Grand Prix-wegrace van België 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1986
Officiële naam G.P. Moto 1986
Land Vlag van België België
Datum 6 juli 1986
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod
Derde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Eerste Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Tweede Vlag van België Lucio Pietroniro
Derde Vlag van Argentinië Willy Pérez
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Bruno Hiller
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Derde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Bruno Hiller

De Grand Prix-wegrace van België 1986 was de zevende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1986. De races werden verreden op 6 juli 1986 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen in België werden onder goede omstandigheden gereden, maar tijdens de racedag regende het. Dat de Honda NSR 500-rijders in de trainingen afstellingsproblemen hadden gehad was daardoor niet zo erg, want alle afstellingen waren nutteloos geworden nu het regende. Behalve een groot aantal valpartijen leverde de natte baan ook enkele verrassende winnaars op: Domenico Brigaglia en de zijspancombinatie Steve Webster/Tony Hewitt scoorden hun eerste WK-overwinningen. De regen zorgde bij veel machines ook voor technische problemen in de vorm van vocht in carburateurs en haperende ontstekingen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De Yamaha YZR 500-rijders waren erg sterk in de trainingen, terwijl de Honda NSR 500-coureurs juist moeite hadden met de afstelling van hun machines. Naast Wayne Gardner was dat nu Raymond Roche, die de machines van Shungi Yatsushiro kreeg. Feitelijk waren dit de motorfietsen van Freddie Spencer, maar Roche mocht ze in België en in de Franse GP gebruiken omdat men verwachtte dat Spencer pas bij de Britse Grand Prix weer fit zou zijn. Bij Yamaha deed Christian Sarron het weer goed op Spa-Francorchamps. Hij kwam dicht bij het pole-record van Spencer en werd tweede achter Eddie Lawson, die het record met 0,3 seconde verbeterde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 2"28'28
2. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"28'69
3. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 2"29'27
4. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 2"29'44
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"30'31
6. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 2"30'51
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 2"30'76
8. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-HRC-Honda 2"31'65
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 2"31'82
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-Honda-UK 2"31'87

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Al in de opwarmronde van de 500cc-klasse kwam Kevin Schwantz in La Source ten val, maar ondanks de pijn ging hij toch van start. In de vierde ronde viel Ron Haslam, in de zevende ronde ook Paul Lewis en in de negende ronde Raymond Roche. Randy Mamola had geen problemen. Hij leidde de race van start tot finish, gevolgd door Eddie Lawson, die geen risico's wilde nemen en aanvankelijk ook Mike Baldwin, tot die in de tiende ronde viel. Dat kwam mogelijk door de druk van Christian Sarron, die zijn reputatie als regenrijder waarmaakte nadat zijn machine in het begin op twee cilinders had gelopen. Intussen voerde Kevin Schwantz een schrikbewind door zijn wilde rijstijl, waarbij hij Mile Pajic van de baan reed. Schwantz kreeg juist bewondering van Boet van Dulmen, die had gewild dat hij nog jong genoeg was om er een dergelijke rijstijl op na te houden. Die bewondering werd wellicht nog groter toen de artsen na de race vaststelden dat Schwantz bij zijn val in de opwarmronde een sleutelbeen had gebroken. Pajic kwam de schrik teboven en werd zelf achtste, waarmee hij zijn eerste WK-punten scoorde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 57"25'02 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 57"42'45 1 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 58"27'84 2 10
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 58"33'30 5 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 58"38'65 7 6
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 59"48'69 17 5
7 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 1:00"04'26 6 4
8 Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda +1 ronde 19 3
9 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda +1 ronde 20 2
10 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Rizla-Heron-Suzuki +1 ronde 11 1
11 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki +1 ronde 15
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Phillips Suzuki +1 ronde 25
13 Vlag van Japan Masuru Mizutani Suzuki +1 ronde 16
14 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda +1 ronde 23
15 Vlag van Duitsland Robert Jung Honda +1 ronde 28
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Honda +1 ronde 33
17 Vlag van België Paul Ramon Suzuki +1 ronde 31
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Griffith Honda +2 ronden 36

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 26
Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Honda 30
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha Val 4
Vlag van Oostenrijk Dietmar Marehardt Suzuki 34
Vlag van België Bernard Denis Suzuki 22
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-HRC-Honda Val 8
Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva Water in carburateurs 13
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 14
Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki Val 12
Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki Water in carburateurs 32
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda Val 9
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda 21
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda 18
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 29
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-Honda-UK Water in carburateurs 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda 24
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Suzuki 35

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Blessure
Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda Blessure
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki Blessure[1]
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda-Deutschland
Vlag van Japan Shungi Yatsushiro Moriwaki-HRC-Honda Blessure[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 84
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 74
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 72
4 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 52
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 43
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 39
7 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda /
Rothmans-Katayama-HRC-Honda
18
Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 11
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 8
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De geruchtenstroom die op gang was gekomen over de financiële situatie bij Aprilia werd getemperd toen het team verklaarde dat men twee GP's had overgeslagen omdat men niet tevreden was over de motorblokken van Rotax, die slechts 64 pk leverden. Nu waren ze kennelijk verbeterd en kwam er 74 pk uit, maar toch wist fabriekscoureur Loris Reggiani zich slechts als vijftiende te kwalificeren. Donnie McLeod, ook met een Rotaxmotor onderweg, bereikte de derde startplaats, achter de Yamaha's van Carlos Lavado en Martin Wimmer.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"34'34
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 2"35'45
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 2"36'03
4. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 2"36'37
5. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 2"36'79
6. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 2"37'08
7. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"37'16
8. Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 2"37'27
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 2"37'35
10. Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 2"37'90

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste ronde van de 250cc-race in Spa-Francorchamps was - vooral voor de favorieten - nogal een slagveld. Al in de eerste ronde gingen Stéphande Mertens en Carlos Lavado onderuit. Martin Wimmer en Toni Mang kwamen bij de start heel slecht weg. Zo begon Sito Pons als eerste aan de tweede ronde en hij werd de hele race niet meer bedreigd. Donnie McLeod reed naar de tweede plaats, maar werd geholpen doordat de JJ Cobas van Alan Carter na zes ronden slechter begon te lopen. Wimmer kwam intussen door een verkeerde afstelling niet naar voren en werd slechts zeventiende, maar ook Mang besloot na enkele schuivers niet meer aan te dringen en hij werd achttiende. Dat maakte de situatie voor Carlos Lavado minder zuur, want zijn concurrenten scoorden niet en hoewel Pons de tweede plaats in het wereldkampioenschap overnam, had hij nog tien punten achterstand op Lavado.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 47"43'42 7 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 47"54'39 3 12
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 48"19'39 16 10
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 48"19'71 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 48"20'88 14 6
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda 48"34'21 25 5
7 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 48"35'67 21 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 48"35'99 9 3
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 48"38'76 5 2
10 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax 48"39'03 18 1
11 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 48"50'05 10
12 Vlag van België Michel Siméon Yamaha 48"56'42 13
13 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 48"59'10 30
14 Vlag van Spanje Antonio Rota Rotax 49"00'49 32
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noël EMC-Rotax 49"00'88 20
16 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda 49"01'49 12
17 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 49"09'19 2
18 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 49"09'47 4
19 Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda 49"32'44 35
20 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 50"17'27 36
21 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 50"20'69 27
22 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 50"21'79 33
23 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Parisienne 50"31'12 24

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Val 1
Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne Motor te koud 8
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda Val 11
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Afstelling 15
Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha Val 17
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda 19
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 22
Vlag van Italië Virginio Ferrari Total-Katayama-HRC-Honda 23
Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax Beslagen vizier 26
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot JJ Cobas-Rotax 28
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 29
Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 31
Vlag van België René Delaby Rotax 34

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha Blessures[3]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 72
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 62
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 51
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda 45
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 44
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 31
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 28
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 27
9 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 24
10 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 15

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Luca Cadalora en Fausto Gresini stonden met hun Garelli's binnen 0,3 seconde, maar toch wist August Auinger er zich met zijn Bartol-MBA tussen te plaatsen. In voorbereiding van de toekomstige beperking tot slechts één cilinder voor de 125cc-klasse probeerde Gary Noël zich te kwalificeren met een prototype EMC met een Rotax-eencilinder, maar hij slaagde daar niet in.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 2"44'69
2. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 2"44'72
3. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"44'99
4. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"45'30
5. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 2"45'42
6. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 2"45'78
7. Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 2"46'83
8. Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 2"47'80
9. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"48'34
10. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 2"48'40

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Luca Cadalora had niets aan zijn snelle trainingstijd, want na één ronde kwam hij al de pit in om zijn tankbeluchting te laten herstellen. Ook Ángel Nieto kwam na de eerste ronde de pit in en even later stopten August Auinger en Bruno Kneubühler. Cadalora hervatte zijn race, maar viel in de vierde ronde bij La Source. Er vormde zich een grote kopgroep met onder andere Pier Paolo Bianchi, Fausto Gresini, Willy Pérez, Lucio Pietroniro, Domenico Brigaglia en Olivier Liégeois. Acht ronden voor het einde nam Brigaglia de leiding. Gianola bedreigde hem nog, maar maakte een fout waardoor hij naar de zesde plaats terugviel. Daarvan profiteerde Pietroniro, die op een droge baan vermogen tekortkwam, maar dat werd door de regen gecompenseerd. Hij schudde Pérez van zich af en werd tweede. Olivier Liégeois, die zich in Assen niet had weten te kwalificeren, werd in zijn thuisrace vijfde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 43"21'59 6 15
2 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 43"39'79 11 12
3 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 43"47'94 14 10
4 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 43"48'88 3 8
5 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 43"52'42 8 6
6 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 43"53'67 5 5
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 44"03'73 9 4
8 Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 44"21'09 13 3
9 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 44"33'14 15 2
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 44"39'01 10 1
11 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 44"40'70 12
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 44"45'78 20
13 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 45"03'83 22
14 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 45"14'76 24
15 Vlag van Duitsland Willi Huperich Seel-MBA 45"22'92 33
16 Vlag van België Alain Kempener MBA 45"36'02 34
17 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 45"45'29 28
18 Vlag van Frankrijk Patrick Daudier PMDF 46"06'09 30
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA 46"06'60 32
20 Vlag van Nederland Ton Spek MBA 46"28'21 35
21 Vlag van Nederland Jan Eggens LCR-EGA +1 ronde 25
22 Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA +1 ronde 27
23 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +2 ronden 26

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli Val 1
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA Ontsteking 2
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA Ontsteking 4
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 7
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 16
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA Ontsteking 17
Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA 18
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 19
Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA 21
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 23
Vlag van België Manfred Braun MBA 29
Vlag van België Eric Gijsel MBA 31
Vlag van Nederland Boy van Erp MBA Val 36

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 62
2 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 61
3 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 47
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 41
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 24
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 22
7 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 21
8 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 20
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 15
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Rolf Biland en Kurt Waltisperg de snelste trainingstijd reden, maakten Egbert Streuer en Bernard Schnieders zich helemaal geen zorgen. In 1985 hadden ze al 2"36'05 gereden en ze hadden ook nu twee of drie seconden sneller kunnen zijn, maar vonden het niet nodig het materiaal zo zwaar te belasten. Met hun rondetijd stonden ze in elk geval voor hun grootste concurrenten Alain Michel/Jean Marc Fresc.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"36'57
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"37'21
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"37'50
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"37'81
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 2"38'23
6. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 2"41'42
7. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 2"41'47
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Vince Biggs Windle-Yamaha 2"41'76
9. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Adolf Hänni LCR-Yamaha 2"42'65
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 2"42'78

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start nam Egbert Streuer al snel de leiding over van Rolf Biland en Steve Webster, maar bij het terugschakelen voor Les Combes hoorde hij al iets kraken en vervolgens had hij alleen de eerste versnelling nog over. Daarmee was zijn race voorbij, terwijl Biland halverwege de eerste ronde een fout maakte waardoor hij achterop raakte. Steve Webster kon zo samen met bakkenist Tony Hewitt zijn eerste GP-overwinning scoren, want Alain Michel/Jean-Marc Fresc drongen niet meer aan nadat ze vanuit de pit het signaal kregen dat Streuer uit de race was. Ook opmerkelijk was de derde plaats van Rolf Steinhausen en Bruno Hiller, die een heel goed weekend hadden. Ze vonden een geldschieter in de vorm van Camel en scoorden niet alleen hun eerste punten van het seizoen, maar ook meteen een podiumplaats. Rolf Biland en Kurt Waltisperg waren feitelijk de snelsten van de dag. Nadat ze waren teruggevallen naar de elfde plaats wisten ze zich naar de vierde plaats terug te vechten. Hoewel Streuer er niet zwaar aan tilde, had hij nu twaalf punten achterstand op Alain Michel en was ook Webster hem gepasseerd in het wereldkampioenschap.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 45"05'42 4 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 45"13'48 3 12
3 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 45"16'33 9 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 45"39'63 1 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 45"50'66 12 6
6 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 45"53'71 5 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Vince Biggs Windle-Yamaha 45"54'67 10 4
8 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 46"13'88 8 3
9 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 46"33'44 6 2
10 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Japan Kazahito Makiuchi LCR-Yamaha 46"46'43 15 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 13
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 14
13 Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Verenigd Koninkrijk David Elliott LCR-Yamaha
14 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Stewart LCR-Yamaha
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Jones Windle-Yamaha
17 Vlag van Duitsland Werner Kraus Vlag van Duitsland Oliver Schuster Busch-Yamaha
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Hallam Vlag van Verenigd Koninkrijk John Gibbard Yamaha
19 Vlag van Nederland Cor van Reeuwijk Vlag van Nederland Hans Blauw Yamaha 28
20 Vlag van Duitsland Albert Weber Vlag van Duitsland Harald Scheidawind LCR-Yamaha

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha Ontsteking 16
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha Versnellingsbak 2
Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha 7
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Adolf Hänni LCR-Yamaha 11

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 42
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 39
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 30
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vince Biggs
Windle-Yamaha 28
5 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 22
6 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 20
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 15
8 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg en
Vlag van Zwitserland Adolf Hänni
LCR-Yamaha 14
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 12
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha /
Camel-Busch-Yamaha
10

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Belgische organisatie[bewerken | brontekst bewerken]

De organisatie in Spa-Francorchamps was altijd al slecht, maar het leek van kwaad tot erger te gaan. Al aan het eind van de jaren zeventig klaagden de teams steen en been over de vrije toegang die het publiek tot het rennerskwartier had. Niet alleen werd het sleutelen zo bijna onmogelijk, er werd ook veel gestolen. De coureurs en monteurs, die meer dan 100.000 toeschouwers aantrokken, moesten bijvoorbeeld betalen voor het gebruik van de toiletten. In 1979 werden de rijders geconfronteerd met nieuw maar spiegelglad asfalt, wat uiteindelijk leidde tot een boycot van de topcoureurs en een verplaatsing van de Belgische Grand Prix naar het circuit van Zolder in 1980. In 1981 kwam men terug in Spa-Francorchamps, maar weer werd het publiek niet in de hand gehouden en greep de gendarmerie pas in nadat er bijna een ongeluk gebeurde. In 1981 kreeg het publiek, ondanks een verbod van de FIM, voor 100 Belgische frank toegang tot het rennerskwartier. Net als in 1980 zat het publiek op de vangrail en werden er bierflessen op de baan gegooid. In 1983 werden het circuit en de voorzieningen in het rennerskwartier verbeterd, niet voor de motorcoureurs, maar onder druk van Bernie Ecclestone, die de Formule 1 naar Spa-Francorchamps bracht.

In 1984 lag het circuit vol modder en moest er dag en nacht gepoetst worden om het asfalt geschikt te maken voor de races. Het veelal dronken publiek trok in het rennerskwartier tenten kapot en er werd weer veel gestolen. De tijdwaarnemers waren de draad helemaal kwijt en vroegen aan de coureurs welke tijden zij dachten gereden te hebben. Toen de gendarmerie tijdens de racedag het publiek met de wapenstok achter de hekken sloeg, werden enkele beroepsfotografen daar ook het slachtoffer van. In 1985 was er opnieuw geasfalteerd, maar dat asfalt werd door de Formule 1-auto's in de trainingen aan flarden gereden. En nu, in 1986, leek men helemaal vergeten te zijn dat er ook pers nodig was om de Grand Prix te verslaan. Journalisten waren tijdens de Joegoslavische GP al geconfronteerd met slecht werkende telefoon- en telexverbindingen, maar in Spa-Francorchamps werden pas op vrijdag telexapparaten besteld op verzoek van de journalisten, die met geen mogelijkheid de trainingsresultaten konden doorgeven. Ook was er geen afspraak gemaakt met de RTbf om televisieopnamen te maken, noch met de Eurovisie om het internationale beeldsignaal te verzorgen. Verslaggever Hans Kiviet stelde alles in het werk om in elk geval opnamen van de zijspanrace voor de NOS te krijgen, maar om 19.37 uur kreeg de NOS wat beelden van de 500cc-race, die twaalf minuten later in de uitzending van Studio Sport uitgezonden konden worden. Verder was er een tijdschema opgesteld dat niet klopte en omdat de races door de regen nog uitliepen, was de prijsuitreiking van de zijspanklasse pas om 18.45 uur. En het publiek had weer vrij toegang tot het rennerskwartier.

De gebrekkige veiligheidsmaatregelen leidden tot sancties van de FIM, waardoor er in het seizoen 1987 geen Belgische Grand Prix werd georganiseerd.

Ongehoorzaam[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland trotseerde door in België te verschijnen de wens van zijn geldschieter Mike Krauser. Die had besloten dat het Krauser-LCR-project voorlopig op een laag pitje zou komen te staan als Biland de TT van Assen niet zou uitrijden. Formeel had Biland die race wel uitgereden, maar met drie ronden achterstand. Biland had ook nog andere belangen om aan te denken. Op de eerste plaats zijn eigen belangen, maar ook die van sponsor Rothmans International.

Vorige race:
TT Assen 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1985
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1988