Leo Vroman: verschil tussen versies

Leo Vroman
	Leo Vroman in 1983
Algemene informatie
Geboren	10 april 1915
Geboorteplaats	Gouda
Overleden	22 februari 2014
Overlijdensplaats	Fort Worth
Land	Nederland
Werk
Jaren actief	1946–2014
Genre	Poëzie
	Dbnl-profiel
	(en) IMDb-profiel
Portaal	Literatuur

Interactief door geschiedenis bladeren

← Oudere bewerking Nieuwere bewerking →

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

VisueelWikitekst

In de regel

Versie van 23 feb 2014 06:19

Leo Vroman (Gouda, 10 april 1915 – Fort Worth, 22 februari 2014) was een Nederlands-Amerikaans dichter, (toneel)schrijver, tekenaar, schilder, bioloog en hematoloog. In Nederland is hij vooral bekend als dichter; zelf beschouwde hij zich allereerst als wetenschapper. Vroman woonde en werkte vanaf 1947 in de Verenigde Staten en werd er in 1951 Amerikaans staatsburger. Toch geldt hij als een van Nederlands grootste dichters. In 1964 ontving hij de P.C. Hooft-prijs.

Biografie

Vroman was van Joodse afkomst en woonde tot aan het begin van de Tweede Wereldoorlog aan de Krugerlaan 87 in Gouda. Hij studeerde, na de Rijks-HBS in Gouda, van 1932 tot 1940 biologie in Utrecht. Tijdens zijn studie leerde hij Albert Alberts, Kees Stip en Anton Koolhaas kennen op studentenvereniging Unitas. Met zijn vriend Anton Koolhaas maakte hij voor de Tweede Wereldoorlog strips voor kranten.

Na de inval van de Duitsers op 10 mei 1940 vertrok Vroman op 14 mei met een taxi vanuit Utrecht naar Scheveningen. Onderweg deed hij zijn ouderlijk huis in Gouda aan en nam hij afscheid van zijn ouders, die een paar honderd gulden en zijn paspoort hadden klaargelegd. Met een zeilboot wist Vroman naar Engeland te ontkomen. Vandaar reisde hij verder naar Nederlands-Indië. In Batavia voltooide hij zijn studie. Toen de Japanners Nederlands-Indië binnenvielen, werd Leo Vroman geïnterneerd en verbleef in verschillende jappenkampen (onder andere in Bandoeng, Tjilatjap, Batavia en Singapore. In 1943 werd hij per boot overgebracht naar een kamp in Osaka. Hij kwam er in de droogdokken te werken. Een zware longontsteking en een Schotse medegevangene redden hem daar het leven. Toen hij dankzij de Schot in een ziekenhuis werd opgenomen, werd de barak waar hij normaal gesproken verbleef, getroffen door een brandbom.^[2] Ook in Nagaoka verbleef hij in een kamp. Na de Tweede Wereldoorlog, toen hij na zijn gevangenschap in Manila verbleef, wilde de Nederlandse overheid hem als soldaat naar Nederlands-Indië sturen.^[3] Hij weigerde en op advies van een oom vertrok hij naar Amerika,^[3] waar hij in New York terechtkwam en werkte als wetenschappelijk onderzoeker (hematoloog) op het gebied van de bloedstolling.

Vroman trouwde op 10 september 1947 met de antropologe Tineke Sanders, met wie sinds 1938 verloofd was geweest. Vanwege de oorlog hadden zij elkaar jarenlang niet meer gezien. Ze kregen twee dochters: Geraldine in 1950 en Peggy Ann in 1952. Vanaf 1951 was Vroman Amerikaans staatsburger. In de Verenigde Staten had hij wel heimwee naar Holland. Dit bracht hem tot de – intussen gevleugelde en veel geciteerde – woorden: 'Liever heimwee dan Holland.'

De HBS waar hij in zijn jeugd op zat, heet nu de 'Goudse Scholengemeenschap Leo Vroman'. Hij werd benoemd tot ereburger van Gouda. Op 16 juni 1989 ontving hij in de Martinikerk in Groningen, in het bijzijn van koningin Beatrix, het eredoctoraat in de Letteren van de Rijksuniversiteit Groningen.

In 2009 werd een documentaire over het echtpaar Vroman gemaakt: Soms is liefde eeuwig. Op 10 april 2013, de dag dat hij 98 jaar oud werd, schreef hij voor de website van HP/De Tijd een blog over herinneringen aan eerdere verjaardagen.^[4]

Wetenschappelijke carrière

Leo Vroman promoveerde in 1958 aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Zijn proefschrift was getiteld Surface contact and thromboplastin formation. In 1967 verscheen zijn wetenschappelijke boek Blood. In 1970 ontving hij de Individual Science Award, Wayne State University, Detroit (Michigan). In 1987 kreeg hij de zilveren penning van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. In zijn vakgebied is zijn naam vereeuwigd in het Vroman-effect, de herkenning en opsporing van bepaalde bloedstollingsverschijnselen.

Vroman als dichter

In de oorlogsjaren verschenen twee gedichten van zijn hand in het baldadige en surrealistische tijdschrift De Schone Zakdoek. Leo Vroman debuteerde in 1946 met de bundel Gedichten. Hiervoor had hij in diverse tijdschriften gedichten gepubliceerd. Veel van zijn werk werd door hem geïllustreerd.

Zijn gedichten bleef hij voornamelijk in het Nederlands publiceren. In sommige gedichten schoot hij heen en weer tussen het Nederlands en het Engels. Vroman gebruikte in zijn werk ook door hem verzonnen woorden, als 'pootjesdier', 'peinskasje' en 'hersenkistje'.

Criticus Kees Fens noemde Vroman ooit 'de vlakbijste dichter' van Nederland.^[2] Vromans gedichten zijn levendig en herkenbaar, al sinds zijn debuut in 1946. Hij behoort tot geen enkele stroming binnen de literatuur, maar heeft een speelse, grillige, soms surrealistische stijl.^[bron?]

Bekende dichtregels van Leo Vroman uit het gedicht Vrede zijn:

kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.

Een paar citaten van zijn hand:^[bron?]

Ik heb nooit een geheugen gehad. Ik mis het ook niet.^[2]

Eerlijk duurt wel vaak het langst, maar verliest het van de angst.

Wie pijn beschouwt als dure plicht, mag lachen met een dood gezicht.

-->

Literaire prijzen

In Nederland won Vroman bijna elke literaire prijs die er te winnen viel.

1950 – Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs voor Gedichten, vroegere en latere.
1956 – Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam voor Uit slaapwandelen.
1961 – Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam voor Voor Jan Greshoff en voor een meisje zonder hoofd.
1962 – Boekenmarktprijs voor Twee gedichten.
1964 – P.C. Hooft-prijs voor zijn poëtisch oeuvre.
1964 – Prijs van de Stichting Kunstenaarsverzet 1942-1945 voor zijn poëtisch oeuvre.
1996 – VSB Poëzieprijs, voor Psalmen en andere gedichten.
2010 – KANTL-prijs voor poëzie voor Soms is alles eeuwig

Bibliografie

Poëzie

Gedichten (1946)
Gedichten, vroegere en latere (1949)
Poems in English (1953)
Inleiding tot een leegte (1955)
Uit slaapwandelen (1957)
De ontvachting en andere gedichten (1960)
Twee gedichten (1961)
Fabels van Leo Vroman (1962)
Manke vliegen (gedichten en tekeningen) (1963)
126 gedichten (verzamelbundel) (1964)
Almanak (1965)
144 gedichten (verzamelbundel) (1969)
Ballade van mezelf (1969)
262 gedichten (verzamelbundel) (1974)
God en Godin (1976)
Just one more world (gedichten en foto's) (1976)
Huis en Tuin. Fabels en strips (1979)
Nieuwsgierig (1980)
Het verdoemde carillon (1981)
De ballade van Jantje (1981, oplage 30 ex.)
Liefde, sterk vergroot (1982)
Avondgymnastiek (1983)
De cultuurgeschiedenis (1984)
Gedichten 1946-1984 (1985)
Fractaal (1987)
Ongebundelde gedichten 1937–1941 (1989)
Dierbare ondeelbaarheid (1989)
Een soort van ziel in negen delen (1990)
Neembaar (Keuze uit de gedichten) (1991)
Toen ik nog leefde (1991)
De godganselijke nacht (1993)
Psalmen en andere gedichten (1995)
Vergelijkingen (1996)
De roomborst van Klaas Vaak (1997)
Details (1999)
Spiegelbezoek (1999)
Bij duizenden (2000)
Aan elkaar (met Tineke Vroman) (2001)
De gebeurtenis en andere gedichten (2001)
Een stilte die niet bestaat (2001)
Aan elkaar / Herhaling (met Tineke Vroman) (2002)
Tweede verschiet (2003)
De mooiste gedichten uit Hollands Maandblad (met tekeningen van Iris Le Rütte) (2006)
Alle malen zal ik wenen (2007)
Nee, nog niet dood (2008)
Soms is alles eeuwig (2009)
Zodra (2010)
Daar (2011)
Die vleugels (2013)

Proza

Tineke (1948)
De adem van Mars (1956)
Snippers van Leo Vroman (1958)
Tineke; De adem van Mars; Snippers van Leo Vroman (1960)
Agenda uit het jaar 2000 (1968)
Sdsi 'Boek' pfhpfh (tekst en tekeningen) (1968)
Het Carnarium (1973)
Brieven uit Brooklyn (1975)
Proza, een keuze uit de verhalen (1984)
Warm, rood, nat & lief (autobiografie 1994)
Vroeger donker dan gisteren. Herfstdagboek (2004)
Misschien tot morgen: dagboek 2003-2006 (2006)

Voor kinderen

Stiemer en Stalma (tekst A. Koolhaas/tekeningen Leo Vroman) (1957)
De trapeze 10 (met Anton Koolhaas) (1967)

Toneel

Het Grauwse Diep (1966)
Voorgrond, achtergrond (1969)

Essays

Philosophische psychologie van de kunst werd door Vroman geschreven in 1935. Het kwam via de ouders van zijn vrouw en Bert Voeten bij het Letterkundig Museum. In 1981 werd het in een kleine oplage (120 exemplaren) uitgegeven.

Zie ook

Vroman-effect in de hematologie

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Gemeinsame Normdatei; geraadpleegd op: 24 juni 2015.
↑ ^a ^b ^c Xandra Schutte, Knusse Moleculen De Groene Amsterdammer, 22 april 1998
↑ ^a ^b Arjen Fortuin, Leo Vroman: ik word nog een natuurwet NRC Handelsblad, 22 december 2006 (herpublicatie 22 februari 2014)
↑ Leo Vroman: “Ik heb geen leeftijd, leeftijden zijn kinderachtig” Nick Muller, HP/De Tijd, 10 april 2013

Wikiquote heeft een of meer citaten van of over Leo Vroman.

Zie de categorie Leo Vroman van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[wikidata-d37a1568cd970bec95bc3c12b1364b2bc36512b0-v3-1] Gemeinsame Normdatei; geraadpleegd op: 24 juni 2015.

[Xandra-2] Xandra Schutte, Knusse Moleculen De Groene Amsterdammer, 22 april 1998

[Arjen-3] Arjen Fortuin, Leo Vroman: ik word nog een natuurwet NRC Handelsblad, 22 december 2006 (herpublicatie 22 februari 2014)

[4] Leo Vroman: “Ik heb geen leeftijd, leeftijden zijn kinderachtig” Nick Muller, HP/De Tijd, 10 april 2013

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Regel 18: / Regel 18: @@
 | website        =
 }}
-'''Leo Vroman''' ([[Gouda]], [[10 april]] [[1915]] – [[Fort Worth]], [[22 februari]] [[2014]]) was een [[Nederland (hoofdbetekenis)|Nederland]]s-[[Verenigde Staten|Amerikaans]] [[dichter]], ([[Toneelstuk|toneel]])[[schrijver]], [[tekenaar]], [[Kunstschilder|schilder]], [[Biologie|bioloog]] en [[Hematologie|hematoloog]]. In Nederland is hij vooral bekend als dichter; zelf beschouwde hij zich allereerst als wetenschapper. Vroman woonde en werkte vanaf 1947 in de [[Verenigde Staten]].
+'''Leo Vroman''' ([[Gouda]], [[10 april]] [[1915]] – [[Fort Worth]], [[22 februari]] [[2014]]) was een [[Nederland (hoofdbetekenis)|Nederland]]s-[[Verenigde Staten|Amerikaans]] [[dichter]], ([[Toneelstuk|toneel]])[[schrijver]], [[tekenaar]], [[Kunstschilder|schilder]], [[Biologie|bioloog]] en [[Hematologie|hematoloog]]. In Nederland is hij vooral bekend als dichter; zelf beschouwde hij zich allereerst als wetenschapper. Vroman woonde en werkte vanaf 1947 in de [[Verenigde Staten]] en werd er in 1951 Amerikaans staatsburger. Toch geldt hij als een van Nederlands grootste dichters. In 1964 ontving hij de [[P.C. Hooft-prijs]].
 == Biografie ==
-Vroman was van [[Joden|Joodse]] afkomst en woonde tot aan het begin van de [[Tweede Wereldoorlog]] in de Krugerlaan 87 in [[Gouda]]. Hij studeerde, na de [[GSG Leo Vroman|Rijks-HBS in Gouda]], van 1932 tot 1940 [[biologie]] in [[Utrecht (stad)|Utrecht]]. Tijdens zijn studie leerde hij [[Albert Alberts]], [[Kees Stip]] en [[Anton Koolhaas]] kennen op studentenvereniging [[Unitas Studiosorum Rheno-Traiectina|Unitas]]. In de oorlogsjaren verschenen twee gedichten van zijn hand in het baldadige en [[Surrealisme|surrealistische]] tijdschrift [[De Schone Zakdoek]].
+Vroman was van [[Joden|Joodse]] afkomst en woonde tot aan het begin van de [[Tweede Wereldoorlog]] aan de Krugerlaan 87 in [[Gouda]]. Hij studeerde, na de [[GSG Leo Vroman|Rijks-HBS in Gouda]], van 1932 tot 1940 [[biologie]] in [[Utrecht (stad)|Utrecht]]. Tijdens zijn studie leerde hij [[Albert Alberts]], [[Kees Stip]] en [[Anton Koolhaas]] kennen op studentenvereniging [[Unitas Studiosorum Rheno-Traiectina|Unitas]]. Met zijn vriend Anton Koolhaas maakte hij voor de Tweede Wereldoorlog [[stripverhaal|strips]] voor kranten.
-[[Bestand:Woonhuis Leo Vroman Gouda.jpg|{{largethumb}}|Gedenkbord ouderlijk huis]]
-Na de inval van de Duitsers op 10 mei 1940 vertrok Vroman op 14 mei met een taxi vanuit Utrecht naar Scheveningen. Onderweg deed hij zijn ouderlijk huis in Gouda aan en nam hij afscheid van zijn ouders, die een paar honderd gulden en zijn paspoort hadden klaargelegd. Met een zeilboot wist Vroman naar [[Engeland]] te ontkomen. Vandaar reisde hij verder naar [[Nederlands-Indië]]. In [[Batavia (Nederlands-Indië)|Batavia]] voltooide hij zijn studie. Toen de Japanners Nederlands-Indië binnenvielen, werd Leo Vroman geïnterneerd en verbleef in verschillende [[Jappenkampen in Nederlands-Indië|jappenkampen]] (onder andere in [[Bandung|Bandoeng]], [[Cilacap (plaats)|Cilacap]], [[Batavia (Nederlands-Indië)|Batavia]], [[Singapore]], [[Osaka]] en [[Nagaoka]]).
+Na de inval van de Duitsers op 10 mei 1940 vertrok Vroman op 14 mei met een taxi vanuit Utrecht naar Scheveningen. Onderweg deed hij zijn ouderlijk huis in Gouda aan en nam hij afscheid van zijn ouders, die een paar honderd gulden en zijn paspoort hadden klaargelegd. Met een zeilboot wist Vroman naar [[Engeland]] te ontkomen. Vandaar reisde hij verder naar [[Nederlands-Indië]]. In [[Batavia (Nederlands-Indië)|Batavia]] voltooide hij zijn studie. Toen de Japanners Nederlands-Indië binnenvielen, werd Leo Vroman geïnterneerd en verbleef in verschillende [[Jappenkampen in Nederlands-Indië|jappenkampen]] (onder andere in [[Bandung|Bandoeng]], [[Cilacap (plaats)|Tjilatjap]], [[Batavia (Nederlands-Indië)|Batavia]] en [[Singapore]]. In 1943 werd hij per boot overgebracht naar een kamp in [[Osaka]]. Hij kwam er in de droogdokken te werken. Een zware longontsteking en een Schotse medegevangene redden hem daar het leven. Toen hij dankzij de Schot in een ziekenhuis werd opgenomen, werd de barak waar hij normaal gesproken verbleef, getroffen door een brandbom.<ref name="Xandra">Xandra Schutte, [http://www.groene.nl/artikel/knusse-moleculen Knusse Moleculen] De Groene Amsterdammer, 22 april 1998</ref> Ook in [[Nagaoka]] verbleef hij in een kamp.
-Na de Tweede Wereldoorlog kwam hij bij een oom in [[New York City|New York]] terecht, waar hij werkte als wetenschappelijk onderzoeker ([[Hematologie|hematoloog]]) op het gebied van de bloedstolling. In zijn vakgebied is zijn naam vereeuwigd in het [[Vroman-effect]], de herkenning en opsporing van bepaalde bloedstollingsverschijnselen. Leo Vroman woonde al sinds 1947 in de [[Verenigde Staten]]. Toch geldt hij als een van Nederlands grootste dichters.
+Na de Tweede Wereldoorlog, toen hij na zijn gevangenschap in [[Manila]] verbleef, wilde de Nederlandse overheid hem als soldaat naar Nederlands-Indië sturen.<ref name="Arjen">Arjen Fortuin, [http://www.nrc.nl/boeken/2014/02/22/leo-vromen-ik-word-nog-een-natuurwet Leo Vroman: ik word nog een natuurwet] NRC Handelsblad, 22 december 2006 (herpublicatie 22 februari 2014)</ref> Hij weigerde en op advies van een oom vertrok hij naar Amerika,<ref name="Arjen"/> waar hij in [[New York City|New York]] terechtkwam en werkte als wetenschappelijk onderzoeker ([[Hematologie|hematoloog]]) op het gebied van de bloedstolling.
-Vroman trouwde op 10 september 1947 met de [[antropologie|antropologe]] [[Tineke Vroman|Tineke Sanders]], met wie hij sinds 1938 verloofd was geweest. Vanwege de oorlog hadden zij elkaar jarenlang niet meer gezien. Ze kregen twee dochters: Geraldine in 1950 en Peggy Ann in 1952. Vanaf 1951 was Vroman Amerikaans staatsburger. In de [[Verenigde Staten]] had hij wel heimwee naar [[Holland]]. Dit bracht hem tot de – intussen gevleugelde en veel geciteerde – woorden: 'Liever heimwee dan Holland.'
+Vroman trouwde op 10 september 1947 met de [[antropologie|antropologe]] [[Tineke Vroman|Tineke Sanders]], met wie sinds 1938 verloofd was geweest. Vanwege de oorlog hadden zij elkaar jarenlang niet meer gezien. Ze kregen twee dochters: Geraldine in 1950 en Peggy Ann in 1952. Vanaf 1951 was Vroman Amerikaans staatsburger. In de [[Verenigde Staten]] had hij wel heimwee naar [[Holland]]. Dit bracht hem tot de – intussen gevleugelde en veel geciteerde – woorden: 'Liever heimwee dan Holland.'
 De [[Hogereburgerschool|HBS]] waar hij in zijn jeugd op zat, heet nu de '[[GSG Leo Vroman|Goudse Scholengemeenschap Leo Vroman]]'. Hij werd benoemd tot [[ereburger]] van Gouda. Op 16 juni 1989 ontving hij in de [[Martinikerk (Groningen)|Martinikerk]] in [[Groningen (stad)|Groningen]], in het bijzijn van koningin Beatrix, het [[eredoctoraat]] in de Letteren van de [[Rijksuniversiteit Groningen]].
-In 2009 werd een documentaire over het echtpaar Vroman gemaakt: ''Soms is liefde eeuwig''. Op 10 april 2013, de dag dat hij 98 jaar oud werd, schreef hij voor de website van [[HP/De Tijd]] een blog over herinneringen aan eerdere verjaardagen.<ref>[http://www.hpdetijd.nl/2013-04-10/leo-vroman-is-jarig-ik-heb-geen-leeftijd/ Leo Vroman: “Ik heb geen leeftijd, leeftijden zijn kinderachtig”] Nick Muller, HP/De Tijd, 10 april 2013.</ref>
+In 2009 werd een documentaire over het echtpaar Vroman gemaakt: ''Soms is liefde eeuwig''. Op 10 april 2013, de dag dat hij 98 jaar oud werd, schreef hij voor de website van [[HP/De Tijd]] een blog over herinneringen aan eerdere verjaardagen.<ref>[http://www.hpdetijd.nl/2013-04-10/leo-vroman-is-jarig-ik-heb-geen-leeftijd/ Leo Vroman: “Ik heb geen leeftijd, leeftijden zijn kinderachtig”] Nick Muller, HP/De Tijd, 10 april 2013</ref>
 == Wetenschappelijke carrière ==
-Leo Vroman [[Wetenschappelijke promotie|promoveerde]] in 1958 aan de [[Universiteit Utrecht|Rijksuniversiteit Utrecht]]. Zijn [[proefschrift]] was getiteld ''Surface contact and thromboplastin formation''. In 1967 verscheen zijn wetenschappelijke boek ''Blood''. In 1970 ontving hij de Individual Science Award, Wayne State University, [[Detroit (Michigan)]]. In 1987 kreeg hij de zilveren penning van de [[Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen]]. Als hematoloog is hij – in beperkte kring – vermaard om het naar hem vernoemde [[Vroman-effect]].
+Leo Vroman [[Wetenschappelijke promotie|promoveerde]] in 1958 aan de [[Universiteit Utrecht|Rijksuniversiteit Utrecht]]. Zijn [[proefschrift]] was getiteld ''Surface contact and thromboplastin formation''. In 1967 verscheen zijn wetenschappelijke boek ''Blood''. In 1970 ontving hij de Individual Science Award, Wayne State University, [[Detroit (Michigan)]]. In 1987 kreeg hij de zilveren penning van de [[Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen]]. In zijn vakgebied is zijn naam vereeuwigd in het [[Vroman-effect]], de herkenning en opsporing van bepaalde bloedstollingsverschijnselen.
-<!--
 == Vroman als dichter ==
-Dichter was hij alleen in Nederland; in de Verenigde Staten is hij meestal louter [[fysioloog]] geweest. Leo Vroman debuteerde in 1946 met de bundel ''Gedichten''. Hiervoor had hij al in diverse tijdschriften gedichten gepubliceerd. Samen met zijn vriend Anton Koolhaas maakte hij voor de Tweede Wereldoorlog al strips voor kranten. Veel van zijn werk werd door hemzelf geïllustreerd.
+In de oorlogsjaren verschenen twee gedichten van zijn hand in het baldadige en [[Surrealisme|surrealistische]] tijdschrift [[De Schone Zakdoek]]. Leo Vroman debuteerde in 1946 met de bundel ''Gedichten''. Hiervoor had hij in diverse tijdschriften gedichten gepubliceerd. Veel van zijn werk werd door hem geïllustreerd.
-Zijn wetenschappelijke artikelen schreef Vroman in het Engels, zijn gedichten bleef hij in Nederland publiceren, afgezien van de ''Poems in English'' (1953). In sommige gedichten schoot hij heen en weer tussen het Nederlands en het Engels; steeds meer begon hij ook in het Engels te dichten.{{Bron?||2011|06|22}} Er is veel gezegd{{Bron?||2011|06|22}} over het eigenzinnige Nederlands van Vroman, waarin zelfverzonnen woorden opduiken als 'peinskasje', 'hersenkistje' en 'pootjesdier'.
+Zijn gedichten bleef hij voornamelijk in het Nederlands publiceren. In sommige gedichten schoot hij heen en weer tussen het Nederlands en het Engels. Vroman gebruikte in zijn werk ook door hem verzonnen woorden, als 'pootjesdier', 'peinskasje' en 'hersenkistje'.
-Criticus [[Kees Fens]] noemde Vroman ooit 'de vlakbijste dichter' van Nederland.{{Bron?||2011|06|22}} Vromans gedichten zijn levendig en herkenbaar, al sinds zijn debuut in 1946. Hij behoort tot geen enkele stroming binnen de literatuur, maar heeft een speelse, grillige, soms [[surrealisme|surrealistische]] stijl.{{Bron?||2011|06|22}}
+Criticus [[Kees Fens]] noemde Vroman ooit 'de vlakbijste dichter' van Nederland.<ref name="Xandra"/> Vromans gedichten zijn levendig en herkenbaar, al sinds zijn debuut in 1946. Hij behoort tot geen enkele stroming binnen de literatuur, maar heeft een speelse, grillige, soms [[surrealisme|surrealistische]] stijl.{{Bron?||2011|06|22}}
-Bekende dichtregels van Leo Vroman uit het gedicht ''Vrede'':
+Bekende dichtregels van Leo Vroman uit het gedicht ''Vrede'' zijn:
 {{cquote|:kom vanavond met verhalen
 :hoe de oorlog is verdwenen
@@ Regel 49: / Regel 49: @@
 Een paar citaten van zijn hand:{{Bron?||2011|06|22}}
-{{cquote|:Eerlijk duurt wel vaak het langst, maar verliest het van de angst.
+{{cquote|:Ik heb nooit een geheugen gehad. Ik mis het ook niet.<ref name="Xandra"/>
+:Eerlijk duurt wel vaak het langst, maar verliest het van de angst.
-:Wie pijn beschouwt als dure plicht, mag lachen met een dood gezicht.}}
+:Wie pijn beschouwt als dure plicht, mag lachen met een dood gezicht.
+}}
 -->