Naar inhoud springen

Patrice Evra

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Cnuddearthur (overleg | bijdragen) op 23 apr 2020 om 11:03. (link naar Lijst van Premier League-winnaars)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Patrice Evra
Patrice Evra voorafgaand aan het EK-duel tegen Engeland op 11 juni 2012 in Donetsk, Oekraïne
Patrice Evra voorafgaand aan het EK-duel tegen Engeland op 11 juni 2012 in Donetsk, Oekraïne
Persoonlijke informatie
Volledige naam Patrice Evra
Geboortedatum 15 mei 1981
Geboorteplaats Dakar, Vlag van Senegal Senegal
Lengte 174 cm
Been Links
Positie Linksachter
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2019
Jeugd
1992–1993
1993–1997
1997–1998 		Vlag van Frankrijk CO Les Ulis
Vlag van Frankrijk CSF Brétigny
Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Senioren
Seizoen Club W (G)
1998–1999
1999–2000
2000–2002
2002–2005
2006–2014
2014–2017
2017
2018 		Vlag van Italië Marsala
Vlag van Italië AC Monza
Vlag van Frankrijk OGC Nice
Vlag van Monaco AS Monaco
Vlag van Engeland Manchester United
Vlag van Italië Juventus
Vlag van Frankrijk Olympique Marseille
Vlag van Engeland West Ham United 		34 (3)
3 (0)
40 (1)
120 (2)
273 (7)
53 (3)
15 (1)
5 (0)
Interlands
2002–2003
2004–2016 		Vlag van Frankrijk Frankrijk -21
Vlag van Frankrijk Frankrijk 		11 (0)
81 (0)
Portaal  Portaalicoon   Voetbal
Evra op het Europees kampioenschap in 2012 tegen Engeland (1–1)

Patrice Evra (Dakar, 15 mei 1981) is een in Senegal geboren Frans voormalig betaald voetballer die doorgaans links in de verdediging speelde. Hij kwam van 1998 tot en met 2018 uit voor onder meer OGC Nice, AS Monaco, Manchester United, Juventus, Olympique Marseille en West Ham United. Evra was van 2004 tot en met 2016 international in het Frans voetbalelftal, waarvoor hij 81 interlands speelde.[1]

Clubcarrière

Als zoon van een Senegalese diplomaat kwam Evra op zesjarige leeftijd naar Europa. Na korte tijd in Brussel geleefd te hebben, groeide hij op in Les Ulis, waar hij bevriend raakte met Thierry Henry. Na enkele jaren in de lagere divisies van Italië gespeeld te hebben, keerde Evra terug naar Frankrijk om voor OGC Nice uit te komen. Daar werd Evra in 2002 weggeplukt door AS Monaco, waarmee hij in 2003 de Coupe de la Ligue won en in 2004 de finale van de UEFA Champions League 2003/04 speelde (3–0 verlies tegen FC Porto). Op 10 januari 2006 tekende hij een contract voor drieënhalf jaar bij Manchester United. Hij maakte zijn debuut op 14 januari 2006 in de met 3–1 verloren derby tegen Manchester City FC. Evra speelde de eerste helft en werd na rust bij een 2–0 achterstand vervangen door de Engelsman Alan Smith.[2]

Evra won met Manchester United in 2007, 2008, 2009, 2011 en 2013 het Engels landskampioenschap, de UEFA Champions League 2007/08, in 2006, 2009 en 2010 de League Cup en in 2008 en 2010 het FA Community Shield. In alle competities tezamen speelde Evra voor United in negen seizoenen 379 wedstrijden, waarin hij tien doelpunten maakte en veertig assists gaf.[3]

In juli 2014 tekende Evra een contract bij Juventus FC, dat het seizoen 2014/15 inging als titelverdediger. Evra speelde zijn eerste wedstrijd in de Serie A op 13 september 2014 in de thuiswedstrijd tegen Udinese (2–0 overwinning). Drie dagen later startte hij in het groepsduel van de UEFA Champions League 2014/15 tegen Malmö FF, dat met 2–0 werd gewonnen. Evra miste in oktober en november 2014 enkele wedstrijden door een hamstringblessure; op 30 november keerde hij terug in het elftal van Juventus. Zijn eerste en enige doelpunt van het seizoen 2014/15 maakte hij in de competitie, in het thuisduel tegen UC Sampdoria (1–1): na twaalf minuten kopte hij raak na een hoekschop van Claudio Marchisio.[4] Evra speelde in de Champions League tien wedstrijden. Op 6 juni 2015 verloor hij met Juventus de finale van FC Barcelona met 1–3. Eén minuut voor het einde van de reguliere speeltijd liet hij zich geblesseerd vervangen door Kingsley Coman. Nadat Evra in het seizoen 2015/16 voor het tweede jaar op rij zowel het landskampioenschap als de nationale beker won met Juventus, verlengde hij in juni 2016 zijn contract tot medio 2017. In deze verbintenis werd een optie voor nog een seizoen opgenomen.[5]

Evra liet Juventus in januari 2017 na 2,5 seizoen achter zich om terug te keren naar zijn thuisland. Hij tekende op 25 januari 2017 een contract tot medio 2018 bij Olympique Marseille. Daar werd hij in november 2017 voor onbepaalde tijd geschorst nadat hij voor de Europa League-wedstrijd tegen Vitória SC een toeschouwer een karatetrap gaf.[6] Op 10 november maakte de UEFA bekend Evra tot 30 juni 2018 te schorsen voor UEFA-competities en een boete van 10.000 Zwitserse Frank op te leggen. Olympique Marseille maakte bekend dat de arbeidsovereenkomst van Evra ontbonden is.

In februari 2018 tekende Evra een contract tot het einde van het seizoen bij West Ham United.[7] In juli 2018 mocht hij weer vertrekken. Hierna vond hij geen nieuwe club meer. Op 29 juli 2019 maakte hij bekend dat zijn spelersloopbaan voorbij is.[8]

Clubstatistieken

Seizoen Club[9] Competitie Duels Goals
1998/99 Vlag van Italië SC Marsala 1912 Serie C 24 4
1999/00 Vlag van Italië AC Monza Serie B 3 0
2000/01 Vlag van Frankrijk OGC Nice Ligue 2 5 0
2001/02 35 1
2002/03 Vlag van Frankrijk AS Monaco Ligue 1 36 1
2003/04 33 0
2004/05 36 0
2005/06 15 0
Vlag van Engeland Manchester United Premier League 11 0
2006/07 24 1
2007/08 33 0
2008/09 28 0
2009/10 38 0
2010/11 34 1
2011/12 37 0
2012/13 34 4
2013/14 33 1
2014/15 Vlag van Italië Juventus Serie A 21 1
2015/16 26 2
2016/17 6 0
Vlag van Frankrijk Olympique Marseille Ligue 1 11 1
2017/18 4 0
Vlag van Engeland West Ham United Premier League 5 0
Totaal 533 17

Interlandcarrière

Patrice Evra maakte zijn debuut in het Frans voetbalelftal onder toenmalig bondscoach Raymond Domenech op 18 augustus 2004 in een vriendschappelijke interland tegen het voetbalelftal van Bosnië en Herzegovina (1–1 gelijkspel). Hij speelde de eerste helft, waarna Robert Pirès hem verving.[10] Evra speelde tussen 2004 en 2008 vrijwel geen interlands, omdat Domenech Éric Abidal boven hem verkoos en de voorkeur gaf aan Mikaël Silvestre als reservespeler. Het wereldkampioenschap voetbal 2006 in Duitsland ging derhalve aan Evra voorbij.[11] In mei 2008 werd hij wel opgenomen in de Franse selectie voor het Europees kampioenschap voetbal 2008, nadat hij in 2007 drie interlands had gespeeld.[12] Op het toernooi kwam hij niet in actie in de eerste groepswedstrijd tegen Roemenië (0–0) en kreeg Abidal opnieuw de voorkeur; na zijn optreden in het duel kreeg Abidal kritiek te verwerken en bondscoach Domenech besloot hem uit het basiselftal voor de tweede groepswedstrijd te laten. Evra kreeg nu de voorkeur en startte in die wedstrijd tegen Nederland. Hij speelde het volledige duel, dat met 1–4 werd verloren.[13] Ook in de laatste en beslissende wedstrijd tegen het Italiaans voetbalelftal startte Evra in het basiselftal. Opnieuw verloor Frankrijk en was daardoor uitgeschakeld. Met het verloren EK begon Evra's periode als vaste waarde in de verdediging van het Frans nationaal elftal. Verdediger Lilian Thuram nam afscheid van het nationaal elftal na het toernooi, waarna Domenech hem in de centrale verdediging verving door Abidal, die zodoende ruimte openliet voor Evra op de positie van linksback.[14]

In 2008 en 2009 speelde Evra mee in tien van de twaalf wedstrijden in het kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2010, waaronder de play-offduels tegen Ierland in november 2009. Op 26 mei 2010 speelde Frankrijk een oefeninterland tegen Costa Rica (2–1 winst); het was Evra's eerste interland als aanvoerder van het Frans elftal. Ook in de twee daaropvolgende oefenwedstrijden en twee van de drie groepsduels op het WK droeg hij de aanvoerdersband.[14] De eerste wedstrijd tegen Uruguay eindigde in een doelpuntloos gelijkspel en het volgende duel tegen Mexico werd onder leiding van Evra met 2–0 verloren. Er ontstond rond het Frans voetbalelftal een rel, nadat Nicolas Anelka door bondscoach Domenech werd verbannen; Evra leidde vervolgens een protest en boycot van enkele Franse internationals, waarna Domenech hem de aanvoerdersband ontnam en hem degradeerde tot een plaats op de reservebank.[15] De Franse voetbalbond legde Evra vervolgens een schorsing voor vijf interlands op, omdat hij zijn medespelers zou hebben aangezet tot een staking. Evra tekende protest aan, maar dat werd afgewezen.[16] Op 17 maart 2011 werd hij voor het eerst sinds het WK weer opgeroepen voor een interland door de nieuwe bondscoach, Laurent Blanc. Hij speelde mee in de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Luxemburg (0–2 winst).[17] In het EK-kwalificatietoernooi kwam Evra vijfmaal in actie en in mei 2012 werd hij opgenomen in de selectie voor het toernooi, waarop hij alleen de groepswedstrijd tegen Engeland (1–1) meespeelde.[18] In het volgende kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2014 speelde Evra acht interlands, waaronder beide play-offwedstrijden in november 2013 tegen het Oekraïens voetbalelftal. Nadat Frankrijk in de uitwedstrijd met 2–0 verloor, werd thuis met 3–0 gewonnen en daarmee een plaats op het WK veiliggesteld. Bondscoach Didier Deschamps nam Evra op in de toernooiselectie en gebruikte hem als basisspeler in de drie voorbereidende oefeninterlands en vier wedstrijden op het wereldkampioenschap, waaronder de van latere kampioen Duitsland verloren kwartfinale (0–1).[19] In 2014 en 2015 speelde Evra met Frankrijk uitsluitend vriendschappelijke interlands ter voorbereiding op het Europees kampioenschap voetbal 2016, daar Frankrijk als gastland zich niet hoefde te kwalificeren.[14] Bondscoach Didier Deschamps nam Evra op 12 mei 2016 op in de Franse selectie voor het EK 2016, in eigen land.[20] Hierop bereikten zijn ploeggenoten en hij de finale, die ze met 0–1 verloren van Portugal.

Erelijst

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Monaco AS Monaco
Coupe de la Ligue 1x 2002/03
Vlag van Engeland Manchester United
UEFA Champions League 1x 2007/08
Wereldkampioenschap clubteams 1x 2008
Kampioen Premier League 5x 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2010/11, 2012/13
League Cup 3x 2005/06, 2008/09, 2009/10
FA Community Shield 4x 2007, 2008, 2011, 2013
Vlag van Italië Juventus
Kampioen Serie A 2x 2014/15, 2015/16
Coppa Italia 2x 2014/15, 2015/16
Supercoppa 1x 2015

Zie ook

Referenties

  1. ↑ Spelersprofiel op de officiële website van de FIFA
  2. ↑ Wedstrijdgegevens op soccerway.com
  3. ↑ Prestatiegegevens op transfermarkt.co.uk
  4. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk
  5. ↑ Nieuw Juventus-contract maakt Evra gelukkig man Voetbal International, 6 juni 2016
  6. ↑ Olympique Marseille schorst Evra na karatetrap, NOS Nieuws, 3 november 2017
  7. ↑ West Ham biedt verbannen Evra nieuwe kans nos.nl
  8. ↑ 81-voudig Frans international Patrice Evra (38) beëindigt loopbaan, nu.nl, 29 juli 2019
  9. ↑ Spelersprofiel op soccerway.com
  10. ↑ Wedstrijdgegevens op eu-football.info
  11. ↑ (en) Evra reveals motivation Sky Sports, 12 oktober 2007
  12. ↑ (en) Domenech springs Gomis surprise op de website van de UEFA, 28 mei 2008
  13. ↑ Wedstrijdgegevens op eu-football.info
  14. ↑ a b c Spelersprofiel op eu-football.info
  15. ↑ Domenech laat aanvoerder Evra vallen Voetbal International, 22 juni 2010
  16. ↑ Evra in beroep tegen schorsing Franse nationale ploeg Voetbal International, 8 september 2010
  17. ↑ (en) Evra and Ribery back for France amid discontent Reuters, 17 maart 2011
  18. ↑ (en) No separating England and France op de website van de UEFA, 11 juni 2012
  19. ↑ Frankrijk hard op weg af te rekenen met turbulent verleden Voetbal International, 28 mei 2104
  20. ↑ (fr) Dernière Sélection op de website van de Franse voetbalbond
Zie de categorie Patrice Evra van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Patrice_Evra&oldid=56127039"