Grand Prix-wegrace van Argentinië 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Argentinië Grand Prix van Argentinië 1982
Land Vlag van Argentinië Argentinië
Datum 28 maart 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
350 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Derde Vlag van België Didier de Radiguès
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Derde Vlag van Argentinië Willy Pérez

De Grand Prix-wegrace van Argentinië 1982 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1982. De races werden verreden op 28 maart 1982 op het Autódromo Oscar Alfredo Gálvez in Buenos Aires.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Honda NS 500 debuteerde in Argentinië

In 1981 waren veel coureurs nog huiverig geweest om af te reizen naar Argentinië, met de slechte ervaringen van de GP van Venezuela in het achterhoofd. De organisatie was echter uitstekend gebleken. Toch gingen er begin 1982 geruchten dat de wedstrijden door geldgebrek niet door zouden gaan. Argentinië wist echter zelfs de 500cc-klasse te contracteren en toen tijdens het FIM-congres werd besloten in 1983 een Grand Prix aan Zuid-Afrika toe te kennen werd als eis gesteld dat de organisatie vergelijkbare vergoedingen aan de coureurs zou betalen als Argentinië deed. Hoewel er 50.000 toeschouwers waren (10.000 meer dan in 1981) vroeg Argentinië voor 1983 geen Grand Prix aan.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Argentinië debuteerden de Honda NS 500 driecilindertweetakten, na jarenlange problemen om de Honda NR 500-viertakt op enigszins behoorlijk niveau te krijgen. Met de NS 500 ging het meteen erg goed, vooral door de jonge Amerikaan Freddie Spencer, die de eerste drie ronden aan de leiding reed. Tegen het einde reden Kenny Roberts en Barry Sheene weg van Spencer, maar doordat ze moeite hadden met het inhalen van achterblijvers wist die toch weer aan te sluiten. De eerste drie finishten uiteindelijk binnen 1½ seconde. Randy Mamola was zeer slecht gestart maar wist 13 seconden goed te maken om tot op 2 seconden van het leidende trio te komen. Toen moest hij opgeven door een gebroken schakelstang. Voor Yamaha waren de eerste twee plaatsen een uitstekend resultaat, maar het debuut van de Honda's (derde, vijfde en zesde) was ook reden tot tevredenheid. De privérijders hadden het nakijken. Met zoveel fabrieksrijders was er geen eer te behalen en de beste privécoureur Boet van Dulmen werd slechts elfde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 50:44.820 1 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha +0.670 5 12
3 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda +1.370 2 10
4 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki +5.660 7 8
5 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda +12.630 4 6
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda +45.560 9 5
7 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha +48.590 11 4
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +55.800 10 3
9 Vlag van Nederland Jack Middelburg Ergon-Suzuki +1:21.060 8 2
10 Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki +2:05.610 16 1
11 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +1 ronde 16
12 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki +1 ronde 12
13 Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha +1 ronde 15
14 Vlag van Venezuela Roberto Pietri Suzuki +1 ronde 14
15 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde 17
16 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero +1 ronde 24
17 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki +1 ronde 20
18 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Suzuki +1 ronde 23
19 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero +1 ronde 25
20 Vlag van Brazilië Marco Greco Suzuki +2 ronden 26
DNF Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki Schakelstang 3
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 19
DNF Vlag van Venezuela Eduardo Alemán Yamaha 27
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 22
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki Rem 21
DNF Vlag van Italië Giovanni Pelletier Morbidelli 18
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby HB-Yamaha Bougie 6
DNS Vlag van Chili Vincenzo Cascino Yamaha 28

350 cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in 1981 begon het seizoen voor Toni Mang slecht. Door een slecht afgestelde carburatie kwam hij na een ronde als tiende door, maar uiteindelijk viel hij uit door een defecte versnellingsbak. Carlos Lavado won overtuigend voor Jean-François Baldé, die weliswaar last had van een vastzittende gaskabel, maar dat niet als excuus wilde gebruiken. De Chevallier-Yamaha's van Didier de Radiguès en Eric Saul werden derde en vierde, maar wel op grote achterstand.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 48:59.680 15
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +4.870 12
3 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha +50.050 10
4 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha +51.360 8
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha +1:12.100 6
6 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bimota-Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Venezuela Eduardo Alemán Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Argentinië Victorio Minguzzi Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Argentinië Fernando Cerdera Yamaha +2 ronden 2
10 Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha +2 ronden 1
11 Vlag van Chili Vincenzo Cascino Yamaha +2 ronden
12 Vlag van Argentinië Yervant Samirdjian Yamaha +2 ronden
13 Vlag van Argentinië Pancracio Catania Yamaha +2 ronden
14 Vlag van Argentinië Oscar Foggia Yamaha +3 ronden
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki Versnellingsbak
DNF Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha Val
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bartol-Bimota Val
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Armstrong Val
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha Vastloper

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals verwacht werd de 125cc-race gewonnen door Ángel Nieto met zijn tot Garelli omgedoopte Minarelli, maar in het begin van de race reed Hans Müller met zijn privé-MBA aan de leiding. Hij viel echter steeds verder terug en stopte met een defecte krukas. Hugo Vignetti kon lang goed strijd leveren met Nieto, maar zijn motor werd zienderogen trager en uiteindelijk werd hij slechts zevende toen hij zijn afgeslagen motor over de streep duwde. Ricardo Tormo werd met de Sanvenero tweede en Willy Pérez werd in zijn thuisrace derde. August Auinger verspeelde een podiumplaats door een vergissing. Hij was in de veronderstelling dat de race was afgelopen toen er nog een ronde gereden moest worden en was zo verbaasd dat hij niet werd afgevlagd dat Pérez hem weer voorbij ging.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 45:32.490 15
2 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero +2.320 12
3 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +28.770 10
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA +29.000 8
5 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA +29.210 6
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero +32.580 5
7 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero +1:05.120 4
8 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +1:05.450 3
9 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA +1:23.840 2
10 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Bakker-MBA +1:39.870 1
11 Vlag van Venezuela Miguel Gonzales MBA +1 ronde
12 Vlag van Argentinië Norberto Gatti MBA +1 ronde
13 Vlag van Argentinië Oscar Recouso MBA +1 ronde
14 Vlag van Argentinië José Luis Sosa MBA +2 ronden
15 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +2 ronden
16 Vlag van Argentinië Juan Bocoy MBA +2 ronden
17 Vlag van Venezuela Fabian Gonzales MBA +2 ronden
18 Vlag van Chili Antonio Barbosa Honda +3 ronden
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Krukas
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1981 		FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1982
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1981 		Grand Prix-wegrace van Argentinië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Argentinië_1982&oldid=45953956"