Kevin Borlée

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Kevin Borlée
Tijdens het EK voor landenteams 2010
Volledige naam Kevin Borlée
Geboortedatum 22 februari 1988
Geboorteplaats Sint-Lambrechts-Woluwe
Nationaliteit Vlag van België België
Lengte 1,80 m
Gewicht 67 kg
Sportieve informatie
Discipline sprint
Trainer/coach Jacques Borlée
Eerste titel Belgisch kampioen 400 m 2006
OS 2008, 2012, 2016, 2020
Extra Europees indoorrecordhouder 4 x 400 m 2015-2018; Belgisch recordhouder 300 m indoor, 400 m 2008-2009 + 2012, 4 x 400 m (in- + outdoor), 4 x 400 m gemengd, 4 x 400 m voor clubteams
Portaal  Portaalicoon   Atletiek

Kevin Borlée (Sint-Lambrechts-Woluwe, 22 februari 1988) is een Belgische atleet, gespecialiseerd in het loopnummer over 400 m. Hij maakte deel uit van het estafetteteam, de Belgian Tornados, dat in 2008, 2016 en 2021 op de Olympische Zomerspelen vierde werd en hierbij telkens het Belgische record op de 4 x 400 m estafette verbeterde. In 2010 behaalde hij op de Europese kampioenschappen in Barcelona met een opmerkelijke eindspurt goud op de 400 m. Een jaar later haalde hij brons op de wereldkampioenschappen. Met het estafetteteam werd hij op de 4 x 400 m indoorwereldkampioen en vijfmaal Europees kampioen, driemaal outdoor en tweemaal indoor.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste successen[bewerken | brontekst bewerken]

Kevin is de tweelingbroer van Jonathan Borlée en heeft sprintster Olivia Borlée als zus, ook zijn jongere broer Dylan Borlée is sprinter . Alle vier worden zij getraind door hun vader, voormalig sprinter Jacques Borlée. Net als zijn broer veroverde Kevin zijn eerste titel bij de senioren op achttienjarige leeftijd: op de Belgische indoorkampioenschappen voor alle categorieën in Gent werd hij Belgisch kampioen op de 400 m, terwijl Jonathan de 200 m voor zijn rekening nam. Kevin zou er in de jaren die volgden vijf aan toevoegen, nog twee op de 400 m en drie op de 200 m.

Op 31 mei 2008 maakten Kevin en Jonathan Borlée in Neerpelt beiden deel uit van een nationale 4 x 400 meterploeg, die voor het overige bestond uit Cédric Van Branteghem en Kristof Beyens. Dit viertal kwam tot een tijd van 3.02,51 en verbeterde hiermee het 27 jaar oude nationale record. Dit record, gevestigd op 5 juli 1981, stond met 3.03,68 al die jaren op naam van Eddy De Leeuw, Danny Roelandt, Rik Vandenberghe en Fons Brydenbach. De nieuwe recordhouders, die in Neerpelt voor de eerste keer in deze samenstelling aantraden, misten de olympische limiet met een honderdste seconde. Veertien dagen later werd tijdens de Atletissima-meeting in Namen echter ook deze barrière geslecht. Met Nils Duerinck in plaats van Kristof Beyens liet het Belgische kwartet ditmaal 3.02,13 noteren, alweer 38 honderdste van een seconde sneller dan in Neerpelt.

Twee nationale records op OS in Peking[bewerken | brontekst bewerken]

Borlée liep op 19 augustus 2008 een Belgisch record op de 400 meter op de Olympische Zomerspelen van Peking met een tijd van 44,88, waarmee hij de vorige toptijd van Cédric Van Branteghem met 14 honderdste van een seconde verbeterde. Hij bereikte er de finale echter niet mee. Op de 4 x 400 m estafette plaatste hij zich enkele dagen later met zijn teamgenoten Cédric Van Branteghem, Arnaud Ghislain en Jonathan Borlée wél voor de finale door in de kwalificatieronde het Belgisch record te verbeteren tot 3.00,67. In de finale werden de Belgen vijfde en wisten ze het nationale record te verpulveren tot 2.59,37. De wedstrijd werd gewonnen door de Amerikaanse estafetteploeg, die met 2.55,39 een olympisch record liep. Nadat een lid van de Russische ploeg werd betrapt op het gebruik van doping, werd deze ploeg uit de uitslag geschrapt, waardoor de Belgische ploeg naar de vierde plaats promoveerde.[1]

Overstap naar Verenigde Staten[bewerken | brontekst bewerken]

Eind 2008 stapte Kevin Borlée, die tot dan kinesitherapie had gestudeerd en woonachtig was geweest in zijn geboorteplaats Sint-Lambrechts-Woluwe, samen met broer Jonathan over naar Florida State University in Tallahassee, de universiteit waar ook de Nederlandse middellangeafstandsatlete Susan Kuijken sinds enkele jaren studeerde en atletieksuccessen boekte. Op het eerste grote toernooi sindsdien, de NCAA-kampioenschappen in Fayetteville (Arkansas), werd hij in 45,43 vierde op de 400 m, die werd gewonnen door zijn tweelingbroer. Deze bleef in 44,78 precies een tiende seconde onder het vorig jaar op de Spelen in Peking door zijn broer gevestigde nationale record. Anderhalf uur later hadden de tweeling tevens een groot aandeel in de winst van 'Florida State' op de 4 x 400 m estafette, waarin het viertal in 2.59,99 zelfs een tijd onder de drie minuten realiseerde, de op een na snelste seizoentijd van de wereld.

Enkele maanden later maakte Kevin Borlée deel uit van de Belgische delegatie naar de wereldkampioenschappen in Berlijn. Hij zou er optreden op de 400 m individueel en als lid van de nationale ploeg op de 4 x 400 m. Op de individuele 400 m kwam hij tot de halve finale, waarin hij in 45,28 op een vierde plaats eindigde en was uitgeschakeld. Op de 4 x 400 m estafette won het Belgische estafetteteam, dat naast Kevin Borlée bestond uit Antoine Gillet, Nils Duerinck en Cédric Van Branteghem, onverwacht zijn serie in 3.02,13. Een dag later deed het viertal er in de finale nog een schepje bovenop. Dit resulteerde in een vierde plaats met een tijd van 3.01,88, de beste seizoenprestatie. Slechts iets meer dan twee seconden bleven zij verwijderd van het nationale record van het jaar ervoor in Peking. En dit alles zonder de inmiddels aan zijn voet geblesseerde Belgische recordhouder op de 400 m, Jonathan Borlée.

Identieke blessure[bewerken | brontekst bewerken]

Direct na terugkomst van de WK bleek Kevin echter hetzelfde te zijn overkomen wat eerder dat seizoen ook zijn broer had uitgeschakeld: hij had een stressfractuur in een voetwortelbeentje van zijn linkervoet en moest voor zes weken in het gips, op het moment dat dit er bij zijn broer juist was afgegaan. Het verhaal vertoont opvallende gelijkenis met de stressfractuur in het scheenbeen die de Zweedse hordentweeling Susanna en Jenny Kallur in 2008 kort na elkaar opliepen en waaraan beiden toen moesten worden geopereerd. Evenals bij de Zweedse tweeling had Jonathan de blessure in het rechter- en Kevin in het linkerbeen.[2]

Op grond van hun prestaties in Berlijn werden Antoine Gillet, Cédric Van Branteghem, Nils Duerinck en Kevin Borlée aan het eind van 2009 gekozen tot Belgische sportploeg van het jaar.

Tweede op WK indoor[bewerken | brontekst bewerken]

Aan het begin van 2010 waren de Borlée-twins weer volledig hersteld en terug op hun vertrouwde niveau. Gelegenheid om dit te bewijzen kreeg Kevin in maart op de wereldindoorkampioenschappen van 2010 in Doha. Nadat hij in de serie van de 4 x 400 m estafette samen met Nils Duerinck, broer Jonathan en Antoine Gillet naar een onbedreigde serie-overwinning was gelopen in 3.08,84, een Belgisch indoorrecord, waren zij in die finale zonder Duerinck maar met Cédric Van Branteghem nog eens bijna twee seconden sneller in 3.06,94, alweer een recordverbetering. Hiermee veroverden het Belgische viertal de zilveren medaille achter het onbereikbare Amerikaanse team, dat eerste werd in 3.03,40. Nooit eerder leverde een Belgisch estafettekwartet op een WK indoor een dergelijke prestatie.

EK atletiek 2010[bewerken | brontekst bewerken]

Na een goede voorbereiding, waarbij hij enkele weken eerder op de 400 m tijdens de Belgische kampioenschappen de finale had laten lopen, nadat hij in zijn reeks een goede tijd van 45,22 had gerealiseerd, was Kevin Borlée klaar voor de EK in Barcelona. Hier plaatste hij zich gemakkelijk voor de halve finale van de 400 m. In 45,71 won hij zijn reeks. In de halve finales kwam hij vervolgens tot een winnende 45,32, de zevende tijd van alle finalisten. In de finale leek het met Kevin Borlée, gestart in baan zes, na een redelijk goed begin steeds minder te gaan. Maar in de laatste 50 meter zette hij een indrukwekkende eindspurt in, waarbij de concurrentie leek stil te vallen. Hij finishte ten slotte met een borstlengte voorsprong als eerste in 45,08, meteen zijn beste jaarprestatie. Met deze gouden medaille is hij nog maar de derde Belgische man, die op een EK outdoor ooit een gouden medaille wist te halen. Voor hem hadden Gaston Roelants in 1962 op de 3000 m steeplechase en Karel Lismont op de marathon in 1971 goud behaald. Kevins broer Jonathan, die vrij algemeen werd beschouwd als de grote favoriet voor de titel, eindigde in de finale buiten de medailles als zevende in een tijd van 45,35.
Twee dagen later voegde Kevin nog eens een bronzen plak toe aan zijn palmares. Na eerdere winst in de serie van de 4 x 400 m estafette in 3.03,49, finishte hij met Arnaud Destatte, Cédric Van Branteghem en broer Jonathan op de slotdag van het toernooi als derde in 3.02,60 in een spannende finale, waarin de Russische (eerste in 3.02,14), Britse (tweede in 3.02,25), Belgische en Duitse (vierde in 3.02,65) ploegen aan elkaar gewaagd bleken.

Brons op EK indoor 2011[bewerken | brontekst bewerken]

De Belgische 4 x 400 m estafetteploeg reisde begin maart 2011 met hoge verwachtingen af naar Parijs voor deelname aan de Europese indoorkampioenschappen. Was men immers niet tweede geworden achter de Amerikanen op de WK indoor in Doha, het jaar ervoor? Net als in Barcelona tijdens de EK op de buitenbaan werden de Belgen in de Franse hoofdstad echter de voet dwars gezet door andere teams met vergelijkbare ambities. Waren het in Spanje de Russen en de Britten, die de Belgische formatie van het goud hadden afgehouden, ditmaal waren het opnieuw de Britten met daarnaast de Fransen, die in eigen huis vleugels hadden gekregen. Dat het hard ging, bewijst de tijd van 3.06,57, alweer een nationaal record, van de als derde eindigende Belgische formatie, die naast Kevin Borlée bestond uit Jonathan Borlée, Antoine Gillet en Nils Duerinck.

Olympische Spelen 2012[bewerken | brontekst bewerken]

Op de Olympische Spelen van 2012 in Londen plaatste Kevin Borlée zich op de 400 m via winst in zijn reeks in 45,14 en een tweede plaats in zijn halve finale in 44,84 rechtstreeks voor de finale. Hierin wist hij zich met zijn 44,81 in tijd nog weer iets te verbeteren, maar verder dan de vijfde plaats kwam hij er niet mee. Zijn broer Jonathan finishte twee honderdsten na hem als zesde. In de finale van de 4 x 400 m behaalden Kevin en Jonathan, samen met Antoine Gillet en Michaël Bultheel, in 3.01,83 de zesde plaats.

Clubs[bewerken | brontekst bewerken]

Kevin Borlée was lid van White Star, de club uit Sint-Lambrechts-Woluwe. Eind 2015 stapte hij over naar Racing Club Brussel.[3] Eind 2020 tekende hij samen met zijn familieleden een contract bij Sport Vlaanderen en stapte hij over naar de Vlaamse club Olympic Essenbeek Halle.[4]

Kampioenschappen[bewerken | brontekst bewerken]

Kevin Borlée tijdens de estafette bij de EK in Helsinki, 2012

Internationale kampioenschappen[bewerken | brontekst bewerken]

Onderdeel Titel Jaar
400 m Europees kampioen 2010
4 x 400 m Wereldindoorkampioen 2022
Europees kampioen 2012, 2016, 2018
Europees indoorkampioen 2015, 2019, 2023

Belgische kampioenschappen[bewerken | brontekst bewerken]

Outdoor
Onderdeel Jaar
200 m 2009, 2011
400 m 2007, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018
Indoor
Onderdeel Jaar
200 m 2007
400 m 2006, 2019

Andere kampioenschappen[bewerken | brontekst bewerken]

Onderdeel Titel Jaar
4 x 400 m NCAA-kampioen 2009

Persoonlijke records[bewerken | brontekst bewerken]

Outdoor
Onderdeel Prestatie Datum Plaats
100 m 10,62 s 1 september 2007 Beveren
200 m 20,72 s 23 juli 2011 Brussel
300 m 32,22 s 19 juli 2017 Naimette-Xhovémont
400 m 44,56 s (ex-NR) 16 juni 2012 Brussel
Indoor
Onderdeel Prestatie Datum Plaats
60 m 6,85 s 2 februari 2013 Gent
200 m 21,18 s 2 februari 2013 Gent
300 m 32,72 s (NR) 10 februari 2013 Gent
400 m 46,87 s 19 februari 2006 Gent
500 m 1.01,06 07 februari 2015 Gent
600 m 1.15,65 (NR) 13 februari 2011 Gent

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

100 m[bewerken | brontekst bewerken]

200 m[bewerken | brontekst bewerken]

400 m[bewerken | brontekst bewerken]

Kampioenschappen
  • 2006: Goud BK indoor AC - 46,87 s
  • 2007: Goud BK AC - 46,38 s
  • 2008: 3e in ½ fin. OS in Peking- 44,88 s
  • 2009: 4e NCAA-kamp. in Fayetteville - 45,43 s
  • 2009: 4e in ½ fin. WK in Berlijn - 45,28 s
  • 2010: Goud EK in Barcelona - 45,08 s
  • 2010: 4e Continental Cup in Split - 45,01 s
  • 2011: Brons WK in Daegu - 44,90 s
  • 2012: Goud BK AC - 44,63 s (in serie 44,56 s = NR)
  • 2012: 5e OS in Londen - 44,81 s
  • 2013: Goud BK AC - 44,73 s
  • 2013: 4e in ½ fin. WK in Moskou - 45,03 s
  • 2013: 4e Memorial Van Damme - 45,39 s
  • 2014: Goud BK AC - 45,28 s
  • 2014: 15e EK in Zürich - 46,15 s
  • 2015: Zilver BK AC - 45,84 s
  • 2015: 4e ½ fin. WK in Peking - 44,74 s
  • 2016: 4e EK in Amsterdam - 45,60 s
  • 2016: 5e in serie OS - 45,90 s
  • 2017: Goud BK AC - 45,51 s
  • 2017: 4e in ½ fin. WK in Londen - 45,10 s
  • 2018: Goud BK AC - 45,52 s
  • 2018: Zilver EK in Berlijn - 45,13 s
  • 2018: Zilver Memorial Van Damme – 45,62 s
  • 2019: Goud BK indoor AC – 46,69 s
  • 2019: Zilver BK AC - 45,61 s
  • 2021: DNS ½ fin. OS in Tokio (45,36 s in reeks)
  • 2022: Zilver BK AC - 46,04 s
Diamond League-podiumplekken

4 x 100 m[bewerken | brontekst bewerken]

4 x 400 m[bewerken | brontekst bewerken]

  • 2006: 5e WK junioren in Peking - 3.07,03
  • 2008: 4e OS in Peking - 2.59,37 (NR)
  • 2009: Zilver NCAA-kamp. indoor - 3.05,97 (met team van FSU)
  • 2009: Goud NCAA-kamp. in Fayetteville - 2.59,99 (met team van FSU)
  • 2009: 4e WK in Berlijn - 3.01,88
  • 2010: Zilver WK indoor in Doha - 3.06,94 (NR)
  • 2010: Brons EK in Barcelona - 3.02,60
  • 2010: 2e Continental Cup in Split - 2.59,84 (met Europese ploeg)
  • 2011: Brons EK indoor in Parijs - 3.06,57 (NR)
  • 2011: 5e WK - 3.00,41
  • 2012: Goud EK in Helsinki - 3.01,09
  • 2012: 5e OS - 3.01,83
  • 2013: 4e EK indoor in Göteborg - 3.07,98
  • 2013: 5e WK in Moskou - 3.01,02 (in serie 3.00,81)
  • 2014: 9e (1e in B-fin.) IAAF World Relays in Nassau - 3.02,97 (in reeks 3.02,79)
  • 2014: 7e EK in Zürich - 3.02,60
  • 2015: Goud EK indoor in Praag - 3.02,87 (AR)
  • 2015: Brons IAAF World Relays in Nassau - 2.59,33 (NR)
  • 2015: 5e WK in Peking - 3.00,24
  • 2016: Goud EK in Amsterdam - 3.01,10
  • 2016: 4e OS in Rio de Janeiro – 2.58,52 (NR)
  • 2017: Zilver EK indoor in Belgrado - 3.07,80
  • 2017: 10e (2e in B-fin.) IAAF World Relays in Nassau - 3.07,14 (in reeks 3.05,45)
  • 2017: 4e WK - 3.00,04
  • 2018: Brons WK indoor in Birmingham – 3.02,51 (NR)
  • 2018: Goud EK in Berlijn - 2.59,47
  • 2019: Goud EK indoor in Glasgow - 3.06,27
  • 2019: Brons WK in Doha - 2.58,78
  • 2021: 4e EK indoor in Torun - 3.07,80
  • 2021: 4e OS in Tokio – 2.57,88 (NR)
  • 2022: Goud WK indoor in Belgrado - 3.06,52
  • 2022: Brons WK in Eugene - 2.58,72
  • 2022: Zilver EK in München – 2.59,47
  • 2023: Goud EK indoor in Instanboel – 3.05,83

4 x 400 m gemengd[bewerken | brontekst bewerken]

  • 2019: 6e WK in Doha - 3.14,22 (NR)
  • 2021: 5e OS in Tokio - 3.11,51 (NR)

NR: nationaal record
AR: Europees record
BK: Belgisch kampioenschap
EK: Europees kampioenschap
WK: Wereldkampioenschap
OS: Olympische Spelen

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Kevin Borlée van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kevin_Borlée&oldid=66195806"