Halys-adder

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door RomaineBot (overleg | bijdragen) op 7 jul 2017 om 12:41. (Fix parameters)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Halys-adder
Een exemplaar uit Mongolië
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Orde:Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:Serpentes (Slangen)
Superfamilie:Colubroidea
Familie:Viperidae (Adders)
Onderfamilie:Crotalinae (Groefkopadders)
Geslacht:Gloydius
Soort
Gloydius halys
Pallas, 1776
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Halys-adder op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

De halys-adder[1] (Gloydius halys) is een giftige slang uit de familie adders (Viperidae). De soort werd voorheen ook wel in het geslacht van de moccasinslangen (Agkistrodon) geplaatst.[2] De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Peter Simon Pallas in 1776. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Coluber halys gebruikt. In het Engels wordt de adder Siberian pit viper genoemd.

Verspreidingsgebied en habitat

Deze soort komt voor in China, Iran, Japan, Rusland, Kazachstan, Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan, Mongolië en Turkmenistan.[2] Deze soort komt niet in Europa voor. De adder leeft liefst in drogere, bergachtige gebieden waar hij schuilt in struiken. Bijzonder is dat deze slang zowel nacht- als dagactief is.

Uiterlijke kenmerken

De kleur is bruin tot grijs, met op de gehele lengte van de rug een donkere, vlekkerige bandering die in de nek en staartpunt uitvloeit in een regelmatig vlekkenpatroon. De totale lichaamslengte van deze soort is ongeveer 55 tot 75 centimeter, met uitschieters tot 90 centimeter.[3]

Voedsel

De halys-adder eet kleine knaagdieren zoals muizen en ook vogels, het is een giftige soort. Het gif bevat hemotoxine en is zelden dodelijk, hoewel men na een beet langere tijd goed ziek kan zijn. Bij verstoring buigt de slang de nek in een S-vorm en begint met de staartpunt te trillen.

Ondersoorten

Er worden acht verschillende ondersoorten onderscheiden, die zowel verschillen in uiterlijk als in verspreidingsgebied.

Bronvermelding