Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Tsjechië Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1975
Masaryk-Ring door de jaren heen
Officiële naam Grand Prix ČSSR
Land Vlag van Tsjechië Tsjecho-Slowakije
Datum 24 augustus 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo
Eerste Vlag van Italië Otello Buscherini
Tweede Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Snelste ronde Vlag van Italië Otello Buscherini
Eerste Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Tweede Vlag van Italië Otello Buscherini
Derde Vlag van Duitsland Dieter Braun
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Paolo Pileri
Snelste ronde Vlag van Italië Paolo Pileri
Eerste Vlag van Zweden Leif Gustafsson
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Eerste Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Tweede Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Derde Vlag van Duitsland Herbert Haller/Vlag van Duitsland Siegfried Neumann

De Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1975 was de tiende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1975. De race werd verreden op 24 augustus 1975 op de Masaryk-Ring nabij Brno. In deze race werden de wereldtitels in de 350- en de 500cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Masaryk-Ring in Tsjecho-Slowakije was op last van de FIM flink gewijzigd. De gevaarlijke stukken door dorpen en de stad Brno waren eruit en het was veel veiliger. Vreemd was wel dat juist de nieuwe ingevoegde stukken asfalt zodanig vol met bulten en kuilen zaten dat de coureurs na de eerste trainingen controleerden of hun frames niet gebroken waren. Bovendien stonden er nog steeds vangrails langs de baan en verbood de organisatie zonder aanwijsbare redenen het gebruik van slicks. Door het gedwongen gebruik van regenbanden op de droge baan vlogen twee zijspancombinaties van de baan nadat het loopvlak van de achterband had losgelaten. Hoe ondeskundig en eigenwijs de organisatie was bleek uit het feit dat Tony Mills van Dunlop Tyres en Claude Cortignie van Michelin een gezamenlijke brief opstelden waarin ze alle verantwoordelijkheid voor deze beslissing afwezen. De races in Tsjecho-Slowakije bleven flink bezocht: naar schatting 265.000 toeschouwers waarvan 150.000 uit de DDR.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Toen bleek dat de 500cc-race in Tsjecho-Slowakije over 17 ronden zou gaan brak er bij het team van Giacomo Agostini enige paniek uit toen men ontdekte dat men de tankinstallatie niet had meegenomen. Een tankstop zou nodig zijn. Jack Findlay stelde zijn installatie én zijn monteur Derek Boot ter beschikking van het fabrieksteam. Hier trainden de Suzuki's van Teuvo Länsivuori en Barry Sheene het snelste, Phil Read was derde en Agostini vierde. Read ging in de eerste ronde aan de leiding, maar Sheene haalde hem in om meteen daarna zijn Suzuki te parkeren. Länsivuori maakte jacht op Read, die om zijn laatste kleine kans op de wereldtitel vocht. Agostini bekeek het vanaf de derde plaats. Agostini ging in de tiende ronde tanken, maar Länsivuori reed zijn tank leeg, waardoor Ago vanzelf op de tweede plaats terechtkwam. Dat was genoeg om wereldkampioen te worden. Het was zijn vijftiende wereldtitel. Alex George werd ondanks een flinke schuiver toch nog derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta 1h 04' 23" 9 15
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +1' 00" 4 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1' 52" 1 10
4 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +2' 26" 1 8
5 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +2' 37" 0 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +3' 18" 6 5
7 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Suzuki +3' 33" 7 4
8 Vlag van Oostenrijk Hans Braumandl Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Finland Anssi Resko Yamaha +2 ronden 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki versnellingsbak
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Ulrich Eickmeyer König
DNF Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Jawa
DNF Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki brandstof
DNF Vlag van Nederland Dick Alblas König
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Rotax
DNF Vlag van Duitsland Horst Lahfeld König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Piers Forrester Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Johnny Cecotto werd 350 cc-kampioen toen Giacomo Agostini in de vijfde ronde van de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije uitviel. In de negende ronde viel Cecotto door een gebroken schakelpedaal ook uit, maar de titel was toen al zeker. De strijd om de eerste plaats ging tussen Otello Buscherini (Yamaha), Dieter Braun, Tom Herron, Olivier Chevallier en Patrick Pons. Uiteindelijk was Buscherini de snelste, gevolgd door Chevallier en Víctor Palomo, die in de laatste ronden nog een aantal mensen had ingehaald.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Otello Buscherini Bimota-Yamaha 55' 04" 6 15
2 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +2" 2 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo SMAC-Yamaha +2" 9 10
4 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +3" 7 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +4" 3 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +27" 6 5
7 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha +27" 9 4
8 Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha +40" 3 3
9 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +44" 0 2
10 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +47" 1 1
11 Vlag van Australië John Dodds Yamaha
12 Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
13 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha
14 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
15 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamaha
16 Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Yamaha
17 Vlag van Hongarije Janos Reisz Yamaha
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Yamaha
19 Vlag van Tsjechië Pavel Vašiček Yamaha
20 Vlag van Tsjechië Jiři David Jawa
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha versnellingsbak

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

MZ had de betrouwbaarheid van de machine van Tapio Virtanen verbeterd door het Nikasil-procedé van fabrikant Mahle toe te passen, waardoor de vastloopneigingen verdwenen leken. Virtanen trainde in Tsjecho-Slowakije het snelste met de ex-Boet van Dulmen machine. Bij de start vormde zich een kopgroep die bestond uit Michel Rougerie, Otello Buscherini, Dieter Braun en Tapio Virtanen. Cecotto was onderweg naar de kopgroep, maar stopte na drie ronden in de pit. Walter Villa kon geen rol van betekenis spelen: zijn Harley-Davidson sloeg pas aan toen de kop van het veld bijna een ronde voltooid had. De race werd gewonnen door Rougerie, Buscherini werd tweede en Braun werd derde.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson 47' 19" 9 15
2 Vlag van Italië Otello Buscherini Yamaha +18" 2 12
3 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +34" 0 10
4 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +36" 2 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +38" 1 6
6 Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ +49" 0 5
7 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +49" 9 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +50" 9 3
9 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +51" 9 2
10 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha +53" 4 1
11 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
12 Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
13 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
14 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
15 Vlag van Hongarije Itsvan Holman Yamaha
16 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Jawa
17 Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha
18 Vlag van Tsjechië Jaroslav Franc Jawa
19 Vlag van Hongarije Janos Reisz Yamaha
20 Vlag van Duitsland Heinz Kittler Yamaha
21 Vlag van Tsjechië Vladimir Jarolin Jawa
22 Vlag van Tsjechië Jan Novotny Jawa
23 Vlag van Tsjechië Karel Chaloupka Jawa
24 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Paolo Pileri moest het in Tsjecho-Slowakije zonder zijn teamgenoot Pier Paolo Bianchi doen. Die was na een val in een nationale race in Pesaro in het ziekenhuis opgenomen. Pileri had na enkele ronden al tien seconden voorsprong op Henk van Kessel, die voor Kent Andersson reed. Pileri viel echter waardoor van Kessel op kop kwam, maar die moest met koppelingsproblemen in de pit stoppen. Kent Andersson was echter ook gepasseerd door Leif Gustafsson die zijn eerste Grand Prix won. Andersson werd tweede en Eugenio Lazzarini werd derde nadat hij Bruno Kneubühler achter zich had gelaten.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha 50' 14" 3 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +0" 4 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +16" 3 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +36" 6 8
5 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki +1' 00" 1 6
6 Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax +1' 35" 3 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +2' 44" 8 4
8 Vlag van Duitsland Peter Frohnmeyer Maico +3' 16" 4 3
9 Vlag van Finland Matti Kinnunen Maico +3' 18" 2 2
10 Vlag van Tsjechië Zbyněk Havrda AHRA +1 ronde 1
11 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Tsjechië Otto Krmiček Tatran +1 ronde
13 Vlag van Tsjechië Bohuslav Vaňous VAB +1 ronde
14 Vlag van Tsjechië Karim Hrušecky MZ +1 ronde
15 Vlag van Tsjechië Oldřich Kába Jawa +1 ronde
16 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Boris Bajc Maico +1 ronde
17 Vlag van Tsjechië Rudolf Klement MZ +1 ronde
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli val
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor koppeling
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks het verbod op slicks dat de organisatie van de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije had uitgevaardigd, won Werner Schwärzel deze race met een opgesneden slick. Enkele andere rijders wezen daar weliswaar op, maar dienden geen protest in. Ze begrepen waarschijnlijk dat Schwärzel de enige was geweest die nog enigszins veilig over de baan was gegaan. De combinaties van Angelo Pantellini/Freddo Mazzoni en Gustav Pape/Franz Kallenberg waren bijna verongelukt toen het loopvlak van hun profielbanden was gelopen door de hitte. Siegfried Schauzu/Wolfgang Kalauch reden op de tweede plaats met de ARO-Fath, die nu in een door Hermann Schmid gebouwd frame zat. Ze vielen echter uit door een defecte versnellingsbak. Rolf Steinhausen werd in Tsjecho-Slowakije tweede en de combinatie Herbert Haller/Siegfried Neumann eindigde met hun König als derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König 45' 51" 7 15
2 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König +59" 7 12
3 Vlag van Duitsland Herbert Haller Vlag van Duitsland Siegfried Neumann König +1' 57" 4 10
4 Vlag van Duitsland Walter Ohrmann Vlag van Duitsland Bernd Grube Yamaha +3' 01" 0 8
5 Vlag van Frankrijk Gilbert Aymé Vlag van Frankrijk Patrick Loiseau König +3' 02" 7 6
6 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha +3' 33" 6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Keen Keen-König +3' 35" 0 4
8 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König +3' 59" 4 3
9 Vlag van Duitsland Ted Janssen Vlag van Duitsland Erich Schmitz Yamaha +4' 02" 8 2
10 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Karl Lauterbach BMW +1 ronde 1
DNF Vlag van Zwitserland Angelo Pantellini Vlag van Zwitserland Freddo Mazzoni König
DNF Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg König
DNF Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch ARO-Fath versnellingsbak
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1975 		FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1975
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1974 		Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1976
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Tsjecho-Slowakije_1975&oldid=67259550"