Milaan-San Remo 2013

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Milaan-San Remo 2013
104e editie
Datum 17 maart 2013
Startplaats Milaan
Finishplaats San Remo
Totale afstand 298 km 252 km
Gem. snelheid 43,754 km/h
Deelnemers 200
Eindklassementen
Eerste Vlag van Duitsland Gerald Ciolek
Tweede Vlag van Slowakije Peter Sagan
Derde Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara
Navigatie
← Milaan-San Remo 2012     Milaan-San Remo 2014 →
Portaal  Portaalicoon   Wielersport
Kopploeg in Milaan-San Remo 2013, ter hoogte van Savona

Op 17 maart 2013 werd de 104e editie verreden van de Italiaanse klassieker Milaan-San Remo. Deze jaarlijkse wielerklassieker start in Milaan en eindigt in San Remo. De vorige editie werd gewonnen door de Australiër Simon Gerrans. De wielerklassieker werd gewonnen door de Duitse renner Gerald Ciolek gevolgd door de Slowaak Peter Sagan en de Zwitser Fabian Cancellara.

Parcours[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf Milaan wordt er een lange tijd over een vlak terrein gereden. De koers begint pas echt op de Passo del Turchino, waarna er over Le Manie en de Capo Berta naar de Cipressa gereden wordt, waarna als laatste heuvel de Poggio di San Remo opduikt. Een paar kilometers later ligt de finish in San Remo. Met 298 kilometer is de koers het langste van de UCI World Tour. Het parcours werd echter gedurende de wedstrijd met 46 kilometer ingekort door slechte weersomstandigheden. Zowel Passo del Turchino als Le Manie werden door het peloton overgeslagen.

Deelnemende ploegen[bewerken | brontekst bewerken]

Alle negentien UCI World Tour ploegen hadden het recht en de plicht om deel te nemen aan Milaan-San Remo 2013. Daarnaast heeft de organisatie nog zes wildcards uitgedeeld aan Androni Giocattoli, Bardiani Valvole-CSF Inox, IAM Cycling, MTN-Qhubeka, Europcar, Vini Fantini-Selle Italia. Een zevende wildcard werd uitgedeeld aan Katjoesja, maar deze ploeg werd na hoger beroep alsnog toegevoegd aan de World Tour en had zodoende geen wildcard nodig. De organisatie besloot om Katjoesja niet te vervangen.[1]

19 UCI World Tour-ploegen 6 wildcards
Vlag van Frankrijk AG2R-La Mondiale Vlag van Frankrijk FDJ Vlag van België Omega Pharma-Quick Step Vlag van Italië Androni Giocattoli
Vlag van Nederland Argos-Shimano Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Sharp Vlag van Australië Orica-GreenEdge Vlag van Italië Bardiani Valvole-CSF Inox
Vlag van Kazachstan Astana Pro Team Vlag van Italië Lampre-Merida Vlag van Luxemburg RadioShack-Leopard Vlag van Zwitserland IAM Cycling
Vlag van Nederland Blanco Pro Cycling Vlag van België Lotto-Belisol Vlag van Denemarken Saxo-Tinkoff Vlag van Zuid-Afrika MTN-Qhubeka
Vlag van Verenigde Staten BMC Racing Team Vlag van Rusland Katjoesja Team Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling Vlag van Frankrijk Europcar
Vlag van Italië Cannondale Pro Cycling Vlag van Spanje Team Movistar Vlag van Nederland Vacansoleil-DCM Vlag van Italië Farnese Vini–Selle Italia
Vlag van Spanje Euskaltel-Euskadi

Wedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Verloop[bewerken | brontekst bewerken]

Door de uiterst extreme weersomstandigheden zoals koude, sneeuw en regen werd deze editie een van de meest turbulente ooit. Nadat de renners meer dan honderd kilometer hadden gereden in kou en wind werd door de organisatoren besloten de wedstrijd te onderbreken. Zes renners reden toen voorop met een voorsprong van zeven minuten en tien seconden. Dit waren Lars Bak (Denemarken), Pablo Lastras (Spanje), Matteo Montaguti (Italië), Maksim Belkov (Rusland), Filippo Fortin (Italië) en Diego Rosa (Italië). Alle renners moesten vervolgens plaats nemen in de ploegbussen, waarmee de verplaatsing werd gemaakt over de Turchino en later ook, zo werd besloten, Le Manie. Intussen gaven een aantal renners, waaronder de Belg Tom Boonen, er de brui aan.

De verwarring duurde verder tot even na drie uur 's middags na meer dan twee uur neutralisering de wedstrijd weer op gang kwam voorbij het gebergte. De zes koplopers mochten met hun voorsprong van ruim zeven minuten vertrekken. Onder stimulans van de ploegen Cannondale en Sky ProCycling werden ze ingelopen voor de beklimming van de Cipressa. De Belg Philippe Gilbert greep zijn kans in de afdaling van de Cipressa maar kon niet verhinderen dat even later de Fransman Sylvain Chavanel, Brit Ian Stannard en Rus Edoeard Vorganov aan de haal gingen. Vorganov bleef achter op de beklimming van de Poggio en onder druk van Zwitser Fabian Cancellara wisten ook de Slowaak Peter Sagan, Italiaan Luca Paolini en Duitser Gerald Ciolek zich bij het tweetal voegen. Deze groep van zes spurtte voor de eindzege. Hierbij was Ciolek de snelste voor Sagan. Cancellara eindigde op de derde plaats. De achtervolgende groep eindigde op veertien seconden achterstand van de zes koplopers.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Milaan–San Remo 2013
Plaats Naam Ploeg Tijd
Winnaar Vlag van Duitsland Gerald Ciolek Vlag van Zuid-Afrika MTN-Qhubeka 5u37'20"
2 Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Italië Cannondale Pro Cycling z.t.
3 Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara Vlag van Luxemburg Radioshack-Nissan-Trek z.t.
4 Vlag van Frankrijk Sylvain Chavanel Vlag van België Omega Pharma-Quick Step z.t.
5 Vlag van Italië Luca Paolini Vlag van Rusland Team Katjoesja z.t.
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Stannard Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling z.t.
7 Vlag van Verenigde Staten Taylor Phinney Vlag van Verenigde Staten BMC Racing Team z.t.
8 Vlag van Noorwegen Alexander Kristoff Vlag van Rusland Team Katjoesja + 14"
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van België Omega Pharma-Quick Step z.t.
10 Vlag van Oostenrijk Bernhard Eisel Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling z.t.
11 Vlag van Spanje Francisco Ventoso Vlag van Spanje Movistar Team z.t.
12 Vlag van Italië Sonny Colbrelli Vlag van Italië Bardiani Valvole-CSF Inox z.t.
13 Vlag van Australië Heinrich Haussler Vlag van Zwitserland IAM Cycling z.t.
14 Vlag van Italië Enrico Gasparotto Vlag van Kazachstan Astana z.t.
15 Vlag van Frankrijk Sébastien Turgot Vlag van Frankrijk Team Europcar z.t.
16 Vlag van België Jürgen Roelandts Vlag van België Lotto-Belisol z.t.
17 Vlag van Frankrijk Romain Bardet Vlag van Frankrijk AG2R-La Mondiale z.t.
18 Vlag van Duitsland John Degenkolb Vlag van Duitsland Argos-Shimano z.t.
19 Vlag van Frankrijk Yoann Offredo Vlag van Frankrijk FDJ z.t.
20 Vlag van Italië Oscar Gatto Vlag van Italië Vini Fantini-Selle Italia z.t.
23 Vlag van Nederland Sebastian Langeveld Vlag van Australië Orica-GreenEdge z.t.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Milaan-San_Remo_2013&oldid=67358986"