Naar inhoud springen

Oosters christendom

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Oosterse kerken)

Oosters christendom of oosterse kerken is de term die oorspronkelijk werd gebruikt voor de christelijke kerkgenootschappen in het oostelijke Middellandse Zeegebied, en met name die in het voormalige Byzantijnse Rijk. Thans wordt ermee bedoeld de kerken van Oost- en Zuidoost-Europa en van het Midden-Oosten. Conflicten tussen de verschillende kerkgemeenschappen leidden tot scheuringen of schisma's waarbij bepaalde kerkgemeenschappen hun eigen weg gingen. Door emigratie bevinden zich vele leden van oosterse kerken in West-Europa en Amerika, zodat het begrip niet meer uitsluitend geografisch bepaald is.

Men maakt onderscheid tussen:

Deze kerken zijn, net als de westerse, Latijnse Kerk, ontstaan uit de "oerkerk" van Jeruzalem, maar onderscheiden zich heden ten dage, behalve door geloofspunten, door een eigen eredienst, wetgeving, gebruiken en cultuur. Wereldwijd schat men het aantal oosters-orthodoxe gelovigen op 225 tot 300 miljoen[1] en het aantal oosters-katholieken op 16 miljoen.[2]

Schisma van 431: ontstaan van de Kerk van het Oosten

[bewerken | brontekst bewerken]

De Assyrische Kerk van het Oosten is ontstaan - na het Concilie van Efeze (431) - en heette aanvankelijk de Oost-Syrische of Nestoriaanse kerk. Hoewel deze kerk soms wordt beschouwd als oriëntaals, behoort ze niet tot de oriëntaals-orthodoxe kerken.[3] Het nestorianisme (de leer die uitgaat van de scheiding tussen de goddelijke en de menselijke natuur van Christus) wordt afgewezen door de oriëntaals-orthodoxe kerken. Een deel van deze Oost-Syrische Kerk is in de 16e eeuw geünieerd met Rome en heeft sindsdien de naam Chaldeeuws-Katholieke Kerk. In de 20e eeuw is uit de Assyrische Kerk de Oude Kerk van het Oosten ontstaan.

Schisma van 451: ontstaan van de oriëntaals-orthodoxe kerken

[bewerken | brontekst bewerken]

Verdere schisma's vonden plaats naar aanleiding van het Concilie van Chalcedon (451), en leidden tot het ontstaan van wat men de oriëntaals-orthodoxe kerken is gaan noemen. Een andere naam voor deze kerken is niet-chalcedonisch orthodoxe kerken.

  • De Syrisch-Orthodoxe Kerk van Antiochië (ook bekend onder de niet-officiële naam: West-Syrische of Jacobitische Kerk) behoorde oorspronkelijk tot de Syrische Kerk van Antiochië (gesticht in 37) en werd gedefinieerd als de West-Syrische Kerk, na de afscheiding van de Assyrische Kerk, na het Concilie van Efeze in 431. De Syrisch-Orthodoxe Kerk erkent het Concilie van Chalcedon (451) niet. Het zijn zogenaamde "miafysieten".
  • De Koptisch-Orthodoxe Kerk (in Egypte) is ontstaan uit het patriarchaat van Alexandrië. Het christendom deed vrij vroeg zijn intrede in Alexandrië vanuit Syrië en Judea. De Koptisch-Orthodoxe Kerk verwierp het Concilie van Chalcedon in 451. Politieke elementen en de strijd tussen Constantinopel (Nestorius, Eutyches) en Alexandrië (Cyrillus, Dioscurus) speelden hierin een rol: volgens de kopten beoogde dit concilie de politieke overheersing van het Byzantijnse Rijk.
  • De Armeens-Apostolische Kerk (ook bekend onder de niet-officiële naam: Armeens-Orthodoxe Kerk of Armeens-Gregoriaanse Kerk). In 301 werd door de Armeense koning Tiridates III het christendom ingesteld als staatsgodsdienst. In 451 was Armenië niet vertegenwoordigd op het Concilie van Chalcedon wegens de oorlog tegen de Perzen. Toen men de besluiten van het concilie vernam, werden deze afgewezen. In 505 koos de Armeense Kerk formeel voor het miafysitisme. Sindsdien is ze een autocefale kerk.

Later ontstonden:

Deze drie laatste kerken behoren eveneens tot het oriëntaals-orthodoxe christendom dat, wat de geloofsleer betreft, zich beroept op de eerste oecumenische concilies van de ongedeelde kerk, namelijk het Concilie van Nicaea (325), het Concilie van Constantinopel I (381) en het Concilie van Efeze (431). Ze worden ook niet-chalcedonische orthodoxe kerken genoemd. Ze hebben een andere viering van de kerkelijke feestdagen en gebruiken de juliaanse kalender. Sinds 1924 gebruikt de Armeens-Apostolische Kerk de gregoriaanse kalender.

Het Groot Schisma van 1054: oosters-orthodoxe kerken

[bewerken | brontekst bewerken]

In de 11e eeuw (1054) vond het Groot Schisma plaats tussen het oostelijke en het westelijke deel van de christenheid van het Romeinse Rijk. Dit leidde tot de scheiding tussen enerzijds de oosters-orthodoxe of Byzantijnse kerken en anderzijds de rooms-katholieke of Latijnse kerk.

De oosters-orthodoxe kerken hebben hun eigen, veelal nationale organisatie. Ze delen echter hetzelfde geloof (orthodoxie). Hun totaal aantal gelovigen wordt geschat op ongeveer 150 miljoen. Deze kerken worden niet, zoals de rooms-katholieke kerk, centraal geleid. Ze kennen geen paus. In principe zijn alle bisschoppen gelijk, in de praktijk zijn er bepaalde gradaties. De oecumenisch patriarch van Constantinopel heeft de eerste plaats onder de oosterse patriarchen (primus inter pares, de eerste onder de gelijken), de 'voorzitter'. Het is echter een moreel leiderschap, geen autoritair.

De oosters-orthodoxe kerken worden ook wel chalcedonisch-orthodoxe kerken of byzantijnse kerken genoemd.

Binnen de oosters-orthodoxe kerken maakt men onderscheid tussen autocefale en autonome kerken.

Er zijn ook grote groepen orthodoxe christenen die in de "diaspora" leven: in West-Europa, Noord- en Zuid-Amerika, en Australië. Daarnaast zijn er een aantal ‘missiekerken’ in Afrika, Indonesië, Korea en elders.

Oosters-katholieke kerken

[bewerken | brontekst bewerken]

Van bijna alle bestaande orthodoxe kerken hebben grote groepen christenen zich op zeker moment met de Rooms-Katholieke Kerk herenigd om politieke, maatschappelijke of theologische redenen. Zij vormen de zogenaamde Geünieerde Kerken of oosters-katholieke kerken. Zij vieren de eigen oosterse riten (bijvoorbeeld de Goddelijke Liturgie) en hebben hun eigen hiërarchie en canonieke status.

Voorbeelden hiervan zijn:

  • de Maronitische Kerk, ontstaan na het Concilie van Chalcedon. Deze Kerk stond een compromis-theologie voor, die de voor- en tegenstanders van dat concilie moest verzoenen: het monotheletisme. Ten tijde van de kruistochten is ze in de 12e eeuw herenigd met Rome.
  • de reeds vermelde Chaldeeuws-Katholieke Kerk, ontstaan als Oost-Syrische of Nestoriaanse Kerk uit de Kerk van Antiochië na het Concilie van Efeze. In de 16e eeuw is ze herenigd met Rome.
  • de Melkitische Grieks-Katholieke Kerk omvat Arabischtalige, katholieke christenen van de Byzantijnse liturgie van de patriarchaten van Antiochië, Alexandrië en Jeruzalem. Deze Kerk is ontstaan in de 18e eeuw, toen de christenen van Damascus een pro-katholieke kandidaat tot patriarch van Antiochië kozen.
[bewerken | brontekst bewerken]
  • Site met informatie over het oosters christendom, site van het IVOC (Instituut voor Oosters Christendom)
  • (en) Eastern Christian Churches, site van CNEWA (Catholic Near East Welfare Association)
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oosters_christendom&oldid=67632304"