Gebruiker:CharDubius/Kladblok

CharDubius/Kladblok; IUCN-status: Niet bedreigd (2018)
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Aves (Vogels)
Orde:	Procellariiformes (Buissnaveligen)
Familie:	Procellariidae (Stormvogels en pijlstormvogels)
Geslacht:	Calonectris (Pijlstormvogels)
	Soort
	Calonectris borealis; (Cory, 1881)
Portaal	Biologie ; Vogels

CharDubius/Kladblok; IUCN-status: Bedreigd (2017)
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Aves (Vogels)
Orde:	Accipitriformes
Familie:	Accipitridae (Havikachtigen)
Geslacht:	Neophron
	Soort
	Neophron percnopterus; (Linnaeus, 1758); Originele combinatie; Vultur percnopterus ["perenopterus"]
	Verspreidingsgebied van de aasgier ■ broedgebied van n.p.percnopterus ■ overwinteringsgebied van n.p.percnopterus ■ permanent leefgebied van n.p.majorensis (standvogel) ■ permanent leefgebied van n.p.ginginianus (standvogel) trekroutes
Portaal	Biologie ; Vogels

Nonnetje; IUCN-status: Niet bedreigd (2016)
	Twee nonnetjes, een woerd (boven) en een eend (onder)
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Aves (Vogels)
Orde:	Anseriformes (Eendvogels)
Familie:	Anatidae (Eendachtigen)
Geslacht:	Mergellus
	Soort
	Mergellus albellus; (Linnaeus, 1758)
	Verspreidingsgebied van het nonnetje ■ broedgebied ■ trekgebied ■ niet-broedgebied
	Nonnetje op Wikispecies
Portaal	Biologie ; Vogels

[1]

Bronvermelding IOC: ^[1]

Bronvermelding IOC: ^[2]

^[3]

Literatuurtest: Jean-Paul Kauffmann, Kerguelen, Uitgeverij Atlas 1994. ISBN 90-254-0349-2)

Rory Nugent, Op zoek naar de rozekopeend, een speurtocht door Noord-India en over de Brahmaputra., Uitgeverij Het Spectrum 1991. ISBN 90-274-2806-9

^[4]

^[5] ^[5]

Justin Goudot.

^[6]

Protoloog: | bron = ^[7]

Status[bewerken | brontekst bewerken]

De grootte van de populatie is in 2019 geschat op .. volwassen vogels. Op de Rode lijst van de IUCN heeft deze soort de status niet bedreigd.^[5]

Status[bewerken | brontekst bewerken]

De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd maar de soort wordt omschreven als ........ Op de Rode lijst van de IUCN heeft deze soort de status niet bedreigd.^[5]

Status[bewerken | brontekst bewerken]

De .... komt niet als aparte soort voor op de lijst van het IUCN, maar is daar een ondersoort van de [[..]] (....).

| onderorde = Suboscines (Schreeuwvogels)

| afbeeldingtekst = Afbeelding van John Gerrard Keulemans uit .......................(..) | afbeeldingtekst =Floresdwergooruil (illustratie van John Gerrard Keulemans uit Novitates Zoologicae plaat 1, fig. 2 BHL | bron =^[8]

INBO (2020): Broedvogels in Vlaanderen 2013-2018. Recente status en trends van in Vlaanderen broedende vogelsoorten. https://www.ecopedia.be/dieren/cettis-zanger

^[9]

Geluid

(download·info)

{{Kolommen lijst| breedte= 25| aantal=2| compact=ja| inhoud=

P. m. borealis: van Scandinavië tot Oekraïne.

P. m. uralensis: zuidoostelijk Europees Rusland, westelijk Siberië en Kazachstan.

Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]

Volwassen spreeuwen in de rui naar het winterkleed, late zomer
Een zwerm spreeuwen in Jutland (Denemarken)
Spreeuwennest met jongen
Nest met vijf eieren
Jonge spreeuw wordt gevoerd
Spreeuwen verzamelen zich in de herfst ter voorbereiding van de trek naar hun winterverblijf

Taxobox met kaart:

Kuhls pijlstormvogel (Calonectris borealis) is een grote zeevogel uit de familie van de Stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae). De soort lijkt erg op de Scopoli's pijlstormvogel, die eerder een ondersoort was van de Kuhls pijlstormvogel, maar nu afgesplitst is als een afzonderlijke soort.

Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]

De vogel heeft een dikke kop, en lange, naar voren gebogen vleugels. De spanwijdte bedraagt 113 tot 126 cm. Zijn lijf is 48–56 cm lang.^[10] Hij zweeft en vliegt langzaam, met een grote gele snavel en overwegend witte ondervleugels.

Leefwijze[bewerken | brontekst bewerken]

Hij eet vis, garnalen, inktvis, kwallen en is ook te zien achter vissersboten om het afval van het wateroppervlak op te pikken.

Voortplanting[bewerken | brontekst bewerken]

De vogel maakt in zijn broedgebied luide, klagelijke geluiden, maar is op zee stil. Kuhls pijlstormvogel nestelt tussen de stenen op puinhellingen, waar hij alleen 's nachts op het ene ei broedt. Hij legt slechts eenmaal per seizoen, dat loopt van maart tot juli.

Verspreiding en leefgebied[bewerken | brontekst bewerken]

De Kuhls pijlstormvogel broedt vooral op Madeira, de Azoren, de Canarische eilanden en in klein aantal in het westelijk deel van de Middellandse zee. Na de broedtijd zwerft de soort uit over de hele Atlantische oceaan.

Voorkomen in Nederland[bewerken | brontekst bewerken]

De Kuhls pijlstormvogel is een hele zeldzame dwaalgast langs de Nederlandse kust. Determinatie is lastig omdat langsvliegende vogels moeilijk onderscheiden kunnen worden van de Scopoli's pijlstormvogel. Er zijn tot 2021 elf waarnemingen geaccepteerd van vogels die de boeken zijn ingegaan als een Kuhls of Scopoli's pijlstormvogel. Daarnaast zijn er zes keer uitgeputte en dode vogels gevonden die met zekerheid een Kuhls pijlstormvogel betrof.

In Nederland zijn zeven gevallen waargenomen tot en met het jaar 1998. In de periode daarna ongeveer drie. De laatste waarneming in Nederland vond plaats op 8 oktober 2003. De vogel werd gezien op Texel, Westerslag, 's morgens.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Gill F, D Donsker & P Rasmussen (Eds). 2024. IOC World Bird List (v14.1).
↑ (en) Gill F, D Donsker & P Rasmussen (Eds). 2023. IOC World Bird List (v13.2). DOI:10.14344/IOC.ML.13.1
↑ (en) Swann, H.K. 1921–1922. A synopsis of the Accipitres (Diurnal birds of prey) comprising species and subspecies described up to 1920, with their characters and distribution. Second edition. London, Wheldon & Wesley. BHL Reference page. 184
↑ BHL
↑ ^a ^b ^c ^d IUCN
↑ (fr) Schlegel, H., 1863. Notice sur trois espèces inédites de pigeons dur genre Ptilopus. Nederlandsch Tijdschrift voor De Dierkunde 1. p.59 BHL pl.3 fig.1 BHL
↑ Whitney, Bret M. (1994). A new scytalopus tapaculo (Rhinocryptidae) from Bolivia, with notes on other Bolivian members of the genus and the magellanicus complex. The Wilson Bulletin 106(4): 585-812. pdf.
↑ (en) Novitates Zoologicae (British Museum Natural History) 4 p.527 BHL
↑ Steppevorkstaartplevier op Dutchavifauna.nl.. Geraadpleegd op 11 december 2021.
↑ Harrison,P., Perrow,M.R. & Larsson,H. (2021). Seabirds. The New Identification Guide. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 978-84-16728-41-1

Externe links

SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid
Kaarten met waarnemingen:

Branta 6,7 M

Rotgans (Branta bernicla)

5,8 M

Roodhalsgans (Branta ruficollis)

3,5 M

Hawaiigans (Branta sandvicensis)

2,9 M

Grote Canadese gans (Branta canadensis)

2,5 M

	Brandgans (Branta leucopsis)

	Kleine Canadese gans (Branta hutchinsii)

Anser 4,5 M

Indische gans (Anser indicus)

3,9 M

3,5 M

Keizergans (Anser canagicus)

2,1 M

	Ross' gans (Anser rossii)

	Sneeuwgans (Anser caerulescens)

3,4 M

Grauwe gans (Anser anser)

3,1 M

Zwaangans (Anser cygnoides)

2,8 M

2,5 M

Taigarietgans (Anser fabalis)

2,2 M

	Kleine rietgans (Anser brachyrhynchus)

	Toendrarietgans (Anser serrirostris)

2,5 M

	Kolgans (Anser albifrons)

	Dwerggans (Anser erythropus)

Fylogenetische stamboom[bewerken | brontekst bewerken]

Hieronder de fylogenetische stamboom gebaseerd op het onderzoek van Gonzalez et al (2009).^[1]

Mareca

	Amerikaanse smient

	Chileense smient

(gewone) smient

	bronskopeend

	krakeend

Species[bewerken | brontekst bewerken]

The genus contains 11 species:^[2]

Wetenschappelijke naam	Nederlandse naam	Verspreiding
Anser indicus	Indische gans	Centraal Azië
Anser canagicus	Keizergans	Alaska en de Aleoeten
Anser rossii	Ross' gans	Noord-Amerika
Anser caerulescens	Sneeuwgans	Noord-Amerika
Anser anser	Grauwe gans	Noord en centraal Europa, Azië
Anser cygnoides	Zwaangans	Oost Azië
Anser fabalis	Taigarietgans	Noord Europa en Siberische taiga
Anser brachyrhynchus	Kleine rietgans	Groenland, IJsland, Spitsbergen en Groot-Britannië en Nederland
Anser serrirostris	Toendrarietgans	Noord Europa en Siberische toendra
Anser albifrons	Kolgans	Noord Amerika, Azië en Europa
Anser erythropus	Dwerggans	Azië en Scandinavië

T. c. sordidus: noordelijk en noordoostelijk Australië en de Aru-eilanden.
T. c. pilbara: noordwestelijk Australië.
T. c. colcloughi: het oostelijke deel van Centraal-Australië.
T. c. colonus: de eilanden nabij zuidoostelijk Nieuw-Guinea en de Louisiaden.
T. c. owstoni: de noordelijke Marianen.
T. c. albicilla: de zuidelijke Marianen.
T. c. orii: Rota.
T. c. nusae: Lavongai, Nieuw-Ierland (behalve het zuidwesten) en Feni.
T. c. matthiae: Sint Matthiaseilanden.
T. c. stresemanni: de eilanden tussen Nieuw-Guinea en Nieuw-Brittannië.
T. c. novaehiberniae: zuidwestelijk Nieuw-Ierland.
T. c. bennetti: Nissan.
T. c. tristrami: Nieuw-Brittannië.
T. c. alberti: van Buku zuidoostelijk tot Guadalcanal.
T. c. mala: Malaita.
T. c. pavuvu: Pavuvu.
T. c. solomonis: Makira en de nabijgelegen eilanden.
T. c. sororum: Olu Malau.
T. c. amoenus: Rennell en Bellona.
T. c. brachyurus: Reefeilanden.
T. c. vicina: Duffeilanden.
T. c. ornatus: Nendö en Tinakula.
T. c. utupuae: Utupua.
T. c. melanodera: Vanikoro.
T. c. torresianus: Torreseilanden.
T. c. santoensis: Bankseilanden en Espiritu Santo.
T. c. juliae: van Maewo tot Efate.
T. c. erromangae: Erromango.
T. c. tannensis: Tanna.
T. c. vitiensis: Vanua Levu, Taveuni, Viti Levu, Koro, Ovalau en Ngau.
T. c. eximius: Kadavu, Ono en Kanua Kula.
T. c. marinus: Lau-eilanden.
T. c. sacer: Tonga.
T. c. regina: Futuna (centraal Polynesië).
T. c. pealei: Tutuila (Amerikaans Samoa).
T. c. manuae: Ofu, Swains en Ta'u (Manu'a-eilanden in Amerikaans-Samoa).

↑ (en) Gonzalez, J et al. 2009. Phylogenetic relationships based on two mitochondrial genes and hybridization patterns in Anatidae. Journal of Zoology. 279: 310–318. abstract
↑ Screamers, ducks, geese, swans. World Bird List Version 9.1. International Ornithologists' Union (2019). Geraadpleegd op 2 april 2019.

[1] (en) Gill F, D Donsker & P Rasmussen (Eds). 2024. IOC World Bird List (v14.1).

[2] (en) Gill F, D Donsker & P Rasmussen (Eds). 2023. IOC World Bird List (v13.2). DOI:10.14344/IOC.ML.13.1

[3] (en) Swann, H.K. 1921–1922. A synopsis of the Accipitres (Diurnal birds of prey) comprising species and subspecies described up to 1920, with their characters and distribution. Second edition. London, Wheldon & Wesley. BHL Reference page. 184

[4] BHL

[IUCN-5] IUCN

[6] (fr) Schlegel, H., 1863. Notice sur trois espèces inédites de pigeons dur genre Ptilopus. Nederlandsch Tijdschrift voor De Dierkunde 1. p.59 BHL pl.3 fig.1 BHL

[7] Whitney, Bret M. (1994). A new scytalopus tapaculo (Rhinocryptidae) from Bolivia, with notes on other Bolivian members of the genus and the magellanicus complex. The Wilson Bulletin 106(4): 585-812. pdf.

[8] (en) Novitates Zoologicae (British Museum Natural History) 4 p.527 BHL

[9] Steppevorkstaartplevier op Dutchavifauna.nl.. Geraadpleegd op 11 december 2021.

[10] Harrison,P., Perrow,M.R. & Larsson,H. (2021). Seabirds. The New Identification Guide. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 978-84-16728-41-1

[11] (en) Gonzalez, J et al. 2009. Phylogenetic relationships based on two mitochondrial genes and hybridization patterns in Anatidae. Journal of Zoology. 279: 310–318. abstract

[ioc-12] Screamers, ducks, geese, swans. World Bird List Version 9.1. International Ornithologists' Union (2019). Geraadpleegd op 2 april 2019.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[1]

[2]