Francis Mourey

Francis Mourey
	Mourey tijdens een cross van Dijon (2014).
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	8 december 1980
Geboorteplaats	Montbéliard, Frankrijk
Nationaliteit	Fransman
Lengte	170 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg	gestopt
Discipline(s)	• Veldrijden; • Wegwielrennen
Ploegen
2004–2015; 2016–2017; 2018-2019	FDJ; Fortuneo-Oscaro; Individueel
Beste prestaties
Ronde van Italië	20e (2013)
Medailleoverzicht
	Veldrijden
Medailles
	Veldrijden
Wereldkampioenschappen
Portaal	Wielersport

Francis Mourey (Montbéliard, 8 december 1980) is een Frans voormalig veldrijder en Wegwielrenner.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Mourey begon met fietsen in competitieverband in het jaar 1995. Nadat hij in 2001 en 2002 Frans veldritkampioen bij de Beloften geworden was en in 2002 en 2003 de Tour de Corse op de weg gewonnen had, mocht hij eind 2003 stage lopen bij FDJeux.com. Voor aanvang van het wielerseizoen 2004 tekende Francis Mourey bij deze wielerploeg zijn eerste profcontract. Hij zou in totaal 12 jaar lang voor deze ploeg uitkomen, tot en met 2015. Vanaf één januari 2016 zou hij twee seizoenen actief zijn bij Fortuneo-Vital Concept.

Gedurende zijn gehele carrière combineerde Mourey zowel het veld- als het wegwielrennen. Vooral in het veldrijden was Mourey succesvol. Hij is de meest gelauwerde Franse veldrijder van zijn generatie. Hij is tevens recordhouder voor wat betreft nationale veldrittitels. Tussen 2005 en 2016 won hij negen titels. Tussen 2007 en 2011 zette hij zelfs een ononderbroken reeks van vijf overwinningen neer. Met zijn totaal van negen titels laat hij het drietal Eugène Christophe, Roger Rondeaux en André Dufraisse achter zich, zij wonnen elk zeven titels. Ook in de Coupe de France de cyclo-cross is hij recordhouder. Tussen 2004 en 2018 won hij 12 keer het eindklassement van dit Frans Regelmatigheidscriterium.

Op internationaal vlak behaalde Mourey ook verschillende mooie resultaten. In november 2006 boekte hij zijn allereerste overwinning in de Wereldbeker veldrijden. Tijdens de manche in het Italiaanse Treviso klopte hij Sven Nys en Erwin Vervecken in een spurt met drie. Een maand later leek hij in het Spaanse Igorre op weg naar zijn tweede wereldbekerzege, maar nadat hij in de laatste ronde een voorsprong van driekwart minuut door materiaalpech zag smelten als sneeuw voor de zon, hij werd uiteindelijk pas vierde. Die tweede wereldbekeroverwinning volgde zeven jaar later. Eind december 2013 wist de Citadelcross van Namen te winnen.

Tijdens de Wereldkampioenschappen behaalde Mourey één medaille. Tijdens het WK 2006 in Zeddam werd hij derde. Gedurende deze wedstrijd reed hij samen met de Belgen Bart Wellens en Erwin Vervecken weg. Deze laatste ontsnapte en werd uiteindelijk wereldkampioen. Twee seconden later klopte Wellens Mourey in de sprint. Tijdens de WK's van zowel 2005 als 2011 viel hij als vierde telkens net naast het podium.

Ook op de weg behaalde Mourey tijdens zijn carrière verschillende goede resultaten. Op 20 juni 2004 boekte hij zijn eerste professionele overwinning. Tijdens de Route du Sud won hij de tweede etappe. Aan de aankomst in Saint-Gaudens klopte hij in de spurt David Millar en Alexandre Botcharov. Een jaar later in 2005 nam hij voor de enige maal in zijn loopbaan deel aan de Ronde van Frankrijk. Zijn beste wegseizoen reed hij in 2013. In het voorjaar werd hij vijfde in de GP Cholet, en won hij de vijfde etappe in de Ronde van de Sarthe. hier ontsnapte hij op twaalf kilometer van de meet. Hij wist het sprintend peloton, en de laatste overblijver van de vroege vlucht Lloyd Mondory voor te blijven. Tien dagen later wist hij ook de Tro Bro Léon, de herkansing voor Parijs-Roubaix op zijn erelijst te schrijven. Samen met ploegmaats Johan Le Bon en Anthony Geslin nam hij de wedstrijd in handen. Met nog drie plaatselijke rondes te gaan in Lannilis trok hij in de aanval. Hij won uiteindelijk met een minuut voorsprong op zijn twee ploegmaats. Later dat jaar reed hij ook een sterke Giro. Hij eindigde in het eindklassement op een twintigste plaats in het eindklassement, als eerste Fransman.

Na het veldritseizoen veldritseizoen 2018-2019 stopte de toen 38-jarige Fransman met koersen. Na zijn carrière werd hij ploegleider. Anno 2022 bij Team Podicom CC.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Veldrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen	Wereldbeker	Challenge National	FK	WK	Overige	Totaal aantal zeges
2001-2002			NVT	NVT	Frenkendorf	1
2002-2003			11e	6e	Frenkendorf	1
2003-2004			7e	7e	Hittnau, Frenkendorf	2
2004-2005		Val Joly eindklassement	1	4e	Lons-le-Saunier	3
2005-2006		Athée-sur-Cher, Nommay, eindklassement	2	3 ↑	Steinmaur	3
2006-2007	Treviso	Hénin-Beaumont, Sablé-sur-Sarthe, Blaye eindklassement	1	DNF	Fehraltorf, Dagmersellen	7
2007-2008		Sarrebourg, Quelneuc, Cap d'Agde eindklassement	1	DNF	Steinmaur, Marle, Wetzikon, Nommay	8
2008-2009		Montrevel, Le Crousot, Quelneuc eindklassement	1	5e	Marle, Hittnau, Dagmersellen	7
2009-2010		St Quentin, Besancon, Quelneuc eindklassement	1	5e	Marle, Dagmersellen, St-Niklaas	7
2010-2011		Miramas, St-Jean-de-Monts eindklassement	1	4e	Redmond, Issaquah, Las Vegas, Marle, Dottenijs, Dagmersellen, Pétange, Bussnang	11
2011-2012		Lignères-en-Berry, Rodez, Besançon eindklassement	3	12e	Marle, Nommay, Frenkendorf, Dagmersellen,	7
2012-2013		Saverne, Besançon, Pontchateau eindklassement	1	11e	Baden, Aigle, Marle, Frenkendorf, Dagmersellen, Beromünster, Bussnang	11
2013-2014	Namen	St-Étienne-lès-Remiremont, Quelneuc, Flamanville eindklassement	1	8e	Steinmauer, Marle, Wiesbaden, Lorsch, Oderzo, Dagmersellen, Lanarvilly	12
2014-2015		Besancon, Lanarvilly eindklassement	3	20e	Baden, Dielsdorf, Steinmaur, La Mézière, Quelneuc, Dagmersellen, Nommay	9
2015-2016			1	15e	Meilen	2
2016-2017		Gervans	6e	31e	Hittnau	2
2017-2018		La Mezière	2	13e		1
2018-2019		Razès, Pierric, Flamanville eindklassement	3	26e	Jablines	4

Totaal	2	33 (12 x eindklassement)	9	0	54	98

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

Frans kampioen veldrijden: 2001 en 2002 (beloften)

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen	Aantal zeges	↑	↑	↑	WB	CN	UCI
2001-2002	1 overwinning(en)	NVT	NVT	NVT	NVT	NVT
2002-2003	1 overwinning(en)	6e	NVT	11e	27e	7e
2003-2004	2 overwinning(en)	7e	NVT	7e	7e	2
2004-2005	3 overwinning(en)	4e	NVT	1		1
2005-2006	3 overwinning(en)	3 ↑	NVT	2		1	16e
2006-2007	7 overwinning(en)	DNF	NVT	1	5e	1	8e
2007-2008	8 overwinning(en)	DNF	NVT	1	9e	1	12e
2008-2009	7 overwinning(en)	5e	NVT	1	16e	1	11e
2009-2010	7 overwinning(en)	5e	NVT	1	9e	1	7e
2010-2011	11 overwinning(en)	4e	NVT	1	5e	1	5e
2011-2012	7 overwinning(en)	12e	NVT	3	6e	1	8e
2012-2013	11 overwinning(en)	11e	NVT	1	8e	1	6e
2013-2014	12 overwinning(en)	8e	NVT	1	5e	1	7e
2014-2015	9 overwinning(en)	20e	NVT	3	8e	1	13e
2015–2016	2 overwinning(en)	15e	DNS	1	35e	6e	12e
2016–2017	2 overwinning(en)	31e	16e	6e	52e	2	41e
2017–2018	1 overwinning(en)	13e	DNS	2	52e	3	35e
2018–2019	4 overwinning(en)	26e	DNS	3	34e	1	38e

Totaal	98 overwinningen	0	0	9	0	11	0

Wegwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

2002: Ronde van Corsica; 2e etappe Ronde van Moselle
2003: Ronde van Corsica
2004: 2e etappe Route du Sud
2013: 5e etappe Ronde van de Sarthe; Tro Bro Léon

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
2004	104e
2005		94e
2006
2007	43e
2008			96e
2009
2010
2011
2012	78e
2013	20e
2014	33e
2015	43e
2016
2017

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Ronde van Vlaanderen	Parijs-Roubaix	Amstel Gold Race	Waalse Pijl	E3 Harelbeke
2004	opgave	opgave	opgave
2005	opgave	opgave	opgave
2006	opgave	opgave	opgave		19e
2007		opgave	119e		opgave
2008			131e	95e	opgave
2009			109e	150e	opgave
2010			103e	73e
2011
2012
2013
2014
2015
2016		75e
2017		81e