David Millar

David Millar
	Millar in 2014
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	4 januari 1977
Geboorteplaats	Mtarfa, Malta
Nationaliteit	Verenigd Koninkrijk
Lengte	190 cm
Gewicht	77 kg
Sportieve informatie
Huidige ploeg	Gestopt
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Tijdrijden
Ploegen
1997; 1998; 1999; 2000; 2001; 2002; 2003; 2004; 2006; 2007; 2008; 2009; 2010; 2011; 2012; 2013; 2014	Cofidis; Cofidis; Cofidis; Cofidis; Cofidis; Cofidis; Cofidis; Cofidis (tot 31/07); Saunier Duval (vanaf 24/06); Saunier Duval; Team Garmin-Chipotle; Team Garmin-Slipstream; Team Garmin-Transitions; Team Garmin-Cervélo; Team Garmin-Barracuda; Team Garmin-Sharp; Garmin Sharp
Portaal	Wielersport

David Millar (Mtarfa (Malta), 4 januari 1977) is een Brits voormalig wielrenner. Millar was gespecialiseerd in het tijdrijden. De Schot werd in 2004 opgepakt op verdenking van epo-gebruik, waarop hij bekende. Hij werd hiervoor twee jaar geschorst, waarna hij terugkeerde in het peloton als fel tegenstander van dopinggebruik.

De meest succesvolle jaren van David Millar waren 2001 (8 overwinningen, 16e in de UCI-ranking) en 2003 (6 overwinningen, 20e in de UCI-ranking).

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Successen[bewerken | brontekst bewerken]

Millar werd prof in 1997 bij Cofidis, waarvoor hij in zijn debuutjaar de proloog van de Ronde van de Toekomst wist te winnen. Het jaar erop deed hij dat kunstje nog eens over met zelfs nog een tweede ritzege en schreef hij ook de tijdrit van de Driedaagse van De Panne op zijn naam. In 2000 won Millar de proloog van de Ronde van Frankrijk en een jaar later was hij opnieuw erg succesvol met acht zeges, waaronder de eindoverwinningen in de Omloop van de Sarthe en de Ronde van Denemarken. Ook werd hij dat jaar tweede op het Wereldkampioenschap tijdrijden in Lissabon achter Jan Ullrich. Millar wist zich al zeker van zijn overwinning en kwam met een zegegebaar over de streep, maar Ullrich reed een sterk slot en mocht zo de regenboogtrui in ontvangst nemen. Twee jaar later was Millar alsnog de sterkste op het WK 2003 in Hamilton [zie hoofdstuk Doping].

Doping[bewerken | brontekst bewerken]

In 2004, kort voor de start van de Ronde van Frankrijk kwam een dopingaffaire van zijn toenmalige ploeg Cofidis aan het licht. Millar werd ervan verdacht epo te hebben gebruikt en werd op 24 juni opgepakt^[1]. Millar gaf zijn zonden toe en bekende dat hij sinds augustus 2001 inderdaad regelmatig epo had gebruikt. Hij verklaarde "een gevangene te zijn geweest van de roem en het geld"^[2]. Hij zei dat hij de epo had gekregen van zijn ploegmaat Massimiliano Lelli en later van zijn ploegleider Jesus Losa.^[3] Naar aanleiding van zijn verklaring werd David Millar voor twee jaar geschorst. Ook werd een deel van Millars zeges van zijn palmares geschrapt, waaronder zijn mondiale tijdrittitel uit 2003. Deze titel kwam als gevolg hiervan toe aan de oorspronkelijke nummer twee van het WK, Michael Rogers. Ook werd hij ontslagen door zijn werkgever Cofidis, de ploeg waar Millar ruim zeven jaar voor had gereden.

In interviews verklaarde Millar spijt te hebben, en zijn voorbeeldfunctie te gaan gebruiken voor werk ter preventie van dopinggebruik. In februari 2005 wijzigde het CAS de datum van Millars schorsing, waardoor deze niet meer op 5 augustus, maar op 23 juni 2006 ten einde liep^[4]

Na zijn schorsing[bewerken | brontekst bewerken]

Eind november 2005 tekende de Schot een contract bij Saunier Duval^[5] en in 2006 keerde hij terug in het peloton, toen in juni van dat jaar zijn schorsing afliep. In de Ronde van Spanje van dat jaar knoopte Millar terug aan met een overwinning door de 14de rit te winnen, een tijdrit. Het jaar erop won hij de proloog in Parijs-Nice en werd hij Brits kampioen op de weg en in de tijdrit. Later dat jaar werd bekend dat hij tekende bij Team Slipstream^[6], een opvallende stap, aangezien zijn nieuwe werkgever een fel antidopingbeleid voerde. Voor zijn nieuwe ploeg reed hij in 2008 onder andere de Ronde van Italië en de Ronde van Frankrijk. In de Giro won hij met zijn team de ploegentijdrit. Enkele dagen later zat hij mee in een ontsnapping, toen vlak voor het ingaan van de laatste kilometer zijn ketting het begaf. Uit frustratie wierp hij zijn fiets over het hekwerk.

In 2010 werd David Millar tweede bij het wereldkampioenschap tijdrijden en op diezelfde discipline won hij goud op de Gemenebestspelen.

In juni 2011 bracht Millar zijn autobiografie uit: Racing Through the Dark. Hierin vertelt hij uitgebreid over zijn hele leven, en in het bijzonder over zijn dopinggebruik.

In oktober 2013 maakte hij bekend na het seizoen 2014 te stoppen met wielrennen^[7].

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

Millar is getrouwd en is vader van twee zonen en een dochter.

Belangrijkste overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

1997

Proloog Ronde van de Toekomst

1998

3e etappe deel B Driedaagse van De Panne
Proloog Ronde van de Toekomst
6e etappe Ronde van de Toekomst

1999

Manx International

2000

1e etappe deel B Route du Sud
1e etappe Ronde van Frankrijk

2001

1e etappe(tijdrit) Ronde van Spanje
6e etappe Ronde van Spanje
3e etappe deel B Omloop van de Sarthe
4e etappe Omloop van de Sarthe
Eindklassement Omloop van de Sarthe
4e etappe deel B Euskal Bizikleta
5e etappe Ronde van Denemarken
Eindklassement Ronde van Denemarken
Ronde van de Sarthe

2002

13e etappe Ronde van Frankrijk

2003

2006

Brits kampioenschap baanwielrennen, Achtervolging, Elite
14e etappe Ronde van Spanje

2007

Proloog Parijs-Nice
Brits kampioen individuele tijdrit op de weg, Elite
Brits kampioen op de weg, Elite

2008

1e etappe (ploegentijdrit) Ronde van Italië

2009

20e etappe (tijdrit) Ronde van Spanje

2010

3e etappe deel b (tijdrit) Driedaagse van De Panne-Koksijde
Eindklassement Driedaagse van De Panne-Koksijde
2e etappe deel b (tijdrit) Internationaal Wegcriterium
2 Wereldkampioenschap tijdrijden
3 Gemenebestspelen
1 Individuele tijdrit Gemenebestspelen
Chrono des Nations

2011

21e etappe (tijdrit) Ronde van Italië
2e etappe (ploegentijdrit) Ronde van Frankrijk

2012

12e etappe Ronde van Frankrijk

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
1999
2000		62e (1)
2001		opgave	41e (2)
2002		68e (1)	opgave
2003		55e (1)	102e (1)
2004
2005
2006		58e	64e (1)
2007		69e
2008	94e	68e
2009	opgave	85e	80e (1)
2010	opgave	158e	107e
2011	100e (1)	76e
2012		106e (1)
2013	opgave	113e
2014			144e

(*) tussen haakjes aantal etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Ronde van Vlaanderen	Parijs-Roubaix	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Ronde van Lombardije	Waalse Pijl	Clásica San Sebastián	WK op de weg	Wereldranglijsten
1999				opgave
2000			opgave		opgave		88e
2001					opgave				opgave
2002									opgave
2003	24e							78e	86e
2004	129e
2005
2006						opgave		96e	35e	134e (UPT)
2007	71e	opgave							54e	50e (UPT)
2008	99e			74e	90e		49e		opgave
2009								40e	opgave	100e (UWK)
2010	105e	32e	opgave						opgave	162e (UWK)
2011				113e			127e	opgave	114e	23e (UWT)
2012	112e
2013	opgave
2014	opgave	opgave	113e						opgave