"Weird Al" Yankovic

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
"Weird Al" Yankovic
Weird Al in 2010
Algemene informatie
Volledige naam Alfred Matthew Yankovic
Geboren 23 oktober 1959
Geboorteplaats DowneyBewerken op Wikidata
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Jaren actief 1976–heden
Genre(s) komedie, parodie, novelty, polka
Beroep zanger, producer, songwriter, acteur, regisseur
Instrument(en) zang, accordeon
Verwante artiesten Dr. Demento
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Alfred Matthew (Weird Al) Yankovic (Downey, 23 oktober 1959) is een Amerikaans muzikant.

Hij staat vooral bekend om zijn parodieën op bekende top 40-hits, hoewel deze slechts ongeveer de helft van de liederen op zijn albums beslaan. De andere helft wordt gevormd door liederen waarvan zowel de teksten als de muziek zelf geschreven zijn, doch vaak 'geïnspireerd' op de muziek van anderen: zogeheten stijl-parodieën. Hij heeft in zijn carrière inmiddels meer dan 12 miljoen albums verkocht,[1] meer dan 150 nummers opgenomen,[2][3][4] en meer dan 1000 live-voorstellingen gegeven.[5] In 2018 kreeg hij een ster op de Hollywood Walk of Fame. Vanwege zijn bekendheid als artiest heeft hij ook al meerdere gastrollen gehad in films en televisieseries.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Yankovic is het enige kind van Louis Yankovic en Mary Elizabeth. Hij werd geboren in Downey en groeide op in Lynwood. Zijn interesse in muziek ontstond toen hij op zijn zesde accordeon leerde spelen via een aanbod van de lokale muziekschool. Yankovic volgde drie jaar lang lessen aan deze muziekschool, alvorens zelf verder te leren. In de jaren 70 was Yankovic groot fan van Elton John. Ook artiesten als Tom Lehrer, Stan Freberg, Spike Jones, Allan Sherman, Shel Silverstein en Frank Zappa zouden volgens Yankovic hebben bijgedragen aan zijn keuze om musicus te worden.[6] Voor hij zijn muziekcarrière begon, studeerde Yankovic architectuur aan de California Polytechnic State University.

Yankovic verkreeg zijn eerste lokale bekendheid als artiest via een radioprogramma genaamd “Dr. Demento’s radio show”, waar hij als 16-jarige reeds zijn accordeonmuziek mocht laten horen. In het laatste jaar van zijn studie aan de universiteit was hij diskjockey van het campusradiostation KCPR. Op 14 september 1980 was Yankovic te gast bij de Dr. Demento Show, waar hij zijn lied Another One Rides the Bus (een parodie op Another One Bites the Dust) ten gehore bracht. Het optreden werd een groot succes en Yankovic mocht het lied ook ten gehore brengen tijdens The Tomorrow Show. Dit was zijn eerste televisieoptreden, en betekende een start van zijn professionele carrière. Hij vormde in 1982 een eigen band samen met Steve Jay, John Schwartz en Jim West. Samen waren ze de openingsact bij een concert van Missing Persons.

Yankovic’ eerste album kwam uit in 1983 bij Scotti Bros. In 1984 haalde zijn lied Eat It, een parodie op Michael Jacksons Beat It, de 12e plaats in de Billboard Hot 100. Dit was lange tijd de hoogste positie die een van Yankovic’ nummers ooit wist te bereiken, tot in oktober 2006 zijn lied White & Nerdy de negende plaats wist te halen. In 1987 waren Yankovic en zijn band de openingsact van The Monkees.

Zijn carrière breidde zich al snel uit naar andere media. In 1985 schreef Yankovic mee aan een mockumentary over zijn eigen leven getiteld The Compleat Al. In 1989 speelde hij de hoofdrol in de film UHF.

In 1992 besloot hij veganist te worden naar aanleiding van het boek Diet for a New America. In 1998 besloot hij zijn uiterlijk te veranderen om zo een nieuw imago voor zichzelf te creëren. Zo onderging hij oogchirurgie om zijn myopie te verhelpen, schoor hij zijn snor af, en liet hij zijn haar lang groeien.

Op 10 februari 2001 trouwde Yankovic met Suzanne Krajewski. Op 11 februari 2003 werd hun dochter Nina geboren. Op 9 april 2004 werden zijn ouders dood aangetroffen in hun huis, mogelijk als gevolg van een koolmonoxidevergiftiging. Ondanks het nieuws van hun dood liet Yankovic een gepland concert van die dag gewoon doorgaan, daar volgens hem zijn muziek veel van zijn fans door lastige tijden had geholpen, en hopelijk hetzelfde kon doen voor hem.[7]

Muziek[bewerken | brontekst bewerken]

Yankovic is bij het grote publiek het meest bekend van zijn parodieën. De muziek is vrijwel hetzelfde (of in een polkajasje gestoken), maar de teksten zijn satirisch. Bekende werken zijn bijvoorbeeld Fat naar Michael Jacksons Bad en Amish Paradise naar Coolio's Gangsta's Paradise. In de laatste wordt de samenleving van de Amerikaanse geloofsgemeenschap Amish op de hak genomen.

Yankovic vraagt echter wel altijd de artiest van het originele nummer toestemming zijn/haar lied te mogen parodiëren, ondanks het feit dat dit volgens de Amerikaanse wet officieel niet hoeft vanwege de fair use-regeling.[8] Dit om, volgens eigen zeggen, andere artiesten niet tegen zich in het harnas te jagen.[9] Mede door deze houding werken de originele artiesten soms zelfs mee aan de parodie. Zo leende Michael Jackson de set van de videoclip van Bad uit aan Yankovic voor zijn videoclip van Fat[10] en verzorgde Mark Knopfler zelf het gitaarspel voor Yankovic’ parodie van Money For Nothing. Verschillende artiesten beschouwen het als een eer als Yankovic hun lied wil parodiëren. Dave Grohl van de band Nirvana gaf bijvoorbeeld aan dat hij wist dat zijn band het gemaakt had toen Yankovic hun lied Smells Like Teen Spirit parodieerde.[9]

Er zijn echter ook gevallen waarin de artiest in kwestie Yankovic geen toestemming gaf. Zo heeft Yankovic bijvoorbeeld al meerdere keren tevergeefs geprobeerd toestemming te krijgen van Prince om een van zijn nummers te parodiëren.[11] Ook Paul McCartney en Jimmy Page, die beide fan zijn van Yankovic, wilden toch liever niet dat Yankovic een van hun nummers zou parodiëren.[12]

Naast top 40-nummers parodieert Yankovic ook geregeld films. Zo bezingt hij in zijn lied The Saga Begins (op de melodie van American Pie) de volledige plot van Star Wars: Episode I: The Phantom Menace.

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Reguliere albums[bewerken | brontekst bewerken]

Compilatiealbums (internationaal)[bewerken | brontekst bewerken]

Parodieën[bewerken | brontekst bewerken]

Stijlparodieën[bewerken | brontekst bewerken]

  • Albuquerque (Dick's Automotive (The Rugburns))
  • Bob (Bob Dylan)
  • Buy Me a Condo (Bob Marley)
  • Cable TV (Randy Newman)
  • Callin' In Sick (Nirvana)
  • Close But No Cigar (Cake)
  • CNR (The White Stripes)
  • Craigslist (The Doors)
  • Dare to Be Stupid (Big Mess (Devo))
  • Dog Eat Dog (And She Was (Talking Heads))
  • Don't Wear Those Shoes (The Kinks (Father Christmas))
  • Everything You Know Is Wrong (They Might Be Giants)
  • Frank's 2000" TV (R.E.M.)
  • Genius In France (Frank Zappa)
  • Germs (Nine Inch Nails)
  • Good Old Days (Only One (James Taylor)
  • Happy Birthday (The Funky Western Civilization (Tonio K.))
  • I Remember Larry (Billy Joel)
  • I Was Only Kidding (h-a-t-r-e-d (Tonio K.))
  • If that isn't love (Hanson)
  • I'll Sue Ya (Rage Against the Machine)
  • I'm So Sick Of You (Elvis Costello)
  • Mr. Frump In The Iron Lung (Alice's Restaurant (Arlo Guthrie))
  • Mr. Popeil (Private Idaho (The B-52's))
  • One Of Those Days (Ducks on the Wall (The Kinks))
  • Pancreas (Brian Wilson)
  • Party At The Leper Colony (Not Fade Away (Buddy Holly))
  • Ringtone (Queen)
  • Slime Creatures From Outer Space (Hyperactive (Thomas Dolby))
  • Skipper Dan (Weezer)
  • Stop Forwarding That Crap to Me (Jim Steinman)
  • Talk Soup (Sledgehammer (Peter Gabriel))
  • That Boy Could Dance (The Kinks)
  • The Biggest Ball of Twine in Minnesota (30,000 Pounds of Bananas (Harry Chapin))
  • The Night Santa Went Crazy (Black Gold (Soul Asylum))
  • Traffic Jam (Let's Go Crazy (Prince))
  • Trigger Happy (Beach Boys)
  • Truck Drivin' Song (Johnny Cash)
  • Twister (No Sleep till Brooklyn (Beastie Boys)
  • Velvet Elvis (The Police)
  • Virus Alert (Sparks)
  • Waffle King (Sledgehammer (Peter Gabriel)
  • Wanna B Ur Lovr (Peaches & Cream (Beck))
  • When I Was Your Age (Dirty Laundry (Don Henley))
  • Why Does This Always Happen To Me? (Ben Folds Five)
  • You Make Me (Grey Matter (Oingo Boingo))
  • Young, Dumb And Ugly (AC/DC)
  • Your Horoscope for Today (Reel Big Fish)

Polka's[bewerken | brontekst bewerken]

Speciale projecten[bewerken | brontekst bewerken]

Videografie[bewerken | brontekst bewerken]

Filmoptredens[bewerken | brontekst bewerken]

Televisieoptredens[bewerken | brontekst bewerken]

Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie "Weird Al" Yankovic van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.