Kommunistische Partij van België
Kommunistische Partij van België
Parti communiste de Belgique (KPB-PCB) | ||||
| Afbeelding gewenst | ||||
| Algemene gegevens | ||||
| Actief in | .svg){kind=small} België
| |||
| Ideologie / Geschiedenis | ||||
| Richting | Links | |||
| Ideologie | Communisme | |||
| Opgericht | 1921[1] | |||
| Opheffing | 1989 | |||
| Opgegaan in | KP Vlaanderen PC Wallonie | |||
| ||||
De Kommunistische Partij van België (KPB), in het Frans Parti communiste de Belgique (PCB), was een communistische politieke partij in België.
Inhoud
Geschiedenis[bewerken]
Voor 1920 bestonden er in België heel wat kleine, communistische groeperingen die naast elkaar opereerden. Maar in 1920 verenigde een heel aantal zich onder leiding van War Van Overstraeten in de Parti Communiste de Belgique. In 1921 fuseerde deze partij met een groep BWP-dissidenten die reageerden tegen het reformisme van de BWP-leiding. Joseph Jacquemotte stuurde deze groep radicalen richting een fusie met de 'parti communiste'. Hieruit ontstond de combinatie KPB-PCB.
1925: Jacquemotte en Van Overstraeten komen in het parlement.
Eerste interne crisis en electorale opgang[bewerken]
1928: De spanningen tussen de twee gefuseerde groepen lopen op (door de bemoeienissen van Stalin) en eindigen in een afscheuring, de antiparlementaire groep rond Van Overstraeten moet de duimen leggen voor de pragmatischer gerichte groep rond Joseph Jacquemotte. De Kommunistische Oppositie (waaronder Van Overstraeten) wordt uit de partij gezet en zijn sympathisanten worden van alle belangrijke functies geweerd. De KPB zou nu volledige loyaliteit aan de Sovjet-Unie tonen. Dit betekende dat de KPB vooral de sociaal democraten als grootste vijand moest zien. Deze splitsing zal uiteindelijk resulteren in de oprichting van een trotskistische communistische strekking in België.
1936: Na de felle syndicale strijd in de Borinage, waar de KP duidelijk aanwezig was, werd deze inzet verzilverd in een electorale opgang tijdens de verkiezingen van 1936. Niet enkel (1) syndicale strijd zorgde voor de opgang, (2) ook het toenemende prestige van de Sovjet-Unie, (3) de loyaliteit van vele intellectuelen ten opzichte van dit regime, (4) de invoering van de 'volksfrontstrategie' (de sociaaldemocraten zijn geen vijanden meer, maar bondgenoten in een grote linkse coalitie tegen opkomend rechts) en (5) de deelname aan de Internationale Brigades in de Spaanse Burgeroorlog vergrootten de mogelijkheden van de KPB.
Ideologie[bewerken]
Derde Internationale[bewerken]
De KPB is vanaf het begin lid geweest van de 'derde internationale', de zogenaamde 'Komintern'. Deze internationale is opgericht en altijd gedomineerd geweest door de Sovjet-Unie. Ze werd vooral gebruikt als een instrument voor het buitenlands beleid van de Sovjet-Unie. Met dit in het achterhoofd kunnen een aantal wendingen van de partij beter begrepen worden. De KP stond evenwel bekend als één van de leden die de meest autonome koers voer, wat ook bleek uit het Congres van Vilvoorde (1954). Er was ook geen algemene tendens tot antirevisionisme zoals bij de CPN in Nederland onder Paul de Groot.
Structuur[bewerken]
Voorzitters[bewerken]
|
|
Regeringsdeelnames[bewerken]
| Regering | Premier | Partijen | Van | Tot | |
|---|---|---|---|---|---|
| Pierlot V | Hubert Pierlot | Kath. Blok, LP-PL, BWP-POB, KPB-PCB | 27 sept. 1944 | 12 dec. 1944 | |
| Van Acker I | Achille Van Acker | BSP-PSB, UCB, LP-PL, KPB-PCB | 12 feb. 1945 | 2 aug. 1945 | |
| Van Acker II | Achille Van Acker | BSP-PSB, UDB, LP-PL, KPB-PCB | 2 aug. 1945 | 13 maart 1946 | |
| Van Acker III | Achille Van Acker | BSP-PSB, LP-PL, KPB-PCB | 31 maart 1946 | 3 aug. 1946 | |
| Huysmans I | Camille Huysmans | BSP/PSB, LP-PL, KPB-PCB | 3 aug. 1946 | 20 maart 1947 | |
Gewezen ministers[bewerken]
De ministers en staatssecretarissen van de KPB waren:
Bekende (ex-)leden[bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
