Grand Prix-wegrace der Naties 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1986
Officiële naam 64º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 17 en 18 mei 1986
Organisator FMI/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Spanje Ángel Nieto
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros

De Grand Prix-wegrace der Naties 1986 was de tweede Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1986. De races werden verreden op 17 en 18 mei 1986 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De grote afwezige in Italië was Freddie Spencer, die halverwege de 500cc-race van de Spaanse GP was afgestapt. Er deden vele geruchten de ronde over Spencer, maar teamchef Erv Kanemoto vertelde dat Spencer absoluut had willen komen. Enkele uren voor vertrek had hij in zijn woonplaats een proefrit gemaakt met een 750cc-Honda en daarbij was zijn arm meteen dik geworden. Racen was absoluut niet mogelijk. Zoals gebruikelijk was de organisatie in Italië hier en daar weer rommelig, vooral tijdens de trainingsdagen. Er waren vechtpartijen tussen toeschouwers, een dronken Duitser raakte ernstig gewond toen hij met zijn privé-motorfiets op de oude kombaan was gevallen en in het rennerskwartier werd gestolen, waarvan o.a. Boet van Dulmen het slachtoffer werd. Toen hij zijn valhelm even naast zich neerlegde verdween die en Boet racete met een geleende helm van Alan Carter. Ook gebruikelijk in Italië: de 125cc-klasse reed al op zaterdag, de andere klassen op zondag. In de 80cc-klasse had Derbi duidelijk geen stalorders uitgevaardigd, maar dat had men misschien wel moeten doen. Nu vochten Jorge Martínez en Ángel Nieto om het been waar Stefan Dörflinger (Krauser) uiteindelijk mee heen ging.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De afwezigheid van Freddie Spencer leek ook HRC te verrassen, want zijn complete team stond in Monza klaar. Takazumi Katayama belde naar Japan om Spencer's Honda NSR 500 voor Raymond Roche los te praten, maar daar was men nog steeds niet zeker of Spencer alsnog zou verschijnen. Uiteindelijk moest Wayne Gardner het als enige Honda-viercilindercoureur opnemen tegen vijf Yamaha YZR 500's. Het ronderecord van Kenny Roberts uit het seizoen 1983 werd ruim overtroffen: zelfs Juan Garriga was met zijn Cagiva sneller.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 1"49'05
2. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"50'30
3. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"50'71
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 1"50'86
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"50'91
6. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"51'25
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 1"51'58
8. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 1"51'91
9. Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 1"52'64
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda-UK[1] 1"53'57

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw vond er een (duw)-startincident plaats. Dit keer werd Wayne Gardner van achteren geraakt door Marco Gentile toen zijn Honda NSR 500 niet wilde aanslaan. Hij kon bijna niet meer lopen, maar moest ook meteen de pit in om zijn verbogen schakelpedaal te laten herstellen. Eddie Lawson leidde de race voor Didier de Radiguès, Randy Mamola, Christian Sarron, Raymond Roche, Rob McElnea, Ron Haslam, Juan Garriga, Roger Burnett en Mike Baldwin. Mamola passeerde De Radiguès en ging in de achtervolging op Lawson. Daarachter werd uiteindelijk gevochten door drie man: Sarron, McElnea en Baldwin. Het brandstofverbruik was echter cruciaal: met toestemming van de wedstrijdleiding was er na de opwarmronde bijgetankt, maar Lawson wist toch brandstofbesparend te rijden én Mamola achter zich te houden. Baldwin maakte zijn slechte start goed en werd derde. Ron Haslam en Juan Garriga kwamen ondanks de extra benzine toch met lege tanks stil te staan. Boet van Dulmen reed bij het ingaan van de laatste ronde nog op de negende plaats, maar door het stilvallen van Haslam en Garriga en de val van McElnea werd hij toch nog zesde. Didier de Radiguès kon het tempo door zijn in Spanje gebroken sleutelbeen niet volgen, maar werd toch nog vijfde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 25 46"29'95 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 25 +5'68 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 25 +7'63 6 10
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 25 +10'02 5 8
5 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 25 +49'00 8 6
6 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda 25 +1"43'95 16 5
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 25 +1"53'38 13 4
8 Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda 24 +1 ronde 14 3
9 Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 24 +1 ronde 18 2
10 Vlag van Italië Marco Papa Honda 24 +1 ronde 15 1
11 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki 24 +1 ronde 17
12 Vlag van Zweden Peter Sköld Bakker-Honda 24 +1 ronde 20
13 Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda 24 +1 ronde 25
14 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda 24 +1 ronde 22
15 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Bakker-Honda 24 +1 ronde 29
16 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 24 +1 ronde 3
17 Vlag van Zweden Peter Lindén Bakker-Honda 24 +1 ronde 24
18 Vlag van Nederland Rob Punt Bakker-SNRT-Honda 24 +1 ronde 32
19 Vlag van Italië Marco Marchesani Suzuki 23 +2 ronden 21

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 24 Brandstof 11
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 24 Val 4
Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 24 Brandstof 9
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda 22 33
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 21 26
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 15 Val 7
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda 12 35
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda-UK[1] 12 Vastloper 10
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda 11 34
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda 10 30
Vlag van Italië Armando Errico Suzuki 6 23
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 3 19
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki 1 36
Vlag van Italië Vittorio Scatola Paton 1 28
Vlag van Duitsland Georg Jung Honda 1 27
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 1 12
Vlag van Italië Vinicio Bogani Suzuki 1 31

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Spondon-Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Griffith Suzuki
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Peesschedeontsteking
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda-Deutschland Blessure[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 27
2 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 20
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 15
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 14
6 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 6
7 Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda 5
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda
10 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Yamaha had alleen de YZR 250 van Martin Wimmer van nieuwe zuigers en cilinders voorzien en daarmee reed hij de snelste trainingstijd. Manfred Herweh reed de vierde trainingstijd met een Rotax-blok uit 1985, dat sneller bleek te zijn dan de blokken van 1986. Garelli trad aan met nieuwe v-twins, die pas op de vrijdag voor de trainingen voor het eerst gelopen hadden. De machines waren ook 11½ kilo lichter geworden. Toch kwam Massimo Matteoni slechts op de zestiende startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 1"56'77
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"57'34
3. Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 1"57'74
4. Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax 1"57'79
5. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 1"58'28
6. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"58'29
7. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"58'30
8. Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda 1"58'34
9. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 1"58'55
10. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 1"58'76

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Nog steeds wilden de Yamaha YZR 250's van Martin Wimmer en Tadahiko Taira niet goed starten, en Wimmer vertrok pas als achttiende. Fausto Ricci was als snelste weg, maar werd al snel ingehaald door Toni Mang en Carlos Lavado, waarna hij met ontstekingsproblemen stopte. Mang nam een voorsprong op Lavado van ongeveer vier seconden, terwijl daarachter Jean-François Baldé al op grote achterstand reed. Toch zouden er nog twee spannende gevechten ontstaan, vooral omdat Wimmer zijn slechte start goedmaakte en aansloot bij Baldé, Sito Pons en Dominique Sarron. Sarron moest lossen uit deze groep, maar de andere drie bleven tot het einde van de race van posities wisselen. Intussen reed Lavado het gat met Mang weer dicht en hij leek de race te gaan winnen. Mang sloot echter aan en passeerde Lavado in de laatste ronde bij het aanremmen van de Variante Ascari. Op het rechte stuk dook hij naar rechts om Lavado uit zijn slipstream te krijgen, maar ze reden naast elkaar de Curva Parabolica in. Mang had echter het voordeel van de binnenbocht en Lavado kon niet meer doen dan in zijn slipstream tweede te worden. De drie achtervolgers kwamen ook vrijwel tegelijkertijd over de eindstreep, maar Baldé werd derde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 35"35'76 6 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha +0'13 2 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda +11'18 18 10
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha +11'37 1 8
5 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +11'55 7 6
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda +20'72 9 5
7 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +21'27 5 4
8 Vlag van Zwitserland Pierre Bolle ELF-Parisienne +27'40 22 3
9 Vlag van Italië Massimo Matteoni Garelli +27'72 16 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +27'86 14 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax +33'76 17
12 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax +34'00 28
13 Vlag van Italië Stefano Caracchi Aprilia-Rotax +34'73 23
14 Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax +34'92 4
15 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda +35'13 20
16 Vlag van Duitsland Harald Eckl HB-Honda +51'38 26
17 Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha +53'57 21
18 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda +54'48 32
19 Vlag van Nieuw-Zeeland Brent Jones Yamaha +54'67 12
20 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Rotax +55'04 30
21 Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha +1"04'60 27
22 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha +1"18'09 10
23 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +1"18'28 13
24 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax +1"19'83 25
25 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda +1"20'27 33
26 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1"20'66 34
27 Vlag van België René Delaby Rotax +1"51'27 31

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda Ontsteking 3
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 15
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Newton Armstrong-Rotax 24
Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda 8
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 29
Vlag van Duitsland Konrad Hefele Honda 35
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 11
Vlag van Spanje Antonio Rota Rotax 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax 36

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Honda Blessure[3]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 27
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 16
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 13
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 11
7 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 4
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda
10 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 2
Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Het verschil tussen Fausto Gresini en de rest van het veld was in de training al vrij groot. Domenico Brigaglia en Ángel Nieto stonden na de training met hun semi-fabrieks MBA's achter privérijder August Auinger en ook Pier Paolo Bianchi was niet tevreden over zijn door Hans Müller geprepareerde MBA en stond slechts op de achtste startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"04'18
2. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 2"05'00
3. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 2"05'07
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 2"05'68
5. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 2"05'91
6. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 2"06'45
7. Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 2"07'19
8. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"07'85
9. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"07'86
10. Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA 2"08'43

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-klasse moest al op de zaterdag - tussen de trainingen door - haar race afwikkelen. Fausto Gresini maakte zich meteen na de start los van zijn achtervolgers en won zonder verdere problemen. Achter hem vonden spectaculaire gevechten plaats, vooral tussen Luca Cadalora en Ángel Nieto. Nieto beschuldigde Cadalora er later van dat deze hem had afgehouden waardoor Gresini kon winnen, maar hij had zelf ook enkele gevaarlijke streken uitgehaald, waaronder flink heen en weer slingeren om Cadalora met de snellere Garelli achter zich te houden. Uiteindelijk werd Nieto toch nog tweede voor August Auinger. Het veld was echter ver uit elkaar geslagen. Pier Paolo Bianchi werd vijfde, maar had ruim 54 seconden achterstand, zesde man Lucio Pietroniro bijna een minuut.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 37"51'45 1 15
2 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA +10'58 6 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA +10'77 3 10
4 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli +13'65 2 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +54'45 8 6
6 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA +58'59 12 5
7 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA +1"09'43 11 4
8 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA +1"12'16 10 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1"12'34 14 2
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1"13'44 13 1
11 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +2"04'21 19
12 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +2"04'41 17
13 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +2"04'60 20
14 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA +2"05'08 31
15 Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA +2"06'30 25
16 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1 ronde 24
17 Vlag van Frankrijk Patrick Daudier PMDF +1 ronde 26
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 23
19 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 28
20 Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA +1 ronde 35
21 Vlag van België Manfred Braun MBA +1 ronde 33
22 Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA +1 ronde 32
23 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 34

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA Gebroken krukas 9
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 5
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA Vastloper 4
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA Gebroken bougie 7
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Eberhardt 21
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Elit-MBA 18
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 29
Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA 36
Vlag van Italië Paolo Casoli MBA Ongeval 15
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 22
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 16
Vlag van Spanje Manuel Hernández MBA 27
Vlag van Frankrijk Éric Saul LGN 30

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA Blessure

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 30
2 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 16
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 12
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 10
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 8
9 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 6
10 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 5

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Dörflinger was gebrand op goede prestaties nadat hij in Spanje door een gescheurde uitlaat slechts negende was geworden. Hij moest het opnemen tegen drie fabrieksrijders van Derbi, maar reed desondanks de snelste trainingstijd. Dörflingers stalgenoot Ian McConnachie deed het ook niet slecht. Hij reed dezelfde tijd als Manuel Herreros.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 2"11'27
2. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 2"11'96
3. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 2"12'55
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 2"13'77
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 2"13'77
6. Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal 2"14'33
7. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 2"14'77
8. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 2"14'82
9. Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 2"16'45
10. Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Krauser 2"16'46

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Dörflinger sloeg aanvankelijk een gat van wel 100 meter ten opzichte van Ángel Nieto en Jorge Martínez, maar die wisten het weer dicht te rijden en in de achtste ronde reed Dörflinger zelfs op de derde plaats. Een ronde later vochten Martínez en Nieto in de eerste chicane zo hard om de koppositie, dat Nieto ten val kwam. Zo ontstond in de laatste ronde een gevecht tussen Martínez en Dörflinger. Martínez kwam als kopman uit de Curva Parabolica, maar Dörflinger kwam uit zijn slipstream en won. Manuel Herreros werd met zijn Derbi derde.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 28"56'28 1 15
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi +0'47 3 12
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi +27'70 4 10
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser +28'07 8 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA +45'87 7 6
6 Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal +46'80 6 5
7 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal +47'83 9 4
8 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Krauser +1"02'42 10 3
9 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler +1"36'77 19 2
10 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser +1"42'98 20 1
11 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Autisa +1"44'01 18
12 Vlag van Duitsland Hibert Abold Seel-MBA +1"57'75 21
13 Vlag van België Chris Baert Seel-MBA +2"37'17 24
14 Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal[4] +1 ronde 26
15 Vlag van Frankrijk Lionel Robert Krauser +1 ronde 27
16 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1 ronde 28
17 Vlag van Italië Enzo Saffiotti Krauser +1 ronde 34
18 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1 ronde 31
19 Vlag van Duitsland Richard Bay Maico +1 ronde 33
20 Vlag van Finland Jarno Piepponen Krauser +1 ronde 29
21 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Krauser +1 ronde 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa 11
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 15
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser 22
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi Val 2
Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel-MBA 17
Vlag van Italië Mario Stocco Casal 23
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser Val 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 25
Vlag van Brazilië Alex Barros Autisa 16
Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal 36
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 13
Vlag van Nederland Henk van Kessel Krauser 12
Vlag van Spanje Felix Rodríguez Autisa 14
Vlag van België Serge Julin Casal 30
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Krauser 32

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 27
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 20
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 17
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 14
5 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 12
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 6
8 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 5
Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal
10 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 4

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Blunder[bewerken | brontekst bewerken]

Rob McElnea reed in de voorlaatste ronde op de derde plaats, maar toen hij de streep passeerde ging hij rechtop zitten, overtuigd dat de race was afgelopen. Baldwin en Mamola vlogen echter voorbij en toen hij zijn fout besefte nam hij te veel risico waardoor hij zichzelf onderuit remde.

Duwstart[bewerken | brontekst bewerken]

Het tweede duwstartongeval in de tweede Grand Prix had vervelende gevolgen voor Wayne Gardner, die van achteren werd aangereden. En dat terwijl zowel Gardner als Randy Mamola de trainingsdagen gebruikt hadden om zoveel mogelijk duwstarts te oefenen. Het maakte wel opnieuw duidelijk hoe gevaarlijk de duwstarts waren geworden en Christian Sarron nam het voortouw om dit bij de FIM aan te kaarten. Dat was een goede zet, want Sarron had meestal weinig moeite met de starts en daarom meer recht van spreken dan coureurs die wel problemen hadden, zoals de Yamaha YZR 250-rijders. Die v-twins hadden gelijktijdig lopende cilinders, waardoor ze moeilijk door de compressie te drukken waren.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1985
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1987