Naar inhoud springen

Grand Prix Formule 1 van Canada 2011

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Canada 2011 Canadian Grand Prix
Datum 12 juni 2011
Locatie Circuit Gilles Villeneuve
Pole
Coureur Vlag van Duitsland Sebastian Vettel Red Bull Racing
Tijd 1:13.014
Snelste Ronde
Coureur Vlag van Verenigd Koninkrijk Jenson Button McLaren
Tijd 1:16.956
Podium
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jenson Button McLaren
2 Vlag van Duitsland Sebastian Vettel Red Bull Racing
3 Vlag van Australië Mark Webber Red Bull Racing
In een van de meest bizarre races sinds jaren, waarin hij twee keer in aanvaring kwam met een concurrent, in totaal zes pitstops maakte en op zeker moment zelfs op de laatste plaats rondreed, haalde Jenson Button een huzarenstukje uit door uiteindelijk toch als winnaar van de GP van Canada te finishen.

De Grand Prix Formule 1 van Canada 2011 werd gehouden op 12 juni 2011 op het Circuit Gilles Villeneuve. Het was de zevende race uit het kampioenschap.

Wedstrijdverloop

[bewerken | brontekst bewerken]

Achtergrond

[bewerken | brontekst bewerken]

In deze wedstrijd waren er voor het eerst twee DRS-zones aangebracht: één op het rechte stuk richting de hairpin en op het rechte stuk bij start/finish.[1] Sergio Pérez reed in de eerste vrije training voor Sauber, maar verklaarde hierna nog niet honderd procent hersteld te zijn van zijn crash in de vorige Grand Prix en besloot om de rest van het weekend niet meer in de auto te stappen. McLaren-testrijder Pedro de la Rosa werd aangesteld om Pérez te vervangen. De la Rosa kreeg hiervoor toestemming van zijn werkgever.[2]

Kwalificatie

[bewerken | brontekst bewerken]

Sebastian Vettel van het team Red Bull Racing behaalde zijn zesde poleposition van het seizoen.[3] Fernando Alonso van Ferrari startte op de tweede plek, de eerste keer in 2011 dat hij vanaf de eerste rij mocht starten. Zijn teamgenoot Felipe Massa had zich als derde gekwalificeerd.[4] Aan de andere kant van de grid wist Virgin-coureur Jérôme d'Ambrosio zich niet binnen de 107%-tijd van Q1 te kwalificeren. Van de FIA kreeg hij echter toch toestemming om te starten, omdat hij in de vrije trainingen zijn auto in de muur had gereden en in de kwalificatietraining dus met een nieuw chassis moest aantreden.[5]

Race

[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste vier ronden van de race werden gereden achter de safety car, omdat het te hard regende om normaal te kunnen starten. In de zevende ronde raakten McLaren-coureurs Lewis Hamilton en Jenson Button elkaar, wat voor de eerste tot een opgave leidde en voor de laatste tot een pitstop.[6] Hierdoor moest de safety car weer voor enkele ronden de baan opkomen. In ronde 20 kwam de safety car opnieuw de baan op, omdat het harder was gaan regenen. Vijf ronden later werd de race stilgelegd, omdat het te hard regende om verder te kunnen racen.[7] Na een oponthoud van ruim twee uur ging het veld weer van start achter de safety car, die tien ronden bleef rijden. Sebastian Vettel leidde op dat ogenblik de race, gevolgd door Sauber-coureur Kamui Kobayashi en Felipe Massa. Twee ronden nadat de safety car weer de pitstraat was ingereden, raakten Fernando Alonso en Jenson Button elkaar, waardoor de eerste uitviel en de laatste een pitstop moest maken, alvorens als laatste in de race terug te keren.[8] Hierdoor moest de safety car opnieuw de baan opkomen. In ronde 57 rukte de safety car voor de laatste keer uit na een mislukte inhaalactie van Renault-coureur Nick Heidfeld op Kobayashi, waarbij de laatste zijn voorvleugel verloor, eroverheen reed en crashte.[9] Met nog negen ronden te gaan werd de race herstart. Button, die inmiddels van de laatste plaats in de wedstrijd was opgeklommen naar de vierde plaats, wist te profiteren van een gevecht tussen Red Bull-coureur Mark Webber en Mercedes-rijder Michael Schumacher en schoof door naar plaats twee. In de laatste ronden kwam Button dicht bij de leidende Vettel, die in de allerlaatste ronde een fout maakte en Button aan zich voorbij moest laten gaan.[10] De Brit won hierdoor de race met zes pitstops,[11] Vettel werd tweede en Webber had intussen Schumacher gepasseerd voor de laatste podiumplaats.[12] Renault-coureur Vitali Petrov eindigde op de vijfde plaats.[13] Massa en Kobayashi bleven tot de finish in gevecht om de zesde plaats, waarbij Massa met 45 duizendste van een seconde voorsprong die plaats afpakte van Kobayashi.[14] Op de achtste plaats behaalde Toro Rosso-coureur Jaime Alguersuari zijn eerste punten van het seizoen.[15] De rest van de punten werd verdeeld onder Williams-coureur Rubens Barrichello[16] en Toro Rosso-rijder Sébastien Buemi.[15] HRT-coureur Narain Karthikeyan eindigde op de veertiende plek, maar kreeg twintig seconden straf, omdat hij de chicane had afgesneden en viel terug naar de zeventiende plek.[17]

Kwalificatie

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos No Coureur Constructeur Q1 Q2 Q3 Grid
1 1 Vlag van Duitsland Sebastian Vettel Red Bull-Renault 1:14.011 1:13.486 1:13.014 1
2 5 Vlag van Spanje Fernando Alonso Ferrari 1:13.822 1:13.672 1:13.199 2
3 6 Vlag van Brazilië Felipe Massa Ferrari 1:14.026 1:13.431 1:13.217 3
4 2 Vlag van Australië Mark Webber Red Bull-Renault 1:14.375 1:13.654 1:13.429 4
5 3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Hamilton McLaren-Mercedes 1:14.114 1:13.926 1:13.565 5
6 8 Vlag van Duitsland Nico Rosberg Mercedes 1:14.920 1:13.950 1:13.814 6
7 4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jenson Button McLaren-Mercedes 1:14.374 1:13.955 1:13.838 7
8 7 Vlag van Duitsland Michael Schumacher Mercedes 1:14.970 1:14.242 1:13.864 8
9 9 Vlag van Duitsland Nick Heidfeld Renault 1:15.096 1:14.467 1:14.062 9
10 10 Vlag van Rusland Vitali Petrov Renault 1:14.699 1:14.354 1:14.085 10
11 15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul di Resta Force India-Mercedes 1:14.874 1:14.752 11
12 12 Vlag van Venezuela Pastor Maldonado Williams-Cosworth 1:15.585 1:15.043 12
13 16 Vlag van Japan Kamui Kobayashi Sauber-Ferrari 1:15.694 1:15.285 13
14 14 Vlag van Duitsland Adrian Sutil Force India-Mercedes 1:14.931 1:15.287 14
15 18 Vlag van Zwitserland Sébastien Buemi Toro Rosso-Ferrari 1:15.901 1:15.334 15
16 11 Vlag van Brazilië Rubens Barrichello Williams-Cosworth 1:15.331 1:15.361 16
17 17 Vlag van Spanje Pedro de la Rosa Sauber-Ferrari 1:16.229 1:15.587 17
18 19 Vlag van Spanje Jaime Alguersuari Toro Rosso-Ferrari 1:16.294 Pit
19 21 Vlag van Italië Jarno Trulli Lotus–Renault 1:16.745 18
20 20 Vlag van Finland Heikki Kovalainen Lotus–Renault 1:16.786 19
21 23 Vlag van Italië Vitantonio Liuzzi HRT–Cosworth 1:18.424 20
22 24 Vlag van Duitsland Timo Glock Virgin–Cosworth 1:18.537 21
23 22 Vlag van India Narain Karthikeyan HRT–Cosworth 1:18.574 22
107% tijd: 1:18.989
24 25 Vlag van België Jérôme d'Ambrosio Virgin–Cosworth 1:19.414 23[5]

Race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos No Coureur Constructeur Rondes Tijd/Oorzaak uitval Grid Punten
1 4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jenson Button McLaren-Mercedes 70 4:04:39.537 7 25
2 1 Vlag van Duitsland Sebastian Vettel Red Bull-Renault 70 +2.709 1 18
3 2 Vlag van Australië Mark Webber Red Bull-Renault 70 +13.828 4 15
4 7 Vlag van Duitsland Michael Schumacher Mercedes 70 +14.219 8 12
5 10 Vlag van Rusland Vitali Petrov Renault 70 +20.395 10 10
6 6 Vlag van Brazilië Felipe Massa Ferrari 70 +33.225 3 8
7 16 Vlag van Japan Kamui Kobayashi Sauber-Ferrari 70 +33.270 13 6
8 19 Vlag van Spanje Jaime Alguersuari Toro Rosso-Ferrari 70 +35.964 Pit 4
9 11 Vlag van Brazilië Rubens Barrichello Williams-Cosworth 70 +45.117 16 2
10 18 Vlag van Zwitserland Sébastien Buemi Toro Rosso-Ferrari 70 +47.056 15 1
11 8 Vlag van Duitsland Nico Rosberg Mercedes 70 +50.454 6
12 17 Vlag van Spanje Pedro de la Rosa Sauber-Ferrari 70 +1:03.607 17
13 23 Vlag van Italië Vitantonio Liuzzi HRT-Cosworth 69 +1 ronde 20
14 25 Vlag van België Jérôme d'Ambrosio Virgin-Cosworth 69 +1 ronde 23
15 24 Vlag van Duitsland Timo Glock Virgin-Cosworth 69 +1 ronde 21
16 21 Vlag van Italië Jarno Trulli Lotus-Renault 69 +1 ronde 18
17 22 Vlag van India Narain Karthikeyan HRT-Cosworth 69 +1 ronde 22
18 15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul di Resta Force India-Mercedes 67 Ongeluk 11
DNF 12 Vlag van Venezuela Pastor Maldonado Williams-Cosworth 61 Gespind 12
DNF 9 Vlag van Duitsland Nick Heidfeld Renault 55 Ongeluk 9
DNF 14 Vlag van Duitsland Adrian Sutil Force India-Mercedes 49 Ongeluk 14
DNF 5 Vlag van Spanje Fernando Alonso Ferrari 36 Botsing 2
DNF 20 Vlag van Finland Heikki Kovalainen Lotus-Renault 28 Aandrijving 19
DNF 3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Hamilton McLaren-Mercedes 7 Botsing 5
Zie de categorie 2011 Canadian Grand Prix van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Vorige race:
Grand Prix van Monaco 2011 		FIA Formule 1 Wereldkampioenschap
62e seizoen (2011) 		Volgende race:
Grand Prix van Europa 2011
Vorige race:
Grand Prix van Canada 2010 		Grand Prix van Canada Volgende race:
Grand Prix van Canada 2012
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix_Formule_1_van_Canada_2011&oldid=67436867"