Het debuterende Montenegro kwam bij het Eurovisiesongfestival 2007 slecht uit de bus; Stevan Faddy strandde in de halve finale op de 23ste plaats met het lied Hajde kroči. Het land twijfelde aan deelname voor het Eurovisiesongfestival 2008, maar bevestigde uiteindelijk zijn deelname. Vanwege het uitblijven van goede resultaten was Montenegro afwezig in 2010 en 2011.
In 2012 keerde het Balkanland terug op het Eurovisiesongfestival. Rambo Amadeus werd intern gekozen om zijn land te vertegenwoordigen in Bakoe, Azerbeidzjan. Hij mocht de eerste halve finale van het songfestival van dat jaar openen met zijn lied Euro neuro. Montenegro strandde hiermee op de 15de plaats in de halve finale en werd daarmee uitgeschakeld. Montenegro deed ook in 2013 mee, maar de groep Who See was met het lied Igranka evenmin succesvol. De inzending belandde bij de televoters op de vierde plaats, maar de jury zette de act in de onderste regionen, waardoor het land uiteindelijk toch niet doorstootte naar de finale.
In 2014 wist Montenegro voor het eerst een finaleplaats te behalen met Sergej Ćetković en diens lied Moj svijet. In de finale eindigde hij op de 19e plaats. In 2015, in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen, wist Knez zich eveneens voor de finale te kwalificeren. Met het nummer Adio werd hij dertiende, wat tot op heden de hoogst behaalde positie is voor Montenegro.
In 2016, 2017, 2018, 2019 en 2022 bleef Montenegro wederom telkens steken in de halve finale. In 2021 was Montenegro wegens financiële problemen niet van de partij en dit zal ook het geval zijn in 2023.
De meeste inzendingen van Montenegro werden intern geselecteerd door de RTCG. Uitzonderingen hierop waren de jaren 2007 en 2008, toen een voorronde werd gehouden met verschillende artiesten. In 2018 en 2019 keerde deze formule terug onder de naam Montevizija.
Montenegro
Armenië
Noord-Macedonië
Servië
Malta (jury)
Bosnië en Herzegovina
Griekenland (jury)
Kroatië (televote)
Azerbeidzjan
Hongarije