Cape Canaveral Space Force Station

Cape Canaveral Air Force Station (in donkergroen).

Cape Canaveral vanuit de ruimte

Het Cape Canaveral Air Force Station (CCAFS) is een ruimtehaven van het Amerikaanse Ministerie van Defensie. De basis bevindt zich op Cape Canaveral een schiereiland en kaap dat deel uitmaakt van de barrière-eilanden aan de oostkust van de staat Florida en staat onder controle van de 45th Space Wing (45 SW), een organisatie van de Air Force Space Command (AFSPC).

== Geschiedenis ==

De Bumper V-2 was de eerste raket gelanceerd op Cape Canaveral, op 24 juli 1950. (NASA)

Na de tweede Wereldoorlog richtte Amerikaanse luchtmacht een testterein voor raketten in bij Whitesands in New Mexico. Toen in 1947 een Bumper V2-raket de verkeerde kant op vloog en na over Texas te zijn gevlogen in buurland Mexico op een begraafplaats neerstortte, werd duidelijk dat er een veiliger lanceerplaats gezocht moest worden. De USAF wilde een lanceerplaats aan de oostkust en een aan de west kust zodat raketten na de lancering boven zee en niet boven bewoond gebied zouden vliegen en/of neerstorten. Aan de oostkust viel de keuze op het barrière-eiland rond Cape Canaveral in Florida.

Het CCAFS-gebied wordt sinds 1949 gebruikt door de Amerikaanse overheid. In dat jaar richtte president Harry S. Truman de Joint Long Range Proving Grounds op bij Cape Canaveral voor het uittesten van raketten. De locatie was een van de meest geschikte testlocaties op het Amerikaanse vasteland. In 1951 richtte de Amerikaanse luchtmacht officieel een rakettestcentrum op bij Cape Canaveral.

De eerste Amerikaanse Suborbitale ruimtevluchten werden gelanceerd vanaf Cape Canaveral in 1956. Nadat de Sovjet-Unie met succes de Spoetnik 1 had gelanceerd, probeerden de Amerikanen hun eerste satelliet te lanceren vanaf Cape Canaveral. Dit gebeurde op 6 december 1957. De raket die de Vanguard TV3 droeg explodeerde echter voor hij goed en wel was opgestegen.

Nadat NASA werd opgericht in 1958 begon de luchtmacht raketten voor NASA te testen vanaf CCAFS. De Redstone, Jupiter, Pershing, Polaris, Thor, Atlas, Titan, Saturnus I en Saturnus IB, Minuteman-raketten werden allemaal getest vanaf CCAFS.

Na de pioniersdagen van de ruimtevaart waarbij er bijna dagelijks (test)lanceringen plaatsvonden was het lange tijd zo dat hooguit 20 raketten (Titan, Atlas en Delta) per jaar werden gelanceerd vanaf het CCAFS. De meeste lanceerplaatsen lagen er vervallen bij. Door de snelle opkomst van commerciële ruimtevaart sinds 2010 heeft de 45SW zijn systemen nu aangepast om in de toekomst één lancering per 48 uur te kunnen faciliteren. Mogelijk wordt dat tempo later nog hoger. Oude lanceercomplexen worden weer in gebruik genomen en aangepast voor moderne commerciële raketten van alle formaten.

Huidig gebruik

De lanceercomplexen SLC-37 en SLC-41 zijn nu aangepast voor het lanceren van EELV's Delta IV en Atlas V-raketten van United Launch Alliance. Vanaf SLC-41 zullen vanaf 2018 ook bemande vluchten van de Boeing Starliner plaatsvinden en vanaf 2019 zal de nieuwe Vulcan-draagraket er als opvolger van de Atlas V gelanceerd worden. SLC-40 wordt gebruikt voor de Falcon 9 van SpaceX. Lanceercomplex 13 is omgebouwd tot landingsplatform voor SpaceX' Falcon 9 en Falcon Heavy boosters en heet sinds 2015 Landing zone 1. De eerste raketlanding daar vond plaats op 21 december 2015. LC-36 is verhuurd aan Space Florida die het sinds 2015 aan Blue Origin onderverhuurt. De New Glenn zal door Blue Origin gelanceerd worden vanaf LC-36B. Op LC-36A wordt een testopstelling voor rakettrappen van de New Glenn gebouwd en het nabijgelegen LC-11 zal een testopstelling voor losse raketmotoren van Blue Origin verrijzen. Space Florida is een bedrijf van de staat Florida dat zich toelegt op het versterken van Florida's "Space Coast" door commercieel gebruik van de gebieden en faciliteiten rond Cape Canaveral mogelijk te maken. Ook SLC-46 wordt verhuurd aan Space Florida. Vanaf SLC-46 zullen onder andere Minotaur IV raketten van Orbital ATK, de Vector R en de Vector H van Vector Space Systems worden gelanceerd. Hoewel de Minotaurs ook vanaf de Mid-Atlantic Regional worden gelanceerd heeft SLC-46 als voordeel dat er een verticale integratiehangar aanwezig is. Voor veel militaire satellieten is verticale integratie een vereiste. Ook is NASA van plan de "in flight launch abort test" van Orion daarvandaan te lanceren. SLC-17 en SLC-18 worden sinds 2016 verhuurd aan NewSpace-bedrijf Moon Express voor het testen van hun maanlanders. In de lanceersilo van voormalige lanceercomplex 31b vanwaar vroeger ballistische raketten van het type Minuteman werden gelanceerd liggen sinds 1986 de restanten van de verongelukte space shuttle Challenger opgeslagen. In 2015 werd de silo geopend om er enkele brokstukken uit te halen voor een permanente tentoonstelling van het Smithsonian. De start-en-landingsbaan wordt onder andere gebruikt voor het Lockheed L1011 Stargazer vliegtuig dat Orbital ATK gebruikt om Pegasus-raketten vanuit de lucht te lanceren.

Externe links

• Cape Canaveral Air Force Station Virtual Tour
• "Cape Canaveral Lighthouse Shines again" feature article and video interview about the lighthouse
• Aviation: From Sand Dunes to Sonic Booms, a National Park Service Discover Our Shared Heritage Travel Itinerary

Bronnen, noten en/of referenties

Mediabestanden

Zie de categorie Cape Canaveral Air Force Station van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

· ·

Lanceerbasis voor ruimtevaart