Unité d'Habitation
| Unité d'Habitation de Marseille | ||
|---|---|---|
| Onderdeel van de werelderfgoedinschrijving: Het architecturaal werk van Le Corbusier, een buitengewone bijdrage aan de Moderne Beweging | ||
| Unité d'Habitation | ||
| Land |  Frankrijk
| |
| Coördinaten | 43° 16′ NB, 5° 24′ OL | |
| UNESCO-regio | Europa en Noord Amerika | |
| Criteria | i, ii, vi | |
| Inschrijvingsverloop | ||
| UNESCO-volgnr. | 1321 | |
| Inschrijving | 2016 (40e sessie) | |
| Kaart | ||
  | ||
| UNESCO-werelderfgoedlijst | ||
Unité d'Habitation (la cité radieuse) is een wooncomplex uit 1952 ontworpen door Le Corbusier in samenwerking met de architect-schilder Nadir Afonso. Vladimir Bodiansky werkte mee als ingenieur aan het ontwerp. Unité d'Habitation is gelegen in het zuiden van de Franse stad Marseille. Het complex werd gebouwd in de periode 1947-1952. De kern van zijn ontwerp werd door hem al in 1925 voorgesteld tijdens een art-deco-expositie in Parijs, met het Pavillon de l'Esprit Nouveau. Bij zijn ontwerp werd hij sterk beïnvloed door de Narkomfin gebouwen in Moskou gebouwd in de jaren 30 naar een ontwerp van de architect Moisei Ginzburg.
Het was tot dan zijn grootste uitgevoerde project: een betonnen (béton brut) flatcomplex van 18 verdiepingen met 337 appartementen, voorzien van binnengelegen winkelstraten en diverse faciliteiten op de zevende en achtste verdieping. Het complex meet 138 m lang, 25 m breed en 56 m hoog. De appartementen nemen twee verdiepingen in beslag. Het dak dient als zonneterras. De architectuur en ontwerp van het gebouw en haar omgeving worden gezien als de basis voor de Brutalisme-stroming.
Tijdens de 40e sessie van de Commissie voor het Werelderfgoed gehouden in Istanboel werd dit bouwwerk van Le Corbusier samen met een aantal andere van zijn meest markante constructies, onder de noemer Architecturaal werk van Le Corbusier op 17 juli 2016 erkend als UNESCO werelderfgoed en toegevoegd aan de werelderfgoedlijst.[1]
Vergelijkbare werken
Le Corbusier's utopisch ontwerp van een stadswoning werd vier keer herhaald onder dezelfde naam en met vergelijkbaar ontwerp in: Nantes-Rezé (1955), Berlijn-Westend (1957), Briey (1963) en Firminy (1965).
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 