Grand Prix-wegrace van Zweden 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1984
Officiële naam Grand Prix of Sweden 1984
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 11 en 12 augustus 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
125 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Oostenrijk August Auinger
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1984 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1984. De races werden verreden op 11 en 12 augustus 1984 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens deze Grand Prix werden de wereldtitels in de 250cc-klasse, de 500cc-klasse en de zijspanklasse beslist. De zijspanklasse reed haar laatste race van dit seizoen en Egbert Streuer/Bernard Schnieders haalden hun eerste wereldtitel. Christian Sarron werd wereldkampioen in de 250cc-klasse. Eddie Lawson werd wereldkampioen in de 500cc-klasse. De wereldtitel in de 125cc-klasse was bij de Britse Grand Prix al in het voordeel van Ángel Nieto beslist en de wereldtitel in de 80cc-klasse bleef open tot de laatste Grand Prix, die van San Marino. Zoals altijd in Zweden reed de 250cc-klasse al op zaterdag, waardoor het publiek grotendeels verstek liet gaan. Men kon de races trouwens ook niet via de televisie volgen, want ook de Zweedse televisie was niet aanwezig.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Stand van zaken in het wereldkampioenschap na de vorige Grand Prix: Eddie Lawson leidde het kampioenschap met 119 punten, 23 meer dan Randy Mamola. Als Mamola nog twee races zou winnen had Lawson aan een vierde plaats genoeg om alsnog wereldkampioen te worden.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Honda Racing Corporation had besloten dat de driecilinder Honda NS 500 op het bochtige circuit van Karlskoga het beste wapen zou zijn en alle viercilinder Honda NSR 500's waren naar Japan verscheept. Ron Haslam scoorde zijn eerste poleposition, net voor Raymond Roche en Eddie Lawson die tot op de honderdste seconde dezelfde tijd reden. Takazumi Katayama was eindelijk weer fit genoeg om voluit te racen, maar 's avonds had hij nog steeds last van zijn rug, waaraan hij bijna een jaar geleden geblesseerd was geraakt. Hij reed de elfde trainingstijd. Eddie Lawson kon tevreden zijn met zijn derde tijd. Hij was sneller dan Randy Mamola, de enige concurrent die nog een theoretische kans op de wereldtitel had.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 1"38'80
2. Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda 1"38'90
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"38'90
4. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 1"39'05
5. Vlag van Australië Wayne Gardner HRC-Honda 1"39'14
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 1"39'15
7. Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1"39'61
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki 1"39'98
9. Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda 1"40'07
10. Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 1"40'17

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Het zou misschien logisch zijn geweest dat Eddie Lawson zich tevreden had gesteld met een vierde plaats om zijn wereldtitel veilig te stellen. Nadat in het begin van de race Randy Mamola en Ron Haslam voor Lawson de leiding hadden genomen, vormde zich even later een kopgroep met Mamola, Lawson, Raymond Roche en Wayne Gardner. Haslam was met een kapotte waterpomp uitgevallen, maar een paar ronden later reed Mamola met hangende gasschuiven ook het gras in. Nu was Lawson feitelijk al wereldkampioen, maar daardoor besloot hij juist te proberen de race te winnen. Hij ging het gevecht aan met Roche, die in de laatste bocht even het gras in moest, maar toch nog tweede werd.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 50"01'03 3 15
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda 50"04'17 2 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner HRC-Honda 50"20'51 5 10
4 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 50"37'39 11 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki 50"54'56 8 6
6 Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 50"56'73 10 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 50"58'95 15 4
8 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 51"18'75 20 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 51"38'77 23 2
10 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki 51"44'17 18 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Suzuki +1 ronde 24
12 Vlag van Zweden Peter Lindén Honda +1 ronde 32
13 Vlag van Italië Paolo Ferretti Suzuki +1 ronde 35
14 Vlag van Zweden Anders Andersson Suzuki +1 ronde 30
15 Vlag van Denemarken Kjeld Sörensen Suzuki +1 ronde 29
16 Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Suzuki +1 ronde 34
17 Vlag van Finland Esko Kuparinen Suzuki +2 ronden 26
18 Vlag van Finland Timo Pohjola Yamaha +2 ronden 33
19 Vlag van Zweden Peter Sköld Suzuki +2 ronden 36

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda Waterpomp 1
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda Carburatie 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki Val 6
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 7
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda Remmen 9
Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 12
Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki Val 13
Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki Val[1] 14
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki Val[2] 16
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda Val 17
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha Val 21
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 22
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 25
Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki Remverankering 27
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha 28
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda Val 31

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda Gestopt[4]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Brett Hudson Yamaha
Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda Geen motor[5]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Geen motor[5]
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva Blessure[6]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson (wereldkampioen) Marlboro-Yamaha 134
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 96
3 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 87
Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 67
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 34
7 Vlag van Australië Wayne Gardner Honda /
HRC-Honda
33
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 23
9 Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 22
10 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda /
Chevallier-ELF-HRC-Honda
18

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Stand van zaken in het wereldkampioenschap na de vorige Grand Prix: Christian Sarron leidde het kampioenschap met 97 punten, 27 meer dan Manfred Herweh. Als Herweh nog twee races zou winnen had Sarron aan een zevende plaats genoeg om alsnog wereldkampioen te worden.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Er waren niet veel verrassingen in de training, behalve de tweede tijd van Harald Eckl. Christian Sarron reed de zevende tijd, maar hij was minder dan een seconde langzamer dan Manfred Herweh, wiens Bakker-Real-Rotax qua topsnelheid moeilijk te kloppen was.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"42'17
2. Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax 1"42'59
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 1"42'88
4. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 1"42'92
5. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 1"42'95
6. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"43'00
7. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1"43'05
8. Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod 1"43'20
9. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 1"43'36
10. Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 1"43'47

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Christian Sarron hoefde slechts zevende te worden om wereldkampioen te worden, maar zat toch al meteen in de kopgroep, samen met Manfred Herweh, Sito Pons, Martin Wimmer, Jean-François Baldé, Alan Carter, Jacques Cornu, Harald Eckl en Guy Bertin. Carlos Lavado was even door het gras gereden en daardoor teruggevallen, maar Toni Mang wist na een slechte start juist aansluiting te vinden. Mang reed zelfs even op kop, maar viel toen uit door een uitgelopen big-endlager. De resterende rijders wisselden regelmatig van positie, zoals dat in de 250cc-klasse gebruikelijk was geworden. Wimmer viel uit door een vastloper. Herweh nam in de laatste ronde de leiding, maar Pons probeerde hem uit te remmen, wat mislukte. Vlak na elkaar reden Herweh, Sarron en Cornu over de streep, en Pons werd slechts negende. Sarron droeg zijn eerste wereldtitel op aan het team van Sonauto en aan de overleden Patrick Pons.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 43"28'67 1 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 43"28'91 7 12
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 43"29'21 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 43"29'28 3 8
5 Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax 43"30'47 2 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 43"30'78 4 5
7 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 43"30'95 6 4
8 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 43"33'12 19 3
9 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 43"35'79 16 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha 43"41'24 15 1
11 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod 43"44'94 8
12 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 43"44'98 18
13 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 43"53'94 17
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha 43"55'01 13
15 Vlag van Duitsland Herbert Besendörfer Yamaha 44"13'45 47
16 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 44"26'10 31
17 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 44"26'41 27
18 Vlag van Oostenrijk Manfred Obinger Yamaha 44"26'60 28
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax 44"30'70 48
20 Vlag van Denemarken Anders Skov Yamaha 44"41'46 30
21 Vlag van België Richard Hubin Yamaha 44"47'08 20
22 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha 44"47'23 29
23 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha 44"58'81 11
24 Vlag van Zweden Eilert Lundstedt Yamaha +1 ronde 49
25 Vlag van Zweden Per-Olof Ogeborn Kentaco +1 ronde 53

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha Vastloper 9
Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha Big-end 10
Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha 12
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 14
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 21
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 22
Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 23
Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Armstrong-Rotax 25
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Honda 26
Vlag van Zweden Bengt Elgh MBA 32
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 36

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha Papieren[7]
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron (wereldkampioen) Sonauto-Yamaha 109
2 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 85
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 65
4 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 60
5 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 58
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 50
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 39
8 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 29
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 25
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Stand van zaken in het wereldkampioenschap na de vorige Grand Prix: Ángel Nieto was al wereldkampioen.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Nu Ángel Nieto op vakantie was op Ibiza kreeg Fausto Gresini de snelste Garelli. Daarmee hoopte men dat hij zou kunnen doorstoten naar de derde plaats in het wereldkampioenschap, waardoor de eerste drie plaatsen voor Garelli zouden zijn. In de training was Jean-Claude Selini echter de snelste, ongeveer een halve seconde sneller dan Eugenio Lazzarini en Fausto Gresini.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"47'66
2. Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 1"48'06
3. Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli 1"48'15
4. Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 1"48'30
5. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 1"48'34
6. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 1"48'44
7. Vlag van Frankrijk Johnny Wickström MBA 1"48'94
8. Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 1"48'96
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 1"48'97
10. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"49'13

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De opdracht voor Fausto Gresini was duidelijk: De race winnen met de machine van de afwezige Ángel Nieto en daardoor derde in het wereldkampioenschap 125 cc worden. Het moeilijkste zou zijn snelste trainer Jean-Claude Selini te verslaan, maar tijdens het gevecht in de beginfase tussen Gresini, Selini, Eugenio Lazzarini, Maurizio Vitali, Alex Bedford, Johnny Wickström, August Auinger en Bruno Kneubühler viel Selini er in de tweede ronde al af, even later gevolgd door Kneubühler. Nu had Gresini niet veel tegenstand meer en hij won de race. Lazzarini kon Auinger niet van de tweede plaats afhouden en werd derde, maar het plan was geslaagd: Gresini was derde in het wereldkampioenschap en de constructeurstitel was voor Garelli.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli 41"34'20 3 15
2 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 41"37'92 10 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 41"47'58 2 10
4 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 41"50'82 4 8
5 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 41"50'86 7 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 42"13'00 9 5
7 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 42"13'16 8 4
8 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol 42"28'12 14 3
9 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 42"28'47 15 2
10 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 42"28'92 12 1
11 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 42"31'27 17
12 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 42"42'95 19
13 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 42"43'79 18
14 Vlag van Duitsland Willi Hupperich Seel 43"15'08 28
15 Vlag van Nederland Ton Spek MBA 43"19'42 23
16 Vlag van Denemarken Mickel Nielsen MBA +1 ronde 24
17 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA +1 ronde 33
18 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 26
19 Vlag van Denemarken Flemming Sörensen MBA +1 ronde 25
20 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA +1 ronde 29
21 Vlag van Zweden Lars-Erik Kallesøe Laserelli +1 ronde 30
22 Vlag van Finland Jikka Jaakkola MBA +1 ronde 36
23 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 34
24 Vlag van Zweden Jörgen Ask MBA +1 ronde 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA Val 1
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA Val 5
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 6
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 11
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 13
Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 16
Vlag van Finland Jussi Hautanimi MBA 20
Vlag van Finland Juha Pakkanen MBA 21
Vlag van Finland Hannu Kallio MBA 22
Vlag van Denemarken Henrik Rasmussen MBA 27
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 31
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 32

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Ángel Nieto MBA "Vermoeidheid"[8]
Vlag van Oostenrijk Hans Müller Garelli Blessure[9]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto (wereldkampioen) Garelli 90
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 66
3 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA/Garelli 41
4 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 33
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA
6 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 30
7 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 29
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 27
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA
10 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 23

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Stand van zaken in het wereldkampioenschap na de vorige Grand Prix: Egbert Streuer en Bernard Schnieders leidden het kampioenschap met 67 punten, 7 meer dan Werner Schwärzel/Andreas Huber. Als Schwärzel zou winnen had Streuer aan een vierde plaats genoeg om alsnog wereldkampioen te worden.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Al tijdens de trainingen was alles binnen het team van Egbert Streuer en Bernard Schnieders erop gericht vierde te worden en de wereldtitel veilig te stellen. Ze reden ook de vierde trainingstijd achter Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Werner Schwärzel/Andreas Huber en Alain Michel/Jean-Marc Fresc.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 1"40'35
2. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Zwitserland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 1"40'52
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"40'55
4. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"40'87
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"42'85
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1"43'25
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"43'54
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 1"44'00
9. Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 1"44'18
10. Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 1"44'27

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer bemoeide zich helemaal niet met de strijd om de eerste plaatsen. Vanaf het begin werd er gestreden door Rolf Biland en Werner Schwärzel, terwijl Streuer tamelijk rustige rondjes reed. Hij liet zijn ruim afgestelde motor nooit meer dan 11.000 toeren draaien. Schwärzel leek halverwege de race te gaan winnen, maar raakte de combinatie van Hein van Drie toen die op een ronde werd gezet. De combinatie van Schwärzel draaide 360° en Biland kwam voorbij. Streuer passeerde Mick Barton, maar maakte later ruim baan om Alain Michel voorbij te laten. Zo won Biland voor Schwärzel en Michel, maar de vierde plaats van Egbert Streuer en Bernard Schnieders was voldoende voor hun eerste wereldtitel.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 39"22'87 1 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 39"27'69 2 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 39"31'24 3 10
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 5 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 8 3
9 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 7 2
10 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 10 1
11 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha
12 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha
13 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha +1 ronde 13
14 Pascal Faivre Roger Gloor Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Martin van 't Klooster LCR-Yamaha +1 ronde 19
16 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha Vastloper 9
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha Ongeval[10]

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 75
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 72
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 65
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 57
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 32
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 30
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 25
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 15
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 12
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 12

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Straffen

Na afloop van de Grand Prix werd een aantal coureurs op het matje geroepen en werden er ook boetes uitgedeeld: Eddie Lawson, Ron Haslam en Werner Schwärzel wegens het negeren van gele vlaggen tijdens de races, Raymond Roche wegens het negeren van een rode vlag tijdens de vrije training en Guy Bertin voor hetzelfde vergrijp tijdens de tijdtraining. Allen kregen een boete van 1.000 Zweedse kronen. Bewijsmateriaal was er niet: er waren geen TV-beelden en er was ook geen gesloten TV-circuit, dus men moest afgaan op verklaringen van baanposten. Die meldden de gevaarlijkste situatie echter niet: tijdens de zijspanrace hadden drie Britse combinaties gevaarlijke inhaalmanoeuvres uitgevoerd op enkele meters afstand van de plaats waar Masato Kumano uit zijn verwrongen zijspancombinatie werd bevrijd.

Tóch op TV

De NOS had nog geprobeerd zelf TV-opnamen te maken van de Zweedse Grand Prix omdat Egbert Streuer en Bernard Schnieders op het punt stonden om wereldkampioen te worden. Men moest daarvoor echter 5.000 gulden betalen en was bang dat daardoor een precedent geschapen zou worden. In plaats daarvan werd er een aantal stoelen uit een chartervliegtuig gesloopt om plaats te maken voor de LCR-Yamaha en vlogen o.a. Karin Streuer, Egbert en Bernard naar Nederland om nog dezelfde avond in Studio Sport hun opwachting te maken.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1983
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1985