César voor beste regisseur
De César voor beste regisseur (Frans: César du meilleur réalisateur) is de César-filmprijs die jaarlijks wordt uitgeraakt aan de beste regisseur. Deze César wordt uitgereikte sinds de creatie van de Césars in 1976.
Vijf regisseurs, Bertrand Tavernier (1976, 1997), Alain Resnais (1978, 1994), Jean-Jacques Annaud (1982, 1989), Claude Sautet (1993, 1996) en Abdellatif Kechiche (2005, 2008), wonnen de prijs tweemaal. Roman Polański kreeg de prijs driemaal (1980, 2003, 2020).
Laureaten en nominaties[bewerken | brontekst bewerken]
Jaren 70[bewerken | brontekst bewerken]
- 1976 : Bertrand Tavernier voor Que la fête commence
- 1977 : Joseph Losey voor Monsieur Klein
- 1978 : Alain Resnais voor Providence
- 1979 : Christian de Chalonge voor l'Argent des autres
Jaren 80[bewerken | brontekst bewerken]
- 1980 : Roman Polanski voor Tess
- Costa-Gavras voor Clair de femme
- Jacques Doillon voor La Drôlesse
- Joseph Losey voor Don Giovanni
- 1981 : François Truffaut voor Le Dernier Métro
- 1982 : Jean-Jacques Annaud voor La Guerre du feu
- 1983 : Andrzej Wajda voor Danton
- Bob Swaim voor La Balance
- Jean-Luc Godard voor Passion
- Jacques Demy voor Une chambre en ville
- 1984 : Ettore Scola voor Le Bal
- 1985 : Claude Zidi voor Les Ripoux
- 1986 : Michel Deville voor Péril en la demeure
- Claude Miller voor L'Effrontée
- Agnès Varda voor Sans toit ni loi
- Luc Besson voor Subway
- Coline Serreau voor Trois hommes et un couffin
- 1987 : Alain Cavalier voor Thérèse
- Jean-Jacques Beineix voor 37°2 le matin
- Claude Berri voor Jean de Florette
- Alain Resnais voor Mélo
- Bertrand Blier voor Tenue de soirée
- 1988 : Louis Malle voor Au revoir les enfants
- 1989 : Jean-Jacques Annaud voor L'Ours
Jaren 90[bewerken | brontekst bewerken]
- 1990 : Bertrand Blier voor Trop belle pour toi
- 1991 : Jean-Paul Rappeneau voor Cyrano de Bergerac
- Patrice Leconte voor Le Mari de la coiffeuse
- Jacques Doillon voor Le Petit Criminel
- Luc Besson voor Nikita
- Claude Berri voor Uranus
- 1992 : Alain Corneau voor Tous les matins du monde
- André Téchiné voor J'embrasse pas
- Jacques Rivette voor La Belle Noiseuse
- Bertrand Blier voor Merci la vie
- Maurice Pialat voor Van Gogh
- 1993 : Claude Sautet voor Un cœur en hiver
- 1994 : Alain Resnais voor Smoking / No Smoking
- 1995 : André Téchiné voor Les Roseaux sauvages
- 1996 : Claude Sautet voor Nelly et Monsieur Arnaud
- 1997 : Patrice Leconte voor Ridicule en Bertrand Tavernier voor Capitaine Conan
- 1998 : Luc Besson voor Le Cinquième Élément
- 1999 : Patrice Chéreau voor Ceux qui m'aiment prendront le train
- Erick Zonca voor La Vie rêvée des anges
- Francis Veber voor Le Dîner de cons
- Nicole Garcia voor Place Vendôme
- Gérard Pirès voor Taxi
Jaren 2000[bewerken | brontekst bewerken]
- 2000 : Tonie Marshall voor Vénus beauté (institut)
- 2001 : Dominik Moll voor Harry, un ami qui vous veut du bien
- 2002 : Jean-Pierre Jeunet voor Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain
- 2003 : Roman Polanski voor Le Pianiste
- François Ozon voor 8 femmes
- Costa-Gavras voor Amen.
- Nicolas Philibert voor Être et avoir
- Cédric Klapisch voor L'Auberge espagnole
- 2004 : Denys Arcand voor Les Invasions barbares
- 2005 : Abdellatif Kechiche voor L'Esquive
- 2006 : Jacques Audiard voor De battre mon cœur s'est arrêté
- 2007 : Guillaume Canet voor Ne le dis à personne
- 2008 : Abdellatif Kechiche voor La Graine et le Mulet
- 2009 : Jean-François Richet voor : L'Instinct de mort en L'Ennemi public nº 1
Jaren 2010[bewerken | brontekst bewerken]
- 2010 : Jacques Audiard voor Un prophète
- Lucas Belvaux voor Rapt
- Xavier Giannoli voor À l'origine
- Philippe Lioret voor Welcome
- Radu Mihaileanu voor Le Concert
- 2011 : Roman Polanski voor The Ghost Writer
- 2012 : Michel Hazanavicius voor The Artist
- Alain Cavalier voor Pater
- Valérie Donzelli voor La guerre est déclarée
- Aki Kaurismäki voor Le Havre
- Maïwenn voor Polisse
- Pierre Schoeller voor L'Exercice de l'État
- Éric Toledano en Olivier Nakache voor Intouchables
- 2013 : Michael Haneke voor Amour
- 2014 : Roman Polanski voor La Vénus à la fourrure
- 2015 : Abderrahmane Sissako voor Timbuktu
- 2016 : Arnaud Desplechin voor Trois souvenirs de ma jeunesse
- Jacques Audiard voor Dheepan
- Stéphane Brizé voor La Loi du marché
- Xavier Giannoli voor Marguerite
- Maïwenn voor Mon roi
- Deniz Gamze Ergüven voor Mustang
- Emmanuelle Bercot voor La Tête haute
- 2017 : Xavier Dolan voor Juste la fin du monde
- Houda Benyamina voor Divines
- François Ozon voor Frantz
- Bruno Dumont voor Ma loute
- Anne Fontaine voor Les Innocentes
- Nicole Garcia voor Mal de pierres
- Paul Verhoeven voor Elle
- 2018 : Albert Dupontel voor Au revoir là-haut
- 2019 : Jacques Audiard voor The Sisters Brothers
- Emmanuel Finkiel voor La Douleur
- Pierre Salvadori voor En liberté!
- Gilles Lellouche voor Le Grand Bain
- Alex Lutz voor Guy
- Xavier Legrand voor Jusqu'à la garde
- Jeanne Herry voor Pupille
Jaren 2020[bewerken | brontekst bewerken]
- 2020 : Roman Polański voor J'accuse
· 
· 