Steve Borden

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Sting (worstelaar))
Steven Borden
Borden in 2023
Persoonlijke informatie
Geboortenaam Steve Borden
Bijnaam "The Icon"
"The Insane Icon"
"The Stinger"
"The Vigilante"
Volledige naam Steven Borden
Nationaliteit Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Geboorteplaats Omaha (Nebraska)
Geboortedatum 20 maart 1959
Lengte 191 cm
Gewicht 114 kg
Carrière
Debuut 1 november 1985
Ringnaam Sting (TNA (2004 - 2014), WWE (2014 - 2016), AEW (2020 - heden))
Blade Runner Flash
Blade Runner Sting
Flash (CWA)
Flash Borden
Trainer/coach Terry Funk
Discipline Sportentertainment
Overige beroep(en) Professioneel worstelen
(en) IMDb-profiel

Steve Borden (Omaha (Nebraska), 20 maart 1959), beter bekend als Sting, is een Amerikaans professioneel worstelaar, acteur en voormalig bodybuilder die sinds december 2020 uitkomt voor All Elite Wrestling (AEW).[1] Borden wordt beschouwd als een van de beste professionele worstelaars aller tijden. Sting is een zesvoudig WCW World Heavyweight Champion, tweevoudig WCW International en NWA World Heavyweight Champion en tot slot een viervoudig TNA World Heavyweight Champion.

Sting staat algemeen bekend om zijn tijd die hij doorbracht als het publieke gezicht van twee grote Amerikaanse worstelorganisaties: World Championship Wrestling (WCW), die gekocht werd door de World Wrestling Federation (WWF, nu WWE) en Total Nonstop Action Wrestling (TNA).

Sting's 14-jarige samenwerking met WCW en zijn voorganger, Jim Crockett Promotions (JCP), begon in 1987. Hij stond snel op als Main Event worstelaar en wordt beschouwd als de WCW tegenhanger van WWF's Hulk Hogan. In totaal heeft hij 15 kampioenschappen in WCW, onder meer het WCW World Heavyweight Championship, WCW International World Heavyweight Championship en het NWA World Heavyweight Championship en maakte de meeste verschijningen op pay-per-view (PPV) evenementen. Tegen Hogan kopte Sting in december 1997 het meest winstgevende PPV evenement in de geschiedenis van WCW, Starrcade. Na de overname van WCW door de WWF in maart 2001, werden Sting en zijn langdurige rivaal Ric Flair gekozen om op te treden in de Main Event van de laatste aflevering van Nitro.

Na het aflopen van zijn contract met het moederbedrijf van WCW, AOL Time Warner, in maart 2002, voerde Borden gesprekken met het WWF, maar sloot zich uiteindelijk niet aan bij de promotie en toerde in plaats daarvan internationaal met World Wrestling-All Stars (WWA) en won het WWA World Heavyweight Championship, voordat hij toetrad naar TNA Wrestling. In de daaropvolgende 11 jaar, won hij twee keer hij NWA World Heavyweight Championship en vier keer het TNA World Heavyweight Championship. Als resultaat betekende dat, dat hij als enige worstelaar het NWA, WCW en TNA World Championships won in één carrière. In 2012 werd hij opgenomen in de inaugurele TNA Hall of Fame.

In 2014 trad hij uiteindelijk toe aan de WWE, maakte zijn debuut bij het evenement Survivor Series[2] en had zijn debuut wedstrijd bij het evenement WrestleMania 31.[3] Zijn laatste wedstrijd in WWE was bij het evenement Night of Champions waar hij verloor van Seth Rollins voor het WWE World Heavyweight Championship.[4] In 2016 werd hij opgenomen in de WWE Hall of Fame op 2 april 2016, waar hij ook zijn pensioen aankondigde.[5] Later in 2020 had Sting een contract ondertekend met AEW[1] en had zijn eerste wedstrijd bij het evenement Revolution op 7 maart 2021, wat betekent dat hij uit zijn pensioen kwam.[6] Zijn eerste live wedstrijd was op 30 mei 2021 bij het evenement Double or Nothing.[7]

Professioneel worstelcarrière (1985-)[bewerken | brontekst bewerken]

Debuut[bewerken | brontekst bewerken]

Steve begon zijn carrière als een bodybuilder in een sportschool. Hij werd benaderd door iemand die een vierde man zocht. Hij begon daarna drie maanden te trainen in een worstelkamp. In november 1985 maakte Borden zijn worsteldebuut bij de Amerikaanse worstelorganisatie, Continental Wrestling Association, als Flash. Hij vormde een tag team met Jim "Justice" Hellwig als de Power Team USA. Later werd hun teamnaam hernoemd tot Blade Runners en Borden hernoemde zijn ringnaam tot Sting, terwijl Hellwig zijn ringnaam tot Rock werd hernoemd. De Blade Runners verliet de CWA en ging aan de slag bij Universal Wrestling Federation. Al snel verliet zijn partner Hellwig de UWF, die naar de World Wrestling Federation (WWF) ging als The Ultimate Warrior, terwijl Sting bij de UWF bleef. Sting vergezelde de Hotstuff & Hyatt International, een stable dat geleid werd door "Hot Stuff" Eddie Gilbert en Missy Hyatt. Tijdens zijn periode bij de UWF, won Sting drie keer het UWF World Tag Team Championship waarbij twee keer met Gilbert, in 1986, en een keer met Rick Steiner, in 1987.

Op 23 november 2014 maakte Sting zijn in-ring debuut bij de WWE, bij het evenement Survivor Series. Daarmee zorgde hij ook ervoor dat Team Authority verloor van Team Cena.

Bij het evenement WrestleMania 31 op 29 maart 2015, had hij een match tegen Triple H. Heel wat legends keerde terug zoals: nWo, DX en Shawn Michaels.

In mei 2020 werd er bekend gemaakt dat Sting niet meer onder contract staat bij WWE.[8] In oktober 2020 stopte WWE met het verkopen van zijn merchandise.[9]

All Elite Wrestling (AEW) (2020–heden)[bewerken | brontekst bewerken]

Op 2 december 2020, maakte Sting zijn debuut op voor de worstelorganisatie All Elite Wrestling (AEW), na een tag team match van Cody Rhodes & Darby Allin tegen Powerhouse Hobbs & Ricky Starks bij een speciale aflevering van Dynamite genaamd Winter Is Coming.[10] Dit was Sting zijn eerste verschijning op het Amerikaanse kabel-televisiezender TNT sinds de laatste aflevering van WCW Monday Nitro op 26 maart 2001.[11] Later werd er aangekondigd dat Sting een meerjarig contract heeft getekend bij AEW.[1][11] AEW begon ook met verkopen van merchandise van Sting. Op 9 december 2020, aflevering van Dynamite, sprak Sting voor het eerst op TNT in bijna 20 jaar en bevestigde tegen Cody Rhodes dat hij dat officieel bij AEW zit.[12] Daarna vormde Sting een alliantie met Allin. Op 21 januari 2021, werd er aangekondigd dat Sting en Allin tegen Team Taz (Brian Cage & Ricky Starks) gaan in een Street Fight bij het evenement Revolution op 7 maart 2021.[13] Dit was Sting zijn eerste wedstrijd sinds 2015 en komt dus uit zijn pensioen. Sting en Allin wonnen de wedstrijd, wat vooraf was opgenomen.[6] Sting en Allin sloegen de handen er weer in door een overwinning op Scorpio Sky en Ethan Page bij het evenement Double or Nothing op 30 mei 2021.[7]

Persoonlijk leven[bewerken | brontekst bewerken]

Steve Borden is geboren in Omaha (Nebraska), daarna is hij met zijn ouders en twee broers en een zus naar Californië verhuisd. Met zijn eerste vrouw Sue heeft hij drie kinderen. Hij was een tijdlang verslaafd aan voorgeschreven medicatie en drank. Borden is hertrouwd met Sabine. Hij heeft een autobiografie geschreven en een film gemaakt, Sting: Moment of Truth. Ook in andere films is hij te zien, zoals Ready To Rumble.

In worstelen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Aanval en kenmerkende bewegingen
    • Scorpion Death Drop (Reverse DDT)
    • Scorpion Deathlock
    • Belly to back suplex
    • Diving crossbody
    • Diving splash
    • Dropkick
    • Kneeling belly to belly piledriver
    • One–handed bulldog
    • Spinebuster
    • Stingersplash
  • Bijnamen
    • "The Icon"
    • "(The) Stinger"
    • "The New Godfather of The Main Event Mafia"
  • Kenmerkend wapen

Prestaties[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b c (en) AEW Staff, "The Icon" Sting Signs With All Elite Wrestling. All Elite Wrestling (3 december 2020). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  2. ↑ (en) Mike Chiari, Sting Makes His WWE Programming Debut During 2014 Survivor Series. Bleacher Report (24 november 2014). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  3. ↑ (en) Ryan Dilbert, WWE WrestleMania 2015 Results: Winners, Grades, Reaction and Highlights. Bleacher Report (30 maart 2015). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  4. ↑ (en) Ryan Dilbert, WWE Night of Champions 2015 Results: Winners, Grades, Reaction and Highlights. Bleacher Report (21 september 2015). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  5. ↑ WWE, The incomparable Sting gets inducted into immortally: 2016 WWE Hall of Fame on WWE Network. YouTube (3 april 2016). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  6. ↑ a b (en) Erik Beaston, AEW Revolution 2021 Results: Winners, Grades, Reaction and Highlights. Bleacher Report (8 maart 2021). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  7. ↑ a b (en) Erik Beaston, AEW Double or Nothing 2021 Results: Winners, Grades, Reaction and Highlights. Bleacher Report (31 mei 2021). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  8. ↑ (en) Joseph Zucker, Sting Reportedly No Longer Under Contract with WWE amid Rumors. Bleacher Report (12 mei 2020). Geraadpleegd op 2 december 2020.
  9. ↑ (en) Luke Dias, WWE Removes WCW Legend Sting’s Merchandise From WWE Store. Essentially Sports (31 oktober 2020). Geraadpleegd op 2 december 2020.
  10. ↑ AEW, Where Were You When Sting Made his Shocking AEW Debut? | AEW Dynamite Winter is Coming, 12/2/20. YouTube (2 december 2020). Geraadpleegd op 3 december 2020.
  11. ↑ a b (en) Nathan Fulgado, Details about Sting’s Multi Year Contract with AEW Revealed. Essentialy Sports (3 december). Geraadpleegd op 2 december 2020.
  12. ↑ (en) Josh Boutwell, AEW Dynamite Results - 12/9/20 (Sting speaks, Shaq, Kenny Omega, Inner Circle). WrestleView (10 december 2020). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
  13. ↑ (en) Joseph Zucker, Sting and Darby Allin vs. Team Taz Confirmed for AEW Revolution on Feb. 27. Bleacher Report (22 januari 2021). Geraadpleegd op 31 mei 2021.
Zie de categorie Steve Borden van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Steve_Borden&oldid=66255093"