Buidelwolf: verschil tussen versies
k r2.6.5) (robot Anders: mhr:Калтан пире |
k Uiteindelijk toch uitgestorven, eerste alinea. |
||
| Regel 20: | Regel 20: | ||
}} |
}} |
||
De '''buidelwolf''' (''Thylacinus cynocephalus'') of '''Tasmaanse tijger''' is een in [[1936]] uitgestorven diersoort. Het was één van de grotere vleesetende [[buideldieren]] in [[Australië (continent)|Australië]] voordat de [[mens]] arriveerde. De buidelwolf behoort tot de [[Thylacinidae]], een familie van de [[roofbuideldieren]]. |
De '''buidelwolf''' (''Thylacinus cynocephalus'') of '''Tasmaanse tijger''' is een in [[1936]] uitgestorven diersoort. Het was één van de grotere vleesetende [[buideldieren]] in [[Australië (continent)|Australië]] voordat de [[mens]] arriveerde. De buidelwolf behoort tot de [[Thylacinidae]], een familie van de [[roofbuideldieren]]. |
||
== Uiterlijk en naamgeving == |
== Uiterlijk en naamgeving == |
||
| Regel 34: | Regel 34: | ||
== Uiteindelijk toch uitgestorven == |
== Uiteindelijk toch uitgestorven == |
||
Met de komst van de [[Europa (werelddeel)|Europeanen]] is het dier geheel van de aardbodem verdwenen. De [[agrariër|boeren]] die zich in [[Tasmanië]] vestigden maakten jacht op de buidelwolf, omdat het dier [[Schaap (dier)|schapen]] zou doden. Tussen [[1888]] en [[1914]] zouden volgens officiële cijfers 2268 buidelwolven gedood zijn. De schatting van dit aantal ligt veel hoger. |
Met de komst van de [[Europa (werelddeel)|Europeanen]] is het dier geheel van de aardbodem verdwenen. De [[agrariër|boeren]] die zich in [[Tasmanië]] vestigden maakten jacht op de buidelwolf, omdat het dier [[Schaap (dier)|schapen]] zou doden. Ironisch genoeg zouden ze daar te zwakke kaken voor hebben.<ref>http://www.nu.nl/wetenschap/2604205/tasmaanse-tijger-stierf-zwakke-kaken---.html</ref> Tussen [[1888]] en [[1914]] zouden volgens officiële cijfers 2268 buidelwolven gedood zijn. De schatting van dit aantal ligt veel hoger. |
||
Dit was niet de enige oorzaak van uitsterven. Aan het begin van de 20e eeuw heerste er een [[epidemie]] onder de vleesetende buideldieren. Niet alleen de buidelwolf, maar ook de [[Tasmaanse duivel]] en de [[gevlekte buidelmarter]] hadden hieronder te lijden. Omdat de buidelwolf al te lijden had onder de jacht, was dit een extra strop. |
Dit was niet de enige oorzaak van uitsterven. Aan het begin van de 20e eeuw heerste er een [[epidemie]] onder de vleesetende buideldieren. Niet alleen de buidelwolf, maar ook de [[Tasmaanse duivel]] en de [[gevlekte buidelmarter]] hadden hieronder te lijden. Omdat de buidelwolf al te lijden had onder de jacht, was dit een extra strop. |
||
Versie van 1 sep 2011 11:32
| Buidelwolf Status: Uitgestorven (1936)[1] | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Thylacinus cynocephalus † Harris, 1808 | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Buidelwolf op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De buidelwolf (Thylacinus cynocephalus) of Tasmaanse tijger is een in 1936 uitgestorven diersoort. Het was één van de grotere vleesetende buideldieren in Australië voordat de mens arriveerde. De buidelwolf behoort tot de Thylacinidae, een familie van de roofbuideldieren.
Uiterlijk en naamgeving
De buidelwolf lijkt een kop te hebben van een hondachtige. Hieraan heeft de buidelwolf zijn naam ook te danken. Het dier is echter geen afstammeling of deelt ook geen voorouder van de wolf. Het uiterlijk van de kop van de buidelwolf is echter ontstaan door een gelijke niche, ook wel convergente evolutie genoemd. Je kunt zeggen dat de buidelwolf de plaats heeft (had) in Australië waar de wolf het heeft in Noord-Amerika.
De naam Tasmaanse tijger verwijst naar de strepen op de rug van het dier. Deze strepen dienen als camouflage in de bossen.
Verder heeft het dier een lange staart waar de strepen enigszins doorlopen. In tegenstelling tot wat bij andere buideldieren in Australië het geval is zijn de voor- en de achterpoten even lang.
Leefgebied
Ooit kwam de buidelwolf voor in heel Australië en Nieuw-Guinea. Met de komst van de Aboriginals, die de dingo meebrachten, stierven de buidelwolven op het vasteland uit. De dingo had de buidelwolf weggeconcurreerd. Alleen op Tasmanië wist een grote populatie stand te houden. Dit gebeurde ongeveer tweeduizend jaar geleden.
Uiteindelijk toch uitgestorven
Met de komst van de Europeanen is het dier geheel van de aardbodem verdwenen. De boeren die zich in Tasmanië vestigden maakten jacht op de buidelwolf, omdat het dier schapen zou doden. Ironisch genoeg zouden ze daar te zwakke kaken voor hebben.[2] Tussen 1888 en 1914 zouden volgens officiële cijfers 2268 buidelwolven gedood zijn. De schatting van dit aantal ligt veel hoger.
Dit was niet de enige oorzaak van uitsterven. Aan het begin van de 20e eeuw heerste er een epidemie onder de vleesetende buideldieren. Niet alleen de buidelwolf, maar ook de Tasmaanse duivel en de gevlekte buidelmarter hadden hieronder te lijden. Omdat de buidelwolf al te lijden had onder de jacht, was dit een extra strop.
De laatste buidelwolf werd gevangen in 1933. Het dier zat gevangen in de dierentuin van Hobart, Tasmanië. Drie jaar later stierf het hoogstwaarschijnlijk aan verwaarlozing. In de nachten werd de Tasmaanse tijger van zijn binnenverblijf buitengesloten waardoor het aan extreme koude werd blootgesteld, terwijl overdag het dier extreme hitte moest weerstaan. Pas op 10 juli 1936 werd de buidelwolf in Tasmanië wettelijk beschermd. Dit was mosterd na de maaltijd, want waarschijnlijk was de soort toen al zo goed als uitgestorven. De gevangen buidelwolf stierf namelijk 59 dagen later, op 7 september 1936.[3]
Toch zijn er sinds zijn hoogstwaarschijnlijke uitsterven in 1936 ruim 4000 informele waarnemingen geweest van de buidelwolf, waarvan er een aantal als betrouwbaar kunnen worden bestempeld. Ook zijn er enkele voetafdrukken gevonden. In 1966 is er een verlaten hol gevonden van een buidelwolf, men kon echter niet vaststellen wanneer dit hol was verlaten. Op amateur filmbeelden uit 1973 is een dier te zien dat lijkt op een jonge buidelwolf, maar de kwaliteit is te slecht om het met zekerheid te zeggen. Wel zijn de strepen te zien op de rug en de karakteristieke manier van rennen. Ook betwist bewijsmateriaal dat de buidelwolf niet uitgestorven zou zijn, is een foto van een Duitse toerist, Klaus Emmerichs, waarop de achterkant van een buidelwolf te zien zou zijn. Sommigen dachten aanvankelijk dat de foto echt was, maar sommige latere deskundigen zijn er van overtuigd dat er met de digitale foto is geknoeid. De foto was pas 14 maanden nadat hij gemaakt was door de Duitse toerist, door hem opgeleverd. Volgens Emmerich zelf omdat hij niet besefte dat hij een officieel uitgestorven dier had gefotografeerd.
Er zijn thans nog velen die de hoop koesteren dat er nog kleine groepjes buidelwolven schuilen in de uitgestrekte wildernis van Tasmanië. Als dit al het geval zou zijn, is de kans zeer klein dat door deze uitermate kleine populatie uitsterving vermeden kan worden.
Voeding
De buidelwolf at geen grote dieren zoals vaak gesuggereerd wordt. Kangoeroes stonden waarschijnlijk niet op het menu. De dieren waarop de buidelwolf joeg waren niet zwaarder dan 10 kg. Er werd voornamelijk spierweefsel gegeten, de rest liet de buidelwolf achter voor de aaseters. Het is dus zeer onwaarschijnlijk dat de dieren op de schapen van de plaatselijke boeren joegen. Waarschijnlijk wel op de kippen en dergelijke.
Voortplanting
Er is weinig bekend over deze dieren in het wild. Ook over de voortplanting is er weinig bekend.
Klonen
In 1999 ontstond er een idee om van een embryo dat sinds 1866 in alcohol geconserveerd was te klonen. Het DNA bleek echter niet van goede kwaliteit te zijn en zo gedegenereerd dat het zelfs ongeschikt is om in een DNA-databank op te slaan.[4]
In 2008 werd aan de universiteit van Melbourne een nieuw experiment gestart waarbij het DNA van de buidelwolf bij het embryo van een muis werd ingebracht. Dit zou op termijn kunnen leiden tot het klonen van de Tasmaanse tijger.[5]
Bronnen, noten en/of referenties
|