Gebruiker:Hilke Arijs/Kladblok
Ronnebergmolen[bewerken | brontekst bewerken]
De Ronnebergmolen, of Ronnenbergmolen, was een windmolen uit de 19de eeuw gelegen in Pepingen.
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De staakmolen werd gebouwd in 1844. Voor de bouw werden de onderdelen gebruikt van de Molen van Trop die in 1830 gesloopt werd in Heikruis.[1] In 1921 werd de molen afgebroken in opdracht van de toenmalige eigenaar Frans Dubois.[2]
Trivia[bewerken | brontekst bewerken]
De molen werd na afbraak in 1921 opnieuw opgebouwd in Geel. Hier werd hij in 1955 definitief gesloopt.[3]
Ontsluiting van de historiek van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.[6]
Molen van Beringen[bewerken | brontekst bewerken]
De molen van Beringen was een watermolen, en later een vuurmolen gelegen op de Molenbeek in Pepingen tot 1980.[7]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De molen was een watermolen van het type onderslag en werd voornamelijk aangewend voor het malen van graan. Hij werd gebouwd voor 1519. Gelegen in het gehucht Beringen, bezat hij een grote spaarvijver: de vijver van Beringen.
In 1869 werd de molen omgevormd tot vuurmolen[8].[9]
De site werd aanvankelijk erkend als bouwkundig erfgoed in 1986 als onderdeel van de dorpskern van Pepingen. Anno 2023 is er geen erfgoedwaarde meer aanwezig. [6]
Ontsluiting van de historiek van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Molen van Trop[bewerken | brontekst bewerken]
Molen van Trop was een windmolen uit de 19de eeuw gelegen in Heikruis (Pepingen) tot 1830.[10]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De Molen van Trop was een korenmolen en werd voor 1820 uit Frankrijk overgebracht naar Trop in Heikruis. Hier werd hij voor 1830 gesloopt. In 1844 werden de onderdelen van de molen gebruikt bij de bouw van de Ronnebergmolen.[11]
Ontsluiting van de historiek van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Watermolen Ter Rijst[bewerken | brontekst bewerken]
Watermolen Ter Rijst was een watermolen van het type onderslag uit de 15 de eeuw gelegen in Heikruis (Pepingen) en verbonden aan het domein van het kasteel van Ter Rijst.[12] [13]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De molen was een graanwatermolen en had een onderslagrad. Hij was gelegen op de Harebeek. In 1465 werd de watermolen voor het eerst vermeld. De molen was ook gekend als de molen Te Rest, molen Riseloo of Risoir.[14] Op de Fricxkaart uit 1712 staat hij tevens vermeld. Tegen 1746 was hij reeds verdwenen.[12][11]
Ontsluiting van de historiek van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Bogaardmolen[bewerken | brontekst bewerken]
De Bogaardmolen was een windmolen uit 1847 gelegen in Bogaarden in de Belgische gemeenten Pepingen. [15]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De molen werd gebouwd in 1847 door Henri Paridaens. Het was een houten windmolen die vooral koren maalde. In 1902 werd er naast de molen een gasmotermaalderij opgericht. In 1913 werd de molen onttakeld waarna hij in 1916 werd gesloopt.[15]
Ontsluiting van de historiek van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Watermolen van Bellingen[bewerken | brontekst bewerken]
De Watermolen van Bellingen is een voormalige watermolen van het type onderslag gelegen in Bellingen in de Belgische gemeente Pepingen.[16]
De molen werd opgericht voor 1600 en komt voor in de Albums van Croy. Hij wordt er afgebeeld rechts van de voormalige abdij.[17]
Ontsluiting van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Geilinkmolen[bewerken | brontekst bewerken]
De Geilinkmolen, of Geilingmolen of Galingmolen, was een windmolen uit 1862 in Bogaarden in de Belgische gemeente Pepingen.[18]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De Geilinkmolen was een staakmolen met open voet en werd tussen 1862 en 1865 gebouwd door Jean-Baptiste Van den Schriek. Deze was ook molenaar in Herfelingen (Kanronjemolen). De eerste constructie brandde in 1863 af en een nieuwe molen werd gebouwd op het naastliggend perceel.[19]
Na de Eerste Werledoorlog, in 1919 werd de molen voor het laatst verkocht en geraakte hij in verval. In 1934 is op een foto van Theo Danneau goed te zien dat de molenkast vervallen is en wieken en trap reeds ontbreken.
In 1938 was de molen reeds gesloopt.
Ontsluiting van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de locatie van de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Kamsmolen[bewerken | brontekst bewerken]
De Kamsmolen is een stenen bergmolen uit 1786 gelegen in Heikruis (Pepingen).[20] De site maakt deel uit van het beschermd landschap van Bogaarden, Bellingen en Pepingen.
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De Kamsmolen werd door Jan-Baptist Paridaens gebouwd gelijktijdig met het Hof ter Meulen. De molen was van oorsprong een korenmolen. De naam van de molen is afkomstig van de naam van de echtgenote van de bouwheer: Maria Philippa Decamps die afkomstig was uit Heikruis.
In 1852 werd er door hun zoon Charles-Louis een olieslagerij bij opgericht. In 1890 werd de molen vier meter hoger opgemetseld, wat voor een knik in de romp zorgde. In totaal was de molen toen 17 meter hoog. In 1943 werden de wieken afgebroken en werd de kap door de wind afgerukt. De molen werd omgevormd tot een mechanische molen met armgasmotor. Nadien werd er overgeschakeld op elektriciteit. In 1960 werd de romp van de molen gesloopt tot 7 meter hoogte. Tot 1993 bleef de mechanische molen actief in het onderste gedeelte.
Trivia[bewerken | brontekst bewerken]
De Stevenisten in het Pajottenland[bewerken | brontekst bewerken]
De familie Paridaens stond na het Concordaat van 1802 gekend als Stevenistisch. Ze waren verbonden met de kerk van Winnepennickx uit het naburige Leerbeek.
Hof ter Meulen[bewerken | brontekst bewerken]
Het bijhorende molenaarshuis[21], gekend als Kamshof, Hof ter Meulen of ook Hof Tasseniers, werd in 2009 erkend als bouwkundig erfgoed.[22] De woning werd in 1972 verbouwd door schilder Frans Minnaert die er tot 2011 werkzaam was.[23]
Vromans Molentje[bewerken | brontekst bewerken]
Het Vromans Molentje is een maalvaardig schaalmodel van een staakmolen gelegen in Elingen in de Belgische gemeente Pepingen. [24] De molen werd in 1980 gebouwd in opdracht van molendeskundige Stefaan Vroman.[25]
Over de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De molen is een schaalmodel uit de jaren 1980. Het model werd gebouwd door molenbouwers Peel in opdracht van Stefaan Vroman, die aan de basis ligt voor meerdere maalvaardige schaalmodellen die onder andere in het MoLa bewaard worden.[26]
De molen heeft metalen roeden met een vlucht van 10 meter en kan zowel manueel als via een kruihaspel gericht worden.[27]
Ontsluiting van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Zwarte Molen[bewerken | brontekst bewerken]
De Zwarte Molen is een stenen bergmolen gelegen in Elingen in de Belgische gemeente Pepingen.[28] [29]De huidige constructie gaat terug tot 1802 en staat op een kunstmatige heuvel.[30]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De molen werd in 1779 opgetrokken uit hout, waarna hij in 1802 werd vervangen door de huidige stenen bergmolen.[31] De molen heeft een brede kuip en een zetelkap die ajuinvormig is. De molenromp is opgetrokken in baksteen en anno 2021 is de belt deels afgegraven en deels met gras begroeid. De koffboogpoort bestaat uit natuursteen en bevat het jaartal 1776.[30] Dit is vermoedelijk een referentie naar de eerste aanvragen om op de site een molen te bouwen.[28] De molen maalde voornamelijk graan.[28]
De molen werd in 1779 opgericht door de heer van Vreckem: Ferdinand Van der Noot. Hij kreeg op 30 juni van dat jaar de toestemming van de Oostenrijkse keizerin Maria-Theresia op de molen te bouwen. Hij verkreeg een erfpacht van 98 jaar van het armenbestuur van Elingen, die eigenaar was van de grond. In 1802 verving hij de houten standaardmolen door een stenen bergmolen. De oorspronkelijke molen uit hout werd verkocht.
In 1854 werd de molen te koop gezet. Hierdoor is geweten dat de windmolenas toen 8 voeten dik en 36 voeten lang was.
In 1931 werd het wiekenkruis verwijderd. In 1934 was de molen nog operationeel als vuurmolen. Doordat de molen geen wieken meer had, gebeurde de aandrijving door stoom.[32]
Trivia[bewerken | brontekst bewerken]
De naam van de molen is een verwijzing naar de romp die ingestreken werd met zwarte teer.
De oorspronkelijke houten molen van de site bestaat vandaag nog in Appelterre-Eichem: de Wildermolen.[28]
Het molenkruis dat in 1931 werd verkocht, werd opnieuw gebruikt in de Pauselijke Zouaaf, een molen te Pamel (Roosdaal).
Ontsluiting van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Kattenholmolen[bewerken | brontekst bewerken]
De Kattenholmolen was een windmolen gelegen op het hoogste punt van Beert in de Belgische gemeente Pepingen. De molen stond tevens gekend onder de namen Molen van Kattenhol en Molen Nerinckx. De Kattenholmolen was een houten staakmolen met open voet en verdween in 1941.[33] Typisch voor de molen was de windveeg met ‘buik’ voor de plaatsing van het derde steenkoppel. Arduinen platen lagen op de teerlingen.[34]
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
De Kattenholmolen duikt voor het eerst op in archivalische bronnen uit 1625. Het was een korenwindmolen uit hout. In 1768 bezat de molen twee steenkoppels: een achtermolen en een voormolen. Hij maalde toen onder meer koren, tarwe, mout en graan voor varkens.[35]
De molen dankt diens naam aan de plaats waar deze zicht bevond: het Kattenhol, dicht bij de grens tussen Beert en de naburige gemeenten Pepingen en Bellingen. Op de Frickxkaart uit 1712 wordt de molen eerst nog vermeld als “M(oulin) de Biet”. Op de Ferrariskaart uit 1775 staat hij reeds vermeld als “Moulin de Kattenhol”. Later wordt deze nog vermeld als “Kattenollemolen” (Atlas der Buurtwegen, 1842), “Katte Molen” (Vandermaelen, 1850) en als “Kattenolle F(er)me” (Popp, 1855).
Kattenhol is ook gekend als Kartenhof en zou verwijzen naar ‘gronduitholling bevestigd met paal- en rijswerk’.[35] Op deze plaats zouden 2 heirbanen uit de Romeinse periode zich hebben gekruist.[34] Het is een van de hoogste punten uit de omgeving.
In oktober 1918 plaatsten de Duitse troepen machinegeweren op de kap, maar molen overleefde de Eerste Wereldoorlog. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog werd hij gesloopt (1941).
Molenaars[bewerken | brontekst bewerken]
De molen was eigendom van de heer van Beert. Zo was hij voor 1833 in gebruik door het maaldersgeslacht Schoonheyt. In 1656 was Jan Schoonheyt er mulder, in 1679 Gilles Schoonheyt waarna zijn zoon Laureys de molen overnam tot 1725. In dat jaar ging de molen over op diens zoon Jacobus. In 1768 is Jan Orincx er molenaar. Weduwe Orincx-Van Diest was er vervolgens actief tot 1833. In dat jaar wordt Jan Baptist Nerinckx-Orins, een landbouwer uit Beert eigenaar. Nog tot de Eerste Wereldoorlog zou de molen in eigendom blijven van de familie Nerinckx. In 1921 wordt de molen verkocht aan Eduard Decamps-Demol.[34]
Ontsluiting van de molen[bewerken | brontekst bewerken]
De locatie is een halte op de Molenfietsroute Pepingen.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2023 werd de voormalige molen door de gemeente Pepingen ontsloten via een QR-code.
Walter Evenepoel[bewerken | brontekst bewerken]
Walter Evenepoel (12 maart 1953) is een Vlaams zanger, auteur, illustrator, liedjesmaker, poppenspeler, acteur en producer.[36] Hij is bij het grote publiek vooral gekend als zanger van de folkgroep Arjaun.[37] Tevens geldt hij als een van de belangrijkste cultuurdragers van het Pajottenland.[38] Zo is hij een van de basisfiguren bij Muziekmozaïek Folk & Jazz en een drijvende kracht achter het folkfestival 'Feestival Gooik'.[39] Op 2 maart 2023 werd hij geëerd als 7de ereburger van Roosdaal.[40]
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Evenepoel werd geboren in 1953 in Pamel.
Evenepoel startte zijn carrière in het bedrijf van zijn vader in 1970. Vanaf 1977 ging hij aan de slag als leraar secundair onderwijs in het Don Bosco Instituut in Halle. Hier bleef hij tot 2013 (deeltijds) werkzaam. Hij werkte vanuit die hoedanigheid mee aan de hervorming van het onderwijs en schreef gedurende 30 jaar verschillende schoolboeken voor het vak 'Technologische Opvoeding'. In 2013 nam hij afscheid van het klaslokaal en richtte zich vanaf dan volledig op zijn carrière als zanger, muzikant, auteur en acteur. Sinds de jaren 1970 bouwde Evenepoel immers als muzikant een zekere bekendheid op bij het grote publiek.[41]
Evenepoel heeft twee kinderen met Annie Van Havermaet, met wie hij in 1979 huwde: Mieke (1982) en Jan Gorik (1984).
Evenepoel als cultuurdrager[bewerken | brontekst bewerken]
Evenepoel lag in 1969 mee aan de basis van het Jong-Davidsfonds waarvoor hij kleinkunst- en gespreksavonden organiseerde. In 1987 richtte hij tevens Leefmilieu Roosdaal op. Ook in 1993 was hij bepalend voor de installatie van de Roosdaalse cultuurraad, waarvan hij de eerste voorzitter werd. In 2011 stichtte hij Erfgoed Rausa,[42] de vereniging die zich sindsdien inzet voor het bewaren borgen van het erfgoed van Pamel, Borchtlombeek, Onze-Lieve-Vrouw Lombeek en Strijtem.
Ook voor de muziekwereld is Evenepoel, onder meer als zanger van de groep Arjaun, van betekenis. Naast zijn carrière als muzikant, richtte hij in 2001 mede het Vlaams steunpunt voor Folk en Jazz op: Muziekmozaïek. Hij werkte onder andere samen met Miel Cools, Wilfrid Moonen en Eddy Peremans. Eind jaren 1990 had hij ook een maandelijks cursiefje op Radio 2 en was hij jurylid voor de Nekka-wedstrijd. Sinds 2011 is hij eindredacteur voor Folk-magazine[43] en het tijdschrift RAUSA.[44]
In 2023 viel Evenepoel de titel van ereburger te beurt. Zo vervoegde hij als 7de het lijstje van bijzondere inwoners uit Roosdaal.[45] Enkel Franky Van der Elst, Simon Van Belle, Bert Decorte, Hubert van Herreweghen, Erik Heyman en de zusters Franciscanessen uit Strijtem ging hem voor.
Evenepoel geldt als een van de culturele sterkhouders uit het Pajottenland.[46] Zo omschreef Maurits Van Liedekerke hem "De meeste mensen kennen Walter Evenepoel als promotor van het Pajottenland, de streek waarmee hij zo vergroeid is dat hij er zelf een symbool van is geworden!”[45]
Arjaun[bewerken | brontekst bewerken]
Evenepoel is vooral gekend als frontman van de folkgroep Arjaun. Arjaun is afgeleid van de bijnaam voor de inwoners van Pamel: 'Arjaunen'. De naam is afgeleid van het klooster van Sint-Adriaan.[47] De groep werd vlak na de zomer van 1981 opgericht door Dirk (1958) en Walter Evenepoel (1953). Zij spelen sinds 1986 samen met Stefan Timmermans (1973) en Etienne Wauters (1954). Het eerste optreden onder de naam ’Arjaun’ was op 5 september 1981 door Dirk en Walter Evenepoel. Aanvankelijk brachten ze volksmuziek uit heel Europa, maar gaandeweg werd het aandeel aan zelfgeschreven liedejes steeds groter. In 2005 vervoegde Dirk Van Lierde, die voorheen al een gereputeerd improvisator op de jazztrompet was, de groep. Hij zorgde met zijn contrabas voor een nieuwe wind. Timmermans werd later vervangen door Bart Praet.[47]
In 1991 kreeg de groep zelfs haar eigen bier.[48]
Dialect[bewerken | brontekst bewerken]
Evenpoel zet zich al jaren lang in voor het borgen van de streektalen van het Pajottenland, meer bepaald deze van Roosdaal en bij uitstek het Pamels oftewel het 'Paumels'. Ook zijn dochter Mieke is één van de culturele ambassadeurs die zich inzet voor het bewaren van het rijke dialectenerfgoed.[49]
In dit kader werkte Evenepoel onder meer samen linguïst en professor-emeritus Johan Taeldeman[50] aan het project ‘Zoegezeid, zoegezoengen’. Hierbij bracht hij een reeks van 5 cd’s met dialectliederen uit alle hoeken van Vlaanderen.[51]
Werk[bewerken | brontekst bewerken]
Evenepoel is bij het grote publiek vooral gekend als zanger, acteur en auteur.[41] Naast literair werk, schrijft hij ook voor de gespecialiseerde muziekpers (folk) en realiseerde hij verschillende heemkundige werken. Naar aanleiding van het Bruegeljaar in 2019, was hij een van de initiatiefnemers voor het project 'De Ezels van Bruegel'.[52]
Overzicht[bewerken | brontekst bewerken]
| Titel | Jaar |
|---|---|
| Karteeuw Kliekske | 1994 |
| Het Pajottenland in stukjes | 2001 |
| Sus, Marie en andere Pamelaars | 2018 |
| Fons, 80 jaar herinneringen | 2018 |
| Het geheugen van Pamel | 2010 |
| De Dikke van Pamel, beeldverhaal | 2019 |
| 75 jaar Denderzonen Pamel | 2017 |
| Halve eeuw academie in Roosdaal | 2020 |
| (Roos)talig Erfgoed | 2021 |
| Meester Staels | 2022 |
| Titel | Jaar |
|---|---|
| Sorry voor je tenen, cabaret | 1972 |
| Nen dag ooët ’t leiven van d’n Dikke va Poumel | 1985 |
| Het walkman-mysterie, jeugdmusical | 1986 |
| Het onweer en de zilveren Moor | 1990 |
| Muziek voor ‘De bende van Jan De Lichte’ | 1995 |
| De kleine man en de Groote Oorlog | 2014 |
| De kozak, monoloog | 2015 |
| Susse, de hovenier van Huizingen, monoloog | 2015 |
| De sleutelmoord, eenakter | 2015 |
| Er was eens, muzikaal sprookje | 2016 |
| De krak | 2019 |
| De ezels van Bruegel[53] | 2019 |
| Het Schandpaalschandaal | 2021 |
| Jaar | Groep | Titel |
|---|---|---|
| Pepijn | Voor ooit/de mensen zeggen | |
| 1991 | Arjaun[54] | Tooës |
| 1995 | Arjaun | Boven wet en orde |
| 2000 | Sporen | |
| 2007 | Arjaun | Vivan de gees |
| 2018 | De Geuzen | Rebelse Liederen |
| 2018 | Arjaun | Op een banksken |
| 2000-2005 | - | Zoegezeid zoegezoengen |
Zoegezeid zoegezoengen is een reeks van 5cd’s met dialectliederen uit de Vlaamse provincies (i.s.m. prof. J. Taeldeman, 2000 tot 2005)
Prijzen en awards[bewerken | brontekst bewerken]
- Sabamprijs Beste visserslied (1993)[55]
- Sabamprijs Beste liedtekst (1993)
- Horal Award (2018)[56][57]
Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]
Evenepoel startte zijn carrière in het bedrijf van zijn vader in 1970. Vanaf 1977 ging hij aan de slag als leraar in het Don Bosco Instituut in Halle. Hier blijf hij tot 2013 (deeltijds) werkzaam.
Sinds de jaren 1970 bouwde Evenepoel immers als muzikant een zekere bekendheid op bij het grote publiek.
Dichter /journalist Maurits Van Liedekerke schreef over hem:
“De meeste mensen kennen Walter Evenepoel als promotor van het Pajottenland, de streek waarmee hij zo vergroeid is dat hij er zelf een symbool van is geworden…”
Walter Evenepoel
Dichter /journalist Maurits Van Liedekerke schreef over hem:
“De meeste mensen kennen Walter Evenepoel als promotor van het Pajottenland, de streek waarmee hij zo vergroeid is dat hij er zelf een symbool van is geworden…”
Auteur van korte verhalen, liedteksten, volkse toneelstukken en eenakters, jeugdmusicals, sprookjes, monologen, poëzie, educatieve uitgaven, scenario’s, artikels over het Pajottenland, folk, heemkunde, geuze streekgastronomie.
Zanger, presentator, verteller, illustrator, liedjesmaker, poppenspeler, acteur, producer.
Walter Evenepoel, °12 maart 1953
Varing 42, Pamel.
Opleiding: Technisch Onderwijs en Hoger Pedagogisch Onderwijs.
Van 1970 tot 1977 aan de slag in bedrijf van zijn vader
van 1977 tot 2013 leraar in Don Bosco Halle (de laatste 15 jaar deeltijds)
12 jaar (deeltijds) in de cultuursector (Volksmuziekfederatie, Muziekmozaïek).
Bibliografie (literaire publicaties):
-Karteeuw Kliekske (1994)
-Het Pajottenland in stukjes (2001)
-Sus, Marie en andere Pamelaars (2006)
-Het geheugen van Pamel (2010)
-Fons, 80 jaar herinneringen (2018)
-De Dikke van Pamel, beeldverhaal (2019)
-talrijke artikels in diverse tijdschriften (Goe Vollek, tijdschrift Vlaams-Brabant, Holveo, DF-Klokje, Folk, Rausa) over taal (dialect), erfgoed, muziek, streekgeschiedenis…
-75 jaar Denderzonen Pamel
-Halve eeuw academie in Roosdaal (2020)
-(Roos)talig Erfgoed (021)
-Meester Staels (2022)
Theater:
-Sorry voor je tenen, cabaret (1972)
-Nen dag ooët ’t leiven van d’n Dikke va Poumel (1985)
-Het walkman-mysterie, jeugdmusical (1986)
-Het onweer en de zilveren Moor (1990)
-Muziek voor ‘De bende van Jan De Lichte’ (1995 Erembodegem)
-De kleine man en de Groote Oorlog (2014)
-De kozak, monoloog (2015)
-Susse, de hovenier van Huizingen, monoloog (2015)
-De sleutelmoord, eenakter (2015)
-Er was eens, muzikaal sprookje (2016)
-De krak (2019)
-De ezels van Bruegel (2019)
-Het Schandpaalschandaal (2021)
Disografie (platen en cd’s):
Pepijn: single, voor ooit/de mensen zeggen
Arjaun: cd Tooës (1991)
Arjaun: cd Boven wet en orde (1995)
Sporen: cd (2000)
Zoegezeid zoegezoengen: reeks van 5cd’s met dialectliederen uit de Vlaamse provincies (i.s.m. prof. J. Taeldeman, 2000 tot 2005)
Arjaun: cd Vivan de gees
De Geuzen: cd Rebelse Liederen (2018)
Arjaun: cd Op een banksken (2018)
Organisator:
Herdenking 100 jaar Dikke van Pamel (1985)
Talrijke evenementen als voorzitter en/of bestuurslid DF-Roosdaal.
Feestival Gooik (1996 tot 2002)
Intendant Kunstenfestival ‘In de Luwte’ (2010)
Medeoprichter van Jong-Davidsfonds (1969, later opgedoekt wegens ‘te progressief).
Oprichter van Leefmilieu Roosdaal (1987)
Oprichter en eerste voorzitter van de Roosdaalse cultuurraad (1993)
Medeoprichter Muziekmozaïek, Vlaams steunpunt voor Folk & Jazz (2001)
Medeoprichter van de Academie voor West-Brabantse dialecten (2001)
Oprichter Erfgoed Rausa (2011)
Gewonnen prijzen:
Sabamprijs Beste visserslied (1993)
Sabamprijs Beste liedtekst (1993)
Horal Award (2018)
Chronologie:
1959: koorknaap op het doksaal.
1961: lid van het Ludwigkoor.
1964: als elfjarige een collectie van oude prentkaarten aangelegd, het eerste opstel over de Dikke van Pamel.
1965: leert trompet spelen.
1966: leert gitaar spelen.
1969: richt mee het Jong-Davidsfonds, schrijft eerste liedjes, organiseert voor het Davidsfonds de kleinkunstavonden.
1970: aan de slag in het atelier van vader, volgt verschillende avondcursussen.
1971: start met enkele vrienden het ‘Missa-novakoor’ op, na enkele maanden dispuut met rechtse elementen en einde van de politieke activiteiten.
1972: kennismaking met de milieubeweging, begint het tijdschrift ‘Spiegelei’, eerste absurde cursiefjes, schrijft eerste theaterstuk (cabaret ‘Sorry voor je tenen’). Richt samen met Koen Stassijns en later Jos Van Isveldt, William Barbé (en nog later) Frank Rossignol en André Clement de kleinkunstgroep Pepijn op. Legerdienst (Tervuren, ongewapende dienst). Ga dat jaar naar elke voorstelling in de KVS (goede leerschool), volgt les aan de Aalsterse academie (schilderen en portrettekenen).
1973: Pepijn treedt veel op in jeugdclubs, vaak voorprogramma’s van Miel Cools, Jan De Wilde, Zjef Vanuytsel, neemt regelmat (met succes) deel aan voordrachtwedstrijden, vangt aan met de D-cursus.
1974: eerste individuele tentoonstelling met tekeningen en schilderijen, brengt met Pepijn een single uit.
1975: werkt mee aan het tv-programma ‘Toestand 75’ veel optredens met Pepijn tot de split. Eerste Ierlandreis: grote invloed op de muzikale activiteit: van kleinkunstenaar naar folkmuzikant.
1976: Haalt zijn pedagogisch diploma, werkt mee aan organisatie Feniks Festivalt.
1977: Lid van het klassieke koor van de academie van Asse (August De Boeck-koor). Twee belangrijkste wendingen: aanvang leraarsloopbaan en Annie Van Havermaet wordt de levensgezel.
1978: actief geworden in de Sint-Maartensgilde. Was aanwezig op de eerste stage voor traditionele volksmuziek in Bever. Leert ‘de stiel’ als straatzanger in Brussel, speelt toneel bij het lerarengezelschap in Halle.
1979: De eerste folk-optredens (met broer Dirk en met Berrie Jacobs).
Huwelijk!
1980: Wordt aangeduid om mee te werken aan de ontwikkeling van het vak ‘Technologische Opvoeding’ in het Vernieuwd Secundair Onderwijs.
Schildert veel, mondt uit in een tweede individuele tentoonstelling.
1981: Eerste optreden van Arjaun (Strijtem).
1982: actief bij Davidsfonds, geboorte Mieke en voorbereiding bouw.
1983: Wordt voorzitter van het Davidsfonds. Regelmatig optreden met Arjaun.
1984: geboorte Jan Gorik. Schrijft handboeken en is vakcoördinator TO voor de regio. Schrijft jeugdmusical en voert die op met zijn leerlingen, schrijft toneelmuziek voor Toneel Tijl Ternat.
1985: trekt de voorbereiding van de Dikke van Pamelherdenking, schrijft het wagenspel en zorgt voor het overgrote deel van de organisatie. Nauwe samenwerking met Gerard Van Herreweghen, voorgoed gebeten door de erfgoedmicrobe. Begonnen met bier brouwen.
1986: creatie van nieuwe jeugdmusical en een tweede wagenspel.
Stefan Timmermans vervoegt Arjaun.
Davidsfonds Roosdaal is uitgegroeid tot een van de grootste en actiefste van Vlaanderen.
1987: begin tweede ambtstermijn als voorzitter van het DF.
Arjaun treedt op in Nederland.
Richt Leefmilieu Roosdaal op (met Paul Daem).
1988: Nieuw wagenspel gemaakt en geregisseerd.
1989: Schrijft toneelstuk ‘Het Onweer en de Zilveren Moor’.
Lanceert dichtbundel ‘Wandtapijt van aarde en lucht’ i.s.m. DF en de gemeente.
1990: opvoering van het toneelstuk ‘Het Onweer en De zilveren Moor’, een volkse muzikale komedie.
1991: de eerste cd van Arjaun, begin van samenwerking rond dialecten met prof. Johan Taeldeman. Arjaun speelt meer dan 60 maal!
1992: Arjaun speelt weer meer dan 50 maal.
1993: Wint Sabamwedstrijd in Knokke Heist (Prijs voor het beste lied en prijs voor de beste tekst), er is het optreden in het Sportpaleis. Treedt toe tot de redactie van het toeristisch tijdschrift Vlaams-Brabant .
Medeoprichter en eerste voorzitter van de Roosdaalse cultuurraad.
Medeoprichter van stangpoppentheater De Roscam.
1994: Schrijft samen met Jan Heyvaert het boek ‘Kwarteeuw Kliekske’. Sleept een contract in de wacht bij Standaard-educatieve uitgeverij om een reeks handboeken te schrijven.
Première van het stangpoppenstuk ‘Den Dikken van Pamel’ (in Gooik).
1995: de nieuwe Arjaun-cd (boven wet en orde).
Wordt secretaris van de Volksmuziekfederatie voor Vlaanderen.
Weer veel optredens met Arjaun (o.a. in Frankfurt en Breda).
Schrijft muziek voor het toneelstuk Jan De Lichte in Ermbodegem.
1996: Is verantwoordelijk voor de organisatie van Feestival (internationaal volksmuziekfestival). Regelmatig samenwerking met Miel Cools.
Cd-project opgestart met Wilfrid Moonen.
Het eerste (van een hele reeks) schoolboekjes komt uit bij De Standaard Ed. Uitg.
1997: première van ‘Sporen’ (met Wilfrid Moonen) in CC De Ploter.
Tekstschrijver voor Miel Cools. Geeft regelmatig animaties voor groepen in het Instrumentenmuseum van Gooik.
Vaste medewerker in de redactie van het tijdschrift ‘Goe Vollek’.
1998: Verzorgt een maandelijks cursiefje voor Radio 2 (omroep Brabant).
Creatie van nieuw jeugdtheaterstuk in Halle.
Liedercyclus gemaakt op verzen van François Villon, liedjesprogramma geschreven voor de groep Alverweeghe (op composities van Wilfrid Moonen en Eddy Peremans).
1999: zeer uitgebreide voorbereiding van Feestival met de Scandinavische Cultureel attachés en ambassadeur. Beste Feestivaleditie.
Geeft workshops ‘Liedteksten schrijven’.
Werkt vanaf september (deeltijds) als stafmedewerker voor de Volksmuziekfederatie. Nieuwe theatervoorstelling ‘is er een dichter in de zaal?’.
Opnamen van de cd Sporen. Speelt opnieuw toneel op school (Oliver Twist).
2000: De voorstelling van de cd Sporen (kasteel Steenhuffel).
Samen met Johan Taeldeman begonnen aan het project ‘Zoegezeid, zoegezoengen’ een reeks van 5 cd’s met dialectliederen uit alle hoeken van Vlaanderen.
2001: medeoprichter van Muziekmozaïek, het Vlaams Steunpunt voor Folk en Jazz (zal verschillende jaren de beleidsplannen schrijven maar ook de praktische zaken uitvoeren), brengt het boekje voor kinderen uit: ‘Folk, zo’n muziek’, is medeoprichter van de ‘Academie voor West-Brabantse Dialecten’ en is jurylid van de Nekka-wedstrijd. Veel sessies in de opnamestudio’s.
Organiseert samen met Miel De Saeger een Belgische week in Ispra (Europees centrum voor milieubeheer aan het Lago Maggiore), Arjaun staat er verschillende malen op het podium.
Brengt een cursiefjesbundel uit ‘Het Pajottenland in stukjes’.
2002: doet een interim van ‘technisch adviseur’ op school, organiseert de Brabantse Dialectendag in de Ploter en de laatste editie van Feestival.
2003: volop opnamen Zoegezeid zoegezoengen. Opnieuw wagenspel gecreëerd (de kerk in ’t mirr’nt).
2004: organiseert verschillende voorstellingen van de dialectencd’s: Leuven, Beveren, Aalter, Antwerpen, Brussel, Waregem, Dranouter, Blankenberge, richt ‘Het huis van de levende traditie’ in in Gooik (Muziekmozaïek), organiseert samen met o.a. Louis Verbeeck ‘50 jaar Miel Cools op de planken’.
Werkt mee aan de opstart van Pajottenland-Plus, een project van plattelandsontwikkeling met de steun van de EG, wordt aangezocht om mee te werken aan een initiatief van de Vlaamse bibliotheken en gaat op verschillende plaatsen in Vlaanderen optreden in de ‘Vertelcarousel.
Schrijft voor het jaarlijkse kerstconcert in Pamel steeds een kerstverhaal.
2005: geeft een lezing over dialect in de traditionele muziek op een congres in Gelderland en wordt op verschillende plaatsen gevraagd om een causerie te houden over dialecten. Treedt meer dan 50 keer op (o.a. in het Europees parlement van Straatsburg). De laatste cd-voorstellingen van het dialectenproject in Bree, Herk De Stad en Ternat.
2006
Realiseert samen met de Nederlandse Stichting Brabantse dialecten een cd met zangboekje met kinderliedjes in Noord- en Zuid-Brabantse dialecten (met presentatie in het stadhuis van Baarle Hertog/Nassau.
Brengt nieuwe cursiefjesbundel uit ‘Sis, Marie en andere Pamelaars’
2007: de uitgave van de cd ‘vivan de gees’
Organiseert verschillende edities van ‘op zè Pajots’ een lichtvoetig programma rond Pajotse dialecten. Organiseert samen met Johan Taeldeman in de K. Academie voor Taal en Letteren in Gent (KANTL) een reeks van vier avonden over volkse liederen, start het project op van de Roosdaalse revue en zit in de jury van het Oost-Vlaams ‘Dansjuweel’.
2008: schreef, regisseerde en organiseerde de Roosdaalse revue, een project met meer dan 100 uitvoerders.
Begonnen aan het beeldverhaal over de Dikke van Pamel met Kathleen Gouwy.
Lid van de redactie van het culinair boek ‘Konijn met geuze’.
Organiseert voor Muziekmozaïek een multicultureel feest in Hasselt.
Wordt regelmatig gevraagd om groepsbezoeken aan het Pajottenland te animeren (vb. RVB van Club Brugge, vereniging van de Belgische noblesse, personeel & directie Duvel…)
2009: 2 cd’s geproducet (Scute-cd en Hommel-cd)
Wordt aangesteld tot intendant van Kunstenfestival De Luwte.
2010: De organisatie van het Kalmkunstfestival In de Luwte werd een succes.
Schrijft het boek ‘Gerard, het geheugen van Pamel’ (i.s.m. Herman Van Herreweghen).
2011: verzorgt vanaf 2011 de eindredactie van het tijdschrift ‘Folk’ (Goe Vellek) in opvolging van Peter De Rop, geeft een lezing op het dialectencongres in Heerde (Veluwe), maakt deel uit van het ‘Pajots Vertellerscollectief’ en vormt een nieuw ensemble: ‘Sporen met drie’ (Met Wilfrid Moonen en Dirk Van Lierde).
Richt de Roosdaalse erfgoedvereniging op (die later ‘Erfgoed Rausa’ zal heten).
Doet mee aan een groepstentoonstelling van schilderende muzikanten, o.a. Jan De Wilde, Wannes, Walter De Buck) bij Mong Blok in Pepingen.
2012:
Organiseert mee de streekvertellingen van Pajottenland Plus, blijft medeorganisator van kalmkunstfestival In de Luwte, doet schoolvoorstellingen en start het erfgoedtijdschrift Rausa op.
2013: theaterprogramma ‘Klinkklaar en klei’ (met Ivo van Strijtem en Patrick Van Ceaenenbroeck). Werkt mee aan het huldeconcert voor Miel Cools in CC Hasselt, schreef muziek en speelde mee met het toneelstuk ‘De Sanseveriastraat’ van TV Volharding in Halle en gaf zijn laatste dag les op Don Bosco Halle.
Bracht muziekprogramma ‘Voor één keer alleen’.
2014: brengt op de laatste editie van ‘In de Luwte’ een hommageconcert voor Miel Cools (met Ivan Smeulders en Patrick Steenaerts), werkt samen met dichter Ivo van Strijtem een nieuw theaterproject uit: ‘De Lieve Ondeugd, stoute poëzie en ondeugende liedjes’. Schrijft, regisseert en speelt mee in ‘De groote oorlog van de kleine man’.
2015
Schrijft, regisseert en speelt mee in ‘Onderweg naar Waterloo’.
2016: twee cd’s! Cd ‘Muzikaal sprookje’ (i.s.m. componist Ward Opsteyn en Hubert Biabaut) en cd ‘Rebelse liederen’. Houdt een lezing op het dialectencongres in Lieshout (Noord-Brabant).
2017
Opname vierde Arjaun-cd ‘Op een banksken’.
Creëert, regisseert en speelt mee in de musical over de Dikke van Pamel, organiseert een hommageconcert voor Wilfrid Moonen en zet zich mee achter de orgelconcerten in OLV-Lombeek (samen met Hubert Biebaut).
2018: werkt mee aan de Leeberg Sage, een ‘opera’ op initiatief van Monique Janssens. De nieuwe Arjaun-cd wordt uitgebracht.
Zet samen met Koen Huyghebaert het project FOLKK op de sporen. Arjaun wint ‘Lambic Award’.
Schrijft de biografie van Fons Straetmans en wordt regelmatig gevraagd door VRT of RING-TV op mij beroep gedaan om een promotiefilmpje te maken over hat Pajottenland, zo bv over Gaasbeek (met An Paulissen).
2019: na drie jaar voorbereiding het megaproject ‘De Ezels van Bruegel’, op de planken van alle Pajotse cc’s gebracht.
Na 11 jaar werken (samen met Kathleen Gouwy) kon het beeldverhaal ‘De Dikke van Pamel’ gepresenteerd worden op de Antwerpse boekenbeurs, later ook in Het Koetshuis.
Première van toneelstuk ‘De Krak van Leeberg’.
2020:Arjaun op het vrt-journaal als eerste groep die animatie brengt bij mensen in een rusthuis tijdens de coronacrisis.
Boek geschreven ‘halve eeuw academie in Roosdaal’
2021: een nieuw ensemble gevormd met Eddy Peremans en Jan Maris: Pajot’rie.
Begonnen met korte vertelfilmpjes ‘Den Babbelaar (i.s.m. Arjen Geerts)
Creatie van ‘Het schandpaalschandaal’ (theater).
Uitgave van boek ‘(Roos)talig erfgoed’ + dvd.
2022
Korte monologen ‘Hoe frivool is toch de school’ en ‘Pastoor Baksteen’.
Boek ‘Meester Staels’.
Monoloog ‘Benedictus, de vergeten geest’ geschreven.
Kinderliedjes voor het theaterprogramma van Katrien Van Craenebroeck geschreven.
Alles samen betekent dit…
meer dan 2000 optredens, meer dan 350 liedteksten, meer dan 150 gelegenheidsliederen, een vijftigtal melodieën, een 20-tal theaterproducties enz.[58]
Op het internet:
Externe links:
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/03/17/pamelse-muziekgroep-speelt-concert-voor-woonzorgbewoners-achter/
https://www.youtube.com/watch?v=-ugFqBjxEUo
https://www.ringtv.be/nieuws/lennik-heeft-opnieuw-een-middeleeuwse-schandpaal
https://www.youtube.com/watch?v=95Kd-ZNWlOA
https://historiesvzw.be/wp-content/uploads/2020/11/Bladwijzer23_FIERgazet_Rausa.pdf
https://www.randkrant.be/nl/news/4582/snelle-recepten-uit-de-tijd-van-oma
https://www.youtube.com/watch?v=S2DeW4seFas
https://www.persinfo.org/nl/nieuws/artikel/volgens-walter-evenepoel-mogen-pajotten-meer-aandacht-hebben-voor-korte-keten/51169
https://www.youtube.com/watch?v=BDSRVdAuFKc
https://www.heemkunde-gooik.be/index.php/gegevensbank/bibliotheek/author/21-walter-evenepoel
https://www.persinfo.org/nl/nieuws/artikel/waar-is-bezige-bij-walter-evenepoel-allemaal-mee-bezig/48759
https://folkmagazine.be/walter-evenepoel/
https://www.nieuwsblad.be/cnt/nbra07122001_046
https://www.maartjeluif.com/wp-content/images/2012/02/interviews.pdf
https://www.standaard.be/cnt/7p1r758n
https://www.hln.be/roosdaal/beeldverhaal-over-het-leven-van-dikke-van-pamel-tijdens-de-negentiende-eeuw~a4875377/
https://www.youtube.com/watch?v=ud_dnjGe-_c
https://sint-pieters-leeuw.eu/tag/walter-evenepoel/
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Bestand:06_stangpoppentheater_de_roscam.jpg
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20210810_92565592
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20130603_00608675
https://www.nieuwsblad.be/cnt/nbra31012004_030
Cinema Rio[bewerken | brontekst bewerken]
Cinema Rio is de allerlaatste buurtbioscoop aan de Belgische kust. Deze bioscoop wordt sinds 1984 uitgebaat door Ronny Maheur en Mieke Vanheulenberghe.[59] Het gebouw van de hand van architect Maurice Haegebaert, is sinds 2009 geregistreerd als onroerend erfgoed.[60]
Bouwgeschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
In 1938 werd het gebouw ontworpen door Maurice Haegebaert. Het is een typisch voorbeeld van modernistische architectuur.[61]
- ↑ B. Roobaert & H. Holemans, Belgische Molendatabase | RonnebergmolenRonnenbergmolen, Pepingen. Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ S.N., De Belgische Molenaar, 05-03-1921, XVI, 6, p. 4.
- ↑ Stad Aalst. visit-aalst.be. Geraadpleegd op 25 april 2024.
- ↑ a b c d e f g h i j De Pajotse molenbox. Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei (2019).
- ↑ a b c d e f g h i j nieuwssite, Pajotse molenbox – 8 wandel- en fietsroutes. Sint-Pieters-Leeuw nieuwssite (18 juli 2019). Geraadpleegd op 12 augustus 2020.
- ↑ a b Watermolen Vuurmolen. inventaris.onroerenderfgoed.be (8 oktober 2021). Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Bernard Roobaert & Herman Holemans, Belgische Molendatabase | Watermolen van BeringenVuurmolen, Pepingen. Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Bron: DE MAEGD C. & VAN AERSCHOT S. 1975: Inventaris van het cultuurbezit in België, Architectuur, Vlaams-Brabant, Halle-Vilvoorde, Bouwen door de eeuwen heen in Vlaanderen 2n, Gent.
- ↑ Bernard Roobaert & Herman Holemans, Belgische Molendatabase | Watermolen van BeringenVuurmolen, Pepingen. Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Lieven Denewet & Bernard Roobaert, Belgische Molendatabase | Molen van Trop, Heikruis (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ a b Bernard Roobaert, "Overzicht van de molen van de streek van Edingen met hun oudste vermeldingen" in: Molenecho's, 1996, p. 116-180.
- ↑ a b Bernard Roobaert, Belgische Molendatabase | Watermolen ter Rijst, Heikruis (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Kasteeldomein Ter Rijst en omgeving. inventaris.onroerenderfgoed.be (30 april 2004). Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ R.Goffin, "Généalogie de la famille de Silly du Risoit" in: Annales du Cercle Archéologique d'Enghien, 1956, p. 397.
- ↑ a b Belgische Molendatabase | Bogaardmolen, Bogaarden (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Bernard Roobaert, Belgische Molendatabase | Watermolen van Bellingen, Bellingen (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ M.Duvosquel, "Albums de Croy, Tome X, Comté de Hainaut", Brussel, 1991, p. 296-297.
- ↑ Belgische Molendatabase | GeilinkmolenGeilingmolenGalingmolen, Bogaarden (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ J.F. Vinckx, "De Molens van 't Payottenland", Eigen Schoon en de Brabander, 1930, p. 3.
- ↑ Lieven Denewet & Alfons Roeykens, Belgische Molendatabase | Kamsmolen, Heikruis (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Hoeve Hof ter Meulen. inventaris.onroerenderfgoed.be (24 september 2009). Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Hof ter Meulen. inventaris.onroerenderfgoed.be (8 oktober 2021). Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Kunstwerken kopen van de Belgische kunstenaar Frans Minnaert. www.belgian-art-gallery.be. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Molenforum.eu. www.molenforum.eu. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ De zelfgemaakte molen van Stefaan Vroman (gewezen molenaar Mortiersmolen). Zwevegem. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Mola Molencentrum opent schaalmodellen van Van Holles Molen en Vromans Molen. “Emotioneel moment voor de nabestaanden”.. www.nieuwsblad.be (13 mei 2023). Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Denewet, Lieven, Belgische Molendatabase | Vromans Molentje, Elingen (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ a b c d Denewet, Lieven, Belgische Molendatabase | Zwarte Molen, Elingen (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ Zwarte molen in Elingen. Beeldbank CAG. Centrum voor Agrarische Geschiedenis. Geraadpleegd op 19-10-2023.
- ↑ a b Zwarte Molen. inventaris.onroerenderfgoed.be (8 oktober 2021). Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ DE MAEGD C. & VAN AERSCHOT S. 1975: Inventaris van het cultuurbezit in België, Architectuur, Vlaams-Brabant, Halle-Vilvoorde, Bouwen door de eeuwen heen in Vlaanderen 2N, Gent.
- ↑ Windmolen te Elingen. Beeldbank CAG. Centrum voor Agrarische Geschiedenis. Geraadpleegd op 19/10/2023.
- ↑ Windmolen in Beert. Beeldbank CAG. Centrum Agrarische Geschiedenis. Geraadpleegd op 19-10-2023.
- ↑ a b c Belgische Molendatabase | KattenholmolenMolen van KattenholMolen Nerinckx, Beert (Pepingen). Belgische Molendatabase. Geraadpleegd op 19 oktober 2023.
- ↑ a b Lindemans Paul, De molen van Kattenhol te Beert, in: Eigen Schoon en De Brabander, 1951, p. 231-232.
- ↑ (en) Folkmagazine » Walter Evenepoel. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ Walter Evenepoel. De Standaard. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ Gentse Feesten 2018: De Lieve Ondeugd. poeziëcentrum (6 juni 2018). Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ s.n., Walter Evenepoel. Heemkunde Gooik. Heemkunde Gooik (2023). Geraadpleegd op 3/2/2023.
- ↑ Creatieve duizendpoot Walter Evenepoel (69) zevende ereburger: “Hij is een symbool van het Pajottenland”. www.nieuwsblad.be. Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ a b Tom Vierendeels, Walter Evenepoel (69) wordt zevende Roosdaalse ereburger: “Fijn dat ik duidelijk een spoor heb achtergelaten”. Het Laatste Nieuws (14/02/2023). Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ WELKOM. Rausa. Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ (en) Folkmagazine. Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ TIJDSCHRIFT. Rausa. Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ a b Gemeentebestuur Roosdaal - Nieuws. www.roosdaal.be. Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ Creatieveling Walter Evenepoel is de 7de ereburger van Roosdaal. Ring TV | Jouw zender, Jouw nieuws. Geraadpleegd op 17 maart 2023.
- ↑ a b Freddy Kempeneer, Arjaun viert 40 jaar in dubbelconcert met TROL. Persinfo (18/10/2021).
- ↑ Bier beschrijving. www.belgenbier.be. Geraadpleegd op 27 februari 2023.
- ↑ Hilke Arijs, Op bezoek bij erfgoedambassadeur Mieke Evenepoel. PersInfo (6/2/2022). Geraadpleegd op 17/03/2023.
- ↑ NWS, VRT, Taalprofessor Johan Taeldeman (73) overleden. vrtnws.be (31 oktober 2017). Geraadpleegd op 17 maart 2023.
- ↑ Muzikale verhaaltjes van Kokejoeënn tot Tiene. Het Nieuwsblad. Geraadpleegd op 17 maart 2023.
- ↑ (en) Editiepajot, TERNAT/Regio - Totaalspectakel. editiepajot.com. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ (en) Editiepajot, TERNAT/Regio - Totaalspectakel. editiepajot.com. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ (en) Arjaun. Discogs. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ Achtste festival vlaams visserslied. www.zwinstreek.eu. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ Panneels, Yves, De HORAL Lambic Award 2018 gaat naar folkgroep Arjaun. HORAL (16 december 2018). Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ Le groupe de folk Arjaun reçoit le HORAL Lambic Award 2018 | FeBeD. www.febed.be. Geraadpleegd op 3 februari 2023.
- ↑ Federaal parlement keurde pensioenextras voor de croo en bracke jaar na jaar goed. www.hln.be. Geraadpleegd op 2 maart 2023.
- ↑ Cinema Rio. cinemario.be. Geraadpleegd op 2 maart 2023.
- ↑ Cinema Rio. inventaris.onroerenderfgoed.be. Geraadpleegd op 2 maart 2023.
- ↑ De Dijn, Rosine (2015), Einstein & Elisabeth : de ongewone vriendschap tussen een ongewone geleerde en een ongewone koningin van België, Schoten. ISBN 978-94-92159-29-8.