Ivan Basso

Ivan Basso
	Basso tijdens de Ronde van Spanje 2009
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Ivan de verschrikkelijke
Geboortedatum	26 november 1977
Geboorteplaats	Gallarate, Italië
Lengte	182 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg	Gestopt
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	klimmer, klassementsrenner
Ploegen
1998; 1999; 2000; 2001–2003; 2004–2006; 2007; 2008–2012; 2013–2014; 2015	→Asics-CGA (stag.); Riso Scotti-Vinavil (vanaf 01-05); Amica Chips-Tacconi Sport; Fassa Bortolo; Team CSC; Discovery Channel (tot 30-04); Liquigas (vanaf 24-10); Cannondale Pro Cycling Team; Tinkoff-Saxo
Beste prestaties
Luik-Bastenaken-Luik	3e (2002)
Ronde van Lombardije	3e (2004)
Ronde van Italië	1e (2006, 2010) ; 8 etappezeges
Ronde van Frankrijk	2e (2005) ; 1 etappezege
Ronde van Spanje	4e (2009)
WK op de weg	11e (2004)
Overige
Zeges:
Ronde van Denemarken; Ronde van Emilia	2005; 2004
Portaal	Wielersport

Ivan Basso (Gallarate, 26 november 1977) is een Italiaans voormalig wielrenner, die actief was als beroepsrenner van 1999 tot 2016. Gespecialiseerd in etappewedstrijden, bleek hij in zijn beste jaren een zeer goede klimmer en een capabele tijdrijder.

Wielercarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Carrière vóór schorsing[bewerken | brontekst bewerken]

Basso begon zijn profcarrière in 1999 bij Riso Scotti, de voortzetting van het grote MG Maglificio, nadat hij bij de beloften in 1998 wereldkampioen op de weg geworden was. In de seizoenen 2001-2003 reed hij voor de Italiaanse Fassa Bortolo ploeg. Na verschillende kleine overwinningen en ereplaatsen in grotere wedstrijden in zijn eerste beroepsjaren won hij in 2002 het jongerenklassement van de Ronde van Frankrijk (de witte trui) en werd hij elfde in de algemene stand. In de Tour de France van 2003 werd hij zevende in het eindklassement, waaruit bleek dat hij een renner zou kunnen worden die kon meedingen voor de overwinningen in het algemeen klassement van de grote rondes.

Deze ontwikkeling voltrok zich inderdaad blijkens zijn prestaties in de Ronde van Frankrijk van 2004. In het shirt van de Deense ploeg Team CSC won hij de 11e etappe naar La Mongie en in de andere bergetappes wist hij als enige Lance Armstrong bij te houden. Enkel zijn tijdritten leverde hem duidelijk tijdverlies op, wat hem uiteindelijk een derde plaats in het eindklassement opleverde achter Lance Armstrong en Andreas Klöden. In 2005 reed hij voor de derde keer de Ronde van Italië, dit keer met als doel de eindoverwinning. Hij begon uitstekend en veroverde tijdens de 10e etappe de roze leiderstrui, maar maagproblemen, veroorzaakt door het drinken van te koud water, gooiden roet in het eten. Hij verloor in een enkele etappe bijna 40 minuten op zijn voornaamste rivalen. Toen hij hersteld was won hij nog wel twee etappes, maar hij eindigde 28e in het eindklassement. Later dat jaar nam hij evenwel ook deel aan de Tour, waar hij ditmaal tweede werd, zij het op geruime afstand van Lance Armstrong. In 2006 kon hij de overwinning pakken in de Ronde van Italië. Deze overwinning behaalde hij met schijnbaar gemak: Met drie ritzeges en de nummer twee José Enrique Gutiérrez op meer dan negen minuten. Basso had vervolgens als doelstelling een dubbelslag te behalen: Het winnen van zowel de Ronde van Frankrijk als de Ronde van Italië in één jaar. In het moderne wielrennen een uitzonderlijke uitdaging, die toen in 1998 voor het laatst voltooid was door Marco Pantani. Een dag voor de start van die Ronde van Frankrijk werd hij echter voorlopig geschorst door zijn ploegleiding nadat zijn naam opgedoken was in een dopingschandaal.

Operación Puerto[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Operación Puerto voor het hoofdartikel over het dopingschandaal.

De naam van Ivan Basso dook op in het dopingschandaal rond Manolo Saiz en sportarts Eufemiano Fuentes, dat bekend is komen te staan als Operación Puerto . Begin oktober 2006 werd Basso door de Italiaanse Olympische Commissie (CONI) vrijgesproken van dopinggebruik, wegens gebrek aan bewijs. Ondanks de vrijspraak moest hij wel vertrekken bij Team CSC. In 2007 kwam hij onder contract bij Discovery Channel.

In april 2007 maakte het CONI bekend dat Basso zich alsnog zou moeten verantwoorden voor zijn aandeel in de zaak-Puerto. Basso werd opnieuw verdacht van het gebruik of een poging tot gebruik van een verboden substantie of een verboden methode. Mogelijk zou het Italiaanse gerecht toch een DNA-test kunnen uitvoeren op verdacht bloed dat aan Basso gelinkt zou kunnen worden. Het gerecht zou nu beschikken over een van de bloedzakjes met de codenaam Birillo, de naam van de hond van Basso. Door deze nieuwe ontwikkeling werd Basso door zijn ploeg Discovery Channel voorlopig geschorst. Op 30 april 2007 besliste hij eigenhandig bij zijn team op te stappen en een week later werd bekend dat Basso tijdens een recent verhoor door de Italiaanse Olympische Commissie (CONI) zijn intentie tot dopinggebruik had toegegeven. Hij beweerde van plan te zijn geweest doping te gebruiken voor de Ronde van Frankrijk, maar nooit echt verboden middelen genomen te hebben. Met deze bekentenis riskeerde hij een schorsing van twee jaar, die hij een maand later ook kreeg opgelegd.^[1]^[2]^[3] Basso liet weten zijn toekomst op te willen bouwen rond de strijd tegen doping.^[4]

De schorsing liep al af op 24 oktober 2008 omdat de twee jaar zijn gerekend vanaf de datum waarop hij een verdachte werd in de Operación Puerto.

Na de schorsing[bewerken | brontekst bewerken]

Eind 2008 keerde de Italiaan terug in het peloton, in het shirt van Liquigas. Zijn eerste wedstrijd was de Japan Cup van 26 oktober 2008, waarin hij als derde eindigde. In 2009 was hij nog niet welkom in de Ronde van Frankrijk, dus reed hij de Giro en Vuelta. Hij kon meteen weer met de beste klassementsrenners mee en eindigde als 3e en 4e in deze rondes. In 2009 wist hij bij de beste vijf te eindigen in zowel de Ronde van Italië als de Ronde van Spanje. In 2010 behaalde hij voor de tweede maal in zijn carrière de eindzege in de Ronde van Italië.

In 2010 startte Basso als kopman van Liquigas aan de Giro. Vooraf werd hij samen met Cadel Evans gezien als een van de topfavorieten. Na de winst in de ploegentijdrit leken hij en ploeggenoot Vincenzo Nibali goede papieren te hebben voor een sterk eindklassement, maar in de 7e etappe naar Montalcino kwamen beide renners ten val en verloren ze veel tijd. In de memorabele 11e etappe naar L'Aquila kregen liefst 56 man een grote voorsprong op de favorieten waardoor alle toppers, waaronder Basso, een grote achterstand opliepen in het klassement. Basso bleek de daaropvolgende inhaalslag het best aan te kunnen. Na winst op de Monte Zoncolan (15e etappe) was duidelijk dat Basso de beste klimmer in deze Giro was. Na de 19e etappe kwam Basso in de roze leiderstrui terecht, die hij in het slotweekend zonder problemen wist te verdedigen. Zo won Basso zijn tweede grote ronde.

Na deze zege deed Basso sportief een stapje terug door als meesterknecht voor nieuwe kampioenen als Alberto Contador op te treden, zoals in de Ronde van Italië van 2015.

Teelbalkanker en afscheid[bewerken | brontekst bewerken]

Op de eerste rustdag van de Ronde van Frankrijk 2015, op 13 juli, maakte Basso tijdens een persconferentie bekend dat bij hem, na een medisch onderzoek na een val, teelbalkanker was vastgesteld en meteen de Tour de France zou verlaten voor behandeling. Oktober 2015, enkele maanden na zijn behandeling, maakte hij bekend dat hij zou stoppen als actief wielrenner daar hij zichzelf niet meer voldoende competitief voelde voor het professioneel wielrennen op hoog niveau.^[5]

Belangrijke overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

1997: Gran Premio Industria e Commercio di San Vendemiano
1998: Wereldkampioen op de weg, Beloften; 1e en 2e etappe Triptyque Ardennais; Eindklassement Triptyque Ardennais; Proloog en 2e etappe Giro Ciclistico Pesca e Nettarina di Romagna; Eindklassement Giro Ciclistico Pesca e Nettarina di Romagna
1999: 2e etappe Giro delle Regioni
2000: 1e en 3e etappe deel B Regio Tour
2001: 1e etappe Ronde van de Middellandse Zee; 5e etappe Euskal Bizikleta; 5e etappe Ronde van Oostenrijk
2002: Jongerenklassement Ronde van Frankrijk
2004: 12e etappe Ronde van Frankrijk; Ronde van Emilië
2005: 17e en 18e etappe Ronde van Italië; 1e, 2e, 3e en 5e etappe Ronde van Denemarken; Eindklassement Ronde van Denemarken
2006: 2e etappe Internationaal Wegcriterium; Eindklassement Internationaal Wegcriterium; 2e etappe Circuit de la Sarthe; 5e (ploegentijdrit), 8e, 16e en 20e etappe Ronde van Italië; Eindklassement Ronde van Italië
2009: Eindklassement Ronde van Trentino
2010: 4e (ploegentijdrit) en 15e etappe Ronde van Italië; Eindklassement Ronde van Italië; GP Industria e Commercio Artigianato Carnaghese
2011: GP Lugano; 4e etappe Ronde van Padanië; Eindklassement Ronde van Padanië
2012: Japan Cup

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
1999	opgave
2000	52e
2001		opgave
2002		10e
2003		7e
2004		3 ↑ (1)
2005	28e (2)	2 ↑
2006	↑ (3)
2009	3 ↑		4e
2010	↑ (1)	32e
2011		7e
2012	5e	25e
2013			opgave
2014	15e
2015	51e	opgave

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Ronde van Lombardije	Waalse Pijl	Parijs-Brussel	Clásica San Sebastián	WK op de weg	Wereldranglijsten
1999							36e	opgave
2000	89e	opgave
2001		30e	61e	45e	2 ↑			41e
2002	46e	30e	3 ↑	15e	28e	70e	50e		16e (UWB)
2003		33e	10e		48e	11e	2 ↑	opgave
2004			8e	3 ↑	30e		6e	11e
2005		58e	18e		38e				24e (UPT)
2006			10e		32e				9e (UPT)
2009	44e		43e	13e				16e	14e (UWK)
2010									21e (UWK)
2011			72e	4e	50e		34e		14e (UWT)
2012				28e					59e (UWT)
2013				11e
2014				opgave
2015