Filipijnse honingzuiger
| Filipijnse honingzuiger IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2012) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Staalborsthoningzuiger, Cinnyris jugularis | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Cinnyris jugularis (Linnaeus, 1766) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Filipijnse honingzuiger op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De staalborsthoningzuiger (Cinnyris jugularis synoniem: Nectarinia jugularis) is een zangvogel uit de familie van de honingzuigers; dit zijn vogels die foerageren op de nectar van bloemen, maar ook op insecten, vooral in de tijd dat ze jongen verzorgen. Deze honingzuiger wordt ook wel de geelbuikhoningzuiger genoemd. De staalborsthoningzuiger heeft een groot verspreidingsgebied dat reikt van Australië tot India.
Kenmerken
Het zijn kleine vogels, hoogstens 12 cm groot. Zowel het mannetje als het vrouwtje hebben een heldergele buik en een dofbruine rug. Het volwassen mannetje heeft een staalblauwe borst, keel en voorhoofd. Op de Filipijnen zijn er ondersoorten met een oranje band op de borst. In Wallacea en noordelijk Nieuw Guinea hebben sommige ondersoorten een donkere onderzijde en in zuidelijk China en het daaraan grenzende gebied in Vietnam hebben zij een grijswitte buik.
Voorkomen en leefgebied
De staalborsthoningzuiger komt voor in Australië, Papoea Nieuw Guinea, Salomonseilanden, de Filipijnen, Indonesië, Maleisië, Brunei, Singapore, Thailand, Laos, Myanmar, Vietnam, Cambodja, Zuid-China en India. Er worden 21 ondersoorten onderscheiden.[2]
- C. j. andamanicus: de Andamanen.
- C. j. proselius: de noordelijke Nicobaren.
- C. j. klossi: de centrale en zuidelijke Nicobaren.
- C. j. rhizophorae: zuidelijk en zuidoostelijk China, Hainan en noordelijk Vietnam.
- C. j. flammaxillaris: Myanmar, Thailand, centraal en zuidelijk Indochina en noordelijk Maleisië.
- C. j. ornatus: centraal en zuidelijk Maleisië, Sumatra, Borneo, Java, Bali en de meeste Kleine Soenda-eilanden.
- C. j. polyclystus: Enggano (nabij westelijk Sumatra).
- C. j. aurora: de westelijke Filipijnen.
- C. j. obscurior: noordelijk Luzon (noordelijke Filipijnen).
- C. j. jugularis: Filipijnen (behalve noordelijk Luzon en de westelijke en zuidwestelijke eilanden).
- C. j. woodi: Sulu-eilanden (zuidwestelijke Filipijnen).
- C. j. plateni: Celebes en nabijgelegen eilanden.
- C. j. infrenatus: Tukangbesi-eilanden en andere eilanden nabij zuidoostelijk Celebes.
- C. j. robustirostris: Banggai-eilanden en de Soela-eilanden (nabij oostelijk Celebes).
- C. j. teysmanni: de eilanden in de Floreszee.
- C. j. frenatus: noordelijke Molukken, Nieuw-Guinea (behalve het noorden), de Aru-eilanden (zuidwestelijk van Nieuw-Guinea, de eilanden ten zuidoosten van Nieuw-Guinea en noordoostelijk Australië.
- C. j. buruensis: Buru (zuidelijke Molukken).
- C. j. clementiae: zuidelijke Molukken (behalve Buru).
- C. j. keiensis: de Kei-eilanden (zuidwestelijk van Nieuw-Guinea).
- C. j. idenburgi: noordelijk Nieuw-Guinea.
- C. j. flavigastra: de Bismarck-archipel en de Salomonseilanden.
De vogel heeft zich aangepast aan menselijke bewoning en komt voor in dichtbevolkte gebieden en bouwt soms zijn nest in woningen.
Status
De staalborsthoningzuiger heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd en er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Daarom staat deze honingzuiger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
-
Mannetje in de botanische tuin van Singapore -
Vrouwtje in de botanische tuin van Singapore -
Mannetje in eclipskleed -
Mannetje bij bloem
_-Singapore_Botanic_Gardens-8.jpg)
_-Singapore_Botanic_Gardens-8.jpg)
_eclipse_male_690V5125.jpg)
