Naar inhoud springen

Jan Vanriet

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jan Vanriet
Jan Vanriet
Algemene informatie
Geboren 21 februari 1948
Antwerpen
Nationaliteit Belgisch
Beroep Kunstschilder, dichter, auteur, illuatrator, columnist, ontwerper
Familie
Partner(s) Simone Lenaerts
Overig
RKD profiel: https://research.rkd.nl/nl/detail/https%3A%2f%2fdata.rkd.nl%2fartists%2f95075
Website https://janvanriet.com/

Jan Vanriet (Jan Louis Lucien Van Riet), (Antwerpen 21 februari 1948) is een veelzijdig Belgisch kunstenaar.[1]

Hij is in de eerste plaats een figuratief kunstschilder en dichter.[2][3] Daarnaast is hij onder andere auteur, columnist, illustrator, ontwerper, tekenaar en monumentaal schilder. Hij wordt genoemd als een van de belangrijkste hedendaagse Belgische kunstenaars.[4][5][2][6]

Hij is vooral gekend voor zijn geëngageerde werken over de gruwel van politieke vervolgingen in de 20ste eeuw, in het bijzonder de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog. Stijl en thema zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.[7] Zijn werken stralen een sfeer van melancholie uit.[8]

Hij kreeg meer dan 120 solotentoonstellingen en nam deel aan meer dan 150 groepstentoonstellingen, verspreid over België, Europa, Noord- en Zuid-Amerika, Rusland en Korea.[9][10]

Zijn werken zijn opgenomen in verschillende musea en collecties in België en in het buitenland. Hij is lid van de European Academy of Sciences and Arts in Salzburg en kreeg in 2001 de Van Acker Prijs.

Hij woont en werkt in Antwerpen.

Jeugd en opleiding[bewerken | brontekst bewerken]

Jan Vanriet groeide op in Hoboken. Zijn ouders en leden van zijn familie maakten in de Tweede Wereldoorlog deel uit van het verzet en werden opgepakt en gedeporteerd naar de concentratiekampen Mauthausen en Ravensbrück.[11] [12][13] [14] Zijn ouders leerden er elkaar kennen en werden na de oorlog socialistische militanten.[14] Als kind werd hij bijna dagelijks geconfronteerd met getuigenissen door zijn ouders over arrestaties, deportaties en de concentratiekampen tijdens de oorlog.[15] De gruweldaden door politieke regimes in de twintigste eeuw, in het bijzonder de concentratiekampen, zou later het belangrijkste thema van zijn werk worden. Zijn vader, Victor Van Riet, werd schepen voor de socialistische partij in Hoboken.[16] Jan Vanriet zou later zelf dit socialistische engagement op een militante manier verder zetten tot hij er rond 2010, gedegouteerd door de politieke actualiteit, afstand van nam.[17][18]

Jan Vanriet, Bohemia, 1966

Hij deed zijn middelbare studies aan het Koninklijk Atheneum van Hoboken, waar de kunstcriticus Marcel van Jole een van zijn leraren was.[19] Tijdens een bezoek aan Praag in 1965 maakte hij kennis met de avant-garde grafisch kunstenaar Pravoslav Sovak uit Zuid-Bohemen, die hem het volgende jaar uitnodigde voor een stage in zijn atelier. Van Riet schilderde er een reeks landschappen. Pravoslav Sovak werd zijn mentor, ze werden vrienden voor het leven.[20]

In 1968 volgde Vanriet lessen schilderkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen.[21] Als jonge kunststudent en debuterend dichter was Van Riet een van de bezielers van de "Anti Censuur Protest Read-In" in maart in het Majestic Theater in Antwerpen en in mei in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel (Bozar), de actie van schrijvers tegen de literaire censuur in België.[22][23][24] In deze periode ontmoette hij zijn toekomstige echtgenote, Simone Lenaerts.[17]

Redacteur, dichter en aquarellist[bewerken | brontekst bewerken]

In 1971 werd hij het jongste lid van de redactieraad van het invloedrijke maandblad De Nieuwe Maand, een tijdschrift voor politieke vernieuwing, waar een groep ambitieuze politici uit de katholieke en socialistische partijen, waaronder de latere premiers Jean-Luc Dehaene en Wilfried Martens en de latere Europees Commissaris Karel van Miert, ook deel van uitmaakten. Vanriet profileerde zich zeer socialistisch en maakte een onmiskenbaar socialistisch statement door op de frontpagina de socialistische "vuist-met-roos" met de slogan "Wij steunen het Roodboek"[25] te plaatsen. Hierdoor stapten later Jean-Luc Dehaene en nog enkele redacteurs uit de redactieraad.[26]

Dat zelfde jaar trouwde hij met Simone Lenaerts, de latere romanschrijfster, met wie hij twee zonen en een dochter heeft.[27][28][29]

Vanriet kreeg in 1972 zijn eerste solotentoonstelling in de BP Building in Antwerpen[27][6] en kon in 1973 voor het eerst exposeren in de galerie De Zwarte Panter van zijn vroegere studiegenoot Adriaan Raemdonck.[30][2] Onmiddellijk daarna kon hij door bemiddeling van Hughes Pernath samenwerken met met de galerie Lens Fine Art, destijds één van de meest prestigieuze Belgische galerieën, die hem als kunstenaar lanceerde.[31][32] Deze samenwerking zou tien jaar zou duren.[2][27]

In deze periode was hij hoofdzakelijk aquarelschilder. Daarnaast was hij tekenaar en illustrator van tijdschriften en boeken.[6] [2][33]

Ondertussen was hij ook zeer actief als dichter. In 1967 had hij zijn eerste dichtbundel uitgebracht en in 1979 was hij reeds aan zijn achtste bundel toe.[6] Hij werd beschouwd als een van de dichters van de "Nieuw-Realistische Poëzie in Vlaanderen", gekenmerkt door hun democratische poëzie in heldere taal.[34] [35]Hij werd in 1971 medewerker van het literaire blad Revolver van Gerd Segers.[36] Naast de publicatie van gedichten en tekeningen, ontwierp Jan Vanriet de frontpagina van Revolver van 1972 tot de laatste uitgave in 2009.[37][38]

In 1974 schreef hij voor de Vlaamse Radio 3 (nu Radio Klara ) een reeks gedichten onder de titel "Staat van Beleg" die door Bob Porter op muziek werden gezet.[39][15] Hij was goed bevriend met andere dichters zoals Hugo Claus, Eddy van Vliet en Nic van Bruggen.

Hij was in die periode tevens redacteur bij een aantal weekbladen zoals Panorama, Vrij Nederland en het maandblad Avenue. Hij stopte later met deze activiteiten om zich volledig aan zijn kunst te wijden.[31]

Biënnales[bewerken | brontekst bewerken]

In 1974 nam Vanriet deel aan de Biënnale van Menton.[8] Hij kreeg naast exposities in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel ook internationale bekendheid met tentoonstellingen in Milaan, Hannover en Darmstadt.[40] Hij kwam in contact met de vooraanstaande Franse kunsthistoricus en criticus Pierre Restany, die een groot bewonderaar van zijn werk werd.[6]

Jan Vanriet: de kunstenaar Vladimir Tatlin, potlood en aquarel, 1980, collectie KMSKA (aangekocht in 1980)

Jan Vanriet werd in 1979 geselecteerd voor de Biënnale van Sao Paulo, waar hij zijn aquarellen tentoonstelde, en kon hierdoor exposeren in de Wenger Gallery in San Diego, en later in Los Angeles, Bazel en Parijs.[41] In Parijs sloot hij in 1982 een contract met de kunstgalerij Isy Brachot die ook een vestiging in Brussel had en die hem de volgende 10 jaar elf solotentoonstellingen zou aanbieden.[6] Pierre Restany schreef de tekst voor Vanriets eerste solotentoonstelling in Galerie Isy Brachot in Parijs.[42]

De biënnale van Sao Paulo van 1979 had gezorgd voor een kentering in zijn werk. Daar waar hij voordien schilderde in een soort popart-stijl geïnspireerd op het werk van Peter Blake, David Hockney en Richard Hamilton, ging hij nu over tot enerzijds hommages aan bekende kunstenaars, zoals aan Matisse en anderzijds tot autobiografisch geïnspireerde werken met portretten van vrienden, herinneringen aan reizen of stillevens.[27][41] .

In 1981 werd Jan Vanriet benoemd tot directeur van de Antwerpse Academie voor Beeldende Kunsten in Hoboken, waar hij voordien al leraar was. Hij zou die functie tot 1999 uitoefenen.[39]

De Jamaïcaans-Engelse schrijver, dichter en kunstcriticus Edward Lucie-Smith publiceerde in1982 een monografie over zijn werk.[43]

Hij werd in 1984 geselecteerd om samen met Karel Dierickx en Jan Fabre België te vertegenwoordigen op de Biënnale van Venetië.[18]

Vervolging als thema[bewerken | brontekst bewerken]

Rond 1986 schakelde Vanriet over van aquarel naar alkyld, een sneldrogende olieverf. Hierdoor veranderde zijn stijl en kwamen voor het eerst de nieuwe thema's over de gruwel van de concentratiekampen en doctrinaire regimes, in zijn oeuvre met sleutelwerken als "Portret van een oom" en "La Doctrine".[27][11]

Hij begon in deze periode met het ontwerpen van toneeldecors voor onder andere het Raamtheater, de VRT en KVS-Brussel.[33][44]

Jan Vanriet, compte à regler, 1988

In 1987 werd hij geselecteerd voor de Olympiad of Arts in Seoul. Zijn monumentaal doek "Compte à règler" uit 1988 werd later opgenomen in de collectie van het Nationaal Museum voor Hedendaagse Kunst van Seoul.[45]

In die periode werkte hij twee zomers in New York in het atelier van Bernar Venet. Hij maakte er kennis met de cartoonist David Levine.[46] Hij kreeg opdracht om het portret te maken van de New Yorkse advocaat en kunstmecenas Harry Torczyner en van rector Pieter De Somer voor de Ceremoniezaal van de universiteit van Leuven.[47]

In 1990 won hij de Special Prize van het Art Festival Seoul, samen met John Chamberlain en Mimmo Rotella.[33] Hij begon werken te maken op Koreaans hanji papier.[27] In dat jaar publiceerde het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap zijn monografie geschreven door Willy Juwet.[48]

Antwerpen Culturele Hoofdstad[bewerken | brontekst bewerken]

In 1993 was Antwerpen Culturele Hoofdstad van Europa. Jan Vanriet kreeg een solotentoonstellingen met zijn recent werk in de nieuwe expositiezalen van het Kunstencentrum Elzenveld, maakte een monumentale plafondschildering voor de foyer van de gerestaureerde Bourlaschouwburg en een glasraam in de Wandelzaal van het Stadhuis van Antwerpen.[49]

Rond 1995 voltooide voltooide Vanriet naast een serie van 50 portretten, de serie "Volgens Johannes", 35 grote werken op Koreaans papier, geïnspireerd op het Evangelie van Johannes, waarvoor de Nederlandse dichter Benno Barnard gedichten onder de titel "De Schipbreukeling" toevoegde.[50]

Het Stedelijk Prentenkabinet van Antwerpen verwierf de voorbereidende studies van de serie "Voor Johannes". [47]

Het jaar 1997 was een nieuw startpunt in zijn carrière, de voorgaande jaren had hij het gevoel op een dood spoor te zijn terechtgekomen.[27] HIj werd actief als tekenaar voor de krant De Morgen en maakte samen met Hugo Claus een dichtbundel met etsen met de titel "De aap in Efese" en liet zich opmerken als illustrator van boeken en ontwerper van affiches. Het aprilnummer van het tijdschrift "Revolver" droeg de titel "Hieronymus" en bestond uit 3 gedichten en 9 afbeeldingen van schilderijen van Jan Vanriet.[39] Hierdoor kwam een nieuw elan in zijn carrière.[27]

Transport[bewerken | brontekst bewerken]

In 2001 ontving hij de Van Acker Prijs in Brugge. Eerdere laureaten van deze prijs waren onder andere Hugo Claus, Frans Masereel en Roger Raveel.[33][51]

Een belangrijke tentoonstelling voor hem persoonlijk was die in 2004 in het Lippisches Landesmuseum in Detmold, waar hij voor het eerst zijn reeks schilderijen "Transport" uit de periode 1999-2004 toonde. Verschillende daarvan waren geïnspireerd op de tragische gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog.[27]

Een jaar later, in 2005 presenteerde Vanriet zijn drieluik "Nathan de Wijze" in het historische gebouw van de "Jerusalem International YMCA".[12][52]

In 2004 schilderde Vanriet een lange gang in het metrostation De Brouckère in Brussel onder de titel "De Stad beweegt in de palm van mijn hand" naar een gedicht van Benno Barnard.[53] Hij maakte ook een muurschildering van 85 meter lengte voor de gebouwen van Roularta in Evere. Voor de hoofdzetel van de KBC in Brussel maakte hij een muurschildering van 110 meter.[39]Ter gelegenheid van de onthulling dit monumentale werk verscheen een monografie "Jan Vanriet: schilderijen 1984-1996", geschreven door Freddy De Vree.[54]

In 2008 kwam het thema van de gruwel van de Tweede Wereldoorlog terug in de tentoonstelling "Meikever,vlieg!" in Galerie De Zwarte Panter, waarmee Vanriet zijn samenwerking had hernieuwd. Naar aanleiding van deze tentoonstelling publiceerde Marc Ruyters een nieuwe monografie "Jan Vanriet 1966-2008".[55] [56][57] Een eerdere tentoonstelling " Dichterdood" in 2006 in de Zwarte Panter behandelde het lot van avant-gardekunstenaars in Rusland, zoals de dichter Majkovski.[57]

Na 24 jaar stilte als dichter, verscheen in 2008 verscheen opnieuw een dichtbundel "Stormlicht". [58]

Sluiting van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten, Antwerpen[bewerken | brontekst bewerken]

Closing Time, 2010: Vanriets werk met schilderijen van Fontana en Antonello da Messina

In 2010 werd Jan Vanriet door het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen uitgenodigd om de slottentoonstelling van het museum te organiseren vooraleer er grondige renovatiewerken zouden starten. In "Closing Time" confronteerde hij een selectie van 150 meesterwerken uit de collectie van het museum, waaronder werken van Rubens, Van Eyck, Van Dyck, Jordaens, Titiaan en Cranach met 175 van zijn eigen werken. De tentoonstelling kreeg 88.000 bezoekers. [59]

In opdracht van het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen schilderde Vanriet dat zelfde jaar het officiële portret van de uittredende kardinaal Godfried Danneels.[60] Het was niet zijn eerste staatsieportret, voordien had hij al het portret van de Antwerpse gouverneur Andries Kinsbergen geschilderd.[61]

Jan Vanriet zorgde met "Closed Doors" voor de openingstentoonstelling van de Roberto Polo Gallery in Brussel in november 2012.[12] Het was de start van een intense samenwerking tussen de kunstenaar en de Amerikaanse kunsthistoricus, theoreticus en galeriehouder.[2][4] In februari 2015 vernieuwde Roberto Polo zijn galerie, de omvang verdubbelde bijna, en opnieuw was het Vanriet die met een solotentoonstelling, "Vanity", voor de opening mocht instaan.[2]

Losing Face[bewerken | brontekst bewerken]

Moszek, aquarel, 2011, uit de reeks "Gezichtsverlies": collectie British Museum Londen

In 2013 was zijn tentoonstelling "Losing Face" ("Gezichtsverlies") te zien in Museum Kazerne Dossin in Mechelen. "Losing Face" was gebaseerd op portretfoto’s van joden en zigeuners die vanuit de Dossinkazerne naar Auschwitz werden gedeporteerd.[62] De Belgische pers riep "Losing Face" uit tot een van de belangrijkste tentoonstellingen van Europa.[63] De Vlaamse auteur Stefan Hertmans en de Hongaarse romanschrijver György Konrád schreven samen de begeleidende publicatie.[5] Het aquarel "Moszek" uit deze reeks werd later opgenomen in de collectie van het British Museum.[64][65]

In 2015 werd "Losing Face" herhaald in het nieuwe Joods Museum en Tolerantiecentrum van Moskou. Vladimir Poetin was een van de bezoekers van deze tentoonstelling.[66]Het was een andere selectie van de reeks die hij maakte tussen 2009 en 2012 met dit keer vooral slachtoffer van de holocaust die oorspronkelijk uit Oost-Europa en Rusland kwamen.[66] In 2017 reisde de tentoonstelling naar het Joods Museum in Warschau.[62]

Het Nationaal Museum in Gdansk organiseerde in mei 2015 onder de titel "Song of Destiny" een overzichtstentoonstelling van Vanriets schilderijen uit de periode 1986-2014. Het museum kocht twee van zijn schilderijen aan.[67][2][3]

De overzichtstentoonstelling, The Music Boy in de New Art Gallery in Walsall In januari 2016 was voor Vanriet zijn première in het Verenigd Koninkrijk.[68][2] Deze tentoonstelling was vernoemd naar zijn oom die accordeon speelde en later in het concentratiekamp werd opgesloten, een van de werken uit "Losing Face".[69] De gelijknamige tentoonstellingscatalogus bevatte essays van Charlotte Mullins, Andrew Graham-Dixon en Martin Herbert.[70]

De uitgeverij Hollands Diep gaf in 2016 "Moederland" uit, een nieuwe dichtbundel van Vanriet, aangevuld met 29 aquarellen.[50][71]

In september 2016 nam Jan Vanriet deel aan 'Painting After Postmodernism" in Brussel, een tentoonstelling van werken van 16 gerenommeerde kunstenaars, 8 Belgen en 8 Amerikanen,[72] samengesteld door Barbara Rose. Deze tentoonstelling was later ook te zien in Malaga en in het Caserta Paleis in Napels.[73]

In 2017 werd Jan Vanriet lid van de European Academy of Sciences and Arts in Salzburg.

Radeloos geluk[bewerken | brontekst bewerken]

In 2018 werd "Radeloos geluk" gepubliceerd, een boek van bijna 600 bladzijden dat kan beschouwd worden als zijn memoires. Het was een fragmentarisch overzicht van zijn leven als geëngageerd kunstenaar en schrijver bestaande uit herinneringen aan plaatsen, ontmoetingen met kunstenaars en politici, gebeurtenissen in de kunstwereld en in de politiek, in het bijzonder het vroegere Oostblok, en zijn visie op de wereld rond hem. Hij uitte zich als fervent verdediger van de artistieke vrijheid en zette zich op een eerder cynische wijze af tegen onder andere activistische kunst, foute galerieën en generatiegenoten die hun idealen hadden verraden om lid te worden van het establishment. Tevens gaf hij kritiek op de evolutie van de socialistische partij waarmee hij had gebroken. Tegelijk beschreef hij zijn bewondering voor het werk van zijn vrienden Hugo Claus, Cees Nooteboom, Benno Barnard, Remco Campert en Stefan Hertmans en zijn echtgenote Simone Lenaerts.[74][75][76]

Recensenten merkten op dat hij zich als kunstenaar als een einzelgänger beschouwde[77][78][52] Jan Vanriet is eerder bescheiden van aard[79][80][81] en verklaarde zelf al in een vroeger interview met de kunstjournaliste Hilde Van Canneyt dat hij zich niet echt op zijn gemak voelde in de kunstwereld.[27]

De titel "Radeloos geluk" verwees naar mensen die ooit geloofd hadden in een utopie, maar hun illusies waren kwijtgeraakt.[76] Dit boek sloot aan met zijn serie "Ex Voto", een soort biografie met beelden, die hij dat jaar in De Zwarte Panter tentoonstelde. [82][83]

In 2018 ontwierp hij een glas-in-loodraam 'Madonna voor gesloten deuren' voor het Holland College in Leuven. Dit glasraam was geïnspireerd op zijn reeks schilderijen en tekeningen "Madonna, Closed Doors" uit de periode 2011 tot 2013, waarin de Madonna geassocieerd werd met een vluchteling die nergens terecht kon. [84][11]

In 2019 verscheen zijn overzichtswerk "Kouwe kleren. Gedichten 2008-2019".[85] In het zelfde jaar kon hij zijn werken tentoonstellen in het nieuwe museum "Centro de Arte Moderno y Contemporáneo de Castilla-La Mancha – Colección Roberto Polo" naast werken van Kadinsky, Schwitters, Max Ernst en vele anderen.

Hij maakte in 2020 49 tekeningen voor de nieuwe vertaling van de roman Radetzkymars van Joseph Roth.[86] [58]

Romanschrijver[bewerken | brontekst bewerken]

In 2021 verscheen zijn eerste roman "Rovers", gevolgd in 2023 met "Bloot verder" en in 2024 met "Spijkers in de Wolken".[87] [1]

In juni 2023 werd Jan Vanriet gelauwerd door de galerie De Zwarte Panter omdat hij er sinds 50 jaar regelmatig exposeerde. Op de tentoonstelling Sleepwalkers, zijn 14de expositie bij De Zwarte Panter, toonde hij ongeveer 40 schilderijen en een aantal aquarellen die samen een soort fictief vervolgverhaal vormden, geïnspireerd op de film "La Notte" uit 1961.[88] [89][30]

In 2024 is er in het Fort van Breendonk een tentoonstelling "Breendonks Blauw" met 35 werken van Vanriet die een nieuw perspectief bieden op de oorlogsgeschiedenis van het Fort.[90]

Stijl[bewerken | brontekst bewerken]

In al zijn werken is een boodschap aanwezig. Stijl en verhaal zijn voor hem even belangrijk.[11] Zijn werken zijn figuratief, realistisch en verhalend.[7] De stijl is wisselend en bepaald door het thema, variërend van licht impressionistisch tot donker geometrisch. Zijn werken kenmerken zich door een melancholische sfeer.[8]

Openbare ruimtes en toegepaste kunst (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Monumentale kunst[bewerken | brontekst bewerken]
  • Electrabel Antwerpen, To The Energy!, drieluik
  • Kredietbank Brussel, "Het betoverd domein", muurschildering[39]
  • Roularta Media Center, Evere[39]
  • Metro De Brouckère Brussel, "The City Moves in the Palm of My hand", muurschildering[53]
  • Holland College, Leuven, glasraam [84]
  • Stadhuis Antwerpen, Wandelzaal, glasraam[49]
Podiumontwerpen[bewerken | brontekst bewerken]
  • Raamtheater, Antwerpen [91]
  • Geletterde Mensen, theater[92]
  • Geletterde Mensen, Behoud de Begeerte, literaire voorstellingen (Madrid, Barcelona, Londen, Amsterdam en Aix-en-Provence)[92]
  • VRT (Vlaamse Televisie)[33]
  • Koninklijke Vlaamse Schouwburg Brussel (KVS)[33]
Illustrator[bewerken | brontekst bewerken]
  • De Aap van Efese (gedichten van Hugo Claus met etsen van Vanriet)
  • Covers van romans uitgegeven door o.a. De Bezige Bij en Le Seuil
  • Affiche Vlaamse Boekenbeurs 1999. [93]
  • De Morgen: bijlage ZENO [2]
  • Knack Weekend: eigen column EenOog
  • De Morgen Magazine: Joetoeb, over kunst & cultuur
  • Red Rain, korte verhalen van Cees Nooteboom

Musea en collecties (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

  • Albertina, Graphische Sammlung,Wenen
  • Art Gallery of Greater Victoria, Victoria, Canada
  • Belgisch Consulaat-Generaal, Jeruzalem
  • Belgische Ambassade, Abidjan
  • Belgische Ambassade, Abou Dhabi
  • Belgische Ambassade, Bujumbura
  • Belgische Ambassade, Zagreb
  • Belgische Delegatie United Nations, New York
  • British Museum, Londen
  • Centro de Arte Moderno y Contemporáneo de Castilla-La Mancha, Colección Roberto Polo, Cuenca
  • Centro de Arte Moderno y Contemporáneo de Castilla-La Mancha, Colección Roberto Polo, Toledo
  • Collectie Ackermans en van Haaren, Antwerpen
  • Collectie AXA corporate collection, Brussel
  • Collectie Belfius, Brussel
  • Collectie Commerzbank, Brussel
  • Collectie Crédit Lyonnais, Brussel
  • Collectie Deutsche Bank
  • Collectie Fortis, Brussel
  • Collectie Petercam, Brussel
  • Collectie Universiteit Antwerpen
  • Collectie verzekeringsmaatschappij Zürich, Brussel
  • Collectie Vrije Universiteit Brussel
  • Faculteit Godgeleerdheid, K.U.Leuven
  • ING Kunstcollectie (voorheen Collectie Bank Brussel Lambert)
  • Hewlett Packard Corporation, Palo Alto, Californië [1]
  • Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) Antwerpen
  • McNay Art Museum te San Antonio (Texas)
  • Ministerie voor Buitenlandse Zaken, Brussel
  • Ministerie voor Openbare Werken, Brussel
  • Mu.ZEE, Kunstmuseum aan zee, Oostende
  • Museum en Archief voor het Vlaamse Cultuurleven, Antwerpen
  • Museum of Contemporary Art, Seoul (Korea),
  • Museum of Contemporary Art, Skopje, North Macedonia
  • Museum of the History of Polish Jews, Warschau (Polen)
  • Museum Plantin Moretus, Antwerpen
  • Museum van Hedendaagse Kunst (Muhka), Antwerpen
  • National Museum of Contemporary Art, La Jolla (Californië)
  • Literatuurmuseum, Den Haag
  • Paleis der Natie, Brussel
  • Prentenkabinet, Koninklijke Bibliotheek, Brussel
  • Provinciehuis, Antwerpen
  • San Diego Museum of Art (Californië)
  • Stadhuis, Antwerpen
  • Stedelijk Prentenkabinet, Antwerpen
  • The New Art Gallery, Walsall (Verenigd Koninkrijk)
  • The Phoebus Foundation, Antwerpen

Boeken (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

  • Einde van een tijdrekening (Yang Kahier), poëzie, 1967
  • Niemand heeft bezwaar (Yang Kahier), poëzie, 1968
  • Met gehavend gemoed, poëzie, 1969
  • Met de Ramblers uit vissen, poëzie, 1971
  • Vast Tapijt, poëzie, 1973
  • Bella Ciao, poëzie, 1974
  • Staat van Beleg, poëzie, 1974
  • Geen hond die brood lust, poëzie, 1984
  • Stormlicht, poëzie, 2008
  • Leegstand, poëzie, 2013
  • Oud zeer, poëzie, 2014
  • Moederland, poëzie, 2014
  • Radeloos geluk, memoires, 2018
  • Kouwe kleren, gedichten 2008-2019, poëzie, 2019
  • Heldenleven, poëzie, 2020
  • Pizza en de Dood, poëzie, 2021
  • Rovers, roman, 2021
  • Bloot verder, roman, 2023
  • Elegy, kunstboek, 2023
  • Spijkers in de Wolken, roman, 2024

Externe Links[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b Offermans, Cyrille (15 december 2021). Boerenroman. De Groene Amsterdammer 2021
  2. ↑ a b c d e f g h i j Rinckhout, Eric, "Zo krachtig kan verf zijn", De Morgen, 19 maart 2015. Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  3. ↑ a b Schaevers, Marc (9 juni 2015). Jan Vanriet, schilder met verve: 'Dankzij Luc Tuymans kan figuratieve kunst weer. Ik zou hem eens moeten trakteren'. Humo 2015
  4. ↑ a b Steverlynck, Sam, Roberto Polo opent nieuwe galerie met expo van Jan Vanriet. Bruzz (28 november 2012). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  5. ↑ a b Van Eecke, Christophe, György Konrád, Stefan Hertmans: Jan Vanriet. Gezichtsverlies. Mappalibri (6 juni 2024). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  6. ↑ a b c d e f Waterschoot, Hector (1984). Jan Vanriet: dichter en schilder. Ons Erfdeel 27
  7. ↑ a b (en) De Crayencour, Muriel, Art exhibition: Jan Vanriet's chunks of flesh. The Bulletin (26 maart 2015). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  8. ↑ a b c Jan Vanriet. Galerie Zwart Huis. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  9. ↑ Individuele tentoonstellingen. Jan Vanriet. Website van de kunstenaar.. Geraadpleegd op 4 juni 2024.
  10. ↑ Groepstentoonstellingen. Jan Vanriet. Website van de kunstenaar.. Geraadpleegd op 4 juni 2024.
  11. ↑ a b c d Rinckhout, Eric (2009). De schoonheid van de gruwel. Schilder Jan Vanriet. Ons Erfdeel 52
  12. ↑ a b c (en) Sierra, Rafaël, JAN VANRIET. COLLECTIVE MOURNING. Colección Roberto Polo. (2020). Geraadpleegd op 31 mei 2024.
  13. ↑ Bludts, Mischa, "Struikelstenen voor familie van kunstenaar Jan Vanriet onthuld. “Zonder de concentratiekampen was ik er nooit geweest.”", Het Nieuwsblad, 4 juni 2023. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  14. ↑ a b "Struikelstenen voor familie van kunstenaar Jan Vanriet onthuld. “Zonder de concentratiekampen was ik er nooit geweest.”", Het Nieuwsblad, 4 juni 2023. Geraadpleegd op 3 juni 2024.
  15. ↑ a b Smets, Jan, Gezichtsverlies' - beklijvende tentoonstelling van Jan Vanriet in jarig Museum Kazerne Dossin. Mechelen blogt (1 december 2013). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  16. ↑ 2020_IP_00078 - Interpellatie van raadslid Tineke Elst: Lucienne Rombout straat. Districtraad Hoboken (27 april 2020). Geraadpleegd op 4 juni 2024.
  17. ↑ a b Redactie Knack (2009-12-01 (bijgewerkt 2021-01-10)). [s://www.knack.be/magazine/een-heldenaureool-straalde-op-ons-af/ 'Een heldenaureool straalde op ons af']. Knack 2009
  18. ↑ a b Hubert Van Humbeeck en Piet Piryns, "Dit taalgebied heeft niet de ambitie om zijn literaire erfgoed te koesteren", Knack, 27 februari 2018. Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  19. ↑ Vanriet, Jan, MARCEL VAN JOLE, EEN MAN VOOR ALLE SEIZOENEN. Zoveel meer Hoboken (10 mei 2015). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  20. ↑ (de) van de Maele, Romain John (1 juni 2021). Wort und Bild in Oeuvre Jan Vanriet. De Veerman - Tijdschrift voor West- en Noord-Europese kunst en literatuur 2021
  21. ↑ Deflo, Lionel (2008). Jan Vanriet tekende Ward Ruyslinck. Vlaanderen. Kunsttijdschrift. 57
  22. ↑ De Potter, Linde, Simon Vinkenoogs geëngageerde proza in Weergaloos. Ontdekkingsreizen naar de waarheid (1968. OPROER IN DE LETTEREN Sixties-protest in de Lage Landen. U Gent (2021). Geraadpleegd op 23 april 2024.
  23. ↑ Yves T'Sjoen, Lynn Custers, Els van Damme (2012). 'Jarig in mijn schitterend woord': opstellen over Hugues C. Pernath. Academia Press. ISBN 9789038220291.
  24. ↑ De Potter, Linde (2011). ‘Gecensureerden? Wij zijn het allemaal’ Poëtisch protest in ‘Aan de gecensureerden’ van Hugo Claus en ‘Index-gedicht 42-44’ van Hugues C. Pernath op de Anti Censuur Protest Read In (1968). Masterproef. Universiteit Gent.
  25. ↑ Het "Roodboek" was het politiek manifest van de Belgische jong-socialisten in de jaren '70.
  26. ↑ Mullier, Rita, Voor meer vrijheid en gelijkheid. De nieuwe sociale bewegingen in opkoms (1 april 2000). Geraadpleegd op 23 april 2024.
  27. ↑ a b c d e f g h i j Van Canneyt, Hilde, Interview met Jan Vanriet. Interviews met hedendaagse kunstenaars (2 april 2010). Geraadpleegd op 31 mei 2024.
  28. ↑ "Tweede roman van Simone Lenaerts toont authentieke vertelstem", De Morgen, 2 december 2009. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  29. ↑ Familie en vrienden van Vanriet. Paukeslag. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  30. ↑ a b Bludts, Mischa, "Kunstenaar Jan Vanriet stelt al 50 jaar tentoon in De Zwarte Panter, dat zelf 55 kaarsjes uitblaast: “Hij is de Antwerpse Pierre Alechinsky, Jan is écht”", Gazet van Antwerpen, 22 april 2023. Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  31. ↑ a b Van Hove, Jan, "‘In Antwerpen loop ik op wolkjes’", De Standaard, 18 juli 2015. Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  32. ↑ Rinckhout, Eric, De schilder over zijn lief: het Boek: Radetzkymars, Adieu - Jan Vanriet. Zaal Z. KMSKA (1 juni 2020). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  33. ↑ a b c d e f Beeldend werk. Paukeslag: digitaal platform voor levend poëzie-erfgoed. Geraadpleegd op 31 mei 2024.
  34. ↑ De nieuw-realistische poëzie. Paukeslag: digitaal platform voor levend poëzie-erfgoed. Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  35. ↑ Dirk De Geest en Stefaan Evenepoel (1982). Themanummer. Nieuw-realistische poëzie in Vlaanderen. Ontstaan, doorbraak en profilering van een literaire beweging 1992
  36. ↑ Bludts, Mischa, Grafisch ontwerper literair magazine ‘Revolver’ zoekt nieuwe thuis voor archief. Gazet van Antwerpen (4 februari 2021). Geraadpleegd op 3 juni 2024.
  37. ↑ Gerd Segers. Schrijversgewijs. Geraadpleegd op 3 juni 2024.
  38. ↑ Van Hulle, Joris (2008). 40 jaar Revolver Gesprek met Gerd Segers. Vlaanderen. Kunsttijdschrift 57
  39. ↑ a b c d e f Vanriet Jan – Schrijversgewijs https://schrijversgewijs.be/schrijvers/vanriet-jan/
  40. ↑ 62. Jörg Madlener - Jan Vanriet : Zeichnungen, Aquarelle und Gemälde : Der Tod in Venedig : Hommage à Thomas Mann et Luchino Visconti.. Ho Gent catalogus. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  41. ↑ a b (en) KAPITANOFF, NANCY, "Gallery Moves Up and Out, but Still Calls Garage Home : The exhibit hall for lesser-known artists has moved 1 1/2 blocks down Fairfax Avenue", Los Angeles Times, 28 juli 1991. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  42. ↑ http://janvanrietcom.webhosting.be/en/bibliography/
  43. ↑ Lucie-Smith, Edward (1982). Jan Vanriet. Manteau. ISBN 9022308871978.
  44. ↑ Brouwers, Gertie, TWINTIG JAAR RAAMTHEATER Een zoektocht naar de geschiedenis van een theater (1978-1998). Thesis Universiteit Gent (1999). Geraadpleegd op 5 juni 2024.
  45. ↑ Ruyters, Marc, Schilderkunst in Vlaanderen na 1980. Openbaar Kunstbezit Vlaanderen (2005). Geraadpleegd op 31 mei 2024.
  46. ↑ (fr) Rédaction, "Comme chez moi « Ce n'est jamais la maison qui importe, ...", Le Soir, 10 november 2008. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  47. ↑ a b Bio. Jan Vanriet - website van de kunstenaar. Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  48. ↑ Juwet, Willy, Jan Vanriet. Jan Vanriet. Museumfonds Brussel (1990). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
  49. ↑ a b c Bludts, Mischa, "30 jaar geleden was Antwerpen Culturele Hoofdstad van Europa: “De culturele erfenis is nog steeds voelbaar”", Gazet van Antwerpen, 27 maart 2023. Geraadpleegd op 31 mei 2024.
  50. ↑ a b Barnard, Benno (3 april 2016). Jan Vanriet: schilder van het woord. Knack 2016
  51. ↑ Laureaten Van Acker Prijs. Van Acker Stichting. Geraadpleegd op 31 mei 2024.
  52. ↑ a b Vanriet, Jan (2018). Radeloos Geluk. Hollands Diep. Amsterdam. ISBN 9789048844036.
  53. ↑ a b Als kunst de metro neemt. Maatschappij voor het Intercommunaal Vervoer te Brussel (1 januari 2019). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  54. ↑ De Vree, Freddy (2008). Jan Vanriet : schilderijen 1984-1996. Lannoo, Tielt. ISBN 90-209-2960-7.
  55. ↑ Exposities. Paukeslag: digitaal platform voor levend poëzie-erfgoed. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  56. ↑ Ruyters, Marc (2008). Jan Vanriet 1966-2008. Uitgeverij Snoeck Gent. ISBN 9789053496756.
  57. ↑ a b Van Hove, Jan, "Een kinderlied uit de bunker", De Standaard, 14 mei 2008. Geraadpleegd op 1 september 2024.
  58. ↑ a b Crols, Frans, Jan Vanriet: ‘Ik zie geen Vlaamse volksverheffing meer’. Doorbraak (14 augustus 2020). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  59. ↑ "Jan Vanriet verbluft met ‘Closing Time’", De Morgen, 22 april 2010. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  60. ↑ "Danneels onthult "revolutionair" staatsieportret", De Morgen, 19 februari 2010. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  61. ↑ Portrettengalerij der gouverneurs. Collectie provincie Antwerpen. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  62. ↑ a b Steverlynck, Sam, "En Poetin zag dat het goed was", De Standaard, 29 januari 2015. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  63. ↑ Van Hove, Jan, "Een gezicht voor de doden", De Standaard, 25 november 2013. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  64. ↑ Van Caesbroeck, Joke, JAN VANRIET /BORIS BALTHAZAR ‘Moszek’ (2011/2017. De Standaard (1 december 2019). Geraadpleegd op 3 juni 2024.
  65. ↑ (en) drawing. British Museum (2015). Geraadpleegd op 3 juni 2024.
  66. ↑ a b (en) Foroudi, Layli, "Holocaust Exhibit Gives Faces to the Victims", The Moscow Times, 28 januari 2015. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  67. ↑ (pl) Artdone, Jan Vanriet śpiewająco – galeria II. Gdańsk, Muzeum Narodowe (21 oktober 2015). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  68. ↑ (en) Jan Vanriet - The music Boy. The New Art Gallery Walsall (29 januari 2016). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  69. ↑ Vanden Bosch, Vera, "De enige vorm van verzet 6", De Standaard, 13 december 2013. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  70. ↑ Historische wetenschappen. Aanwinsten van Anet — Periode 2017/07. Universiteit Antwerpen (1 juli 2017). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  71. ↑ Auteurs. Poëzie-Centraal. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  72. ↑ Walter Darby Bannard, Karen Gunderson, Martin Kline, Melissa Kretschmer, Lois Lane, Paul Manes, Ed Moses and Larry Poons; Belgium by Mil Ceulemans, Joris Ghekiere, Bernard Gilbert, Marc Maet, Werner Mannaers, Xavier Noiret-Thomé, Bart Vandevijvere, Jan Vanriet.
  73. ↑ (en) McGlynn, Tom, Painting After Postmodernism: Belgium-USA-Italy. The Brooklyn Rail (12 april 2018). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  74. ↑ Keikes, André, Recensie: Jan Vanriet – Radeloos geluk. TZUM - literair webblog (2 mei 2018). Geraadpleegd op 12 juni 2024.
  75. ↑ Oyen, André, Een heerlijk boek om heel zuinig te lezen. Antwerpen Leest (9 mei 2020). Geraadpleegd op 12 juni 2024.
  76. ↑ a b Van der Speeten, Geert, "‘Soms kijk ik hoofdschuddend naar de mensheid’", De Standaard, 24 februari 2018. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  77. ↑ Kregting, Marc, Jan Vanriet, Radeloos geluk. De Witte Raaf (1 januari 2019). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  78. ↑ Velter, Johan, jan vanriet en de ratten 1 en 2. SFCDT (7 september 2018). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  79. ↑ Van Rooy, Wim, Kunstenaar Jan Vanriet schaatst en schetst op twee pistes. Doorbraak (4 maart 2022). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  80. ↑ Peeters, Thomas, "‘Is dit hoe een beschaafde natie haar kunstenaars behandelt?’", De Tijd, 15 augustus 2020. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  81. ↑ Rinckhout, Eric, "'Mij interesseert het niet om een lintje te krijgen van iemand die de krant niet kan lezen'", De Morgen, 10 mei 2208. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  82. ↑ Beckers, Lotte, "9. Jan Vanriet "Ex Voto"", De Morgen, 23 mei 2018. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  83. ↑ Home. dezwartepanter.com.
  84. ↑ a b Jan Vanriet – Madonna voor gesloten deuren – 2018. Commissie Actuele Kunst. KU Leuven (17 december 2021). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  85. ↑ Jan Vanriet, een tijdrekening in woord en beeld. Paukeslag (2018). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  86. ↑ Jacobs, Peter, "De spoken van Joseph Roth", De Standaard, 30 mei 2020. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  87. ↑ Leyman, Dirk, "Schilder-dichter Jan Vanriet waagt zich aan roman over een kunstenaar in het nauw", De Morgen, 31 oktober 2021. Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  88. ↑ Jan Vanriet: Sleepwalkers. De Zwarte Panter (23 april 2023). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  89. ↑ Ruyters, Marc, 'Sleepwalkers' van Jan Vanriet. Glean (23 april 2023). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  90. ↑ Jan Vanriet - Breendonks Blauw. Breendonk memorial (1 mei 2024). Geraadpleegd op 1 juni 2024.
  91. ↑ Jan Vanriet. Raamtheater. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  92. ↑ a b Berghmans, Eva, "Gevoelige Geletterde Mensen met Van Dis, Mortier en Moeyaert", De Standaard, 29 april 2004. Geraadpleegd op 2 juni 2024.
  93. ↑ Haex, Peter, Vanriet ontwerpt affiche Boekenbeurs. Gazet van Antwerpen (22 september 1999). Geraadpleegd op 2 juni 2024.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Vanriet&oldid=67661655"