Marie-Rose Morel
| Marie-Rose Morel | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Morel in 2008
| ||||
| Algemeen | ||||
| Volledige naam | Marie-Rose Louise Constant Morel | |||
| Geboren | Antwerpen, 26 augustus 1972 | |||
| Overleden | Wilrijk, 8 februari 2011 | |||
| Kieskring |  Antwerpen
| |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Functie | Politica | |||
| Partij | 2001-2004 N-VA 2004-2010 Vlaams Belang | |||
| Functies | ||||
| 2004-2009 | Vlaams Parlementslid[1] | |||
| 2006-2009 | Gemeenteraadslid Schoten | |||
| Officiële website | ||||
| ||||
Marie-Rose Louise Constant Morel[2] (Antwerpen, 26 augustus 1972 - Wilrijk, 8 februari 2011) was een Belgisch politica, eerst voor N-VA en daarna voor Vlaams Belang.
Levensloop
[bewerken | brontekst bewerken]Zij was de dochter van Chris Morel, een oud-directeur van Alcatel. Marie-Rose Morel liep middelbare school bij De Dames op de Meir in Antwerpen en in het Onze-Lieve-Vrouwinstituut aan de Grote Steenweg in Berchem.[bron?]
In 1992 werd zij tot Aardbeiprinses verkozen,[3] in 1993 tot Miss Vlaanderen.[4]
In 1995 behaalde ze het diploma van licentiaat in de geschiedenis aan de UFSIA-KU Leuven.[4] Ze schreef een thesis over Het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk.[5]
Na haar studies startte Morel met een eigen hostessenbureau onder de naam More Elle en richtte ze ook een evenementenbureau op. In 2002 kreeg ze een gastrolletje in het satirisch tv-programma “Brussel Nieuwsstraat” op TV1. Vervolgens bouwde zij van 2001 tot 2004 een politieke carrière uit bij de N-VA en daarna bij het Vlaams Belang.
Op 28 januari 2009 maakte Morel bekend dat zij baarmoederkanker had, in een vergevorderd stadium.[6] Eind 2009 werd ze genezen verklaard van deze ziekte. Begin augustus 2010 bleek de kanker evenwel terug te zijn, en werd ze ongeneeslijk ziek verklaard. Op 8 januari 2011 huwde ze in alle stilte met Frank Vanhecke, over wie er al langer geruchten de ronde deden dat hij een verhouding met haar had. Vanhecke en Morel hadden dit tot dan toe altijd ontkend.[7] Een maand later overleed Morel op 38-jarige leeftijd aan haar ziekte.[8] Zij liet twee kinderen achter. De uitvaartplechtigheid vond plaats op zaterdag 12 februari 2011 in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in Antwerpen.
Ter nagedachtenis aan Marie-Rose Morel richtte haar zus Ann-Marie Morel het psychosociaal oncologisch centrum A touch of Rose op. Dit centrum geeft steun aan kankerpatiënten en hun familieleden.
Politieke carrière
[bewerken | brontekst bewerken]Relatie met N-VA
[bewerken | brontekst bewerken]Bij de derde rechtstreekse Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004 werd ze verkozen in de kieskring Antwerpen. Ze bleef Vlaams volksvertegenwoordiger tot juni 2009. Ze woonde in de gemeente Schoten, waar ze van 2006 tot 2009[9] ook gemeenteraadslid was. Zij stapte door bemiddeling van Filip Dewinter over van N-VA naar het VB. Het was Bart De Wever die Morel destijds overhaalde om in de politiek te stappen. Binnen de partij stelde ze zich iets minder radicaal op om op deze wijze ook minder-conservatieve kiezers aan te spreken, maar kreeg daarvoor kritiek van andere kopstukken in de partij, zoals de ultraconservatieve Alexandra Colen.
Morel startte met een blaadje WelkomEcho waarmee men N-VA'ers trachtte los te weken en aan te zetten om de overstap naar het Vlaams Belang te overwegen. Het blad werd in 2005 gelanceerd door de zogenoemde Welkomgroep, een handvol ex-N-VA'ers en ex-VU'ers die waren overgelopen naar het Vlaams Belang. Volgens Marie-Rose Morel is het blad, in tegenspraak met bepaalde geruchten, geen stille dood gestorven. "Ik heb de laatste maanden de handen meer dan vol met de vakbondscel. Ik heb dus wat minder tijd voor de WelkomEcho, maar die zal weer op tafel liggen zodra zich feiten voordoen die de moeite waard zijn. Het blad is niet uit roulatie genomen en al helemaal niet omdat het contraproductief zou werken."[10]
Relatie met vakbonden
[bewerken | brontekst bewerken]In januari 2007 leidde zij een juridisch offensief tegen de uitsluiting uit beide vakbonden (ACV en ABVV) van 211 personen die bij de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober 2006 voorkwamen op Vlaams Belang-lijsten. Er werd systematisch beroep aangetekend en er vertrokken klachten naar de Privacycommissie. Volgens Morel schonden beide bonden de privacywetgeving. De beide vakbondsleiders Luc Cortebeeck (ACV) en Rudy De Leeuw (ABVV) daagde men persoonlijk voor de rechter, aangezien vakbonden geen rechtspersoonlijkheid hebben.
Morel, die instond voor de coördinatie van de vakbondscel bij het Vlaams Belang, deelde ook mee dat men begin 2007 bezig was met een eigen "beweging voor werknemers" op te richten, die niet partijpolitiek gebonden zou zijn. Desgevraagd deelde ze mee dat "Het moest gaan om een organisatie die vanuit een Vlaamse reflex zich bezighield met de belangen van de werknemers en dit partijongebonden". Het was daarbij niet de bedoeling overheidstaken zoals onder meer de uitbetaling van werkloosheidsvergoedingen op zich te nemen.[bron?]
Begin juni 2007 riep het VB zijn 24.000 geregistreerde partijleden op zich kandidaat te stellen bij de sociale verkiezingen van 2008. Wie geweerd werd door ABVV, ACV of het ACLVB, kon rekenen op juridische ondersteuning vanuit de partij voor de arbeidsrechtbank of het arbeidshof. Volgens Morel namen de bestaande vakbonden een monopoliepositie in door te bepalen dat enkel kandidaatslijsten kunnen worden ingediend door vakbonden met minstens 50 000 leden. Dit zou volgens het VB in strijd zijn met het recht van vereniging, informatie, overleg, collectief onderhandelen en ook met de antidiscriminatiewet.
Morel na de federale verkiezingen van 10 juni 2007
[bewerken | brontekst bewerken]Marie-Rose Morel en de voorzitter van het VB kregen binnen de partij de zwartepiet toegeschoven voor de minder goede verkiezingsuitslag. Vooral het afspringen van de kartelgesprekken met de zegevierende Lijst Dedecker werd hen aangerekend. Filip Dewinter en Gerolf Annemans spraken van een "gemiste historische kans" om rechts verenigd door de verkiezingen te loodsen. Ook het vertrek van Jurgen Verstrepen naar de LDD werd aan haar gedrag binnen de partij toegeschreven. Intern werd de politica hoogmoed, zelfoverschatting en haantjesgedrag verweten. Belangrijke financiers van het VB dreigden zich terug te trekken als Morels gedrag niet werd afgekeurd. Morel wordt de Yoko Ono van het VB genoemd. Net zoals Ono destijds The Beatles uit verband speelde, deed Morel dit voor het triumviraat Frank Vanhecke, Filip Dewinter en Gerolf Annemans.[11] Begin 2008 raakte bekend dat Morel Frank Vanhecke bleef steunen voor het verlengen van zijn voorzittersmandaat. Daarop schoven Dewinter en Annemans hun kandidaat Bruno Valkeniers naar voren.[12]
Op 24 oktober 2009 stelde Morel zich kandidaat als ondervoorzitter van de partij. Daarbij verwierp de partijraad bij stemming het voorstel van het bestuur en werd zij weggestemd.
Op 15 juli 2010 stapte Morel uit het Vlaams Belang.
- ↑ Biografische fiche Marie-Rose Morel; Vlaams Parlement. Gearchiveerd op 23 juni 2021.
- ↑ Algemene informatie - Kandidaat-titularissen N-VA; ibz
- ↑ Erelijst Aardbeiprinses, aardbeifeesten.be
- ↑ a b Marie-Rose Morel: miss, historica en politica. deredactie.be (8 februari 2011). Geraadpleegd op 11 februari 2011.
- ↑ Knack zet twee thesissen Marie-Rose Morel op internet. De Standaard (20 juli 2007). Geraadpleegd op 2 juni 2012.
- ↑ Marie-Rose Morel heeft baarmoederkanker, Het Laatste Nieuws, 28 januari 2009
- ↑ Marie-Rose Morel huwt in alle stilte Frank Vanhecke, Het Laatste Nieuws, 10 januari 2011
- ↑ Marie-Rose Morel overleden, Destandaard.be, 9 februari 2011
- ↑ Koen Dillen vervangt Morel. Gazet van Antwerpen (25 februari 2009). Geraadpleegd op 18 maart 2014.
- ↑ De Morgen, 21 februari 2007
- ↑ Unieke afspraak met geschiedenis gemist, De Standaard, 12 juni 2007
- ↑ De verloren eer van Marie-Rose, De Standaard, 14 januari 2008