Richard Virenque

Richard Virenque
	Richard Virenque in Parijs-Nice 1993
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Richard Leeuwenhart
Geboortedatum	19 november 1969
Geboorteplaats	Casablanca, Marokko
Nationaliteit	Frankrijk
Lengte	179 cm
Gewicht	65 kg
Sportieve informatie
Discipline(s)	Weg
Ploegen
1991 - 1992; 1993; 1994 - 1998; 1999 - 2000; 2001 - 2002; ; 2003 - 2004	RMO; Festina-Lotus; Festina-Lotus; Team Polti; Domo-Farm Frites (vanaf 01-08); Quick-Step-Davitamon
Beste prestaties
Milaan-San Remo	18e (1992)
Amstel Gold Race	9e (1994)
Luik-Bastenaken-Luik	8e (1996)
Ronde van Lombardije	4e (2001)
Ronde van Italië	14e (1999) ; 1 etappezege
Ronde van Frankrijk	2e (1997) ; 7 etappezeges
Ronde van Spanje	5e (1995)
WK op de weg	3e (1994)
Portaal	Wielersport

Richard Virenque (Casablanca (Marokko), 19 november 1969) is een voormalig Frans wielrenner. Hij was een klimmer. Virenque won zeven keer het bergklassement in de Ronde van Frankrijk, anno 2023 het absolute record.

Wielerloopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

De Franse chouchou[bewerken | brontekst bewerken]

Richard Virenque begon zijn profcarrière in 1991 bij de RMO-ploeg die hij in 1993 verruilde voor Festina. Het duurde niet lang vooraleer Virenque de nieuwe chouchou (lieveling) van het Franse wielrennen zou worden. Hij brak een jaar na zijn debuut namelijk al door in de Ronde van Frankrijk toen hij als jongste deelnemer één dag de gele trui droeg en bovendien vele dagen de bolletjestrui. Twee jaar nadien bevestigde hij zijn status door een etappe in de Tour te winnen, vijfde te worden in het eindklassement en bovendien de bolletjestrui tot in Parijs te dragen.

In de drie jaar die volgden won hij steeds de bolletjestrui en ook elk jaar één etappe. Bovendien werd hij in 1996 derde en in 1997 tweede, waarmee hij de eerste Fransman sinds Laurent Fignon was die op het Tourpodium stond. In 1998 was Richard Virenque dan ook een groot favoriet voor de eindzege.

Dopingperikelen[bewerken | brontekst bewerken]

Het liep echter anders. Jarenlang waren Richard Virenque en zijn tijdgenoot Laurent Jalabert de populairste wielrenners van Frankrijk, maar beiden zagen hun goede reputatie gefnuikt vanwege dopingperikelen. Virenque viel in juli 1998 van zijn voetstuk. Willy Voet, verzorger van zijn ploeg Festina, werd kort voor de Tour aangehouden met een grote hoeveelheid doping (epo) in zijn auto. Toen dit voor de ploeg bestemd bleek te zijn, werd de volledige ploeg uit de ronde gezet. Tijdens verhoren door de politie bekenden alle renners, met uitzondering van Virenque en Pascal Hervé, en de ploegleiding het gebruik van epo. Omdat Virenque nooit positief was bevonden, kon de UCI hem niet schorsen voor dopinggebruik. In 1999 deed Virenque, voor de Italiaanse ploeg Team Polti, weer mee aan de Tour en won wederom het bergklassement. Dat lukte hem niet in 2000, maar toen won hij wel een etappe en werd zesde in het eindklassement.

Kort nadien bekende Richard Virenque echter alsnog het gebruik van doping en kreeg alsnog zijn schorsing. Hij werd geschorst voor negen maanden en kreeg een geldboete opgelegd van 4000 Zwitserse franc. De schorsing ging in februari in, waardoor hij bijna het hele jaar 2001 moest missen.^[1] Na afloop van zijn schorsing kreeg hij tegen de verwachting een contract bij Domo-Farm Frites en verbaasde velen met een zege in Parijs-Tours, na een monsterontsnapping met Jacky Durand. Het jaar erop keerde hij weer terug in de Tour en won prompt weer een etappe. De bolletjestrui moest hij toen nog aan Laurent Jalabert laten.

In 2003 en 2004 wist hij weer de bolletjestrui te veroveren. Beide jaren won hij ook een etappe, maar in het klassement zou hij geen rol van betekenis meer spelen. Later in 2004 zette hij een punt achter zijn roerige loopbaan.

Zeven keer bolletjestrui Ronde van Frankrijk[bewerken | brontekst bewerken]

Richard Virenques zeven zeges in het bergklassement zijn een absoluut record. Critici, onder wie zesvoudig winnaar Lucien Van Impe, wijzen er echter op dat Virenque zelden veel tegenstand had en zeker tegen het eind van zijn carrière de bergpunten vooral bij elkaar sprokkelde in de minder hoge bergen.

Na de Festina-affaire werd Virenque door een groot deel van het wielerpubliek (en een deel van zijn collega's) verguisd als een verrader, maar tegelijk ongekend populair bij een ander, voornamelijk Frans, deel van het publiek dat vond dat hem onrecht was aangedaan. In Frankrijk bleef Virenque ondanks zijn dopingperikelen enorm populair en werd "Richard Leeuwenhart" genoemd, naar de weliswaar Engelse koning Richard I (1157–1199).

Naast de overwinningen in de Ronde van Frankrijk bestaan de meeste van Virenques zeges uit criteriums. Hij won echter ook een etappe in de Ronde van Italië 1999 (toen leek dat de Tourdirectie hem voor de Tour van dat jaar zou uitsluiten), de klimmerstrofee in 1994, de Ronde van Piëmont in 1996 en in totaal vier etappes in de Dauphiné Libéré.

Na zijn carrière begon Virenque onder andere een lijn van sieraden, samen met zijn vrouw, onder de naam 'Le Sept'. In augustus 2006 raakte hij zwaargewond bij een valpartij tijdens een fietstocht in de buurt van Grenoble. Virenque werd na zijn sportloopbaan actief als onder meer commentator bij wielerwedstrijden bij de Franse Eurosport. Tijdens de Ronde van Frankrijk is hij de gastheer van Carrefour, de sponsor van de bolletjestrui, in het Village Départ en aan de aankomstlijn.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Ronde van Frankrijk[bewerken | brontekst bewerken]

1992 - 25e
1993 - 19e
1994 - 5e, winnaar bergklassement en twaalfde etappe
1995 - 9e, winnaar bergklassement en vijftiende etappe
1996 - 3e, winnaar bergklassement en strijdlustigste renner
1997 - 2e, winnaar bergklassement en vijftiende etappe en strijdlustigste renner
1998 - niet uitgereden; na 6e etappe uitgesloten in verband met de Festina-affaire
1999 - 8e, winnaar bergklassement
2000 - 6e, winnaar zestiende etappe
2002 - 16e, winnaar veertiende etappe
2003 - 15e, winnaar bergklassement en zevende etappe
2004 - 15e, winnaar bergklassement, tiende etappe en strijdlustigste renner

Overige overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

1992

Twee criteriums

1993

1e etappe Ronde van de Limousin

1994

Klimmerstrofee
2e etappe Route du Sud
Boucles de l'Aulne
Drie criteriums

1995

Polynormande
4e en 6e etappe Dauphiné Libéré
Drie criteriums

1996

4e etappe Dauphiné Libéré
Eindklassement Ronde van Piëmont
Drie criteriums

1997

Polynormande
2e etappe deel b Ronde van de Middellandse Zee
Zes criteriums
GP La Marseillaise

1998

6e etappe Dauphiné Libéré
Châteauroux-Limoges
Eén criterium

1999

13e etappe Ronde van Italië
Drie criteriums

2000

Vier criteriums

2001

Parijs-Tours

2002

Eén criterium

2003

Eén criterium

2004

Drie criteriums

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
1991
1992		25e
1993		19e
1994		5e (1)
1995		9e (1)	5e
1996		3 ↑
1997		2 ↑ (1)
1998		uitgesloten	11e
1999	14e (1)	8e
2000		6e (1)	16e
2001			24e
2002		16e (1)
2003		16e (1)	uitgesloten
2004		15e (1)

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Ronde van Lombardije	Parijs-Tours	GP Ouest France‑Plouay	Clásica San Sebastián	WK op de weg	Wereldranglijsten
1991		107e		29e
1992	18e		21e			15e
1993	54e	33e				14e		20e
1994	24e	9e	19e			2	13e	3 ↑
1995	93e	35e				12e		6e
1996	60e	44e	8e	7e	53e	16e	4e	5e	14e (UWB)
1997	43e	33e	14e	27e	62e	6e	9e	60e	17e (UWB)
1998	41e		65e	20e		14e
1999	63e		35e				27e
2000	153e	86e	81e	19e	64e		35e	32e
2001				4e	1 ↑			31e
2002	57e				15e	35e	17e	108e
2003	61e		55e				13e
2004							17e