Deze pagina geeft een overzicht van alle uitgelichte artikels en/of afbeeldingen op het portaal Brazilië. Voor elke week van het jaar is er zo'n artikel en/of afbeelding. Voel u vrij om deze te bewerken door de bijhorende bewerk-link te volgen.
De Historia Naturalis Brasiliae van Willem Piso en Georg Markgraf is een historische, biologische en culturele en geografische beschrijving van Brazilië, waar Johan Maurits de opdracht voor gaf toen hij tussen 1637 en 1644 gouverneur was van Nederlands-Brazilië. Het boek werd uitgegeven in 1648.
Johan Maurits liet zich tijdens de verovering van Brazilië op de Portugezen vergezellen door een groep geleerden. Willem Piso had medicijnen gestudeerd en was lijfarts van Johan Maurits, Georg Markgraf was naast arts ook cartograaf, astronoom en wiskundige. Samen stelden ze de eerste uitgebreide beschrijving op van de flora en fauna van Brazilië en eveneens van de tropische ziektes en de gewoonten en gebruiken van de inheemse bevolking. De tekst werd vergezeld van houtsnedes met afbeeldingen van planten en dieren. Lange tijd was het boek de enige wetenschappelijke publicatie over de plant-, dier- en geneeskunde van Brazilië. Voor de tropische geneeskunde is het boek belangrijk geweest.
Paraná is een van de 26 deelstaten van Brazilië. De staat heeft een oppervlakte van 199.315 km² en ligt in de regio Zuid. Paraná grenst aan de Atlantische Oceaan, Santa Catarina, Argentinië, Paraguay, Mato Grosso do Sul en São Paulo. Midden 2004 werd het inwoneraantal geschat op 10.135.388. De hoofdstad is Curitiba. Meer dan de helft van het gebied ligt hoger dan 600 meter en slechts 3% beneden de 300 meter. Het klimaat is gematigd.
De economie is deels op landbouw en deels op industrie gebaseerd. In de 17e eeuw werd er een goudader ontdekt, die echter met de goudvondsten in Minas Gerais al snel aan betekenis verloor. Daarna was het gebied dunbevolkt en kwam het in handen van een klein aantal grootgrondbezitters. De komst van de spoorwegen bracht daar verandering in. Vanaf 1850 voerde de plaatselijke overheid een actief kolonisatiebeleid en kwamen er veel Duitse, Italiaanse, Poolse en Oekraïense immigranten die tot economische en sociale groei bijdroegen.
Het Nationaal park Serra dos Órgãos ligt circa 55 km ten noordwesten van Rio de Janeiro, nabij Teresópolis. Het is in 1939 opgericht met als doel het oerbos en de waterbronnen in de regio te beschermen. Het beslaat een gebied van 110 km² en staat bekend om zijn onverwacht oprijzende rotspunten die tot de hoogste punten van het land behoren. De naam is waarschijnlijk afkomstig van Portugese migranten die vonden dat de groep rotstoppen leken op de orgels (órgãos) in Europese kathedralen.
Geologisch gezien zijn de rotsformaties van de Serra dos Órgãos de door erosie vrijgelegde toppen van een gigantisch lichaam van dieptegesteente. De meest geaccepteerde theorie is dat het 60 miljoen jaar geleden omhoog is gekomen gedurende aardbevingen die ervoor zorgden dat ook de Andes ontstond.
Vandaag bieden deze rotsformaties bergsporters uit de hele wereld uitstekende klim- en wandelmogelijkheden. Daarnaast zijn er ook talloze trektochtmogelijkheden.
De flora en fauna is opvallend. De kaneelplant komt hier voor en Passiflora organensis en Passiflora actinia zijn in dit gebied endemische passiebloem. De zuidelijke boommiereneter en de poema zijn enkele van de diersoorten die hier in het wild leven.
Curitiba is de hoofdstad van de staat Paraná en de grootste stad van het zuiden. De regio werd voor het eerst permanent bewoond rond 1630. Twee nederzettingen ontstonden: Nossa Senhora da Luz en Bom Jesus dos Pinhais. Zij zouden samensmelten en in 1693 mocht Nossa Senhora da Luz dos Pinhais zich een dorp noemen. Decennialang was de plaats niet meer dan een rustplaats voor gaúcho's (cowboys) en hun vee op weg van Rio Grande do Sul naar de veemarkten van São Paulo en Minas Gerais.
In 1721 werd de naam veranderd in Curitiba, een verwijzing naar de vele pijnbomen in het gebied. In 1853 werd de staat São Paulo in twee gedeeld en Curitiba, dat in 1842 stadsrechten had gekregen, werd de hoofdstad van het nieuw gevormde Paraná. Vanaf 1867 kreeg Curitiba te maken met immigratiegolven, vooral vanuit Italië, Polen, Duitsland en Oekraïne. In de tweede helft van de 20e eeuw vond een gigantische demografische groei plaats. Hierdoor ontwikkelde Curitiba zich van regionaal centrum tot een van de rijkste steden van het land.
Curitiba is een schoolvoorbeeld van goede stadsplanning. In 1996 werd Curitiba op het congres van stadsplanologen in Istanbul als de meest innoverende stad ter wereld onderscheiden. De stad is ook door de UNESCO aangewezen als modelstad voor de wederopbouw van onder andere steden in Afghanistan. Ondanks alle goede planning heeft Curitiba wel te kampen met een aantal problemen, waaronder dakloosheid en de ontwikkeling van sloppenwijken. De criminaliteit is echter relatief laag.
De cerrado is een savanneachtig gebied in het centrale westen van Brazilië dat ongeveer 20% van het grondgebied van het land beslaat. Er heerst een tropisch savanneklimaat met periodieke droogte. In het regenseizoen valt het overgrote deel van de neerslag. De rest van het jaar kent het gebied een uitgesproken droge periode. Vele van de bomen en planten hebben zich aangepast aan lange droogtes en kunnen bosbranden doorstaan.
Cerrado betekent letterlijk gekruld in het Portugees en de takken van de struiken in dit gebied vertonen vele kronkels en bochten. De cerrado kan onderverdeeld worden in vier verschillende types: campo limpo (volledig open grasland zonder bomen of struiken), campo sujo (grasland met struiken), campo cerrado (open savanne) en cerradão (gesloten savanne of overgangsvorm tussen savanne en oerwoud).
De cerrado heeft een zeer hoge biodiversiteit. Een niet te onderschatten aantal van de voorkomende vogelsoorten zijn endemisch. Zoogdieren zoals de reuzenmiereneter, het reuzengordeldier, de jaguar en de manenwolf leven in de cerrado.
De anaconda is een slang uit de familie van de boa's. Na de netpython is het de langste slang ter wereld. Het langste exemplaar mat 8,45 meter. Een volwassen anaconda kan tot 250 kilogram wegen. De kleur is donkergroen met zwarte vlekken; jongere dieren zijn lichter gekleurd en hebben een luipaardtekening of soms een nettekening. De anaconda is levendbarend en kan tot 50 jongen per keer baren.
Deze wurgslang komt voor in Zuid-Amerika, voornamelijk langs het stroomgebied van de Amazone en de Orinoco. De naam komt echter uit het Tamil en betekent olifantendoder. Hij is waarschijnlijk ooit gegeven aan de netpython die in Sri Lanka voorkomt, en wordt nu gebruikt voor deze soort die ongeveer even groot wordt.
Anaconda's eten voornamelijk knaagdieren en vogels. Volwassen exemplaren eten soms kleine kaaimannen en hoefdieren zoals zwijnen en geiten. Jongere dieren eten minder grote zoogdieren, vogels en andere slangen -- ook elkaar. Er zijn enkele berichten bekend van mensen die ten prooi zijn gevallen aan deze slangen.
Jagen doet de anaconda vooral overdag. Dit kan gebeuren op twee manieren, afhankelijk van het gewicht van de slang. Jonge en kleine dieren jagen liefst vanuit een tak of struik, waarbij ze de prooi van boven benaderen en zich op het slachtoffer laten zakken en er omheen kronkelen. Oudere en grotere dieren zijn hiervoor te zwaar en gaan daarom half onder water liggen om hun prooi van onderen te grijpen, het water in te trekken en te wurgen.
De Braziliaan Oscar Niemeyer (1907–2012) is een van de belangrijkste architecten binnen de moderne architectuur. Hij was een pionier in het gebruiken van de mogelijkheden van het gewapend beton. Hoewel hij een aanhanger was van het functionalisme had zijn oeuvre niet de kille en blokkerige uitstraling die door de post-modernisten zo werd bekritiseerd. Door de dynamische vorm en sensuele rondingen van zijn gebouwen wordt Niemeyer soms eerder een beeldhouwer genoemd dan een architect.
Niemeyer is de ontwerper van vele gebouwen in Brazilië, waaronder tientallen in Brasilia, en daarbuiten, zoals het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York. Het Museu de Arte Contemporânea (Museum van de Moderne Kunst) in Niterói wordt door velen als zijn belangrijkste werk beschouwd. In 2003 werd een complex geopend in Curitiba, de hoofdstad van de deelstaat Paraná, waarin onder andere het Museu Oscar Niemeyer is gevestigd.
Olinda is een stad in de deelstaat Pernambuco met een lange koloniale geschiedenis. Tegenwoordig is de stad een toeristische trekpleister. Deels komt dit door het historische centrum, dat als Werelderfgoed vermeld staat op de lijst van UNESCO. Verder trekt de stad veel toeristen door de locale cultuur. In 2006 was Olinda de Culturele Hoofdstad van Brazilië.
Olinda werd gesticht door Duarte Coelho op 12 maart 1537. Door suikerproductie en extractie van brazielhout verkreeg de stad in minder dan twintig jaar een zo grote rijkdom dat het Lissabon naar de kroon steeg. In 1630 namen de Nederlanders de stad in als onderdeel van Nederlands-Brazilië. Zij besloten om hun hoofdstad niet in Olinda te vestigen maar in het nabijgelegen Mauritsstad (het huidige Recife). Daarop haalden zij de rijkdommen uit Olinda weg en staken de stad in brand. Na het vertrek van de Nederlanders bleef de stad lange tijd in de schaduw staan van Recife. Toch kreeg Olinda in 1676 stadsrechten.
Administratief maakt Olinda deel uit van de metropool Recife. Hoewel het historisch centrum relatief veilig is staan de buitenwijken bekend als gewelddadig. Het historisch centrum bestaat uit twee gedeelten. Het eerste is een laaggelegen wijk met smalle keienstraten en gekleurde gevels. Het tweede is de heuvel Alto da Sé van waaruit men een prachtig uitzicht heeft over de kust. De meeste bezienswaardigheden zijn op deze twee plaatsen te vinden.
Capoeira of oorlogsdans (ca. 1830), Johann Moritz Rugendas
Capoeira is een Braziliaanse vecht-dans (dança-luta). Aannemelijk is dat zij haar wortels heeft in de vechtmethoden en de danstechnieken meegenomen door de Afrikaanse bevolking in de tijd van de slavernij in Brazilië. De oorsprong wordt veelal gezocht in ofwel Angola of Mozambique, allebei Portugese koloniën.
Bovenalles is capoeira een spel. Er is geen winnaar en geen verliezer. Wel is vaak snel duidelijk wie het spel het beste beheerst; wie is sneller of creatiever? Wie heeft er meer kennis van de regels? Wie heeft meer ervaring? Capoeira is geen sport; het gaat niet alleen om bewegen. Het is een combinatie van muziek maken, naar muziek luisteren en bewegen en reageren op die muziek. Er worden verschillende instrumenten gebruikt; de berimbau, atabaque, pandeiro, agogo, en reco-reco. Het spel wordt door twee personen tegelijk in een cirkel beoefend. Geestelijke weerbaarheid door snel reageren met tactische bewegingen, het uit balans brengen van degene tegen wie je speelt, zijn het uitgangspunt.
De Império Alviverde voor Coritiba - CRB op 7 juli 2007
Coritiba FC is een Braziliaanse voetbalclub uit de stad Curitiba in de staat Paraná. Coritiba is na Grêmio en Internacional het meest succesvolle team uit het zuiden van Brazilië.
De club werd op 12 oktober 1909 opgericht door Duitse immigranten en hun nakomelingen. Coritiba staat ook wel bekend als 'Coxa', hetgeen afgeleid is van de bijnaam voor haar supporters 'Coxa-Brancas' (witte dijen). Coritiba's belangrijkste titels en prijzen zijn het Braziliaans kampioenschap in 1985, het kampioenschap van de Série B in 2007, 32 kampioenschappen van de staat Paraná en de winst in het 'Torneio do Povo' van 1973. Het thuisstadion is het in 1932 gebouwde Estádio Major Antônio Couto Pereira dat aan 37.182 supporters ruimte biedt. De grootste rivaal van Coritiba is Atlético Paranaense, gevolgd door Paraná Clube.
Nationaal Congres van Brazilië (Portugees: Congresso Nacional) is de benaming van het tweekamerparlement van Brazilië. Het Nationaal Congres bestaat uit een hogerhuis (Federale Senaat) en een lagerhuis (Kamer van Afgevaardigden).
De Federale Senaat (Senado Federal) telt 81 zetels: drie senatoren voor iedere deelstaat en drie voor het Federaal District (de hoofdstad Brasilia en omgeving) gekozen voor een termijn van acht jaar. Om de vier jaar (tegelijkertijd met de presidentsverkiezingen en de verkiezingen voor de Kamer van Afgevaardigden) dient de kiegerechtigde bevolking een deel van de Senaat te kiezen (twee derde van de zetels, vier jaar later de resterende zetels). Verkiezingen worden op basis van het meerderheidsstelsel gehouden.
De Kamer van Afgevaardigden (Câmara dos Deputados) telt 513 zetels. De leden van de Kamer van Afgevaardigden worden door middel van het stelsel van evenredige vertegenwoordiging gekozen voor een termijn van vier jaar. Naargelang het inwoneraantal van een deelstaat worden de zetels in de Kamer van Afgevaardigden verdeeld: de deelstaat met de meeste inwoners heeft recht op de meeste zetels, de deelstaat met de minste inwoners krijgt de minste zetels. Er zijn wel maxima en minima gesteld: 70 zetels voor de inwoners van de bevolkingsrijke deelstaat en acht zetels voor de minst bevolkingsrijke deelstaat.
De beide kamers van het Nationaal Congres zijn ondergebracht in het gebouw voor het Nationaal Congres in Brasilia. Het gebouw is ontworpen door de architect Oscar Niemeyer in de stijl van de Braziliaanse moderne architectuur.
Feijoada is een stoofpot van bonen en verschillende soorten vlees. Het is een van de meest typische Braziliaanse gerechten die er zijn, en wordt ook veel gegeten in Angola en Portugal. De naam is afkomstig van het woord feijão dat boon betekent in het Portugees.
De belangrijkste ingrediënten zijn zwarte bonen en varkensvlees. Het gerecht wordt geserveerd met rijst, kool, farofa en sinaasappel. Deze meest typische variatie heet ook wel feijoada carioca, naar de inwoners van Rio de Janeiro.
Naar verluidt is de feijoada van oorsprong een gerecht dat vooral door Afrikaanse slaven werd gegeten. Delen van het varken die door de slavenhandelaren en plantage-eigenaren niet gegeten werden, zoals de oren en de staart, werden door de slaven dankbaar gebruikt om de eerste versies van het gerecht klaar te maken. Door de jaren heen werd het een populair gerecht onder de lagere bevolkingsklasse, en uiteindelijk is het verworden tot het nationale gerecht dat zelfs in de beste restaurants te vinden is.
Getúlio Vargas (1883–1954) was president van Brazilië van 1933 tot 1945 en van 1950 tot aan zijn dood. Vargas stamde uit een oud en voornaam Braziliaans geslacht uit de zuidelijke deelstaat Rio Grande do Sul. Hij studeerde rechten en oefende tussen 1909 en 1928 verschillende politieke mandaten uit op staats- en federaal niveau. In 1928 werd Vargas president van Rio Grande do Sul.
De militaire junta die na de revolutie tegen de centrale regering in 1930 aan de macht kwam benoemde Vargas tot interimpresident. In 1933 werd hij ook tot president gekozen. Onder hem werd Brazilië een corporatieve staat. Er werd gestreefd naar een brede samenwerking tussen arbeiders en werkgevers. In 1935 kwamen communisten in opstand tegen de regering-Vargas, maar die werd snel onderdrukt. Twee jaar later trok hij alle macht naar zich toe. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hield hij Brazilië aanvankelijk buiten de strijd, maar nadat de relaties met de asmogendheden verbroken waren verklaarde hij de oorlog aan Duitsland en Italië. In 1944 beloofde Vargas een terugkeer naar de democratie maar het daaropvolgende jaar werd hij tijdens een staatsgreep toch afgezet.
Bij de verkiezingen van 1950 werd Vargas opnieuw tot president gekozen. Hij presenteerde een 10-jarenplan om de economie er bovenop te helpen. Dit werd bekritiseerd door zowel links als rechts en later werden ook de militairen ontevreden over het regime. Zijn aftreden werd geëist. Op 24 augustus 1954 gaf hij aan zich tijdelijk te willen terugtrekken, maar een dag later pleegde hij zelfmoord.
Aikanã is een verzamelnaam voor ongeveer 40 inheemse stammen in Brazilië. Zij bewonen het gebied in de buurt van de Guaporé-rivier in de staat Rondônia. In 2005 waren er ongeveer 180 Aikanã. De eerste contacten met de Westerse wereld vonden plaats in de jaren '40. De meeste Aikanã wonen in drie dorpen in het reservaat Tubarão-Latundê. Eerder woonden zij in een ander gebied, maar in 1970 zijn ze samen met twee andere volken door de overheidsinstelling INCRA naar dit reservaat gebracht. Nadat ze in dit gebied aankwamen, stierven veel Aikanã door ziekte. De grond in dit reservaat is zanderig en aangetast door erosie.
De taal, die ook Aikanã heet, is tot op heden nog niet geklassificeerd, omdat het nog niet mogelijk geweest is de relatie met andere inheemse talen te bepalen. De taal heeft 10 klinkers (waarvan 4 nasale) en 16 medeklinkers. Een grammaticale bijzonderheid is dat in de vervoeging van het werkwoord aspecten als grootte, vorm en substantie weergegeven kunnen worden. In elk van de drie Aikanã-dorpen staat een school, die onderhouden wordt door de gemeente Vilhena. In deze scholen krijgen de kinderen onderwijs in het Portugees en het Aikanã. In twee van deze scholen krijgen de kinderen zelfs les in geschreven Aikanã.
Een Aikanã-mythe is die van Kiantô. Dit is een grote slang met de kleuren van de regenboog, die heerst over een wereld van waterwezens. Een andere mythe is dat tijdens een zonsverduistering (Ya imeen: "de dag dat de zon stierf") alle mensen die zich niet in hun huis bevinden, aangevallen kunnen worden door de bosgeesten.
Vroeger tapten de Aikanã vooral rubber, maar hier zijn ze mee gestopt nadat dit product in prijs gedaald is. Tegenwoordig produceren ze handwerkproducten. Ze hebben een vereniging opgericht om het behoud van hun cultuur te bevorderen.
Maria Ortiz (Vitória, 1603–1646) was een dochter van de Spaanse immigranten Juan Orty y Ortiz en Carolina Darico. Deze waren in 1601 in Espírito Santo aangekomen. In de periode van de Iberische Unie stimuleerde koning Filips III namelijk de migratie van Spanjaarden naar Brazilië.
Nadat ze eerder gebieden die meer in het Noorden lagen in bezit hadden genomen, begonnen de Nederlanders in 1624 met de verovering van Salvador en het gebied ten zuiden daarvan. In maart 1625 kwam kapitein Piet Hein aan in Vitória. Deze stad had maar weinig soldaten om voor de verdediging te zorgen.
De regeringszetel van deze stad ligt op een heuvel, in het stadsdeel Cidade Alta. Om hier te komen moest Piet Hein met zijn soldaten de helling Ladeira do Pelourinho beklimmen. De legende zegt, dat toen zij halverwege waren, Maria Ortiz een pan met kokend water over hen heen gooide. Haar buren begonnen toen ook met stokken en stenen te gooien. Maria Ortiz schreeuwde om de aandacht van de soldaten te trekken. Ook vuurde ze een artilleriestuk af dat dichtbij haar huis stond opgesteld.
Deze verrassingsactie hield de Nederlanders zo lang op, dat de Portugese leider Francisco de Aguiar Coutinho de gelegenheid kreeg zijn verdediging te versterken en de Nederlanders te verdrijven.
Tegenwoordig zijn er in de stad Vitória veel dingen naar Maria Ortiz vernoemd. Zo werden er op de Ladeira do Pelourinho in 1920 trappen gebouwd, die naam Escaderia Maria Ortiz dragen. Ook zijn er een wijk van de stad en een school naar haar genoemd.
De Universiteit van Brasilia (UnB) - (Portugees: Universidade de Brasília) is een van de grootste en meest prestigieuze universiteiten van Brazilië. De universiteit is gevestigd in de Braziliaanse hoofdstad Brasília.
De universiteit staat in de Guia do Estudante’s top vijf van openbare universiteiten in Brazilië, en derde op de lijst van beste universiteiten van het land. De Universiteit van Brazilië werd opgericht op 15 december 1961. De universiteit zelf werd geïnaugureerd op 21 april 1962 volgens een plan van onderwijzer Anísio Teixeira en antropoloog Darcy Ribeiro (die later de eerste rector van de universiteit werd). Sinds 2004 telt de universiteit 1.297 professoren en 2.278 medewerkers, evenals meer dan 20.000 studenten op zowel graduate- als undergraduateniveau. Bijna elk semester komen er 2.000 studenten bij.
Isabella van Brazilië (1846–1921) - (Portugees: Dona Isabel do Brasil), was de kroonprinses van het Braziliaanse Rijk. Als titel droeg ze: keizerlijk prinses tijdens de laatste jaren van haar vaders regering was ze ook bekend als de prinses-regentes. Nadat de monarchie in Brazilië was afgeschaft, werd ze het hoofd van de Braziliaanse keizerlijke familie en de titulaire keizerin van Brazilië.
Ze regeerde drie maal als regentes van Brazilië, toen haar vader niet aanwezig was in het land. In de Braziliaanse geschiedenis staat Isabella bekend als de eerste vrouwelijke leider in het postkolonialistische tijdperk. In 1888 ondertekende Isabella de Lei Aurea de totale afschaffing van de slavernij in het Braziliaanse Rijk. Voor haar vrome karakter en haar rol in de afschaffing van de slavernij in Brazilië werd ze door paus Leo XIII bekroond met de Gouden Roos.
De leeftijdsopbouw van de bevolking van Brazilië wordt over het algemeen onderverdeeld in drie groepen: jongeren (vanaf geboorte tot 19 jaar), volwassenen (van 20 tot 59 jaar) en ouderen (60 jaaren ouder). Het land kent vele jaren van lage geboortecijfers en sterftecijfers, een grote volwassenengroep heeft een hoge levensverwachting, een relatief hoog percentage ouderen, en circa 30 tot 35% is jongere. Sinds de ontwikkelingslanden de meerderheid hebben van de bevolking zijn de jongeren en de percentage van de ouderen is erg laag.
Naar schatting voor 2007/2008 telde Brazilië 192 miljoen inwoners en tegenwoordig een inwonertal van 211.715.973 (2020). De laatste officiële volkstelling vond plaats in augustus 2000.
De Historia Naturalis Brasiliae van Willem Piso en Georg Markgraf is een historische, biologische en culturele en geografische beschrijving van Brazilië, waar Johan Maurits de opdracht voor gaf toen hij tussen 1637 en 1644 gouverneur was van Nederlands-Brazilië. Het boek werd uitgegeven in 1648.
Johan Maurits liet zich tijdens de verovering van Brazilië op de Portugezen vergezellen door een groep geleerden. Willem Piso had medicijnen gestudeerd en was lijfarts van Johan Maurits, Georg Markgraf was naast arts ook cartograaf, astronoom en wiskundige. Samen stelden ze de eerste uitgebreide beschrijving op van de flora en fauna van Brazilië en eveneens van de tropische ziektes en de gewoonten en gebruiken van de inheemse bevolking. De tekst werd vergezeld van houtsnedes met afbeeldingen van planten en dieren. Lange tijd was het boek de enige wetenschappelijke publicatie over de plant-, dier- en geneeskunde van Brazilië. Voor de tropische geneeskunde is het boek belangrijk geweest.
Het Brazilië Open (Portugees: Aberto do Brasil) is een golftoernooi dat in 2000 en 2001 deel uitmaakte van de Europese PGA Tour.
Brazilië werd in 1500 ontdekt door Pedro Álvares Cabral, die in Porto Seguro de kusten van dit land opeiste voor de Portugese kroon. Grote festiviteiten werden in 2000 georganiseerd om dit te herdenken, en twee Braziliaanse Opens werden tijdelijk deel van de Europese Tour.
In 2000 werd van 23 - 26 maart het Brazil Rio de Janeiro 500 Years Open op de Itanhangá Golf Club gespeeld. Winnaar was Roger Chapman, die Pádraig Harrington in een play-off versloeg. Nadat Harrington op zeven toernooien op de tweede plaats was geëindigd, won hij een week later het Brazil São Paulo 500 Years Open in São Paulo, dat van 30 maart tot 2 april gespeeld werd. Het was zijn tweede overwinning op de Europese Tour.
In 2001 werd van 22 - 25 maart het São Paulo Brazil Open gespeeld. Het Rio de Janeiro Open werd niet herhaald. Darren Fichardt behaalde zijn eerste overwinning op de Europese Tour. Hij maakte een score van 195, de vierde ronde werd niet gespeeld wegens onweer en zware regenbuien.
Het Huis van Afgevaardigden (Portugees: Câmara dos Deputados) is de benaming van het Lagerhuis van het Nationaal Congres (Congresso Nacional) in Brazilië.
Het Huis van Afgevaardigden telt 513 zetels. De leden van het Huis van Afgevaardigden worden door middel van algemeen, enkelvoudig kiesrecht en het stelsel van evenredige vertegenwoordiging voor een termijn van vier jaar gekozen. Naargelang het bevolkingsaantal van een deelstaat worden de zetels in het Huis van Afgevaardigden verdeeld: de deelstaat met het meeste inwoners (São Paulo) heeft recht op de meeste zetels, de elf deelstaten met het minste inwoners hebben recht op het kleinste aantal zetels. Er zijn wel minima en maxima bepaald: 70 zetels voor de meest bevolkte deelstaat en acht zetels voor de minst bevolkte deelstaten.
Uitzicht op de centrale as Eixo Monumental van Brasilia
Brasilia is de hoofdstad van Brazilië sinds 1960. De stad is aan het einde van de jaren vijftig van de twintigste eeuw, op initiatief van de toenmalige president Juscelino Kubitschek, in enkele jaren tijd uit de grond gestampt. Brasilia moest als nieuwe, neutrale hoofdstad van het land dienen. Een ander belangrijk doel was de economische ontwikkeling van het gebied.
De stad is gebaseerd op een stedenbouwkundig plan van Lucio Costa met de vorm van een vliegtuig. Aan een brede, centrale boulevard liggen alle regeringsgebouwen. Dwars daarop staan twee "vleugels" met grote woonblokken. Een groot aantal monumentale gebouwen is van de hand van architect Oscar Niemeyer.
Brasilia ligt in de cerrado, een savanneachtige hoogvlakte. De stad is gebouwd aan een klein stuwmeer op een hoogte van 1.150 meter. Inclusief de zogenaamde satellietsteden wonen er ongeveer 2 miljoen mensen. Voor veel inwoners is Brasilia echter niet meer dan een werkstad. In het weekend ontvluchten zij haar. Door de hoge mate van planning en organisatie en de grote afstanden is de stad eigenlijk onleefbaar.
Garrincha (echte naam: Manuel dos Santos) was een profvoetballer die gewaardeerd wordt als een van de beste Braziliaanse voetballers ooit. Hij was zeer technisch en een van de grootste dribbelaars aller tijden.
Garrincha speelde twaalf jaar bij Botafogo in Rio de Janeiro. Met deze club won hij eenmaal het Campeonato Brasileiro en driemaal het Campeonato Carioca. Na zijn periode bij Botafogo speelde hij nog voor enkele andere clubs. Tussen 1955 en 1966 speelde Garrincha 50 wedstrijden voor het nationale elftal van Brazilië. Hij kwam uit op de WK's van 1958, 1962 en 1966. In 1958 en 1962 werd Brazilë wereldkampioen.
In zijn privéleven kende Garrincha echter heel wat problemen. Hij was een stevige drinker en was verschillende keren betrokken bij auto-ongelukken. Hij trouwde tweemaal en had ook buitenechtelijke affaires. In 1983 stierf hij, op 49-jarige leeftijd, aan levercirrose. Zijn begrafenisprocessie trok duizenden mensen. In de hoofdstad Brasilia is een stadion naar hem vernoemd: het Estádio Mané Garrincha.
Rio de Janeiro of kortweg Rio is een gemeente en de hoofdstad van de gelijknamige staat in het zuidoosten van Brazilië. Rio de Janeiro werd op 1 maart 1565 door de Portugees Estácio de Sá gesticht onder de naam São Sebastião do Rio de Janeiro.
De stad ligt aan een wijde baai, de Baía de Guanabara en was tot 1960 hoofdstad van Brazilië. De stad is beroemd om zijn drukbezochte stranden, zoals Copacabana en Ipanema, het reusachtige standbeeld Christus de Verlosser, op de 710 meter hoge Corcovado. Ook is Rio bekend vanwege de vele sloppenwijken, genaamd favelas. Rio de Janeiro is de thuishaven van vier voetbalclubs die op het hoogste niveau uitkomen. Het Maracanã is een van de grootste voetbalstadions ter wereld. Het uitbundige gevierde carnaval wordt jaarlijkse bezocht door duizenden toeristen.
Wijnbouw in Brazilië is mogelijk ofschoon het land merendeel in de tropen ligt en er daardoor niet erg geschikt hiervoor lijkt. Het is er vrij heet en vochtig. In de zuidelijke Braziliaanse staat Rio Grande do Sul, is het wat koeler en het landschap heuvel- en bergachtig.
Hier, het meest ver van de evenaar - dichtbij bij de Argentijnse en Uruguayaanse grens - is veel areaal met druivenstokken beplant. Met name in de regio Serra Gaúcha. Slechts een deel hiervan doet dienst als wijngaard met de bedoeling wijn te maken. De meeste druiven in Brazilië worden verkocht als tafeldruif. Brazilië is mondiaal gezien een klein wijnbouwland.
De Caeté vallen in 1549 een dorp in Pernambuco aan (1557), Theodore de Bry, Zwei Reisen nach Brasilien
De Caeté (ook gespeld als Kaeté) waren een inheems volk in het noordoosten van Brazilië.
Het aantal Caeté bedroeg ongeveer 75.000 personen. Zij bewoonden de kuststrook vanaf het eiland Itamaracá tot de monding van de rivier de São Francisco. Ten noorden van het gebied woonden de Potiguara en in het zuiden de Tupinambá.
De Caeté waren goede botenbouwers. Hun boten hadden een houten geraamte, en waren bedekt met huid. Hiermee voeren ze onder andere op de São Francisco. Zoals meerdere volken in dit kustgebied bedreven de Caeté een vorm van ritueel kannibalisme.
Al voordat de eerste Europeanen in het gebied aankwamen, bestond er vijandschap tussen de Caeté en de Tupinambá. De Portugezen werden bondgenoten van de Tupinambá. Hierop sloten de Caeté een bondgenootschap met de Fransen, die vijanden van de Portugezen waren.
Portretten van Afro-Brazilianen uit Pernambuco (ca. 1870), Alberto Henschel
Afro-Brazilianen is de benaming van een bevolkingsgroep in Brazilië van mensen die een Afrikaanse afkomst hebben. In de praktijk is deze groep niet eenduidig af te bakenen. Toch wordt het lidmaatschap van deze groep in de praktijk door mensen sterk gevoeld. Ook is het een belangrijke term, die gebruikt wordt bij de bewustwording, de strijd tegen discriminatie en het bepalen van het beleid. Enkele bekende uitingen van Afro-Braziliaanse cultuur zijn capoeira en candomblé.
Omdat de Braziliaanse bevolking sterk gemengd is, is het in de praktijk moeilijk af te bakenen wie er precies tot de Afro-Braziliaanse bevolkingsgroep behoren. Ook zijn er verschillen in de definities. Soms laat men de term alleen slaan op de zwarte bevolking (pretos/pretas), maar meestal (o.a. in statistieken) rekent men er ook de mulatten toe (pardos/pardas).
Fernando de Noronha is een Braziliaanse archipel in de Atlantische Oceaan, gelegen ten oosten van de deelstaat Rio Grande do Norte. Ze bestaat uit 21 eilanden en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Het belangrijkste eiland, Fernando de Noronha, is 17 km2 groot en vormt daarmee 91% van het totale oppervlak. Overige eilanden van enig belang zijn Rata, Sela Gineta, Cabeluda en São Jose, en de kleinere eilandjes Leão en Viúva.
Bestuurlijk valt de archipel onder de staat Pernambuco en wordt bestuurd door een gouverneur die door de staat wordt aangewezen. Het ligt 545 km van Recife, de hoofdstad van Pernambuco, en 360 km van Natal, de hoofdstad van Rio Grande do Norte. In 2007 woonden er 2.801 personen.
Christus de Verlosser (Portugees: Cristo Redentor) is een groot standbeeld van Jezus Christus in de stad Rio de Janeiro in Brazilië. Het beeld is 38 meter hoog, en staat op de 710 meter hoge berg Corcovado, uitkijkend over de stad Rio de Janeiro.
Het idee voor het standbeeld dateert van 1850 en kwam van de katholieke priester Pedro Maria Boss. In 2007 werd het Christusbeeld tot een van de New7Wonders of the World gekozen.
De rivier de Amazone baant zich een weg door het regenwoud
Het Amazoneregenwoud is het grootste regenwoud op Aarde. Het heeft een oppervlakte van 7 miljoen km² en is verspreid over negen landen. Het grootste gedeelte ligt in Brazilië; 60%. De rest is verdeeld over Peru (13%), Colombia (9%), Venezuela (5%), Bolivia (5%), Guyana (3%), Suriname (2%), Ecuador (1,5%) en Frans-Guyana (1,5%). Meer dan de helft van al het overgebleven regenwoud op aarde ligt in de Amazonebekken.
In het regenwoud leven ongeveer 2,5 miljoen insectensoorten, tientallen duizenden plantensoorten, en bijna 2.000 soorten vogels en zoogdieren. De diversiteit van plantsoorten is de hoogste ter wereld. Sommige deskundigen schatten dat één vierkante kilometer meer dan 75.000 type bomen en 150.000 soorten hogere planten kan bevatten. Eén vierkante kilometer Amazoneregenwoud kan ongeveer 90.000 ton levende planten herbergen.
De Morro do Pico (letterlijk: heuveltop) is een 321 meter hoge berg op het noordwestelijke deel van het eiland Fernando de Noronha in de gelijknamige Braziliaanse archipel. Met die hoogte is de bergtop het hoogste punt van het eiland. De berg ligt aan het strand Praia da Conceição.
De Morro do Pico is van grote landschappelijke invloed voor het eiland, omdat hij vanaf ieder punt op het eiland zichtbaar is. Bij helder weer is de berg over een afstand van dertig mijl zichtbaar. Hoewel de top slechts 321 meter boven het zeeniveau uitsteekt, is het vulkanisch gesteente waartoe de bergtop behoort veel groter. De Morro do Pico is wat dat betreft het topje van de ijsberg; het massief onder de top heeft aan de voet, op vierduizend meter diepte, een doorsnede van zestig kilometer. In de rotshellingen leven allerlei vormen van flora en fauna die alleen op Fernando de Noronha voorkomen.
De Rio Grande is een Braziliaanse rivier die ontspringt op de westelijke helling van de Serra da Mantiqueira, op een hoogte van 1.250 meter, in het binnenland van de staat Minas Gerais. De rivier doorloopt iets meer dan 1300 kilometer voordat zij zich verenigt met de rivier de Paranaíba, en zo de rivier de Paraná vormt.
De grote waterstroom wordt veroorzaakt door het flinke niveauverschil en de vele regen in de hoger gelegen regio’s van het hydrografisch bekken.
Deze waterstroom verandert de Rio Grande en verschillende van haar zijrivieren in waterwegen waarin elektriciteit wordt opgewekt. De hydro-elektrische centrales vormen een van de grootste energievoorziening van het land.
De Rio Grande is bevaarbaar over een lengte van 59 kilometer, op het stuwmeer van het eiland Ilha Solteira. Niettegenstaande verschillende obstakels, telt de rivier verschillende geïsoleerde delen die voldoen voor bevaren met grote schepen. Omdat deze delen kort zijn, worden zij niet als waterwegen gebruikt.
Plautdietsch (Portugees: Baixo-alemão menonita) is de internationaal bekende aanduiding voor de oude, eigen taal van mennonieten of mennisten. Deze vredesgezinde wederdopers, zich later doopsgezinden noemend, waren oorspronkelijk volgelingen van een Friese pastoor uit Witmarsum, Menno Simonsz. (1496-1561). Deze was door bijbelstudie tot eigen evangelische inzichten gekomen. Hij trad in 1536 uit de kerk en trok predikend door Duitsland, maar werd daarbij steeds met vervolging bedreigd.
Er zijn thans in totaal ongeveer 400.000 sprekers van het Plautdietsch, te verdelen over vier ongeveer even grote groepen: Canada (met name in Manitoba en Saskatchewan) en de Verenigde Staten; Duitsland; Kazachstan en Latijns-Amerika (Mexico, Paraguay, Bolivia, Brazilië en Belize).
Olga Benário Prestes (1908–1942) was een Duits-Braziliaans communistisch militant.
Olga Benário Prestes was de dochter van een sociaaldemocratische advocaat van joodse komaf, haar moeder was een telg uit de Beierse beau monde. In 1923, op haar vijftiende, werd ze lid van de communistische Jeugdbond (Kommunistischer Jugendverband, KJVD). In 1934 escorteerde zij op verzoek van de Komintern Luís Carlos Prestes naar Brazilië, waar de “ridder van de hoop” de revolutie wilde beginnen. Ze reisden vermomd als echtpaar en werden al snel verliefd op elkaar. In november 1935 mislukte de opstand echter dramatisch. Prestes en Olga Gutmann Benário werden verraden en opgepakt. Olga werd kort daarna per schip naar Duitsland gedeporteerd en aan de Gestapo uitgeleverd.
Juscelino Kubitschek was de zoon van João César de Oliveira (1872–1905), een leraar en Júlia Kubitschek (1873–1971), die van Tsjechische afkomst was. Juscelino Kubitschek werd in 1945 lid van de centrum-rechtse en populistische Sociaaldemocratische Partij (Partido Social Democrático, PSD). Hij was van 31 januari 1951 tot 31 maart 1955 gouverneur van de deelstaat Minas Gerais. In 1955 stelde Juscelino Kubitschek zich kandidaat voor het presidentschap. Jucelino Kubitschek werd op 31 januari 1955 ingezworen als president van Brazilië. Zijn inhuldiging als president kwam nog net iets eerder dan verwacht, daar waarnemend president João Café Filho een hartaanval had gekregen.
De metro van São Paulo is in gebruik sinds 1974 toen de noord-zuidlijn werd geopend. De metro van São Paulo vervoert 4,5 miljoen reizigers per dag samen met de vijf voorstadlijnen. De metro heeft een lengte van 97,2 km, de voorstadlijnen samen 275 km. Er zijn 85 metrostations.
Naast de noord-zuidlijn zijn er nog drie andere metrolijnen met spoorbreedte van 1600 mm. In 2002 werd de vierde metrolijn geopend, op 1435 mm spoorbreedte, de standaard in Noord-Amerika en Europa.
De toegangscontrole is streng waardoor vandalisme en graffiti nauwelijks te vinden is.
Uitgedrukt in het aantal passagiers dat per jaar een kilometer van de metro gebruikt (10,2 miljoen) is de metro van São Paulo de meest intensief gebruikte metro ter wereld na die van New York.
Candomblé is een religieuze beweging in Zuid-Amerika, met name in Brazilië, ontstaan in de tijd van de slavernij. Het heeft elementen van de katholieke eredienst en als basis de traditionele Afrikaanse religie van onder andere voorouderverering.
Het voornaamste kenmerk is het geloof in een andere, parallelle wereld van geesten Spiritisme en het maken van contact daarmee door zang, dans, muziek en offerandes. Het contact vindt plaats doordat een geest bezit neemt van een van de aanwezigen bij de ceremonie. Het lichaam van de mens wordt binnen de Candomblé gezien als een voertuig voor geesten. Elk levend lichaam heeft al een geest als eigenaar, maar het is voor sommige deelnemers aan de Candomblé mogelijk om tijdens de Candomblé ook als gastheer op te treden voor een andere geest. Het is een eer als men bijvoorbeeld mag dienen als gastheer voor een machtige voorouder. Een specifieke voorouder of machtige godheid wordt gelokt door bepaalde muziek, fruit, bloemen of andere attributen.
De Anambé zijn een inheems volk in Brazilië. Zij wonen in de omgeving van de rivier Cairari in de deelstaat Pará. Zij spreken een taal uit de Tupi-Guarani-familie. In 2000 zijn er 182 Anambé geteld.
In de eerste geschriften worden de Anambé vaak verward met de Turiwara en de Amanayé. Oorspronkelijk woonden zij in Pacajá, ten westen van de rivier Tocantins. Aan het begin van de 19e eeuw leefden zij daar vreedzaam samen met enkele Jezuïeten. Er kwamen echter meer blanken in het gebied, en deze dwongen de Anambé om voor hen te werken. De mannen werden van de vrouwen gescheiden. De mannen werkten op het land of als roeier, de vrouwen als kokkin of wasvrouw.
Bovendien werden zij aangevallen door de Curumbu. Hierop vestigde een deel van de Anambé zich aan de linkerover van de Tocantins, in de huidige gemeente Baião, waar zij bescherming vroegen. In 1874, aan het eind van de aanvallen van de Curumbu waren er nog 46 Anambé over. Een deel hiervan stierf later aan de pokken.
Bord boven de Via Dutra op de grens van de staten São Paulo en Rio de Janeiro
De Presidente Dutra, ook wel Via Dutra genoemd, is een snelweg in Brazilië. De snelweg heeft een lengte van zo'n 402 kilometer en verbindt de twee grootste Braziliaanse metropolen Rio de Janeiro en São Paulo met elkaar. Het is daarmee de belangrijkste snelweg van het land.
De Presidente Dutra werd op 19 januari 1951 officieel geopend door de toenmalige Braziliaanse president Eurico Gaspar Dutra, naar wie deze snelweg werd genoemd.
De Internationale Luchthaven Antônio Carlos Jobim is de belangrijkste luchthaven van de Braziliaanse stad Rio de Janeiro. Ze is genoemd naar de beroemde Braziliaanse musicus Antônio Carlos Jobim, maar is beter bekend als Galeão.
De luchthaven is gebouwd op Ilha do Governador, een eiland in de Baía de Guanabara op ca. 20 km van het stadscentrum. Ze wordt uitgebaat door het staatsbedrijf Infraero. Er zijn twee terminals in de vorm van een halve cirkel, die samen 15 miljoen passagiers per jaar kunnen verwerken. Er is ook een grote cargoterminal en de langste startbaan in Brazilië (de uitbater geeft hiervoor als lengte 4240 m op). De site werd een gemengd civiel/militair vliegveld in 1945; voordien was er al een vliegschool en werden er vliegtuigen gebouwd zoals de Braziliaanse Muniz en, onder licentie, Fokker en Focke-Wulf.
Ligging van het eiland Bananal (groen) in de staat Tocantins
Bananal is een Braziliaans eiland gevormd door de twee takken van de rivier de Araguaia. Het eiland is gelegen op het grondgebied van de deelstaat Tocantins in centraal Brazilië. Bananal is het grootste riviereiland ter wereld, en tevens met een oppervlakte van 19.162 km² het op 48 na grootste eiland ter wereld, nauwelijks kleiner dan bv. Sardinië.
Het eiland ontstaan als gevolg van het fluviatiel proces van de rivier is 350 km lang en 55 km breed. De westelijke riviertak en grens van het eiland blijft de Araguaia genoemd worden, de oostelijke tak van de Araguaia en eilandgrens wordt de Javaés (Rio Javaés) genoemd.
Het noordelijk deel van het eiland, met een oppervlakte van 5.577 km² is een natuurgebied, het zuidelijk twee derden deel van het eiland is wettelijk beschermd Terras Indígenas, land voorbehouden aan de oorspronkelijke autochtone bevolking van Brazilië, de povos indígenas. Er leven vier stammen op het eiland, Javaés, Karajá, Ava-Canoeiro en Tuxá, verspreid over zestien aldeias of dorpen.
Ten noorden van het eiland, bij de samenvloeiing van de takken van de Araguaia is in de rivierdelta van de Javaés het unieke natuurgebied Cantão ontstaan.
De Watervallen van de Iguaçu vormen het grootste complex van watervallen (cataratas) in Zuid-Amerika. Ze liggen op de grens tussen de Argentijnse provincie Misiones en de Braziliaanse staat Paraná.
Hetgeen de cataratas wordt genoemd is een geheel van tussen de 270 en 300 watervallen, afhankelijk van de hoeveelheid water die door de rivier de Iguaçu stroomt. In totaal zijn de watervallen 2,7 kilometer breed en vallen tot 82 meter naar beneden. Het bekendste deel van de watervallen is de "Garganta do Diabo" (keel van de duivel), een grote halfronde waterval van 150 meter breed waarin het water 70 meter in de diepte stort. Recht over dit punt gaat bovendien de grens tussen Argentinië en Brazilië, waardoor het grootste deel van de watervallen in Argentijns gebied ligt. Het water stroomt echter weg van Argentinië, waardoor het meest complete uitzicht van de Braziliaanse kant te zien is.
De watervallen bevinden zich in twee nationale parken, Nationaal park Iguazú in Argentinië en Nationaal park Iguaçu in Brazilië, die in 1984 en 1986 respectievelijk aan de lijst van het UNESCO Werelderfgoed werden toegevoegd.
De Serra da Canastra is een bergketen in het centrum-zuiden van de Braziliaanse staat Minas Gerais, dichtbij de steden Delfinópolis, Sacramento en Sāo Roque de Minas. De bergketen ligt ongeveer 310 kilometer van de hoofdstad Belo Horizonte, en ongeveer 350 kilometer van de stad São Paulo.
De Serra Canastra heeft de vorm van een hutkoffer, vandaar de naam 'canastra' omdat dit een antieke hutkoffer is.
In de Serra de Canastra ligt het Nationaal park Serra da Canastra.
De rivier de São Francisco heeft haar bron in de Serra da Canastra, meer precies in de gemeente São Roque de Minas. Haar eerste grote waterval is de Casca d'Anta. Deze waterval heeft een hoogte van 186 meter. Ze bevindt zich in het district São José do Barreiro, en is te bereiken via poort 4 van het nationale park.
De Arbeiderspartij (PT) - (Portugees: Partido dos Trabalhadores) is een Braziliaanse socialistische politieke partij. De partij zetelt te São Paulo en werd in 1980 opgericht door een groep arbeiders en intellectuelen. Drie jaar later behaalde de partij onder leiding van vakbondsleider Luís Inácio (Lula) da Silva een overwinning bij de gemeenteraadverkiezingen en werd met 16% en vervolgens 47% van de stemmen bij respectievelijk de eerste en de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van 1989 de tweede partij van het land. Sindsdien bleef PT in de oppositie totdat het de presidentsverkiezingen van 2002 won, waarmee Lula da Silva president werd. Zorgen dat de partij een uitgesproken links beleid ging voeren bleken ongegrond doordat PT een regering formeerde met de liberalen. In 2006 won de partij opnieuw de presidentsverkiezingen waardoor haar leider aan de macht bleef. In 2010 werd Lula da Silva door zijn partijgenote Dilma Rousseff opgevolgd als president.
De Braziliaanse Senaat in het Nationaal Congres (2014), Marcos Oliveira/Agência Senado
De Braziliaanse Senaat (Portugees: Senado Federal = Federaal Senaat) is de benaming van het Hogerhuis van het Nationaal Congres (Congresso Nacional).
De Federale Senaat telt 81 leden: Drie senatoren per deelstaat en drie voor het Federaal District (de hoofdstad Brasilia en omgeving) gekozen voor een termijn van acht jaar. Om de vier jaar (tegelijk met de presidentsverkiezingen en de verkiezingen van de Kamer van Afgevaardigden) dienst de kiesgerechtigde bevolking een deel van de Federale Senaat te kiezen (twee derde van de zetels, de resterende zetels vier jaar later). Verkiezingen worden op basis van algemeen, enkelvoudig kiesrecht en het meerderheidsstelsel.
Afonso Celso de Assis Figueiredo, visconde (burggraaf) de Ouro Preto (1836–1912), was een Braziliaans politicus. Hij was de laatste premier van Brazilië onder de monarchie.
Afonso Celso de Assis Figueiredo studeerde rechten en was later hoogleraar burgerlijk recht en handel aan de vrije faculteit rechten en sociale wetenschappen aan de Federale Universiteit van Rio de Janeiro. Hij sloot zich aan bij de Liberale Partij (Partido Liberal) Op 26 april 1879 werd hij voor de provincie Minas Gerais in de Senaat gekozen. Daarnaast was hij ook hoofd van de politie van de provincie Minas Gerais en lid van de Kamer van Afgevaardigden.
Afonso Celso de Assis Figueiredo was in het laatste decennia van de monarchie minister van Marine en Landbouw en lid van de Staatsraad. Hij was een overtuigd monarchist en verklaard tegenstander van de slavernij.
Stemcomputers werden in 2000 voor het eerst gebruikt bij de Braziliaanse verkiezingen (2022), LR Moreira/Secom /TSE
Bij verkiezingen in Brazilië kiest men op landelijk niveau de president - het staatshoofd - voor een termijn van vier jaar en de volksvertegenwoordiging Congresso Nacional (Nationaal Congres). Het Nationaal Congres bestaat uit twee kamers, de Câmara dos Deputados (Kamer van Afgevaardigden) met 513 leden voor een termijn van vier jaar en de Senado Federal (Federale Senaat) met 81 leden voor een termijn van acht jaar.
Brazilië kent een meerpartijenstelsel met een diversiteit aan politieke partijen. Meestal haalt geen enkele partij een meerderheid en daarom worden er bijna altijd coalitiekabinetten gevormd.
In Brazilië hebben alle meerderjarige mannen en vrouwen kiesrecht.
Na de bezetting van Portugal door Napoleon vluchtte de Portugese koninklijke familie Bragança naar Brazilië, de belangrijkste Portugese kolonie. Er volgden een periode waarin Brazilië eigenlijk de spil ging vormen in het Verenigd Koninkrijk van Portugal, Brazilië en de Algarve, zonder dat er verantwoording moest worden afgelegd aan de autoriteiten in Lissabon. Door het zelfbestuur wilde het land, na de val van Napoleon, niet terug onder het Portugese bewind komen. Brazilië werd onafhankelijk met aan het hoofd een keizer van de Portugese koninklijke familie.
Brazilië werd op 7 september 1822 onafhankelijk en bleef een keizerrijk tot 15 november 1889 toen het land een republiek werd. Peter I regeerde van 1822 tot 1831 en Peter II van 1831 tot 1889. Ook de Portugese koning Johan VI kreeg de titel keizer van Brazilië na de onafhankelijkheid. Het keizerrijk kwam in 1889 ten val en de oprichting van de republiek was een reactie op de ontwikkelingen die volgden op de afschaffing van de slavernij in 1888, dat een bedreiging vormde voor zowel de economie als de politiek.
De baai van Rio de Janeiro tijdens de 2e Marineopstand (1894), Die Gartenlaube
De Marineopstand (Portugees: Revolta da Armada) is de benaming van twee opstanden gericht tegen de Braziliaanse regering. De opstanden werden geleid door marineofficieren.
De Eerste Marineopstand (Primeira Revolta da Armada) vond plaats in november 1891. Aanleiding voor de opstand was het handelen van de president, maarschalk Manuel Deodoro da Fonseca, die op 3 november 1891 het Nationaal Congres (Braziliaans parlement) ontbond en de staat van beleg afkondigde. President Da Fonseca werd de de facto dictator van Brazilië.
De Tweede Marineopstand volgde toen maarschalk Floriano Peixoto president werd en Custódio de Melo tot minister van Marine benoemde. De Melo verkreeg steeds meer macht en de relatie tussen de president en minister verslechterde. Andere officieren betwijfelden of president Peixoto wel recht had om president te mogen zijn. Hij was weliswaar vicepresident onder Da Fonseca, maar mocht het presidentschap pas overnemen wanneer zijn voorganger er de helft van zijn ambtstermijn had opzitten. Da Fonseca was pas 9 maanden president. In maart 1892 overhandigden ontevreden officieren de president een manifest en vroegen hem nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Peixoto weigerde.
De Rio Negro (Zwarte rivier) is de belangrijkste zijrivier aan de noordzijde van de Amazone. Het is de langste zwartwaterrivier ter wereld en staat op de tweede plaats voor wat betreft het debiet, na de Amazone. De Rio Negro ontleent zijn naam aan de blauwzwarte kleur van het water, veroorzaakt door de ontbinding van organisch materiaal.
De rivier heeft een hoge zuurgraad. Dit heeft tot gevolg dat er maar weinig muskieten zijn, en er daardoor weinig malaria voorkomt, maar ook dat de visvangst maar beperkt kan worden beoefend.
In de Rio Negro stromen talloze zijrivieren uit. De belangrijkste zijn de Casiquiare, de Uaupés, de Rio Branco, de Inçana en de Unini.
De sertão is een cultureel-klimatologisch gebied in het noordoosten van Brazilië. Het wordt gekenmerkt door lange periodes van droogte. Het valt dan ook grotendeels binnen de Veelhoek van de Droogte. Binnen de sertão zijn specifieke culturele verschijnselen te vinden in muziek, dans en gebruiken.
De naam sertão komt van het Portugese woord desertão dat "grote woestijn" betekent. Op een gegeven moment sloeg het woord op het gehele binnenland dat moeilijk begaanbaar was en een zekere angst inboezemde. Tegenwoordig slaat het vooral op het droge gebied in het noordoosten.
De sertão beslaat delen van de staten Alagoas, Bahia, Minas Gerais, Pernambuco, Paraíba, Rio Grande do Norte, Ceará en Piauí.
Het Hoogland van Brazilië (Portugees: Planalto Brasileiro) is een uitgestrekt geografisch gebied in Zuid-Amerika, dat voor het grootste gedeelte in Brazilië ligt. De totale oppervlakte bedraagt zo'n 4 miljoen km². Het ligt tussen de 305 en 915 meter boven de zeespiegel. Het wordt doorkruist door bergketens die hier bovenuit steken.
Het Hoogland van Brazilië beslaat het grootste deel van het oosten, zuiden en midden van dat land. Verder liggen er gedeeltes in Uruguay, Paraguay en Argentinië. Het wordt begrensd door het Amazonebekken, de vlaktes van de Rio de la Plata en de Atlantische Oceaan. De vlaktes liggen op een hoogte van ongeveer 300 meter in het noorden tot 900 meter in het zuiden (Plateau Borborema).
De regio is ontstaan door lavastromen die basalt bevatten.
Een quilombo (van het Kimbundu woord Kilombo) of mocambo (Spaans: palenque) is een vooral in Brazilië gebruikte benaming voor een gemeenschap van gevluchte slaven in de koloniale tijd en tijdens het keizerrijk.
In de tijd dat Brazilië een kolonie van Portugal was, en na het verkrijgen van de onafhankelijkheid tot aan de afschaffing van de slavernij in 1888, waren er veel slaven actief op de plantages, met name op de suikerplantages in het noordoosten van het land. Deze slaven kwamen vaak in opstand tegen hun meesters. Middelen daarvoor waren protest, opruiing en vernielingen aan eigendommen van de plantagehouders. Ook vermoordden zij hun eigen kinderen of zichzelf om daarmee de plantagehouders financieel te duperen, want slaven waren duur. Soms lukte het slaven te ontsnappen naar voor slavenjagers moeilijk begaanbare gebieden. Daar stichtten zij hun eigen gemeenschappen; wanneer die bedreigd werden door Portugese soldaten, vluchtten de ex-slaven dikwijls verder de jungle in, totdat de Portugezen geen voorraden meer hadden en de achtervolging moesten staken.
Nederlands-Brazilië (officieel: Nieuw Holland; Portugees: Nova Holanda) was een Nederlandse kolonie in de 17e eeuw, van 1630 tot 1654. Brazilië was oorspronkelijk al gekoloniseerd door Portugal, en deze kolonies werden voor een deel overgenomen door de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. De verschillende gouverneurs van de kolonie trachtten zo veel mogelijk immigranten naar het gebied te lokken, met matig succes. Uiteindelijk werden de Nederlanders in 1654 uit het gebied verjaagd door de Portugezen. Nu behoort het tot Brazilië.
Na de overmeestering van de Spaanse zilvervloot door Piet Heyn in het jaar 1628 had de West-Indische Compagnie genoeg geld om de koloniale macht van de dominante koninkrijken van het Iberische schiereiland verder aan te tasten. Mede door de godsdienstvrijheid kozen grote aantallen Amsterdamse Joden ervoor om naar de kolonie te emigreren. Er ontstonden twee grote groepen, te weten: Zur Israel (Rots van Israel) in Recife en Maguen Abraham (Schild van Abraham) in Mauritsstad.
Vandaag de dag horen alle gebieden in Brazilië die ooit van de Nederlanders zijn geweest tot Brazilië.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
.svg)
_b_052.jpg)
