61 1
Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Studio 150 2004 25-09-2004 53 3
As is now 2005 29-10-2005 72 2
Catch-Flame! - Live at the Alexandra Palace 2006 01-07-2006 96 1 Livealbum
22 Dreams 2008 07-06-2008 27 7
Wake up the nation 2010 24-04-2010 11 7
Sonik kicks 2012 31-03-2012 33 5
More modern classics 2014 14-06-2014 81 4
Saturns pattern 2015 23-05-2015 30 6
A kind revolution 2017 20-05-2017 25 7
True meanings 2018 22-09-2018 17 8
Other aspects - Live at the Royal Festival Hall 2019 16-03-2019 97 2 Livealbum

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
You do something to me 1995 16-09-1995 29 8 Nr. 21 in de Single Top 100
Wild wood 2000 27-05-2000 38 2 Nr. 35 in de Single Top 100
Wishing on a star 2004 - Nr. 97 in de Single Top 100
Single met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 50 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
The ballad of Jimmy McCabe 2017 11-03-2017 tip -
Long long road 2017 29-04-2017 tip -
Movin on 2018 25-08-2018 tip -

Radio 2 Top 2000[bewerken | brontekst bewerken]

Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23
Wild wood - - - - - - - - - - - - - - - 1783 1947 - - - - - - - -
You do something to me - - - - 707 602 768 736 906 784 658 761 817 722 707 719 684 743 702 939 801 990 933 1029 1081

Dvd's[bewerken | brontekst bewerken]

Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
 Hoogste 
positie
 Aantal 
weken
 Opmerkingen 
Celebrating Jon Lord at the Royal Albert Hall 2014 11-10-2014 4 9 met Deep Purple, Bruce Dickinson, Glenn Hughes, Rick Wakeman, Orion Orchestra & Paul Mann

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Paul Weller van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.