Absint: verschil tussen versies
k Invulling parameters sjabloon |
Vertaald en bewerkt vanuit Padosch SA et al. Substance Abuse Treatment, Prevention, and Policy. 2006;1:1–14. Licentie: CC-BY. http://dx.doi.org/10.1186/1747-597X-1-14 - Literatuurverwijzingen bronartikel niet overgenomen. |
||
| Regel 5: | Regel 5: | ||
Absint wordt soms puur gedronken, maar gebruikelijk is om volgens een vast ritueel water en [[sucrose|suiker]] toe te voegen. Een absintlepel met een suikerklontje wordt op het glas geplaatst. Vervolgens wordt ijskoud water over het suikerklontje gedruppeld en ten slotte wordt er goed geroerd. In een moderne variant van het absintritueel wordt het suikerklontje met absint [[flamberen (culinair)|geflambeerd]]. |
Absint wordt soms puur gedronken, maar gebruikelijk is om volgens een vast ritueel water en [[sucrose|suiker]] toe te voegen. Een absintlepel met een suikerklontje wordt op het glas geplaatst. Vervolgens wordt ijskoud water over het suikerklontje gedruppeld en ten slotte wordt er goed geroerd. In een moderne variant van het absintritueel wordt het suikerklontje met absint [[flamberen (culinair)|geflambeerd]]. |
||
[[Bestand:"L'Absinthe", par Edgar Degas (1876).jpg|left|thumb|De Absintdrinkster, [[Edgar Degas]], |
[[Bestand:"L'Absinthe", par Edgar Degas (1876).jpg|left|thumb|De Absintdrinkster, [[Edgar Degas]], Olie op doek, 92 x 68 cm, [[Musée d'Orsay]], Parijs. Dit afgebeelde schilderij laat de actrice Ellen André en de kunstenaar Marcellin Desboutin zien, waarbij de vrouw een glas absint voor zich heeft. Het drankje is troebel geworden door de toevoeging van water. De man drinkt zwarte koffie.]] |
||
Olie op doek, 92 x 68 cm, [[Musée d'Orsay]], Parijs. Dit afgebeelde schilderij laat de actrice Ellen André en de kunstenaar Marcellin Desboutin zien, waarbij de vrouw een glas absint voor zich heeft. Het drankje is troebel geworden door de toevoeging van water. De man drinkt zwarte koffie.]] |
|||
== Geschiedenis == |
== Geschiedenis == |
||
Absint werd voor het eerst commercieel geproduceerd door [[Henri-Louis Pernod]] in [[1805]]. Hij had het [[Recept (keuken)|recept]] voor de drank eerder gekocht van de [[Frankrijk (hoofdbetekenis)|Franse]] arts [[Pierre Ordinaire|Ordinaire]], die te paard door de [[Zwitserland|Zwitserse]] [[Jura (gebergte)|Jura]] trok om zijn [[panacee]]s te slijten. Hoewel van oorsprong een volksdrank, werd absint in de [[19e eeuw]] vooral populair onder kunstenaars, die het de bijnaam ''De Groene Fee'' gaven. De Fee zou een belangrijke bron van artistieke inspiratie zijn. Deze veronderstelling heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de mythe rond de psychoactieve effecten van absint. [[Vincent van Gogh]] zou er zijn gele periode aan te danken hebben, en [[Ernest Hemingway]] zou zijn ''[[Voor wie de klok luidt|For whom the bell tolls]]'' onder invloed van absint geschreven hebben. |
Absint werd voor het eerst commercieel geproduceerd door [[Henri-Louis Pernod]] in [[1805]]. Hij had het [[Recept (keuken)|recept]] voor de drank eerder gekocht van de [[Frankrijk (hoofdbetekenis)|Franse]] arts [[Pierre Ordinaire|Ordinaire]], die te paard door de [[Zwitserland|Zwitserse]] [[Jura (gebergte)|Jura]] trok om zijn [[panacee]]s te slijten. Hoewel van oorsprong een volksdrank, werd absint in de [[19e eeuw]] vooral populair onder kunstenaars, die het de bijnaam ''De Groene Fee'' gaven. De Fee zou een belangrijke bron van artistieke inspiratie zijn. Deze veronderstelling heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de mythe rond de psychoactieve effecten van absint. [[Vincent van Gogh]] zou er zijn gele periode aan te danken hebben, en [[Ernest Hemingway]] zou zijn ''[[Voor wie de klok luidt|For whom the bell tolls]]'' onder invloed van absint geschreven hebben. |
||
Enkele andere beroemde absintdrinkers zijn [[Charles Baudelaire]], [[Guy de Maupassant]], [[Édouard Manet]], [[Oscar Wilde]], [[Paul Verlaine]] en meer recent, de Amerikaanse rockster [[Marilyn Manson (zanger)|Marilyn Manson]], die zijn eigen absint heeft gecommercialiseerd ''Mansinthe'' |
Enkele andere beroemde absintdrinkers zijn [[Charles Baudelaire]], [[Guy de Maupassant]], [[Édouard Manet]], [[Oscar Wilde]], [[Paul Verlaine]] en meer recent, de Amerikaanse rockster [[Marilyn Manson (zanger)|Marilyn Manson]], die zijn eigen absint heeft gecommercialiseerd ''Mansinthe''. |
||
[[Edgar Degas]], [[Édouard Manet]] en ook [[Henri de Toulouse-Lautrec]] vereeuwigden de absintdrinkers op hun schilderijen. |
[[Edgar Degas]], [[Édouard Manet]] en ook [[Henri de Toulouse-Lautrec]] vereeuwigden de absintdrinkers op hun schilderijen. |
||
| Regel 20: | Regel 19: | ||
Als [[surrogaat]] ontwikkelde de firma [[Pernod Ricard|Pernod]] zijn beroemde ''[[anis]]'', feitelijk een absint zonder alsem. Andere fabrikanten betraden de markt met hun ''[[pastis]]'', waarin de kruidenextracten niet door [[distillatie]] maar door [[maceratie]] werden verkregen. |
Als [[surrogaat]] ontwikkelde de firma [[Pernod Ricard|Pernod]] zijn beroemde ''[[anis]]'', feitelijk een absint zonder alsem. Andere fabrikanten betraden de markt met hun ''[[pastis]]'', waarin de kruidenextracten niet door [[distillatie]] maar door [[maceratie]] werden verkregen. |
||
Recent onderzoek heeft de psychoactieve werking van thujon slechts kunnen aantonen bij zeer hoge doseringen, veel hoger dan waarvan bij normale absintconsumptie sprake is. |
Recent onderzoek heeft de psychoactieve werking van thujon slechts kunnen aantonen bij zeer hoge doseringen, veel hoger dan waarvan bij normale absintconsumptie sprake is.<ref name="PMID 16722551">{{Citeer journal | author = Padosch SA, Lachenmeier DW, Kröner LU. | year = 2006 | month = May | title = Absinthism: a fictitious 19th century syndrome with present impact. | journal = Substance Abuse Treatment, Prevention, and Policy |
||
| volume = 1 | pages = 1-14 | issn = 1747-597X | pmid = 16722551 | pmc = 1475830 | doi = 10.1186/1747-597X-1-14 | language = en | accessdate = 8 mei 2015 | quote = Dit is een [[open access]] artikel, beschikbaar onder de licentie [[Creative Commons#Kenmerken|Creative Commons Naamsvermelding]] (CC BY; versie 2.0).}}</ref> |
|||
De groene kleur van absint is afkomstig van [[chlorofyl]] uit een extract van bladeren van ''[[Artemisia pontica]]'', [[citroenmelisse]], [[hyssop]] en soms [[ereprijs]]. Slechts in zeldzame gevallen werd de groene kleur verkregen door het toevoegen van [[Koper (element)|koper]] of [[Indigo (kleurstof)|indigo]].<ref>Absinthe, Encyclopaedia Britannica 1910.</ref> |
|||
| ⚫ | |||
Tegenwoordig is absint weer toegestaan in de Europese Unie. De samenstelling verschilt niet veel met die van voor het absintverbod. |
|||
==Thujongehalte== |
|||
Het thujongehalte van voor het absintverbod was lange tijd onduidelijk en is lange tijd overschat. Nog in 1992 is dit gehalte berekend op 260 mg/l,<ref>Volgens de berekening zou in 100 liter absint 2,5 kg gedroogde ''Artemisia absinthium'' worden verwerkt (bevattende 1,5% olie, waarvan 67% uit thujon bestaat, levert 251 mg/l of thujon) en 1 kg gedroogde ''Artemisia pontica'' voor de kleur (0,34% olie met 25% thujon, overeenkomend met 9 mg/l thujon in het eindproduct).</ref> maar daarbij werd ten onrechte verondersteld dat alle in de plant aanwezige thujon ook in de absint terechtkomt. Vrijwel alle thujon verdwijnt echter bij het destilleren. Ook niet-specifieke analysemethoden in de 19e eeuw hebben voor een overschatting van het thujongehalte gezorgd. Wanneer het thujongehalte van volgens traditionele recepten geproduceerde absint wordt bepaald met moderne chromatografische analysemethoden, blijkt dat dergelijke absint gemiddeld slechts 1 tot 2 mg/l thujon bevat. Analyse van flessen absint daterend uit de tijd van voor het absintverbod levert eenzelfde beeld op. Er is geen enkele aanwijzing dat absint vroeger dusdanig hoge concentraties thujon bevatte dat het toxische effecten had, integendeel, alle historische absint lijkt aan de huidige wettelijk maximum voor thujon te voldoen. |
|||
De [[Codex Alimentarius]] Commissie van de WHA/FAO heeft een limiet vastgesteld van maximaal 35 mg thujon per liter absint. Deze limiet is overgenomen in veel landen, waaronder de Europese Unie en Zwitserland, maar niet in de VS, waar de productie en import van absint nog steeds is verboden. Consumptie en bezit ervan is dat echter niet in de VS. Reizigers die een fles meenemen in hun bagage of inwoners van de VS die een fles via internet bestellen, zijn niet strafbaar volgens Amerikaans recht. |
|||
Sommige huidige absint lijkt zelfs hogere thujonconcentraties te hebben dan voor het absintverbod, een analyse uit 2005 toonde aan dat circa 22% van de commercieel verkrijgbare absint een thujonconcentratie van meer dan 10 mg per liter heeft. Absintverkopers adverteren tegenwoordig ook met hoge thujonconcentraties en de veronderstelde [[psychoactief middel|psychoactieve]] en [[afrodisiacum|lustopwekkende]] eigenschappen van hun producten. |
|||
| ⚫ | In landen als Duitsland en Frankrijk wordt sinds de [[1990-1999|jaren '90]] weer absint geproduceerd. Andere absintproducerende landen, zoals Spanje en Portugal, hebben nooit een verbod op absint gekend. In Nederland was de verkoop van absint verboden bij de [[absintwet]] van 1909. De absintwet is hiermee nog ouder dan de [[Opiumwet]] uit 1919. In 2004 werd deze ingetrokken, gevolgd door België in hetzelfde jaar. |
||
{{Appendix}} |
{{Appendix}} |
||
Versie van 9 mei 2015 02:21
|
Dit artikel komt mogelijk voor verwijdering in aanmerking. |
Absint is een sterkedrank op basis van anijs, absintalsem (Artemisia absinthium), venkel en een aantal aanvullende kruiden. Absint heeft meestal een groene of geelgroene tint, maar wordt soms als kleurloos distillaat gebotteld (blanke absint). Absint wordt op de markt gebracht met een variërend alcoholpercentage, dat soms flink boven de gangbare 40% (60 tot 70% of meer) kan liggen.
Absint wordt soms puur gedronken, maar gebruikelijk is om volgens een vast ritueel water en suiker toe te voegen. Een absintlepel met een suikerklontje wordt op het glas geplaatst. Vervolgens wordt ijskoud water over het suikerklontje gedruppeld en ten slotte wordt er goed geroerd. In een moderne variant van het absintritueel wordt het suikerklontje met absint geflambeerd.
.jpg)
Geschiedenis
Absint werd voor het eerst commercieel geproduceerd door Henri-Louis Pernod in 1805. Hij had het recept voor de drank eerder gekocht van de Franse arts Ordinaire, die te paard door de Zwitserse Jura trok om zijn panacees te slijten. Hoewel van oorsprong een volksdrank, werd absint in de 19e eeuw vooral populair onder kunstenaars, die het de bijnaam De Groene Fee gaven. De Fee zou een belangrijke bron van artistieke inspiratie zijn. Deze veronderstelling heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de mythe rond de psychoactieve effecten van absint. Vincent van Gogh zou er zijn gele periode aan te danken hebben, en Ernest Hemingway zou zijn For whom the bell tolls onder invloed van absint geschreven hebben.
Enkele andere beroemde absintdrinkers zijn Charles Baudelaire, Guy de Maupassant, Édouard Manet, Oscar Wilde, Paul Verlaine en meer recent, de Amerikaanse rockster Marilyn Manson, die zijn eigen absint heeft gecommercialiseerd Mansinthe.
Edgar Degas, Édouard Manet en ook Henri de Toulouse-Lautrec vereeuwigden de absintdrinkers op hun schilderijen.
Absintverbod
Absint werd in het begin van de 20e eeuw in diverse Europese landen verboden, wegens de hallucinogene werking en neurotoxiciteit van het bestanddeel thujon. Aanleiding tot het verbod was onder andere het tragische geval van de Zwitserse alcoholist Jean Lanfray, die na overmatige alcoholconsumptie, waaronder twee glazen absint, zijn gezin uitmoordde.
Als surrogaat ontwikkelde de firma Pernod zijn beroemde anis, feitelijk een absint zonder alsem. Andere fabrikanten betraden de markt met hun pastis, waarin de kruidenextracten niet door distillatie maar door maceratie werden verkregen.
Recent onderzoek heeft de psychoactieve werking van thujon slechts kunnen aantonen bij zeer hoge doseringen, veel hoger dan waarvan bij normale absintconsumptie sprake is.[1]
De groene kleur van absint is afkomstig van chlorofyl uit een extract van bladeren van Artemisia pontica, citroenmelisse, hyssop en soms ereprijs. Slechts in zeldzame gevallen werd de groene kleur verkregen door het toevoegen van koper of indigo.[2]
Tegenwoordig is absint weer toegestaan in de Europese Unie. De samenstelling verschilt niet veel met die van voor het absintverbod.
Thujongehalte
Het thujongehalte van voor het absintverbod was lange tijd onduidelijk en is lange tijd overschat. Nog in 1992 is dit gehalte berekend op 260 mg/l,[3] maar daarbij werd ten onrechte verondersteld dat alle in de plant aanwezige thujon ook in de absint terechtkomt. Vrijwel alle thujon verdwijnt echter bij het destilleren. Ook niet-specifieke analysemethoden in de 19e eeuw hebben voor een overschatting van het thujongehalte gezorgd. Wanneer het thujongehalte van volgens traditionele recepten geproduceerde absint wordt bepaald met moderne chromatografische analysemethoden, blijkt dat dergelijke absint gemiddeld slechts 1 tot 2 mg/l thujon bevat. Analyse van flessen absint daterend uit de tijd van voor het absintverbod levert eenzelfde beeld op. Er is geen enkele aanwijzing dat absint vroeger dusdanig hoge concentraties thujon bevatte dat het toxische effecten had, integendeel, alle historische absint lijkt aan de huidige wettelijk maximum voor thujon te voldoen.
De Codex Alimentarius Commissie van de WHA/FAO heeft een limiet vastgesteld van maximaal 35 mg thujon per liter absint. Deze limiet is overgenomen in veel landen, waaronder de Europese Unie en Zwitserland, maar niet in de VS, waar de productie en import van absint nog steeds is verboden. Consumptie en bezit ervan is dat echter niet in de VS. Reizigers die een fles meenemen in hun bagage of inwoners van de VS die een fles via internet bestellen, zijn niet strafbaar volgens Amerikaans recht.
Sommige huidige absint lijkt zelfs hogere thujonconcentraties te hebben dan voor het absintverbod, een analyse uit 2005 toonde aan dat circa 22% van de commercieel verkrijgbare absint een thujonconcentratie van meer dan 10 mg per liter heeft. Absintverkopers adverteren tegenwoordig ook met hoge thujonconcentraties en de veronderstelde psychoactieve en lustopwekkende eigenschappen van hun producten.
In landen als Duitsland en Frankrijk wordt sinds de jaren '90 weer absint geproduceerd. Andere absintproducerende landen, zoals Spanje en Portugal, hebben nooit een verbod op absint gekend. In Nederland was de verkoop van absint verboden bij de absintwet van 1909. De absintwet is hiermee nog ouder dan de Opiumwet uit 1919. In 2004 werd deze ingetrokken, gevolgd door België in hetzelfde jaar.
Bronnen, noten en/of referenties
|
