Frederik Willem de Klerk
Frederik Willem de Klerk 
| ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
F.W. de Klerk in 2012
| ||||
| Geboren | 18 maart 1936 Johannesburg, Transvaal, .svg){kind=small} Zuid-Afrika
| |||
| Overleden | 11 november 2021 Kaapstad,  Zuid-Afrika
| |||
| Politieke partij | Nasionale Party | |||
| Partner | Marike Willemse | |||
| Religie | Nederduits Gereformeerd | |||
| Handtekening | 
| |||
| 12e Staatspresident van Zuid-Afrika | ||||
| Aangetreden | 20 september 1989 | |||
| Einde termijn | 9 mei 1994 | |||
| Voorganger | Jan Christian Heunis (a.i.) | |||
| Opvolger | Nelson Mandela (President) | |||
| 1ste Vicepresident van Zuid-Afrika | ||||
| Aangetreden | 9 mei 1994 (samen met Thabo Mbeki) | |||
| Einde termijn | 30 juni 1996 | |||
| President | Nelson Mandela | |||
| Opvolger | Thabo Mbeki | |||
| ||||
Frederik Willem de Klerk (Johannesburg, 18 maart 1936 – Kaapstad, 11 november 2021) was een Zuid-Afrikaans voormalig politicus. Hij was president van Zuid-Afrika van september 1989 tot mei 1994, en de aanvoerder van de Nasionale Party van februari 1989 tot september 1997.
De Klerk staat bekend als de man die apartheid afschafte en Zuid-Afrika tot een democratie omvormde waarbij de zwarte meerderheid van het land stemrecht kreeg, iets waarvoor hij in 1993 met Nelson Mandela de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
De Klerk werd geboren in Johannesburg als de zoon van de leraar en latere politicus Jan de Klerk en neef van J.G. Strijdom, de premier van het land tussen 1954 en 1958. De naam De Klerk (letterlijk "de bediende" in het Nederlands) is afgeleid van Le Clerc, Le Clercq, of de Clercq en is afkomstig van Franse hugenoten, evenals een groot aantal andere Afrikaanse familienamen, als gevolg van de Franse hugenotenvluchtelingen die zich begin 17e eeuw naast de Nederlanders en Duitsers in de Kaap vestigden nadat ze ontsnapt waren aan religieuze vervolging in Frankrijk.
"F.W." behaalde in 1958 zijn rechtendiploma aan de Universiteit van Potchefstroom en startte een advocatenpraktijk in Vereeniging. Voor Vereeniging werd hij in 1969 als parlementslid gekozen en in 1978 kwam hij in het kabinet. Hij werd de aanvoerder van de Nasionale Party in de provincie Transvaal in 1982. Na een lange politieke carrière met een erg conservatieve reputatie plaatste hij zichzelf aan het hoofd van de verligte stroming in de regeringspartij. Toen president P.W. Botha in 1989 aftrad vanwege een beroerte won De Klerk de strijd om zijn opvolging. Op 20 september 1989 werd hij beëdigd als president van Zuid-Afrika.
Presidentschap[bewerken | brontekst bewerken]
Hij hief het verbod op van het ANC, de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij en andere organisaties in februari 1990, hetgeen het begin was voor onderhandelingen die tot het einde van de apartheid en het blanke minderheidsregime zouden leiden. Op 10 februari 1990 liet De Klerk weten dat Nelson Mandela de volgende dag zou worden vrijgelaten. Daarna ging hij onderhandelingen aan met Mandela over de overgang naar een nieuw niet-raciaal Zuid-Afrika. In 1992 werd onder de blanke bevolking een referendum gehouden waarbij de vraag of er verder moest onderhandeld worden en dit werd met een ruime meerderheid goedgekeurd.
Latere leven[bewerken | brontekst bewerken]
Na de niet-raciale verkiezingen van april 1994 werd hij vicepresident in Nelson Mandela's regering, maar trad uit de politiek in 1997. De Klerk was in 1969 getrouwd met Marike de Klerk (geboren Willemse) maar scheidde in 1998 vanwege zijn affaire met Elita Georgiadis, met wie hij datzelfde jaar trouwde. Op 4 december 2001 werd Marike de Klerk vermoord in haar appartement in Kaapstad. De 21-jarige bewaker Luyanda Mboniswa werd gearresteerd en op 15 mei 2003 veroordeeld tot een dubbele levenslange gevangenisstraf.[1][2]
De Klerk was erelid van de Club van Rome.
Frederik Willem de Klerk overleed op 11 november 2021 op 85-jarige leeftijd in zijn woning in Kaapstad aan kanker.[3] In een nagelaten videoboodschap bood De Klerk nog eens ondubbelzinnig zijn excuses aan voor het lijden dat de apartheid onder de niet-blanke Zuid-Afrikanen heeft veroorzaakt.[4]
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
De Klerk en Nelson Mandela kregen samen de Félix Houphouët-Boigny-Vredesprijs van de UNESCO in 1991. In 1993 ontving het tweetal samen de Nobelprijs voor de Vrede voor het werk dat ze gedaan hadden om het apartheidsregime af te schaffen en de basis te leggen voor een nieuw democratisch Zuid-Afrika.
Bronnen, noten en/of referenties
|
| Voorganger: Jan Christian Heunis (a.i.) |
Staatspresident van Zuid-Afrika.svg) 1989-1994 |
Opvolger: Nelson Mandela (president) |
