Paolo Bettini

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Luxil (overleg | bijdragen) op 26 aug 2019 om 12:33. (Tabel voornaamste resultaten updaten)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Paolo Bettini
Bettini tijdens de Giro 2007
Persoonlijke informatie
Bijnaam Il Grillo (De Krekel)
Geboortedatum 1 april 1974
Geboorteplaats Cecina, Italië
Lengte 168 cm
Gewicht 60 kg
Sportieve informatie
Huidige ploeg gestopt
Discipline(s) Weg (soms baan)
Specialisatie(s) Klassiekerspecialist
Ploegen
1997

1998
1999-2002
2003-2004

2005-2008 		MG Maglificio - Technogym
Asics - CGA
Mapei - Quick·Step
Quick·Step - Davitamon
Quick·Step - Innergetic
Beste prestaties
Milaan-San Remo 1e (2003)
Ronde van Vlaanderen 7e (2006)
Amstel Gold Race 3e (2004)
Luik-Bastenaken-Luik 1e (2000, 2002)
Ronde van Lombardije 1e (2005, 2006)
Ronde van Italië 7e (1998)
2 etappezeges
WK op de weg 1e (2006, 2007)
Overige
Zeges:  
Kampioenschap van Zürich
HEW Cyclassics
Clásica San Sebastián
Tirreno-Adriatico
Olympische Spelen 		2001, 2005

2003
2003
2004
2004 (wegrit)
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Paolo Bettini (Cecina, 1 april 1974) is een Italiaans voormalig wielrenner. Hij werd profrenner in 1997 en beëindigde zijn carrière na het seizoen 2008. Bettini was een compleet renner die explosiviteit, koersinzicht en verbetenheid combineerde. Zijn bijnaam in het peloton was Il Grillo (de krekel).

Biografie

Zijn grootste successen kende Bettini in de eendagswedstrijden. Aanvankelijk stond hij in de schaduw van zijn ploegmaat, de klassiekerspecialist Michele Bartoli. Door een aantal blessures van Bartoli kon hij echter doorbreken in 2000 door Luik-Bastenaken-Luik te winnen en een etappe-overwinning in de Tour te behalen. Het jaar daarop won hij het Kampioenschap van Zürich en werd hij op het WK in Lissabon tweede achter ploegmaat Óscar Freire.

Sinds Bettini's doorbraak was zijn relatie met Bartoli verslechterd. Na Bartoli's vertrek uit de Mapei-ploeg in 2002 werd Bettini kopman. Dat jaar won hij Luik-Bastenaken-Luik voor de tweede keer en behaalde hij ook de eindoverwinning in de Wereldbeker.

Zijn beste seizoen was ongetwijfeld 2003. Hij won toen Milaan-San Remo, de HEW Cyclassics, de Clásica San Sebastián en tussendoor werd hij ook nog nationaal kampioen van Italië. Mede door deze overwinningen stond hij eind 2003 nummer één op de UCI-ranglijst en won hij wederom de Wereldbeker.

In 2004 besloot hij zijn hele seizoen af te richten op de wegrit van de Olympische Spelen in Athene. Die won de vinnige Italiaan ook, door in de sprint de Portugees Sérgio Paulinho te kloppen. Daarnaast won hij weer de Wereldbeker, voor de derde keer op rij.

2005 begon voor Bettini met een blessure in het voorjaar, maar in de Ronde van Italië wist hij een etappe te winnen. Tijdens de wereldkampioenschappen wielrennen in Madrid leek hij op weg naar de overwinning in een groepje met o.a. Aleksandr Vinokoerov, Koos Moerenhout en Michael Boogerd. Uiteindelijk werden ze vlak voor de meet teruggepakt en won zijn ploegmaat Tom Boonen de sprint van de groep. In het najaar haalde hij zijn sportieve revanche door, na een epische solo in de regen voor de tweede maal het Kampioenschap van Zürich te winnen, een etappeoverwinning in de Ronde van Spanje te behalen en te winnen in de Ronde van Lombardije.

Op 24 september 2006 won de kleine Italiaan de wereldtitel op de weg in Salzburg. Hij versloeg de Duitser Erik Zabel en de Spanjaard Alejandro Valverde in de sprint. Een week later verloor hij zijn broer Sauro door een auto-ongeval. Op 14 oktober won hij op legendarische wijze de Ronde van Lombardije. Hij droeg deze zege op aan zijn overleden broer.

Op 30 september 2007 verlengde Bettini zijn wereldtitel in Stuttgart nadat hij eerst door de organisatie geweigerd werd, wat door een 'kort geding' werd teruggedraaid.[1] Bettini wilde het UCI-charter voor een zuivere wielersport niet ondertekenen en dat kon niet op sympathie van de organisatie rekenen.[2] Vlak daarvoor werd hij al volgens de ZDF door oud-ploegmaat Patrik Sinkewitz beschuldigd van het verstrekken van doping. Sinkewitz trok deze beschuldiging later weer in.[3] Op de meet rekende Bettini met zijn zegegebaar af met zijn critici.

In de Giro van 2008 was hij erop gebrand een etappe te winnen in de regenboogtrui. In de negende etappe kwam hij, nota bene in zijn eigen achtertuin, het dichtste in de buurt. Uiteindelijk scheidden Daniele Bennati en 15 cm hem van de overwinning. In de voorbereiding op het WK etaleerde Bettini zijn goede vorm door op indrukwekkende wijze twee etappes te winnen in de Vuelta. Aan de vooravond van het WK wielrennen in Varese kondigde hij zijn afscheid aan. Hij eindigde op het WK teleurstellend als 27e, nadat een groep met uiteindelijke winnaar Alessandro Ballan was weggereden uit het peloton en de favorieten naar Bettini bleven kijken. Na afloop bevestigde hij dat dit zijn laatste wegwedstrijd was. Wel nam hij in november nog deel aan de Zesdaagse van Milaan. Ondanks een val op de eerste dag wist hij de ploegkoers samen met Juan Llaneras winnend af te sluiten.

In juni 2010 werd Bettini bondscoach van Italië. Hij nam eind 2013 ontslag om aan de slag te gaan als ploegleider bij de nieuw op te richten wielerformatie van autocoureur Fernando Alonso. In 2015 werd duidelijk dat dit project, ondanks vergevorderde voorbereidingen niet van de grond zou komen.[4]. Tegenwoordig is hij werkzaam als analist en columnist voor de Italiaanse krant La Gazzetta dello Sport.

Paolo Bettini wordt gerekend tot de beste eendagsrenners van zijn generatie. In 2006 won hij dan ook de prestigieuze Vélo d'Or Mondial. In zijn streven om tot de besten aller tijden te behoren probeerde hij het ook meermaals in de Ronde van Vlaanderen. Met winst daarin zou zijn erelijst naar eigen zeggen pas echt compleet zijn.[5] Ondanks dat hij de koers meerdere malen kleur gaf slaagde hij nooit in zijn opzet.

Palmares

Overwinningen

1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Jaar Ronde van
Italië 		Ronde van
Frankrijk 		Ronde van
Spanje
1997 25e  
1998 7e  
1999 44e   32e  
2000 opgave (1) 
2001 70e  
2002 opgave  
2003 48e  
2004 58e  
2005 38e (1)   opgave (1) 
2006 56e (1)   opgave (1) 
2007 41e   opgave (1) 
2008 19e   opgave (2) 
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Ronde van Vlaanderen Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Clásica San Sebastián Vattenfall Cyclassics WK op de weg Wereld­ranglijsten
1997
1998 70e opgave 92e 21e 50e 12e 63e
1999 77e 99e 5e 9e 11e 12e 7e (UWB)
2000 40e 14e Goud ↑ 10e 19e 4e 18e 9e 4e (UWB)
2001 5e 23e opgave 15e 20e 20e 13e 6e Zilver ↑ 4e (UWB)
2002 50e 16e 8e Goud ↑ 30e 37e 7e 4e 26e Goud (UWB)
2003 Goud ↑ Goud ↑ Goud 4e Goud (UWB)
2004 8e 9e Brons ↑ 22e 29e Zilver ↑ Zilver opgave Goud (UWB)
2005 42e 37e 4e Goud ↑ 41e 13e 8e (UPT)
2006 75e 7e 8e Zilver ↑ Goud ↑ 12e 101e 48e Regenboogtrui ↑ 8e (UPT)
2007 33e 21e 7e 4e 103e 7e Regenboogtrui ↑ 22e (UPT)
2008 102e 9e 4e 28e 53e (UPT)

Externe link

  • (en) (it) Officiële website
Voorganger:
Tom Boonen
Vlag van België
2005 		Regenboogtrui Wereldkampioen wielrennen Regenboogtrui
2006, 2007
 		Opvolger:
Alessandro Ballan
Vlag van Italië
2008
Voorganger:
Enrico Gasparotto
2005 		Italiaans kampioen wielrennen
Paolo Bettini
2006 		Opvolger:
Giovanni Visconti
2007
Voorganger:
Salvatore Commesso
2002 		Italiaans kampioen wielrennen
Paolo Bettini
2003 		Opvolger:
Cristian Moreni
2004
Zie de categorie Paolo Bettini van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paolo_Bettini&oldid=54442812"