Naar inhoud springen

Schots voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Schotland
Vlag van Schotland
Kledingsponsor Adidas
FIFA-ranglijst 39 Stabiel (20 juni 2024)
Hoogste ranking 13e (oktober 2007)
Laagste ranking 88e (maart 2005)
Associatie Schotse voetbalbond
Bondscoach Steve Clarke
Stadion Hampden Park, Glasgow
Meeste interlands Kenny Dalglish (102)
Topscorer Kenny Dalglish
Denis Law (30)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Schotland Schotland 0–0 Engeland Vlag van Engeland
(Glasgow, Schotland; 30 november 1872)
Grootste overwinning:
Vlag van Schotland Schotland 11–0 Ierland 
(Glasgow, Schotland; 23 februari 1901)
Grootste nederlaag:
Vlag van Uruguay Uruguay 7–0 Schotland Vlag van Schotland
(Bazel, Zwitserland; 19 juni 1954)
Wereldkampioenschap
Optredens 8 (eerste keer: 1954)
Beste resultaat Eerste ronde (1954, 1958,
1974, 1978, 1982, 1986,
1990, 1998)
Europees kampioenschap
Optredens 3 (eerste keer: 1992)
Beste resultaat Eerste ronde (1992, 1996, 2020)
Thuis
Uit

Het Schots voetbalelftal is een team van voetballers dat Schotland vertegenwoordigt in internationale wedstrijden.

In totaal deed Schotland acht keer mee aan het WK voetbal en drie keer aan het EK voetbal. Geen enkele keer werd de volgende ronde gehaald.

In 1872 vond de eerste voetbalinterland ooit plaats, Schotland en Engeland speelden tegen elkaar doelpuntloos gelijk. Schotland verloor twee van de eerste 43 interlands, de twee nederlagen waren allebei tegen Engeland. In 1903 verloor het zijn eerste interland tegen een ander team, er werd een 2-0 nederlaag geleden tegen Ierland. Tussen 1874 en 1904 was Schotland volgens de Elo-wereldranglijst voetbal het sterkste voetballand van de wereld. In het seizoen 1883/1884 vond de eerste interland-competitie plaats, het British Home Championship met als tegenstanders Engeland, Wales en in eerste instantie Ierland, later Noord-Ierland. Schotland won tot 1904 24 keer de titel, waarvan 17 keer een gedeelde plaats. De competitie duurde voort tot het seizoen 1983/1984, Schotland won de titel 41 keer, waarvan 17 keer een gedeelde plaats. De eerste interland buiten het Verenigd Koninkrijk was in 1929 tegen Noorwegen, er werd met 7-3 gewonnen. De FA-bond leefde in onmin met de FIFA over het toelaten van profspelers in internationale toernooien en daarom kon Schotland zich niet inschrijven voor de eerste drie WK's in de jaren dertig.

Eerste twee WK's zonder succes (1950–1958)

[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf 1949 schreven de Britse landen zich in bij de FIFA en deden mee aan de kwalificatie voor het WK van 1950. De FIFA besloot een groep op te zetten met alle Britse ploegen bij elkaar, waarvan de eerste twee landen zich zouden plaatsen. De Schotse voetbalbond besloot alleen naar Brazilië te gaan als Schotland eerste werd. Schotland werd tweede na een 0-1 nederlaag tegen Engeland en de Schotse Bond bleef bij hun standpunt. In plaats van deel te nemen aan het WK maakte Schotland een tour door Noord-Amerika.

Voor het WK van 1954 waren de regels hetzelfde, een tweede plaats in een Britse groep zou genoeg zijn voor plaatsing. Een overwinning op Noord-Ierland, een gelijkspel tegen Wales en een nederlaag tegen Engeland was genoeg voor de tweede plaats en nu ging de ploeg wel naar het WK. Erg serieus nam Schotland het WK nog steeds niet, slechts 13 spelers gingen mee naar Zwitserland, terwijl 22 spelers waren toegestaan. De eerste wedstrijd tegen Oostenrijk werd met 1-0 verloren en enkele uren voor de beslissende wedstrijd tegen Uruguay nam manager Andy Beattie ontslag. Schotland leed tegen de regerende wereldkampioen zijn grootste nederlaag in zijn historie: 7-0.

Schotland begon de kwalificatie voor het WK van 1958 sterk met een 4-2 overwinning op Spanje (drie treffers van Jackie Mudie) en een 1-2 overwinning in Zwitserland. Aangezien Spanje en Zwitserland gelijk speelden in Madrid had Schotland een ruime voorsprong in de beslissende wedstrijden. Na een 4-1 nederlaag tegen Spanje stelde Schotland kwalificatie zeker dankzij een 3-2 zege op Zwitserland. De coach van Manchester United Matt Busby zou Schotland begeleiden tijdens het WK in Zweden, maar Busby was nog verzwakt van zijn verwondingen tijdens de vliegramp van München waar bijna de voltallige selectie van Manchester United overleed. Schotland begon het WK met een 1-1 gelijkspel tegen Joegoslavië, maar door nederlagen tegen Paraguay en Frankrijk was de ploeg in de eerste ronde uitgeschakeld.

Gemiste kansen op kwalificaties (1958–1972)

[bewerken | brontekst bewerken]
Denis Law

Schotland schreef zich niet in voor de EK's van 1960 en 1964. Voor het WK van 1962 was het land in een felle strijd verwikkeld met Tsjecho-Slowakije, beide landen wonnen ruim van Ierland. Schotland verloor met 4-0 in Bratislava en in Glasgow leek de strijd beslist, toen de Tsjechen een 2-1 voorsprong namen. Twee treffers van de bij Manchester United spelende Denis Law zorgde voor een 3-2 zege en een beslissingswedstrijd in Brussel moest de beslissing brengen. Nu waren de rollen omgedraaid, de Schotten stonden vlak voor tijd met 1-2 voor door twee treffers van Ian St John. Namens de Tsjechen zorgde Adolf Scherer voor de gelijkmaker, waarna de Tsjechen in de verlengingen toesloegen: 4-2. Tsjecho-Slowakije zou op dat WK de finale halen.

Voor het WK in 1966 was er opnieuw een pittige tegenstander in de voorronde: Italië. Voor de beslissende wedstrijden tegen de tweevoudige wereldkampioenen werden er punten verspild tegen Polen (1-1 in Warschau, 1-2 in Glasgow). De Italianen wonnen hun thuiswedstrijd tegen Polen met 6-1 en hadden een voordeel van twee punten op de Schotten. In de thuiswedstrijd bleef de hoop levend dankzij een late treffer van John Greig, maar in Napels was Schotland kansloos: 3-0.

In 1967 maakte Celtic Glasgow veel furore door als eerste niet-Latijnse club de Europa Cup I te winnen. Bovendien was Denis Law uitgegroeid tot een van de dragende spelers van Manchester United, dat een jaar later de belangrijkste Europa Cup zou winnen. De UEFA haalde een oud idee van de FIFA uit de kast door alle Britse ploegen een voorronde te laten vormen. Schotland verspilde een punt tegen Wales, maar nam de leiding in de groep door de kersverse wereldkampioen Engeland met 2-3 te verslaan in het Wembley Stadium. Vier van de vijf treffers vielen in de laatste vijftien minuten. De voetballers van Schotland noemden zich na deze overwinning voor de grap "onofficieel wereldkampioen", omdat ze de eersten waren die van de kersverse wereldkampioen hadden gewonnen. Die verzonnen status raakten de Schotten weer kwijt toen ze hun volgende wedstrijd verloren van de Sovjet-Unie, vanaf dat moment de nieuwe "onofficiële wereldkampioen".[1] Omdat Schotland met 1-0 verloor van Noord-Ierland en Engeland alle wedstrijden van Wales en Noord-Ierland won moest Schotland in Glasgow opnieuw van Engeland winnen om de kwartfinales te halen. Voor meer dan 134.000 toeschouwers (een record in het Europese voetbal) eindigde de wedstrijd in een 1-1 gelijkspel en Schotland was uitgeschakeld met één punt verschil.

Jimmy Johnstone als Celtic-speler in 1971, 23 interlands spelend voor Schotland

Loting voor het WK van 1970 leverde opnieuw een pittige tegenstander op: West-Duitsland, ex-wereldkampioen en verliezend finalist in 1966. Celtic was nog een steeds een topteam in Europa, het haalde in 1970 opnieuw de finale van de Europa Cup I (2-1 verlies tegen Feyenoord). In Glasgow zorgde Bobby Murdoch voor een late gelijkmaker tegen de Duitsers, de voorlaatste wedstrijd in de groep, uit tegen de Duitsers in Hamburg was beslissend. Vlak voor tijd scoorde Reinhard Libuda de winnende treffer: 3-2 en de Duitsers konden de tickets naar Mexico bestellen.

Het kwalificatie-toernooi voor het EK van 1972 was geen succes, Schotland won al hun thuiswedstrijden met één goal verschil, maar presteerde ondermaats in de uitwedstrijden. Alle drie de wedstrijden gingen verloren, pijnlijk waren een 3-0 nederlaag tegen België en een 1-0 nederlaag tegen het in die jaren kleine voetballand Denemarken.

Vijf WK's op een rij (1972–1990)

[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in 1962 was Tsjecho-Slowakije de voornaamste concurrent voor het WK in 1974. Schotland won tweemaal van Denemarken, terwijl de Tsjechen in Kopenhagen niet verder kwamen dan 1-1. Bij winst in de thuiswedstrijd zou Schotland zich plaatsen en de bij Leeds United spelende Joe Jordan zorgde voor de winnende treffer. Plaatsing voor het WK gaf extra cachet, omdat Engeland zich niet wist te plaatsen. Schotland begon het toernooi in West-Duitsland met een 2-0 zege op Zaïre. De wedstrijd tegen regerend wereldkampioen Brazilië eindigde in een doelpuntloos gelijkspel, mede doordat de Schotse aanvoerder Billy Bremner van dichtbij miste. Omdat Joegoslavië met 9-0 van Zaïre won moest Schotland winnen om de tweede ronde te halen. Schotland kwam niet verder dan een 1-1 gelijkspel en omdat Brazilië met 3-0 van Zaïre won was Schotland uitgeschakeld door een slechter doelsaldo. Achteraf was Schotland het enige land van de zestien deelnemende teams dat geen wedstrijd verloor. Denis Law nam afscheid van het Schotse team

Kenny Dalglish

Opnieuw was Tsjecho-Slowakije tegenstander om het WK te halen, dit keer in 1978. Schotland verloor de eerste wedstrijd met 2-0 van de kersverse Europese kampioen, maar Tsjecho-Slowakije verslikte zich opnieuw tegen een mindere tegenstander; Wales versloeg de concurrent met 3-0. Na een 3-1 zege op de Tsjechen was de uitwedstrijd tegen Wales beslissend, de wedstrijd werd gespeeld in Liverpool vanwege massale belangstelling. Schotland won met 0-2 en was opnieuw het enige Britse team dat zich plaatste. De ploeg had een sterke generatie met spits Kenny Dalglish en middenvelder Graeme Souness van FC Liverpool als belangrijkste exponenten. Het zelfvertrouwen bij de Schotten was groot met niet hoog aangeschreven tegenstanders als Peru en Iran op het WK in Argentinië. Tegen Peru ging het mis: Deon Masson miste bij een 1-1 stand een strafschop, waarna Teófilo Cubillas de wedstrijd besliste met sterke twee individuele acties: 1-3. Tot overmaat van ramp werd Willy Johnstone geschorst vanwege gebruik van een verboden middel tegen hooikoorts. De wedstrijd tegen Iran eindigde in een 1-1 gelijkspel en Schotland moest met drie treffers verschil van WK-finalist Nederland winnen om de tweede ronde te halen. Dit resultaat lag binnen handbereik, nadat Archie Gemell met een slalom de Schotten op een 3-1 voorsprong bracht. Nederland wankelde, maar een afstandsschot van Johnny Rep zorgde ervoor, dat Schotland opnieuw op doelsaldo de tweede ronde niet haalde.

Graeme Sounness

Schotland plaatste zich zonder veel problemen voor het WK in 1982 in Spanje. Samen met Noord-Ierland eindigde het boven Portugal en Zweden, pas op de laatste speeldag werd er een nederlaag geleden. In Malaga werd met 5-2 gewonnen van Nieuw-Zeeland, tegen Brazilië nam Schotland een 0-1 voorsprong, maar het team rond sterren als Zico, Sócrates en Falcao overspeelde daarna de Schotten: 4-1. Schotland moest nu winnen van de Sovjet-Unie, maar in een wisselende wedstrijd werd met 2-2 gelijk gespeeld. Schotland kwam in de eerste helft met 1-0 voor, maar in de tweede helft trok de Sovjet-Unie de achterstand recht met een 2-1 voorsprong. Vlak voor tijd scoorde Souness de gelijkmaker, maar Schotland was voor de derde achtereenvolgende keer uitgeschakeld op doelsaldo.

De start om het WK weer te halen was goed met een 3-1 zege op Spanje, maar nederlagen in de return en thuis tegen Wales zorgde voor spanning. Op de laatste speeldag stonden Schotland, Spanje en Wales gelijk in punten, Spanje zou winnen van IJsland, Schotland speelde de uitwedstrijd tegen Wales. Hughes zette Wales op voorsprong, maar in de 80e minuut scoorde Davie Cooper uit een strafschop de gelijkmaker. De spanning van de wedstrijd werd bondscoach Jock Stein te veel en hij stierf in de dug-out. Aberdeen FC-coach Alex Ferguson nam zijn positie over en hij leidde Schotland naar zijn vierde achtereenvolgende WK door in de play-offs Australië te verslaan. Schotland was op het WK in Mexico ingedeeld in een zware poule, samen met WK-finalist West-Duitsland, Zuid-Amerikaans kampioen Uruguay en het opkomende Denemarken. Na nederlagen tegen Denemarken (1-0) en West-Duitsland (2-1) moest Schotland winnen om als derde in de groep de achtste finales te halen. Al binnen een minuut werd de Uruguayaan José Batista uit het veld gestuurd na een brute ingreep op Gordon Strachan. Uruguay bleef hard spelen en Schotland kwam niet verder dan een doelpuntloos gelijkspel. Na het WK namen Graeme Sounness en Kenndy Dalglish afscheid van het team, Ferguson zou vertrekken naar Manchester United.

Gordon Strachan

Voor het WK in 1990 streed Schotland met Joegoslavië en Frankrijk om twee plaatsen. De start was goed met negen punten uit vijf wedstrijden en de voorsprong op Frankrijk was liefst vijf punten. Schotland verspeelde in de uitwedstrijd tegen Joegoslavië een 0-1 voorsprong en verloor met 3-1. Na een 3-0 nederlaag tegen Frankrijk had Schotland nog één punt nodig om zich te plaatsen, dat lukte in de thuiswedstrijd tegen Noorwegen. Het WK in Italië kende een valse start door een 1-0 nederlaag tegen debutant Costa Rica. Met vechtlust werd Zweden bedwongen en met een gelijkspel tegen het al geplaatste Brazilië zou de tweede ronde eindelijk gehaald kunnen worden. Dat leek te lukken in een wedstrijd zonder veel kansen, maar na mistasten van doelman Jim Leighton scoorde Brazilië vlak voor tijd het winnende doelpunt. Voor de vijfde achtereenvolgende keer was Schotland in de eerste ronde uitgeschakeld.

EK's 1976–1988

[bewerken | brontekst bewerken]

Merkwaardigerwijs was Schotland in dezelfde periode niet succesvol in de EK-kwalificaties. Voor het EK in 1976 begon Schotland met een thuisnederlaag tegen Spanje en kon de achterstand niet meer goed maken. Voor het EK in 1980 eindigde Schotland op de vierde plaats achter België, Oostenrijk en Portugal, er werden liefst vier nederlagen geleden. Nog slechter waren de kwalificatie-wedstrijden voor het EK in 1984, Schotland verloor alle uitwedstrijden en eindigde zelfs op de laatste plaats achter België, Zwitserland en Oost-Duitsland. Kwalificatie voor het EK in 1988 was al snel onmogelijk na een thuisnederlaag tegen Ierland (0-1) en een duidelijke 4-1 nederlaag tegen België. Schotland hielp Ierland wel aan kwalificatie door eerst België met 2-0 te verslaan en in de slotfase van de uitwedstrijd in Bulgarije met 0-1 te winnen. De cyclus eindigde in mineur na een 0-0 tegen Luxemburg en men eindigde weer op de vierde plaats.

Twee EK's en één WK (1990–2000)

[bewerken | brontekst bewerken]
Ally McCoist

Voor het plaatsen voor het EK van 1992 waren er drie concurrenten: Roemenië, Bulgarije en Zwitserland. De eerste thuiswedstrijden tegen Roemenië en Zwitserland werden met 2-1 gewonnen, tegen Bulgarije werd twee keer gelijk gespeeld. Eerste aanval op de koppositie werd afgewend door in Zwitserland een 2-0 achterstand goed te maken: 2-2, Ally McCoist scoorde vlak voor tijd de gelijkmaker. Na een nederlaag tegen Roemenië was Schotland afhankelijk van de uitslag van de laatste wedstrijd in de groep Bulgarije–Roemenië. Roemenië moest met twee goals verschil winnen, kwam in de eerste helft op een 1-0 voorsprong en miste nog een strafschop. In de tweede helft maakte Bulgarije gelijk en plaatste Schotland zich voor het eerst voor een EK. De loting voor het EK in Zweden beloofde weinig goeds met Europees kampioen Nederland, Wereldkampioen Duitsland en het GOS de voormalige Sovjet-Unie als tegenstanders. Schotland deed het naar behoren, van Nederland werd pas in de slotfase verloren door een treffer van Dennis Bergkamp, van Duitsland werd alleen verloren, omdat de Duitsers beter omgingen met de kansen en het schakelde het GOS uit door een 3-0 zege.

Voor de eerste keer sinds 1970 plaatste Schotland zich niet voor een WK. Het land eindigde op de vierde plaats in zijn groep en won geen enkele wedstrijd van de drie concurrenten: Italië, Portugal en Zwitserland. Vooral de uitwedstrijd tegen Portugal was pijnlijk: 5-0.

Schotland plaatste zich vrij makkelijk voor het EK in Engeland. Schotland verloor alleen van Griekenland en speelde twee keer gelijk tegen Rusland en eindigde achter Rusland met ruime voorsprong op Griekenland en Finland. Schotland begon met een 0-0 gelijkspel tegen Nederland. In de "derby" tegen Engeland miste Gary McAllister een strafschop bij een 1-0 achterstand, waarna Paul Gascoigne de wedstrijd via een individuele actie besliste. Schotland speelde de laatste wedstrijd tegen Zwitserland, maar als Nederland en Engeland gelijk speelde was de strijd beslist en bij een verliezer in die wedstrijd moest Schotland vier doelpunten goed maken. Engeland vernederde de Nederlanders en stonden met 4-0 voor en omdat Schotland door een doelpunt van Ally McCoist met 1-0 voor stond was Schotland op dat moment zeker van de volgende ronde. Echter Patrick Kluivert scoorde tegen voor Nederland en omdat de Zwitserse doelman Marco Pascolo niet meer te passeren was was Schotland voor de vierde keer op doelsaldo uitgeschakeld in de groepsfase.

De merkwaardigste "wedstrijd" in de kwalificatie voor het WK in 1998 werd gespeeld op 9 oktober 1996 tegen Estland in Tallinn, de Schotten trainden een dag voor de wedstrijd en klaagden over de kwaliteit van de lichtmasten. Schotland eiste, dat de wedstrijd in de middag werd gespeeld. De FIFA stemden in met het Schotse verzoek, maar de Esten waren boos, omdat ze tv-ontvangsten zouden missen. Toen de wedstrijd moest beginnen, kwamen de Esten niet opdagen en de FIFA besliste een 0-3 overwinning voor de Schotten. De Estse voetbalbond ging in beroep en de wedstrijd moest een half jaar later worden overgespeeld. In Monaco bleef het doelpuntloos. De Schotten verloren alleen van Zweden en eindigde achter Oostenrijk op de tweede plaats. Omdat Schotten van alle nummers twee in de Europese Zone het beste scoorde, plaatste de ploeg zich rechtstreeks voor het WK. In de eerste wedstrijd tegen regerend wereldkampioen Brazilië bleef Schotland lang op de been, maar de wedstrijd werd beslist door een eigen doelpunt van Tom Boyd. Na een 1-1 gelijkspel tegen Noorwegen moest er gewonnen worden van Marokko en hopen dat Noorwegen niet zou winnen van het al geplaatste Brazilië. Tegen het technisch sterke Marokko leed Schotland een kansloze nederlaag: 3-0. Pleister op de wonde was, dat Schotland bij winst het ook niet gehaald had, want Noorwegen won van Brazilië.

Schotland kwam tekort om eerste te worden in zijn kwalificatie-groep voor het EK van 2000, twee keer werd verloren van Tsjechië. Ondanks puntverlies tegen weinig aansprekende tegenstanders als Litouwen, Estland en Faeröer werd de tweede plaats bereikt door twee zeges op Bosnië en Herzegovina. De eindronde moest bereikt worden door uitgerekend Engeland te verslaan, "the battle of Britain". In Glasgow leek de strijd beslist door een 0-2 nederlaag door twee treffers van Paul Scholes. De return werd nog spannend door een treffer van Don Hutchison, maar verder kwamen de Schotten niet.

Steeds verder wegzakkend (2000–2020)

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het WK van 2002 streed Schotland met België en Kroatië om één plaats in de eindronde en een play-off-wedstrijd. Tegen Kroatië werd tweemaal gelijkgespeeld en in de thuiswedstrijd tegen België werd een 2-0 voorsprong weggegeven ondanks dat België na 24 minuten met tien man speelde. In Brussel werd met 2-0 verloren en omdat Kroatië van België won eindigde Schotland op de derde plaats. Bondscoach Craig Brown nam ontslag.

James McFadden

Opvolger werd de Duitser Berti Vogts, de cyclus voor kwalificatie van het EK van 2004 begon teleurstellend met een 2-2 gelijkspel tegen de Faeröer. De resultaten waren wisselend met twee overwinningen op de belangrijkste concurrent voor de tweede plaats IJsland en een nederlaag tegen Litouwen. Op de laatste speeldag had Schotland twee punten achterstand op IJsland, Schotland won met 1-0 van Litouwen door een doelpunt van Darren Fletcher, terwijl IJsland met 3-0 van de nummer een van de groep Duitsland verloor. Schotland werd tweede en moest play-off-wedstrijden spelen tegen Nederland. De eerste wedstrijd werd met 1-0 gewonnen door een doelpunt van James McFadden, maar in de return in Amsterdam was Schotland kansloos: 6-0.

Voor het kwalificeren van het WK in 2006 moest al snel een inhaalrace plaatsvinden, na vier wedstrijden haalde de ploeg maar twee punten. In de volgende wedstrijden werd gelijk gespeeld tegen koploper Italië en gewonnen in de uitwedstrijd tegen de belangrijkste concurrent voor de tweede plaats Noorwegen. Na een thuisnederlaag tegen Wit-Rusland waren de kansen op succes verkeken.

Schotland was voor kwalificatie voor het EK van 2008 ingedeeld met de twee finalisten van het laatste WK: Italië en Frankrijk. Schotland begon de kwalificatie sterk met als beste resultaat een 1-0 overwinning op Frankrijk door een doelpunt van Gary Caldwell. Schotland bleef in de race ondanks nederlagen tegen Oekraïne en Italië (beiden 2-0). De koppositie werd ingenomen een nieuwe overwinning op Frankrijk (0-1, doelpunt McFadden) en een 3-1 zege op Oekraïne. Met nog twee wedstrijden te spelen had Schotland één punt voorsprong op Italië en twee op Frankrijk. Tegen Georgië werd echter met 2-0 verloren en nu moest van Italië worden gewonnen om de eindronde te halen. Na twee minuten kwam Schotland op achterstand door een doelpunt van Luca Toni, er was hoop na de gelijkmaker van aanvoerder Barry Ferguson, maar in de blessure-tijd vonniste Christian Panucci het definitieve lot van de Schotten: 1-2. Schotland eindigde op de derde plaats met vijf punten achterstand op Italië en twee op Frankrijk.

Directe kwalificatie voor het WK van 2010 was snel onhaalbaar voor de Schotten, Nederland won alle wedstrijden en er werd drie keer verloren: van Macedonië (1-0), Nederland (4-1) en Noorwegen (4-0). Er moest in de laatste wedstrijd gewonnen worden van Nederland om zich te plaatsen voor de play-offs. In de 82e minuut werd uiteindelijk met 0-1 verloren door een doelpunt van Eljero Elia en de kansen waren verkeken.

Schotland streed met Tsjechië om de tweede plaats in de groep achter het ongenaakbare Spanje. Cruciaal was de thuiswedstrijd tegen Tsjechië, waar in de extra tijd de winst werd weggeven door een betwistbare strafschop.[2] Op de laatste speeldag had Schotland nog één punt voorsprong op de Tsjechen, maar na een nederlaag tegen Spanje (3-1) en een zege van Tsjechië op Litouwen zakte Schotland weg naar de derde plaats.

Het kwalificatie-toernooi voor het WK van 2014 werd al snel een kansloze zaak, na zes wedstrijden had Schotland maar twee punten en de achterstand op België en Kroatië was onoverbrugbaar. Craig Levein was na vier wedstrijden al ontslagen en opgevolgd door oud-speler Gordon Strachan. Schotland won twee keer van Kroatië en eindigde op de vierde plaats.

Kwalificatie voor het EK van 2016 begon hoopvol met gelijke spelen in de uitwedstrijden tegen Polen en Ierland, de thuiswedstrijd tegen Ierland werd met 1-0 gewonnen. Nederlagen tegen Georgië (1-0) en Duitsland (1-2) zorgden voor een ommekeer en nadat in blessure-tijd een 2-1 voorsprong in de thuiswedstrijd tegen Polen werd weggegeven eindigden de Schotten op de vierde plaats met drie punten achterstand op nummer drie Ierland.

Leigh Griffiths

Duidelijke nederlagen tegen Slowakije (3-0) en Engeland (3-0) zorgde voor een moeizaam begin voor kwalificatie voor het WK van 2018. De inhaalrace begon met een 1-0 zege op Slovenië. Heel Schotland stond op zijn kop toen Schotland een 2-1 voorsprong nam tegen aartsrivaal Engeland dankzij twee vrije trappen van Leigh Griffiths, maar in blessure-tijd maakte Engeland gelijk door een doelpunt van Harry Kane. Overwinningen op Malta en Litouwen brachten Schotland terug in de race voor de tweede plaats achter Engeland, de achterstand op Slowakije was nog maar één punt met nog twee wedstrijden te spelen. Het onderlinge duel leverde een 1-0-overwinning op door een eigen doelpunt vlak voor tijd. Drie dagen later moest gewonnen worden van Slovenië om de play-off-wedstrijden zeker te stellen, maar in de tweede helft werd een 0-1 voorsprong weggegeven door twee Sloveense doelpunten. In de 87e minuut scoorde Robert Snodgrass de gelijkmaker, maar verder kwam de ploeg niet en eindigde achter Slowakije door een minder doelsaldo. Na de wedstrijd nam Gordon Strachan ontslag.

Terugkeer op een groot toernooi (2020–heden)

[bewerken | brontekst bewerken]

Schotland werd in de kwalificatie voor het EK 2020 ingedeeld in een groep met de wereldranglijstaanvoerder België en verder Rusland, Cyprus, Kazachstan en San Marino. Op voorhand leek een derde plaats, die recht gaf op play-offs, achter de hoger ingeschatte Belgen en Russen haalbaar. Schotland verloor echter direct de eerste wedstrijd met grote cijfers (3-0) van Kazachstan, directe concurrent voor plaats drie. Daarna volgden kleine overwinningen op San Marino (0-2) en Cyprus (2-1), maar ook weer nederlagen tegen België (3-0 in Brussel en 0-4 thuis) en Rusland (1-2 thuis en 4-0 in Moskou), waardoor België en Rusland vrij snel zeker waren van het EK. Er bleven nu enkel wedstrijden over waarin de Schotten moesten winnen om zicht te blijven houden op plek drie. Eerst werd er vrij eenvoudig gewonnen van San Marino (6-0), waarna Cyprus met 1-2 verslagen werd. Op de laatste speeldag konden nog drie landen derde worden: Schotland en Kazachstan vochten een onderling duel uit, maar ook Cyprus kon nog derde worden bij een gelijkspel bij Schotland-Kazachstan, mocht er gewonnen worden bij België. Cyprus verloor met 6-1 en de Schotten versloegen Kazachstan ondanks een 0-1 achterstand bij rust met 3-1 en werden zo derde in de poule. In de play-offs voor plaatsing voor het EK versloeg Schotland Israël na strafschoppen. In de finale play-off tegen Servië op 12 november 2020 in Belgrado kwamen de Schotten op voorsprong via Ryan Christie, maar maakte Servië via Luka Jović in de laatste minuut gelijk. In de verlenging werd niet gescoord en kwam het op strafschoppen aan. Keeper David Marshall groeide hierin uit tot nationale held van Schotland. De op dat moment 35-jarige keeper van Derby County keerde namelijk de laatste en beslissende strafschop van Aleksandar Mitrović. Hierdoor plaatste Schotland zich ten koste van Servië voor het eerst in 23 jaar weer voor een groot eindtoernooi.

Door de coronacrisis werd het eindtoernooi verplaatst van 2020 naar 2021. In het najaar van 2021 eindigde Schotland in divisie B van de UEFA Nations League als tweede in een groep met Tsjechië, Israël en Slowakije. Schotland speelde voorafgaand aan het EK nog gelijk tegen Nederland (2–2). De eerste wedstrijd in de groepsfase werd verloren van Tsjechië. In de tweede wedstrijd werd de derby tegen Engeland met 0–0 gelijkgespeeld. In de laatste wedstrijd moest er gewonnen worden om naar de achtste finales te kunnen. Het verloor echter van Kroatië met 3–1, waardoor Schotland wederom in de eerste ronde van een EK werd uitgeschakeld.

Schotland werd in de kwalificatie voor het WK 2022 in Qatar ingedeeld in een groep met Denemarken, Israël, Oostenrijk, de Faeröer en Moldavië. Schotland speelde gelijk in de eerste twee wedstrijden, tegen Oostenrijk (2–2) en Israël (1–1), en verloor enkel het uitduel met Denemarken (2–0). Daardoor eindigde het als tweede in de groep, met vier punten achterstand op Denemarken. Het nam daardoor aan de play-offronde. Schotland verloor met 1–3 van Oekraïne en dus bleef een eerste deelname aan de WK-eindronde sinds 1998 uit.[3]

Zie Schotland op het Europees kampioenschap voetbal 2024 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Schotland eindigde in 2022 in divisie B van de UEFA Nations League als groepswinnaar in een groep met Oekraïne, Ierland en Armenië, waarmee het promoveerde naar divisie A. Schotland werd voor de kwalificatie voor het EK 2024 in Duitsland ingedeeld in een groep met Spanje, Noorwegen, Georgië en Cyprus. Schotland won zijn eerste vijf wedstrijden, waaronder met 2–0 van Spanje en mede dankzij zes doelpunten van Scott McTominay. In de laatste drie wedstrijden van de kwalificatiereeks verloor Schotland van Spanje en speelde het gelijk tegen Georgië en Noorwegen, maar het plaatste zich als tweede in de groep wederom voor de eindronde van het EK. Schotland werd ingedeeld in groep A met gastland Duitsland, Hongarije en Zwitserland. Schotland leed in de openingswedstrijd van het toernooi zijn grootste nederlaag op het EK; het werd 5–1, nadat Schotland bij de rust een 3–0 achterstand en door een rode kaart voor Ryan Porteous een man minder had. Vervolgens werd er met 1–1 gelijkgespeeld tegen Hongarije. In de laatste wedstrijd van de groepsfase incasseerde Schotland het laatste doelpunt in de reguliere speeltijd in de EK-geschiedenis, waardoor het met 0–1 verloor van Hongarije, als laatste eindigde in de groep en dus wederom werd uitgeschakeld in de groepsfase.[4]

Deelnames aan internationale toernooien

[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Wereldkampioenschap voetbal
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
19301938 Geen FIFA-lid
Vlag van Brazilië 1950 Teruggetrokken
Vlag van Zwitserland 1954 Groepsfase 2 0 0 2 0 8 (Kwal.)
Vlag van Zweden 1958 Groepsfase 3 0 1 2 4 6 (Kwal.)
Vlag van Chili 1962 Niet gekwalificeerd
Vlag van Engeland 1966 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Groepsfase 3 1 2 0 3 1 (Kwal.)
Vlag van Argentinië 1978 Groepsfase 3 1 1 1 5 6 (Kwal.)
Vlag van Spanje 1982 Groepsfase 3 1 1 1 8 8 (Kwal.)
Vlag van Mexico 1986 Groepsfase 3 0 1 2 1 3 (Kwal.)
Vlag van Italië 1990 Groepsfase 3 1 0 2 2 3 (Kwal.)
Vlag van Verenigde Staten 1994 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 1998 Groepsfase 3 0 1 2 2 6 (Kwal.)
Vlag van JapanVlag van Zuid-Korea 2002 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Niet gekwalificeerd
Vlag van Brazilië 2014 Niet gekwalificeerd
Vlag van Rusland 2018 Niet gekwalificeerd
Vlag van Qatar 2022 Niet gekwalificeerd

Europees kampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Europees kampioenschap voetbal
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
19601964 Geen deelname
Vlag van Italië 1968 Niet gekwalificeerd
Vlag van België 1972 Niet gekwalificeerd
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) 1976 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1980 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 1984 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1988 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zweden 1992 Groepsfase 3 1 0 2 3 3 (Kwal.)
Vlag van Engeland 1996 Groepsfase 3 1 1 1 1 2 (Kwal.)
Vlag van BelgiëVlag van Nederland 2000 Niet gekwalificeerd
Vlag van Portugal 2004 Niet gekwalificeerd
Vlag van OostenrijkVlag van Zwitserland 2008 Niet gekwalificeerd
Vlag van OekraïneVlag van Polen 2012 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 2016 Niet gekwalificeerd
Vlag van Europa 2020 Groepsfase 3 0 1 2 1 5 (Kwal.)
Vlag van Duitsland 2024 Groepsfase 3 0 1 2 2 7 (Kwal.)

UEFA Nations League

[bewerken | brontekst bewerken]
UEFA Nations League
Jaar Div. Eindpositie Wed. W G V DV DT Res.
2018–19 C 25e 4 3 0 1 10 4 Gestegen
2020–21 B 23e 6 3 2 1 5 4 Stabiel
2022–23 B 20e 6 4 1 1 11 5 Gestegen
Zie Interlands Schots voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Schotland.
  • Bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen Vlag van Hongarije Hongarije (0-1) op 23 juni 2024.
Naam Van Tot Duels W G V
Vlag van Schotland Selectiecommissie 30 november 1872 4 november 1953 229 137 41 51
Vlag van Schotland Beattie, Andy Andy Beattie 3 april 1954 19 juni 1954 6 2 1 3
Vlag van Schotland Selectiecommissie 16 oktober 1954 13 november 1957 23 10 7 6
Vlag van Schotland Walker, Dawson Dawson Walker 19 april 1958 15 juni 1958 6 1 2 3
Vlag van Schotland Busby, Matt Matt Busby 18 oktober 1958 5 november 1958 2 1 1 0
Vlag van Schotland Beattie, Andy Andy Beattie 11 april 1959 22 oktober 1960 12 3 3 6
Vlag van Schotland McColl, Ian Ian McColl 9 november 1960 8 mei 1965 28 17 3 8
Vlag van Schotland Stein, Jock Jock Stein 23 mei 1965 7 december 1965 7 3 1 3
Vlag van Schotland Prentice, John John Prentice 2 april 1966 25 juni 1966 4 0 1 3
Vlag van Schotland Brown, Bobby Bobby Brown 15 april 1967 14 juni 1971 28 17 3 8
Vlag van Schotland Docherty, Tommy Tommy Docherty 13 oktober 1971 15 november 1972 12 7 2 3
Vlag van Schotland Ormond, Willie Willie Ormond 14 februari 1973 27 april 1977 38 18 8 12
Vlag van Schotland MacLeod, Alistair Alistair MacLeod 28 mei 1977 20 september 1978 17 7 5 5
Vlag van Schotland Stein, Jock Jock Stein 25 oktober 1978 10 september 1985 61 26 12 23
Vlag van Schotland Ferguson, Alex Alex Ferguson 16 oktober 1985 13 juni 1986 10 3 4 3
Vlag van Schotland Roxburgh, Andy Andy Roxburgh 10 september 1986 13 oktober 1993 61 23 19 19
Vlag van Schotland Brown, Craig Craig Brown 17 november 1993 6 oktober 2001 71 32 18 21
Vlag van Duitsland Vogts, Berti Berti Vogts 27 maart 2002 13 oktober 2004 31 8 7 16
Vlag van Schotland Burns, Tommy Tommy Burns 17 november 2004 17 november 2004 1 0 0 1
Vlag van Schotland Smith, Walter Walter Smith 26 maart 2005 11 oktober 2006 16 7 5 4
Vlag van Schotland McLeish, Alex Alex McLeish 24 maart 2007 17 november 2007 10 7 0 3
Vlag van Schotland Burley, George George Burley 26 maart 2008 14 november 2009 14 3 3 8
Vlag van Schotland Levein, Craig Craig Levein 3 maart 2010 16 oktober 2012 24 10 5 9
Vlag van Schotland Stark, Billy Billy Stark 14 november 2012 14 november 2012 1 1 0 0
Vlag van Schotland Strachan, Gordon Gordon Strachan 15 januari 2013 12 oktober 2017 40 19 9 12
Vlag van Schotland Mackay, Malky Malky Mackay 13 oktober 2017 16 februari 2018 1 0 0 1
Vlag van Schotland McLeish, Alex Alex McLeish 16 februari 2018 18 april 2019 12 5 0 7
Vlag van Schotland Clarke, Steve Steve Clarke 20 mei 2019 Heden 58 27 12 19

Huidige selectie

[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers behoren tot de selectie voor het EK 2024.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen Vlag van Hongarije Hongarije op 23 juni 2024.

Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Angus Gunn 13 0 Vlag van Engeland Norwich City
21 Zander Clark 4 0 Vlag van Schotland Heart of Midlothian
12 Liam Kelly 1 0 Vlag van Schotland Motherwell
Verdediging
3 Andrew Robertson Aanvoerder 74 3 Vlag van Engeland Liverpool
5 Grant Hanley 53 2 Vlag van Engeland Norwich City
6 Kieran Tierney 47 1 Vlag van Spanje Real Sociedad
26 Scott McKenna 38 1 Vlag van Denemarken FC Kopenhagen
13 Jack Hendry 34 3 Vlag van Saoedi-Arabië Al-Ettifaq
16 Liam Cooper 19 0 Vlag van Engeland Leeds United
24 Greg Taylor 14 0 Vlag van Schotland Celtic
15 Ryan Porteous 12 1 Vlag van Engeland Watford
2 Anthony Ralston 12 1 Vlag van Schotland Celtic
22 Ross McCrorie 1 0 Vlag van Engeland Bristol City
Middenveld
7 John McGinn 69 18 Vlag van Engeland Aston Villa
8 Callum McGregor 63 3 Vlag van Schotland Celtic
17 Stuart Armstrong 51 5 Vlag van Engeland Southampton
4 Scott McTominay 52 9 Vlag van Engeland Manchester United
11 Ryan Christie 52 6 Vlag van Engeland Bournemouth
23 Kenny McLean 42 2 Vlag van Engeland Norwich City
14 Billy Gilmour 30 1 Vlag van Engeland Brighton & Hove Albion
20 Ryan Jack 20 0 Vlag van Schotland Rangers
Aanval
25 James Forrest 39 5 Vlag van Schotland Celtic
10 Ché Adams 33 6 Vlag van Engeland Southampton
9 Lawrence Shankland 14 3 Vlag van Schotland Heart of Midlothian
18 Lewis Morgan 4 0 Vlag van Verenigde Staten New York Red Bulls
19 Tommy Conway 1 0 Vlag van Engeland Bristol City

FIFA-wereldranglijst[5]

[bewerken | brontekst bewerken]
1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023
24 32 26 29 37 38 20 25 50 59 54 86 60 25 14 33 46 52 47 72 34 36 52 67 32 38 50 48 38 42 36

Bekende spelers

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Lijst van spelers van het Schotse voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal dertig interlands achter hun naam.

Roy Aitken
Steve Archibald
Charlie Adam
Tommy Boyd
Colin Calderwood

John Collins
Christian Dailly
Kenny Dalglish
Gordon Durie
Kevin Gallacher

Richard Gough
Darren Fletcher
Colin Hendry
David Hopkin
Paul Lambert

Jim Leighton
Stewart McKimmie
Paul McStay
Graeme Souness
Gordon Strachan

Wereldkampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Zwitserland Wereldkampioenschap 1954
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Fred Martin Vlag van Schotland Aberdeen
14 John Anderson Vlag van Engeland Leicester City
Verdediging
2 Willie Cunningham Vlag van Engeland Preston North End
3 John Aird Vlag van Engeland Burnley
7 Doug Cowie Vlag van Schotland Dundee
6 James Davidson Vlag van Schotland Partick Thistle
18 Alec Wilson Vlag van Engeland Portsmouth
19 Ian Binning Vlag van Schotland Queen of the South
Middenveld
4 Bobby Evans Vlag van Schotland Celtic
5 Tommy Docherty Vlag van Engeland Preston North End
17 David Mathers Vlag van Schotland Partick Thistle
20 Bobby Combe Vlag van Schotland Hibernian
Aanval
8 John McKenzie Vlag van Schotland Partick Thistle
9 George Hamilton Vlag van Schotland Aberdeen
10 Allan Brown Vlag van Engeland Blackpool
11 Neil Mochan Vlag van Schotland Celtic
12 Willie Fernie Vlag van Schotland Celtic
13 Willie Ormond Vlag van Schotland Hibernian
15 Bobby Johnstone Vlag van Schotland Hibernian
16 Jackie Henderson Vlag van Engeland Portsmouth
21 Ernest Copland Vlag van Schotland Raith Rovers
22 Ian McMillan Vlag van Schotland Airdrieonians
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Zweden Wereldkampioenschap 1958
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Tommy Younger Vlag van Engeland Liverpool
2 Billy Brown Vlag van Schotland Dundee
Verdediging
3 Alex Parker Vlag van Engeland Everton
4 Eric Caldow Vlag van Schotland Rangers
5 John Hewie Vlag van Engeland Charlton Athletic
6 Harry Haddock Vlag van Schotland Clyde
12 Doug Cowie Vlag van Schotland Dundee
Middenveld
7 Ian McColl Vlag van Schotland Rangers
8 Eddie Turnbull Vlag van Schotland Hibernian
9 Bobby Evans Vlag van Schotland Celtic
10 Tommy Docherty Vlag van Engeland Preston North End
11 Dave MacKay Vlag van Schotland Heart of Midlothian
13 Samuel Baird Vlag van Schotland Rangers
17 Jackie Mudie Vlag van Engeland Blackpool
19 Bobby Collins Vlag van Schotland Celtic
20 Archie Robertson Vlag van Schotland Clyde
Aanval
14 Graham Leggat Vlag van Schotland Aberdeen
15 Alex Scott Vlag van Schotland Rangers
16 Jimmy Murray Vlag van Schotland Heart of Midlothian
18 John Coyle Vlag van Schotland Clyde
21 Stuart Imlach Vlag van Engeland Nottingham Forest
22 Willie Fernie Vlag van Schotland Celtic
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Duitsland Wereldkampioenschap 1974
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 David Harvey Vlag van Engeland Leeds United
12 Thomson Allan Vlag van Schotland Dundee
13 Jim Stewart Vlag van Schotland Kilmarnock
Verdediging
2 Sandy Jardine Vlag van Schotland Rangers
3 Danny McGrain Vlag van Schotland Celtic
5 Jim Holton Vlag van Engeland Manchester United
6 John Blackley Vlag van Schotland Hibernian
14 Martin Buchan Vlag van Engeland Manchester United
16 Willie Donachie Vlag van Engeland Manchester City
21 Gordon McQueen Vlag van Engeland Leeds United
22 Eric Schaedler Vlag van Schotland Hibernian
Middenveld
4 Billy Bremner Vlag van Engeland Leeds United
7 Jimmy Johnstone Vlag van Schotland Celtic
10 David Hay Vlag van Schotland Celtic
15 Peter Cormack Vlag van Engeland Liverpool
17 Donald Ford Vlag van Schotland Heart of Midlothian
18 Tommy Hutchinson Vlag van Engeland Coventry City
Aanval
8 Kenny Dalglish Vlag van Schotland Celtic
9 Joe Jordan Vlag van Engeland Leeds United
11 Peter Lorimer Vlag van Engeland Leeds United
19 Denis Law Vlag van Engeland Manchester City
20 Willie Morgan Vlag van Engeland Manchester United
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Argentinië Wereldkampioenschap 1978
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Alan Rough Vlag van Schotland Partick Thistle
12 Jim Blyth Vlag van Engeland Coventry City
20 Bobby Clark Vlag van Schotland Aberdeen
Verdediging
2 Sandy Jardine Vlag van Schotland Rangers
3 Willie Donachie Vlag van Engeland Manchester City
4 Martin Buchan Vlag van Engeland Manchester United
5 Gordon McQueen Vlag van Engeland Manchester United
13 Stuart Kennedy Vlag van Schotland Aberdeen
14 Tom Forsyth Vlag van Schotland Rangers
22 Kenny Burns Vlag van Engeland Nottingham Forest
Middenveld
6 Bruce Rioch Vlag van Engeland Derby County
7 Don Masson Vlag van Engeland Derby County
10 Asa Hartford Vlag van Engeland Manchester City
15 Archie Gemmill Vlag van Engeland Nottingham Forest
16 Lou Macari Vlag van Engeland Manchester United
18 Graeme Souness Vlag van Engeland Liverpool
19 John Robertson Vlag van Engeland Nottingham Forest
21 Joe Harper Vlag van Schotland Aberdeen
Aanval
8 Kenny Dalglish Vlag van Engeland Liverpool
9 Joe Jordan Vlag van Engeland Manchester United
11 Willie Johnston Vlag van Engeland West Bromwich Albion
17 Derek Johnstone Vlag van Schotland Rangers
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Spanje Wereldkampioenschap 1982
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Alan Rough Vlag van Schotland Partick Thistle
12 George Wood Vlag van Engeland Arsenal
22 Jim Leighton Vlag van Schotland Aberdeen
Verdediging
2 Danny McGrain Vlag van Schotland Celtic
3 Frank Gray Vlag van Engeland Leeds United
5 Alan Hansen Vlag van Engeland Liverpool
6 Willie Miller Vlag van Schotland Aberdeen
13 Alex McLeish Vlag van Schotland Aberdeen
14 Dave Narey Vlag van Schotland Dundee United
17 Allan Evans Vlag van Engeland Aston Villa
21 George Burley Vlag van Engeland Ipswich Town
Middenveld
4 Graeme Souness Vlag van Engeland Liverpool
7 Gordon Strachan Vlag van Schotland Aberdeen
10 John Wark Vlag van Engeland Ipswich Town
11 John Robertson Vlag van Engeland Nottingham Forest
16 Asa Hartford Vlag van Engeland Manchester City
20 Davie Provan Vlag van Schotland Celtic
Aanval
8 Kenny Dalglish Vlag van Engeland Liverpool
9 Alan Brazil Vlag van Engeland Ipswich Town
15 Joe Jordan Vlag van Italië AC Milan
18 Steve Archibald Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
19 Paul Sturrock Vlag van Schotland Dundee United
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Mexico Wereldkampioenschap 1986
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Jim Leighton Vlag van Schotland Aberdeen
12 Andy Goram Vlag van Engeland Oldham Athletic
22 Alan Rough Vlag van Schotland Hibernian
Verdediging
2 Richard Gough Vlag van Schotland Dundee United
3 Maurice Malpas Vlag van Schotland Dundee United
5 Alex McLeish Vlag van Schotland Aberdeen
6 Willie Miller Vlag van Schotland Aberdeen
13 Steve Nicol Vlag van Engeland Liverpool
14 Dave Narey Vlag van Schotland Dundee United
15 Arthur Albiston Vlag van Engeland Manchester United
Middenveld
4 Graeme Souness Vlag van Italië Sampdoria
7 Gordon Strachan Vlag van Engeland Manchester United
8 Roy Aitken Vlag van Schotland Celtic
9 Eamon Bannon Vlag van Schotland Dundee United
10 Jim Bett Vlag van Schotland Aberdeen
11 Paul McStay Vlag van Schotland Celtic
16 Frank McAvennie Vlag van Engeland West Ham United
21 Davie Cooper Vlag van Schotland Rangers
Aanval
17 Steve Archibald Vlag van Spanje Barcelona
18 Graeme Sharp Vlag van Engeland Everton
19 Charlie Nicholas Vlag van Engeland Arsenal
20 Paul Sturrock Vlag van Schotland Dundee United
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Frankrijk Wereldkampioenschap 1998
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Jim Leighton Vlag van Schotland Aberdeen
12 Neil Sullivan Vlag van Engeland Wimbledon
21 Jonathan Gould Vlag van Schotland Celtic
Verdediging
2 Jackie McNamara Vlag van Schotland Celtic
3 Tommy Boyd Vlag van Schotland Celtic
4 Colin Calderwood Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
5 Colin Hendry Vlag van Engeland Blackburn Rovers
6 Tosh McKinlay Vlag van Engeland Stoke City
16 David Weir Vlag van Schotland Heart of Midlothian
18 Matt Elliott Vlag van Engeland Leicester City
19 Derek Whyte Vlag van Schotland Aberdeen
22 Christian Dailly Vlag van Engeland Derby County
Middenveld
8 Craig Burley Vlag van Schotland Celtic
11 John Collins Vlag van Frankrijk AS Monaco
14 Paul Lambert Vlag van Schotland Celtic
15 Scott Gemmill Vlag van Engeland Nottingham Forest
17 Billy McKinlay Vlag van Engeland Blackburn Rovers
Aanval
7 Kevin Gallacher Vlag van Engeland Blackburn Rovers
9 Gordon Durie Vlag van Schotland Rangers
10 Darren Jackson Vlag van Schotland Celtic
13 Simon Donnelly Vlag van Schotland Celtic
20 Scott Booth Vlag van Nederland FC Utrecht

Europees kampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Zweden Europees kampioenschap 1992
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Andy Goram Vlag van Schotland Rangers
12 Henry Smith Vlag van Schotland Heart of Midlothian
Verdediging
2 Richard Gough Vlag van Schotland Rangers
4 Maurice Malpas Vlag van Schotland Dundee United
8 Dave McPherson Vlag van Schotland Heart of Midlothian
9 Stewart McKimmie Vlag van Schotland Aberdeen
15 Tommy Boyd Vlag van Schotland Celtic
17 Derek Whyte Vlag van Schotland Celtic
18 Dave Bowman Vlag van Schotland Dundee United
19 Alan McLaren Vlag van Schotland Heart of Midlothian
Middenveld
3 Paul McStay Vlag van Schotland Celtic
10 Stuart McCall Vlag van Schotland Rangers
11 Gary McAllister Vlag van Engeland Leeds United
13 Pat Nevin Vlag van Engeland Everton
16 Jim McInally Vlag van Schotland Dundee United
Aanval
5 Ally McCoist Vlag van Schotland Rangers
6 Brian McClair Vlag van Engeland Manchester United
7 Gordon Durie Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
14 Kevin Gallacher Vlag van Engeland Coventry City
20 Duncan Ferguson Vlag van Schotland Dundee United
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Engeland Europees kampioenschap 1996
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Jim Leighton Vlag van Schotland Hibernian
12 Andy Goram Vlag van Schotland Rangers
22 Nicky Walker Vlag van Schotland Partick Thistle
Verdediging
2 Stewart McKimmie Vlag van Schotland Aberdeen
3 Tommy Boyd Vlag van Schotland Celtic
4 Colin Calderwood Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
5 Colin Hendry Vlag van Engeland Blackburn Rovers
6 Derek Whyte Vlag van Engeland Middlesbrough
13 Tosh McKinlay Vlag van Schotland Celtic
Middenveld
8 Stuart McCall Vlag van Schotland Rangers
10 Gary McAllister Aanvoerder Vlag van Engeland Leeds United
11 John Collins Vlag van Schotland Celtic
16 Craig Burley Vlag van Engeland Chelsea
21 Scott Gemmill Vlag van Engeland Nottingham Forest
Aanval
7 John Spencer Vlag van Engeland Chelsea
9 Ally McCoist Vlag van Schotland Rangers
14 Gordon Durie Vlag van Schotland Rangers
15 Eoin Jess Vlag van Engeland Coventry City
18 Kevin Gallacher Vlag van Engeland Blackburn Rovers
19 Darren Jackson Vlag van Schotland Hibernian
20 Scott Booth Vlag van Schotland Aberdeen
Selectie van Schotland tijdens het Vlag van Europa Europees kampioenschap 2020
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
Verdediging
Middenveld
Aanval

De bijnaam van de supporters is de "Tartan Army". Dit is afgeleid van de kilts die traditioneel een bepaald patroon van Schotse ruiten (een tartan) hebben, en 'Army' betekent 'leger'. De supporters noemen zich ook wel "Ally's Army" naar Ally MacLeod, de trainer van Schotland tijdens het wereldkampioenschap voetbal 1978.

Zie de categorie Scotland national association football team van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.