Raamvertelling

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Een raamvertelling of kadervertelling (ook wel raamverhaal of kaderverhaal) is een narratieve techniek waarbij een bepaald verhaal de omlijsting vormt voor een aantal andere verhalen, de binnenvertellingen. Raamvertellingen worden vooral gebruikt in films en literatuur.

Een raamvertelling start met een vertelling in het heden waarin verschillende personages aan het woord komen. Dit gedeelte is bedoeld als expositie, waarbij het thema wordt bepaald en de personages als vertelinstanties worden geïntroduceerd. Die vertellen dan elk hun verhaal dat in het verleden heeft plaatsgevonden. Op die manier worden deze verhalen narratief samengebonden door een soort flashback-techniek.

In de ingekaderde vertellingen kan dan telkens één verteller aan het woord zijn, zoals in de Vertellingen van Duizend-en-een-nacht, of verschillende vertellers, zoals in de Decamerone van Boccaccio.

Voorbeelden[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]