Grand Prix-wegrace van Zweden 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1975
Scandinavian Raceway
Officiële naam Pommac Swedish TT
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 20 juli 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Italië Otello Buscherini
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Italië Otello Buscherini
Derde Vlag van Finland Tapio Virtanen
125 cc
Poleposition Vlag van Zweden Kent Andersson
Snelste ronde Vlag van Italië Paolo Pileri
Eerste Vlag van Italië Paolo Pileri
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1975 was de negende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1975. De races werden verreden op 20 juli 1975 op de Scandinavian Raceway ten zuidwesten van Anderstorp (Jönköpings län).

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Phil Read kon zijn puntentotaal alleen verbeteren door in Zweden eerste of tweede[1] te worden, maar Giacomo Agostini hielp hem daarbij door op de tweede plaats liggend door een klapband te vallen. Barry Sheene lag toen al op kop en won de race ook. In de openingsfase had Teuvo Länsivuori aan de leiding gereden, maar hij viel toch wel vaak en dat gebeurde nu ook. Toen was Sheene intussen naar de leiding geklommen, want de beide Suzuki’s waren al in de trainingen de snelsten geweest. John Williams wist zijn tweecilinder Yamaha (een opgeboorde Yamaha TZ 350) nog voor Gianfranco Bonera als derde over de streep te brengen.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 48' 30" 699 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +51" 070 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha +1' 02" 465 10
4 Vlag van Italië Gianfranco Bonera MV Agusta +1' 12" 104 8
5 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1' 12" 466 6
6 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 5
7 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha 4
8 Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Italië Mimmo Cazzaniga Harley-Davidson +1 ronde
14 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Zweden Roland Nilsson Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Zweden Ingemar Larsson Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Noorwegen Björn Hasli Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki val
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha klapband
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Zweden nam Cecotto de leiding, maar opnieuw liet zijn Yamaha hem in de steek. De machine ging opnieuw op één cilinder lopen en Cecotto viel uit. Otello Buscherini reed nu aan de leiding, maar het leek wel of hij zijn landgenoot Walter Villa wilde helpen om wereldkampioen te worden. In werkelijkheid had Buscherini de Diemme-Yamaha gekregen om Cecotto te ondersteunen en verloor hij snelheid door een kapotte keerring. Villa passeerde zonder al te veel problemen en won, Buscherini werd tweede en Tapio Virtanen werd derde. Dat deed hij met de fabrieks-MZ die ter beschikking was gesteld aan Boet van Dulmen. Van Dulmen wilde er na de teleurstellende resultaten echter niet meer mee rijden.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 50' 21" 512 15
2 Vlag van Italië Otello Buscherini Yamaha +1" 597 12
3 Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ +52" 715 10
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo Yamaha +56" 870 8
5 Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha +57" 034 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 4
8 Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha 3
9 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha 1
11 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
12 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
13 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
14 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
15 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
16 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
17 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
18 Vlag van Zweden Roland Nilsson Yamaha
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha motor
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha val
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Het leek wel of er in Zweden toch weer teamorders bij Morbidelli golden, terwijl de wereldtitel al binnen was. Pier Paolo Bianchi ging de hele race aan de leiding, maar tegen het einde liet hij zich terugvallen en won Paolo Pileri. Hoewel Piovaticci-constructeurs Jan Thiel en Martin Mijwaart enkele weken eerder nog had verklaard dat de nieuwe 125cc-machine nog te zwaar was, hadden ze het probleem kennelijk al opgelost, want Eugenio Lazzarini wist Kent Andersson zonder problemen te verslaan en hij werd derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 48' 03" 184 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli +4" 150 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +36" 073 10
4 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +51" 036 8
5 Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax +1' 34" 835 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor +1 ronde 4
8 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Zweden Johnny Svensson Bastard-Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Maico +1 ronde 1
11 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha
12 Vlag van Zweden Lennart Lundgren Maico
13 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha
14 Vlag van Duitsland Horst Seel Maico
15 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha
16 Vlag van Denemarken Steen Ahrentzen Maico
17 Vlag van Duitsland Wolfgang Rubel Maico
18 Vlag van Finland Kari Lathinen Yamaha
19 Vlag van Finland Kai Lindström Yamaha
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Bridgestone val
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki
DMF Vlag van Finland Matti Kunnunen Maico

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 50cc-race had Eugenio Lazzarini een goede start en hij liep ook meteen weg van zijn tegenstanders. Ángel Nieto kon zich als wereldkampioen ook gerust tevreden stellen met de tweede plaats. Julien van Zeebroeck kwam in duel met de Nederlander Nico Polane (Kreidler), die het hele seizoen al goed gepresteerd had. Van Zeebroeck maakte echter een ernstige val mee, waarbij hij zijn wervelkolom beschadigde en naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Polane haalde bijna zijn eerste podiumplaats, maar toen zijn Kreidler vermogen begon te verliezen werd hij nog ingehaald door Hans-Jürgen Hummel.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci 32' 06" 458 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Van Veen-Kreidler +38" 554 12
3 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler +48" 384 10
4 Vlag van Nederland Nico Polane Kreidler +53" 937 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler +54" 001 6
6 Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi 5
7 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 4
8 Vlag van Nederland Jan Huberts Jamathi 3
9 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler 2
10 Vlag van Zweden Robert Lavér Kreidler +1 ronde 1
11 Vlag van Zweden Oscar Ekstrandt Delta
12 Vlag van Finland Pentti Salonen Puch
13 Vlag van Nederland Rein Gijsman Kreidler
14 Vlag van Finland Markku Matikainen Kreidler
15 Vlag van Nederland Joop Zwetsloot Roton
16 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Kreidler
DNF Vlag van België Julien van Zeebroeck Van Veen-Kreidler val
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1975 		FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1975
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1974 		Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1976
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Zweden_1975&oldid=67259534"