Grand Prix Formule 1 van Australië 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Grand Prix Formule 1 van Australië 1988 werd gehouden op 13 november 1988 in Adelaide.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in Australië pakte McLaren opnieuw de eerste startrij, met Ayrton Senna op de pole-position gevolgd door Alain Prost.

Race[bewerken | brontekst bewerken]

Prost leidde de race vanaf de start, voor Senna, Gerhard Berger, Nelson Piquet en Nigel Mansell. Bij het begin van de vierde ronde had de Fransman al 5,5 seconden voorsprong. Michele Alboreto moest opgeven na een botsing met de Dallara van Alex Caffi. In dezelfde ronde ging Berger voorbij Senna. Hij zette de achtervolging op Prost in en haalde de Fransman in in de 14de ronde. In de 23ste ronde had hij al drie seconden voorsprong. In deze ronde moest hij Stefano Modena en René Arnoux op een ronde zetten. De Ligier-rijder veroorzaakte echter een aanrijding met Berger, waardoor beide McLarens opnieuw op plaatsen één en twee kwamen te liggen, Senna had echter problemen met de versnellingsbak. Piquet reed nog steeds op de derde plaats, voor Riccardo Patrese en Mansell. De Italiaan probeerde verschillende keren voorbij Piquet te gaan maar had een tekort aan motorvermogen.

In de 53ste ronde maakte Patrese een spin waardoor Mansell voorbij zijn teamgenoot kon gaan. Zijn remmen lieten het echter afweten in 66ste ronde waardoor hij in de muur vloog. In de 59ste ronde had Prost de leiding overgenomen en zette een reeks snelle ronden neer. Hij leidde aan het eind meer dan 30 seconden en had iedereen op een ronde gezet tot de vijfde.

Er waren veel uitvallers te noteren: Satoru Nakajima en Mauricio Gugelmin botsten, Alessandro Nannini spinde, Jonathan Palmer moest opgeven met een kapotte transmissie, Derek Warwick en Eddie Cheever kregen motorproblemen en bij Stefano Modena en Oscar Larrauri faalde de aandrijving. Caffi had problemen met de koppeling en Philippe Alliot kwam zonder benzine te staan.

Slechts elf wagens werden geklasseerd, waarvan zeven ook effectief de race uitreden. Prost won, voor Senna, Piquet werd derde, Patrese vierde, Boutsen vijfde en Capelli, ondanks een lekke band, zesde.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Positie Nummer Rijder Team Ronden Tijd/Opgave Startplaats Punten
1 11 Vlag van Frankrijk Alain Prost McLaren-Honda 82 1:53:14.676 2 9
2 12 Vlag van Brazilië Ayrton Senna McLaren-Honda 82 + 36.387 1 6
3 1 Vlag van Brazilië Nelson Piquet Lotus-Honda 82 + 47.546 5 4
4 6 Vlag van Italië Riccardo Patrese Williams-Judd 82 + 1:20.088 6 3
5 20 Vlag van België Thierry Boutsen Benetton-Ford 81 + 1 Ronde 10 2
6 16 Vlag van Italië Ivan Capelli March-Judd 81 + 1 Ronde 9 1
7 23 Vlag van Italië Pierluigi Martini Minardi-Ford 80 + 2 Rondes 14  
8 22 Vlag van Italië Andrea de Cesaris Rial-Ford 77 Geen benzine 15  
9 26 Vlag van Zweden Stefan Johansson Ligier-Judd 76 Geen benzine 22  
10 30 Vlag van Frankrijk Philippe Alliot Larrousse-Ford 75 Geen benzine 24  
11 14 Vlag van Frankrijk Philippe Streiff AGS-Ford 73 Elektrisch probleem 16  
NF 9 Vlag van Italië Piercarlo Ghinzani Zakspeed 69 Benzinesysteem 26  
NF 5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell Williams-Judd 65 Spin 3  
NF 19 Vlag van Italië Alessandro Nannini Benetton-Ford 63 Spin 8  
NF 33 Vlag van Italië Stefano Modena EuroBrun-Ford 63 Aandrijving 20  
NF 17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Warwick Arrows-Megatron 52 Motor 7  
NF 18 Vlag van Verenigde Staten Eddie Cheever Arrows-Megatron 51 Motor 18  
NF 15 Vlag van Brazilië Mauricio Gugelmin March-Judd 46 Botsing 19  
NF 2 Vlag van Japan Satoru Nakajima Lotus-Honda 45 Botsing 13  
NF 24 Vlag van Spanje Luis Perez-Sala Minardi-Ford 41 Motor 21  
NF 36 Vlag van Italië Alex Caffi Dallara-Ford 32 Koppeling 11  
NF 28 Vlag van Oostenrijk Gerhard Berger Ferrari 25 Botsing 4  
NF 25 Vlag van Frankrijk René Arnoux Ligier-Judd 24 Botsing 23  
NF 3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 16 Transmissie 17  
NF 32 Vlag van Argentinië Oscar Larrauri EuroBrun-Ford 12 Aandrijving 25  
NF 27 Vlag van Italië Michele Alboreto Ferrari 0 Botsing 12  
NQ 31 Vlag van Italië Gabriele Tarquini Coloni-Ford    
NQ 4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Julian Bailey Tyrrell-Ford    
NQ 29 Vlag van Frankrijk Pierre-Henri Raphanel Larrousse-Ford    
NQ 10 Vlag van Duitsland Bernd Schneider Zakspeed    
PQ 21 Vlag van Italië Nicola Larini Osella    

Wetenswaardigheden[bewerken | brontekst bewerken]

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Pole-position Ayrton Senna McLaren-Honda 1:17.748
Snelste ronde Alain Prost McLaren-Honda 1:21.216


Vorige race:
Grand Prix van Japan 1988
FIA Formule 1 Wereldkampioenschap
39e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix van Brazilië 1989

Vorige race:
Grand Prix van Australië 1987
Grand Prix van Australië Volgende race:
Grand Prix van Australië 1989