Grand Prix-wegrace der Naties 1953

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1953
Officiële naam 31º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 6 september 1953
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
Derde Vlag van Italië Libero Liberati
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Eerste Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Derde Vlag van Italië Duilio Agostini
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Eerste Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Tweede Vlag van Duitsland Werner Haas
Derde Vlag van Italië Alano Montanari
125 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Haas
Eerste Vlag van Duitsland Werner Haas
Tweede Vlag van Italië Emilio Mendogni
Derde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben en Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Derde Vlag van Frankrijk Jacques Drion/Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge

De Grand Prix-wegrace der Naties 1953 was achtste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1953. De races werden verreden op 6 september op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. In deze Grand Prix kwamen alle klassen aan de start, maar de wereldtitel in de 350cc-klasse was al eerder beslist. Tijdens deze Grand werden de wereldtitels in de 125cc-klasse, de 250cc-klasse, de 500cc-klasse en de zijspanklasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat MV Agusta zich na het overlijden van Les Graham had teruggetrokken uit de 500cc-klasse, was men op Monza toch weer aanwezig. De 350cc-klasse en de zijspanklasse reden hun laatste race van het seizoen. Fergus Anderson kwam als 350cc-wereldkampioen naar Monza, maar in de zijspanklasse was het nog spannend tussen Eric Oliver en Cyril Smith. Er kwamen 100.000 toeschouwers naar de wedstrijden kijken. Zij zagen Werner Haas wereldkampioen in twee klassen worden.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

MV Agusta was op volle sterkte aanwezig, inclusief Carlo Bandirola, die zich dit seizoen vooral op het Italiaans kampioenschap had moeten richten. Bandirola viel echter uit, evenals Fergus Anderson, die weer eens met de Moto Guzzi Quattro Cilindri mocht aantreden. Gilera voorzag Pierre Monneret weer van een machine. Tegenover deze massale inzet van de Italiaanse merken stond de afwezigheid van de inmiddels kansloze teams van Norton en AJS. Gilera was opnieuw niet te verslaan. Het bezette de eerste vier plaatsen in de race en winnaar Geoff Duke was nu zeker van zijn vierde wereldtitel.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 1:10"18'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera +41'1 6
3 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera +51'8 4
4 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +58'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta +1"42'1 2
6 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller MV Agusta +1 ronde 1
7 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera +1 ronde
8 Vlag van Italië Bruno Francisci MV Agusta +1 ronde
9 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera +2 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton +2 ronden
11 Vlag van Italië Enrico Galante Norton +2 ronden
12 Vlag van Italië Felice Benasedo Moto Guzzi +2 ronden
13 Vlag van Italië Lodovico Facchinelli Gilera +2 ronden
14 Vlag van Nieuw-Zeeland Raymond Laurent Norton +2 ronden
15 Vlag van Italië Antonio Ronchei Gilera +4 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Sid Willis Norton
Vlag van Australië Tony McAlpine Norton
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Duitsland Roland Schnell Horex
Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW
Vlag van Frankrijk Georges Monneret Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk William Hall Norton
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta
Vlag van Italië Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Italië Francesco Guglielminetti Norton
Vlag van Italië Giulio Galbiati Moto Guzzi
Vlag van Italië Martino Giani MV Agusta
Vlag van Nieuw-Zeeland Barrie Stormont Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke (wereldkampioen) Gilera 38
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 30
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 18
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 14
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 13
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera 7
9 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera 6
10 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 4

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Door de 350cc-race te winnen verzekerde Enrico Lorenzetti zich van de tweede plaats in het kampioenschap, voor de reeds lang geblesseerde Ray Amm, die evenveel punten had als Ken Kavanagh, maar dankzij zijn overwinning in de Junior TT derde werd voor Kavanagh. HP Müller startte weer met de Schnell-Horex en werd verdienstelijk zevende. In de 500cc-klasse had hij niet voor Horex gereden omdat zijn werkgever MV Agusta daar een beroep op hem deed. De ontwikkeling van de Moto Guzzi Monocilindrica 350 was erg snel gegaan. De machine was nu al zo overtuigend dat alleen Moto Guzzi-rijders binnen dezelfde ronde eindigden.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 56"35'5 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +10'1 6
3 Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi +29'3 4
4 Vlag van Duitsland August Hobl DKW +1 ronde 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS +1 ronde 2
6 Vlag van Australië Tony McAlpine Norton 1
7 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller Schnell-Horex
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford AJS
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Ray Laurent AJS

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS
Vlag van Australië Ernie Ring (†) AJS Overleden[2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[1]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Duitsland Karl Hofman DKW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Harwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Templeton AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton

Top tien eindstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 30 (34)
2 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 26
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 18
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 18
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 12
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 9
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton 8
8 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
10 Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi 4

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Werner Haas finishte drie seconden achter Enrico Lorenzetti, maar dat deerde hem niet. Lorenzetti was geen concurrent in het wereldkampioenschap en Reg Armstrong werd slechts vierde. Zo was Haas zeker van de 250cc-titel.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 47"38'7 8
2 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU +3'3 6
3 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +46'0 4
4 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU +47'1 3
5 Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU +1"31'0 2
6 Vlag van Italië Umberto Masetti NSU 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
9 Vlag van Italië Angelo Marelli Moto Guzzi
10 Vlag van Italië Bruno Francisci Moto Guzzi

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus Moto Guzzi
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Australië Sid Willis Velocette
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas (wereldkampioen) NSU 34 (35)
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 23
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 22
4 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 17
5 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi 16
6 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW 6
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
8 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 4
10 Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU 3

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Zelfs als Carlo Ubbiali of Cecil Sandford nog twee GP's zou winnen, had Werner Haas genoeg aan de vierde plaats om wereldkampioen te worden. Daar liet hij het echter niet op aan komen. Haas won met slechts 0,4 seconde verschil van Emilio Mendogni, die het gevecht om de tweede plaats van Ubbiali won. Zo was Haas ook 125cc-wereldkampioen. Mendogni scoorde met zijn podiumplaats tevens de eerste punten van het seizoen. Sandford kwam niet aan de start.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 43"10'5 8
2 Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini +0'4 6
3 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta +1'5 4
4 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta +33'5 3
5 Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU +1"38'2 2
6 Vlag van Italië Paolo Campanelli MV Agusta +1"49'8 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham (†) MV Agusta Overleden[4]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU
Vlag van Duitsland Georg Braun Mondial
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Spanje Marcello Cama Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arnold Jones MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow MV Agusta
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini
Vlag van Italië Tito Forconi MV Agusta
Vlag van Nederland Drikus Veer Morini
Vlag van Nederland Lo Simons Mondial

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas (wereldkampioen) NSU 30 (36)
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 10
4 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 9
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham (†) MV Agusta 8
6 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU 7
7 Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini 6
8 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
9 Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini 3
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arnold Jones MV Agusta 2
Vlag van Nederland Drikus Veer Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Italië Tito Forconi MV Agusta
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Cyril Smith/Les Nutt kwamen weliswaar met twee punten voorsprong op Eric Oliver/Stanley Dibben naar Monza, maar ze hadden een groot nadeel. Oliver had zijn 24 punten te danken aan drie overwinningen en één nulscore, terwijl Smith één overwinning en drie tweede plaatsen had. Er moest echter één resultaat worden weggestreept en voor Oliver was dat uiteraard de nulscore. Smith moest echter zes punten wegstrepen en kon alleen wereldkampioen worden als Oliver lager dan de derde plaats finishte. Dat gebeurde echter niet. De beide Norton-combinaties leverden een geweldig gevecht, reden samen de snelste ronde en finishten met slechts 0,1 seconde verschil in het voordeel van Oliver/Dibben, die daardoor wereldkampioen werden. Inge Stoll versloeg in het zijspan van Jacques Drion haar toekomstige echtgenoot Manfred Grunwald, die in het zijspan van Fritz Hillebrand lag.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton 42"18'1 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton +0'1 6
3 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 4
4 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Halbisser Norton 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Glover Norton 2
6 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 1
7 Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton
8 Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Dino Magri Gilera
9 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Jules Nies Norton
10 Vlag van Italië Luigi Marcelli Vlag van Italië Spartaco Ricci Gilera
11 Vlag van Italië Renato Prati Onbekend Moto Guzzi

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW
Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW
Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Key BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton
Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 32
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 26 (32)
3 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton 12
4 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 6
6 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 5
7 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Jules Nies Norton 5
8 Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW 4
9 Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton 4
10 Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton 3

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953
FIM wereldkampioenschap wegrace
5e seizoen (1953)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1953

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1952
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1954