Antoine Pinay

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Antoine Pinay
Pinay in 1969
Termijn 1936 - 1959
Departement Loire (42)
Parlementaire groep NI (1936-1938)
UDR (1938-1940)
RI (1946-1955)
IPAS (1956-1959)
Handtekening Handtekening
Tijdvak Derde Franse Republiek - Vierde Franse Republiek
Vijfde Franse Republiek
Portaal  Portaalicoon   Politiek
Frankrijk

Antoine Pinay (Saint-Symphorien-sur-Coise, 30 december 1891 - 13 december 1994) was een Frans conservatief-liberaal politicus.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Antoine Pinay was leerfabrikant. Tijdens de Eerste Wereldoorlog raakte hij gewond en zijn rechterarm was sindsdien verlamd. Van 1929 tot 1977 was hij burgemeester van Saint-Chamond (departement Loire).

Antoine Pinay werd bij de parlementsverkiezingen van 1936 voor de gematigd conservatieve Alliance Démocratique (Democratische Alliantie) in de Kamer van Afgevaardigden (Chambre des Députés) gekozen. In 1938 werd hij in de Senaat (Sénat) gekozen. Op 10 juli 1940, na de Franse nederlaag tegen nazi-Duitsland, stemde Pinay voor het verlenen van uitgebreide bevoegdheden aan maarschalk Philippe Pétain. Gedurende de Tweede Wereldoorlog kon hij gewoon aanblijven als burgemeester van Saint-Chamond. In 1941 werd hij lid van de Conseil Nationale de Vichy (Nationale Raad van Vichy) en werd hij onderscheiden met de Ordre de la Francisque, een hoge onderscheiding in Vichy-Frankrijk. Direct na de oorlog werd het hem aanvankelijk niet toegestaan om zich kandidaat te stellen voor de parlementsverkiezingen van 1945, maar toen later bleek dat hij zich als burgemeester van Saint-Chamond voldoende had verzet tegen de Duitsers, werden de beperkingen tegen hem opgeheven. Bij de parlementsverkiezingen van juni 1946 werd hij in de Franse Nationale Vergadering gekozen.

Premierschap[bewerken | brontekst bewerken]

Antoine Pinay werd een van de populairste leiders van de centrum-rechtse Centre National des Indépendants et Paysans (CNIP, Nationaal Centrum van Onafhankelijken en Boeren) en was van 1948 tot 1949 staatssecretaris van Economische Zaken, van 1950 tot 1952 minister van Openbare Werken, Transport en Toerisme. Toen het kabinet-Faure viel over een voorstel over belastingverhoging, werd Pinay, na mislukte pogingen van Paul Reynaud en René Pleven, door president Vincent Auriol belast met de formatie van een nieuw kabinet (februari 1952).[1] Op 8 maart 1952 werd Pinay premier (Président du Conseil)[2] van een kabinet bestaande uit Pinays eigen CNIP, de liberale Parti Radical-Socialiste (PRS), de christendemocratische Mouvement Républicain Populaire (MRP) en de liberale Union Démocratique et Socialiste de la Résistance (UDSR). De socialistische SFIO en de Gaullistische Rassemblement du Peuple Français (RPF) maakten geen deel uit van het kabinet, ofschoon 27 RPF-dissidenten het kabinet steunden.[3] Na zijn aantreden als premier verkreeg hij van de Europese Betalings Unie (EBU) een krediet van 100 miljoen dollar.[1] Antoine Pinay, de eerste centrum-rechtse premier van de Vierde Franse Republiek, bood in december 1952 zijn ontslag aan van zijn regering daar de MRP steun weigerde aan een voorstel inzake uitbreiding van de gezinstoeslag.[1]

In 1953 was Pinay kandidaat voor het presidentschap. Zijn collega René Coty (CNIP) werd echter tot president gekozen.

Van 23 februari 1955 tot 1 februari 1956 was hij minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet onder premier Edgar Faure. In die functie bereidde hij de onafhankelijkheid van de Franse protectoraten Marokko en Tunesië voor.

Tijdens de Algerije-crisis van mei 1958 steunde hij de terugkeer van generaal Charles de Gaulle in de politiek. Hierna was hij minister van Financiën en Economische Zaken (1 juni 1958 - 13 januari 1960), eerst onder premier De Gaulle, en daarna onder diens opvolger premier Debré. Hij regelde opnieuw een grote lening voor Frankrijk en voerde een nieuwe franc in. In januari 1960 diende hij, uit onvrede over het Algerije-beleid van De Gaulle, zijn ontslag in.

Van 1973 tot 1974 was hij de eerste nationale ombudsman (Médiateur de la République).

Overlijden[bewerken | brontekst bewerken]

De "wijze van Saint-Chamond" (Le sage de Saint-Chamond) overleed eind 1994 op 102-jarige leeftijd. Hij was de langstlevende premier van Frankrijk.

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Ministersposten[bewerken | brontekst bewerken]

  • Staatssecretaris van Financiën en Economische Zaken — 11 september 1948 - 28 oktober 1949
  • Minister van Openbare Werken, Transport en Toerisme — 12 juli 1950 - 8 maart 1952
  • Premier (Président du Conseil), minister van Financiën en Economische Zaken — 8 maart 1952 - 8 januari 1953
  • Minister van Buitenlandse Zaken — 23 februari 1955 - 1 februari 1956
  • Minister van Financiën — 1 juni - 23 juli 1958
  • Minister van Openbare Werken, Transport en Toerisme — 3-9 juni 1958
  • Interim-minister van Landbouw — 3-9 juni 1958
  • Minister van Financiën en Economische Zaken — 13 juli 1958 - 13 januari 1960

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Verwijzing[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b c Winkler Prins Jaarboek 1953, blz. 360, red. Winkler Prins
  2. ↑ Daarnaast was hij ook minister van Financiën en Economische Zaken
  3. ↑ Winkler Prins Jaarboek 1953, blz. 236, red. Winkler Prins
  4. ↑ Quand le stay-behind portait De Gaulle au pouvoir [Voltaire]
Voorganger:
Edgar Faure 		Premier van Frankrijk
(Président du Conseil)
Kabinet-Pinay
1952-1953 		Opvolger:
René Mayer
Voorganger:
Edgar Faure 		Minister van Buitenlandse Zaken
1955-1956 		Opvolger:
Christian Pineau
Zie de categorie Antoine Pinay van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoine_Pinay&oldid=63655693"