Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Gielie1994(overleg | bijdragen) op 15 feb 2020 om 20:47.
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
De wedstrijd bij de mannen elite heeft voor veel opschudding gezorgd. De in Sint-Michielsgestel woonachtige Richard Groenendaal versnelde reeds in de eerste ronde. Het Belgisch collectief met kopmannen Mario De Clercq en Sven Nys had geen verhaal tegen deze aanval. Nadien reden de Belgen de gehele wedstrijd achter de feiten aan. Groenendaal sprokkelde al snel een stabiele voorsprong van 20 seconden bij elkaar. Ben Berden leidde aanvankelijk de achtervolging in functie van De Clercq en Nys, maar moest even later afhaken. De Clercq kreeg vervolgens in de gaten dat Nys niet aan een achtervolging wilde meewerken. Nys hield op bevel van zijn ploeg Rabobank de benen stil, omdat de ploeg Groenendaal als thuisrijder maar vooral als eigen renner aan de zege trachtte te helpen. Nys was bereid aan dit plan mee te werken en derhalve negeerde hij de tactiek van Belgisch bondscoach Erik De Vlaeminck. Het gedrag van Nys zorgde voor frustratie bij De Clercq. Tussendoor kon Groenendaals landgenoot en veteraan Adrie van der Poel de twee Belgen afremmen door tijdig aan te pikken bij de achtervolgende groep. Van der Poel reed in Sint-Michielsgestel zijn laatste wereldkampioenschap en beëindigde aan het einde van het veldritseizoen 1999-2000 zijn carrière. Van der Poel moest uiteindelijk de rol lossen en strandde op plaats vier.
Richard Groenendaal soleerde naar winst, met ruime voorsprong op zijn desolate Belgische tegenstanders. Het was voor Groenendaal de enige wereldtitel, nadat hij eerder al de zilveren medaille had behaald in Koksijde 1994. Het duo De Clercq-Nys sprintte voor de zilveren plak. Nys liet de tweede plek aan De Clercq. Tijdens de podiumceremonie lieten zowel De Clercq als Nys hun tranen de vrije loop. Nys was na de wedstrijd de pineut. Hij beweerde geen andere keuze te hebben, een uitspraak die op onbegrip van De Clercq stuitte en bij uitbreiding een aanzienlijk deel van het Belgische publiek. Nys excuseerde zich dan wel bij de boze Belgische fans, hij kon ook op veel steun rekenen vanwege zijn eigen aanhang.[1] Deze wedstrijd zou Nys de rest van zijn carrière blijven achtervolgen, in die mate dat de Belgische ploeg zelfs niet in dienst van Nys wilde rijden tijdens de Wereldbekermanche van Pijnacker in 2003. Daardoor verspeelde Nys het eindklassement van de Wereldbeker. Toen Nys aan de vooravond van zijn laatste wereldkampioenschap Heusden-Zolder 2016 uitte dat hij destijds nooit dezelfde steun kreeg die Wout van Aert genoot, kreeg hij kritiek van zijn voormalige collega Tom Vannoppen. Hij verwees onder meer naar de gebeurtenissen op het WK in Sint-Michielsgestel.[2]
Sint-Michielsgestel, Nederland
Hanka Kupfernagel
.svg){kind=small}
Bart Wellens
Italië
Frankrijk
Verenigde Staten
Tsjechië.svg){kind=small}
Verenigd Koninkrijk
Rusland.svg){kind=small}
Zwitserland
Goud
· 
· 
Wereldkampioenschappen ·
Superprestige ·
