Grand Prix Formule 1 van Japan 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Grand Prix Formule 1 van Japan 1988 werd gehouden op 30 oktober 1988 op Suzuka.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw stonden beide McLarens op de eerste startrij: Ayrton Senna voor Alain Prost.

Race[bewerken | brontekst bewerken]

Prost pakte bij de start de leiding voor Gerhard Berger en Ivan Capelli. Senna viel stil op de grid, maar doordat de start/finish strook naar beneden afloopt, kreeg hij zijn wagen toch nog aan de praat. Hij reed toen echter al wel in veertiende positie. Derek Warwick en Nigel Mansell botsten, wat resulteerde in respectievelijk een lekke band en kapotte neus. Toen ze de tweede ronde ingingen, had Senna al opnieuw 6 plaatsen ingelopen. Hierna ging hij Riccardo Patrese, Thierry Boutsen, Alessandro Nannini en Michele Alboreto voorbij en reed in vierde stelling in de vierde ronde. Capelli was voorbij Berger gegaan, die probleem had met het verbruik van zijn wagen, en nam de tweede plaats over. Alboreto ging van de baan toen hij op de zesde plaats reed.

In de elfde ronde ging Nelson Piquet van de baan en moest opgeven. In de veertiende ronde begon het licht te regenen, wat Senna een voordeel gaf omdat hij een uitstekend regenrijder was. Capelli ging in de volgende ronde voorbij Prost en kwam zo aan de leiding te rijden. Het was de eerste keer in vier jaar dat een niet-turbowagen een race leidde. Hij bleef echter maar een paar honderd meter aan de leiding rijden: de Honda-motor ontwikkelde meer kracht, waardoor Prost in de volgende bocht opnieuw de leiding kon pakken. Capelli probeerde Prost verschillende keren opnieuw in te halen, maar moest opgeven met een elektrisch probleem.

Senna maakte toen al snel terrein goed op Prost en in de 27ste ronde, toen beiden Andrea de Cesaris, Satoru Nakajima en Mauricio Gugelmin op een ronde zetten, ging Senna voorbij Prost. Senna zette hierop een aantal erg snelle ronden neer en bouwde een voorsprong van drie seconden uit. Met slicks op een natte baan, maakte Senna gebaren naar de wedstrijdleiding om de race te stoppen, maar dit werd niet gedaan. De hele afstand werd volgemaakt: Senna had aan de finish nog steeds de leiding voor Prost. Boutsen pakte de derde plaats, met Berger achter hem als vierde, Nannini vijfde. Patrese pakte het laatste puntje.

Met deze overwinning werd Senna wereldkampioen.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Positie Nummer Rijder Team Ronden Tijd/Opgave Startplaats Punten
1 12 Vlag van Brazilië Ayrton Senna McLaren-Honda 51 1:33:26.173 1 9
2 11 Vlag van Frankrijk Alain Prost McLaren-Honda 51 + 13.363 2 6
3 20 Vlag van België Thierry Boutsen Benetton-Ford 51 + 36.109 10 4
4 28 Vlag van Oostenrijk Gerhard Berger Ferrari 51 + 1:26.714 3 3
5 19 Vlag van Italië Alessandro Nannini Benetton-Ford 51 + 1:30.603 12 2
6 6 Vlag van Italië Riccardo Patrese Williams-Judd 51 + 1:37.615 11 1
7 2 Vlag van Japan Satoru Nakajima Lotus-Honda 50 + 1 Ronde 6  
8 14 Vlag van Frankrijk Philippe Streiff AGS-Ford 50 + 1 Ronde 18  
9 30 Vlag van Frankrijk Philippe Alliot Larrousse-Ford 50 + 1 Ronde 19  
10 15 Vlag van Brazilië Mauricio Gugelmin March-Judd 50 + 1 Ronde 13  
11 27 Vlag van Italië Michele Alboreto Ferrari 50 + 1 Ronde 9  
12 3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 50 + 1 Ronde 16  
13 23 Vlag van Italië Pierluigi Martini Minardi-Ford 49 + 2 Rondes 17  
14 4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Julian Bailey Tyrrell-Ford 49 + 2 Rondes 26  
15 24 Vlag van Spanje Luis Perez-Sala Minardi-Ford 49 + 2 Rondes 22  
16 29 Vlag van Japan Aguri Suzuki Larrousse-Ford 48 + 3 Rondes 20  
17 25 Vlag van Frankrijk René Arnoux Ligier-Judd 48 + 3 Rondes 23  
NF 22 Vlag van Italië Andrea de Cesaris Rial-Ford 36 Oververhitting 14  
NF 18 Vlag van Verenigde Staten Eddie Cheever Arrows-Megatron 35 Ignition 15  
NF 21 Vlag van Italië Nicola Larini Osella 34 Remmen 24  
NF 1 Vlag van Brazilië Nelson Piquet Lotus-Honda 34 Driver ill 5  
NF 5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell Williams-Judd 24 Botsing 8  
NF 36 Vlag van Italië Alex Caffi Dallara-Ford 22 Spin 21  
NF 16 Vlag van Italië Ivan Capelli March-Judd 19 Elektrisch probleem 4  
NF 17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Warwick Arrows-Megatron 16 Spin 7  
NF 10 Vlag van Duitsland Bernd Schneider Zakspeed 14 Fysiek 25  
NQ 26 Vlag van Zweden Stefan Johansson Ligier-Judd    
NQ 32 Vlag van Argentinië Oscar Larrauri EuroBrun-Ford    
NQ 9 Vlag van Italië Piercarlo Ghinzani Zakspeed    
NQ 33 Vlag van Italië Stefano Modena EuroBrun-Ford    
PQ 31 Vlag van Italië Gabriele Tarquini Coloni-Ford

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Pole-position Ayrton Senna McLaren-Honda 1:38.041
Snelste ronde Ayrton Senna McLaren-Honda 1:43.506


Vorige race:
Grand Prix van Spanje 1988
FIA Formule 1 Wereldkampioenschap
39e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix van Australië 1988

Vorige race:
Grand Prix van Japan 1987
Grand Prix van Japan Volgende race:
Grand Prix van Japan 1989