Grand Prix-wegrace van Finland 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1975
Officiële naam Suomen Grand Prix
Land Vlag van Finland Finland
Datum 27 juli 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Gianfranco Bonera
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Australië Jack Findlay
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Patrick Pons
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Pons
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Tweede Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Derde Vlag van Italië Otello Buscherini
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Duitsland Rudolf Kunz

De Grand Prix-wegrace van Finland 1975 was de tiende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1975. De races werden verreden op 27 juli 1975 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland). In Finland werd de wereldtitel in de 250cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat ze in 1971 uit protest het enige toilet in het rennerskwartier in Finland in brand hadden gestoken, kwamen de coureurs in 1975 bijna in een vakantiepark terecht. Het rennerskwartier lag aan een rivier, er waren voldoende toiletten en douches en bovendien kon men na de bootreis van Zweden naar Finland een korte vakantie houden met uitstekend weer. Pas toen de trainingen begonnen begon het hevig te regenen.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Giacomo Agostini won de Finse 500cc-Grand Prix eigenlijk omdat iedereen rondom hem wegviel. De beide MV Agusta’s van Gianfranco Bonera en Phil Read waren in de training het snelste, vóór Agostini, terwijl de tijd van Barry Sheene nogal tegenviel: 5,3 seconden langzamer dan Bonera. Bij de start was Phil Read als eerste weg. Toen Agostini het gat had dicht gereden werd Read door Bonera in de rug gedekt. Sheene had al een achterstand, maar viel al vroeg in de race uit, waardoor Teuvo Länsivuori de vierde plaats overnam, ver achter de kopgroep. Agostini volgde Bonera op het oog rustig, haalde hem ook een paar keer in om vervolgens weer terug te vallen naar de derde plaats. Bij het begin van de tiende ronde was Phil Read plotseling verdwenen, uitgevallen door motorpech. Toen het gevecht tussen Bonera en Agostini om de leiding ging werd het ook feller. Men brak zelfs ronderecords, tot Bonera zich verremde en tegen zijn voormalige vervanger Armando Toracca (nu op een Suzuki onderweg) botste. Agostini kon de rest van de race op zijn gemak voltooien om te winnen. Länsivuori werd tweede en Jack Findlay werd derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 48' 25" 7 15
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +53" 1 12
3 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha +2' 03" 0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha +1 ronde 6
6 Vlag van Duitsland Horst Lahfeld König +1 ronde 5
7 Vlag van België Thierry Vanderveken Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Zweden Johnny Bengtsson Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Noorwegen Björn Hasli Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha +2 ronden 1
11 Vlag van Finland Pentti Lehtelä Yamaha +2 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Yamaha +2 ronden
13 Vlag van Finland Ari Heikkilä Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera MV Agusta val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki val
DNF Vlag van Australië Dave Stanley Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Yamaha
DNS Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat België en Zweden geen 350cc-klasse hadden, hadden de 350cc-machines een maand rust gehad. Daardoor was de spanning in het WK ook gebleven, maar om nog kansen op de titel te houden moest Giacomo Agostini in Finland wel winnen. Dat gebeurde niet: Johnny Cecotto was al in trainingen de snelste en startte ook het beste. Cecotto koos zijn ideale lijn op het stratencircuit van Imatra soms zelfs over het trottoir. Zijn voorsprong liep enorm op, mogelijk omdat de machine van Agostini niet goed liep. De slecht gestarte Patrick Pons kon hem zelfs nog passeren. In de zestiende ronde pakte Agostini de tweede plaats weer terug en hield die ook vast, maar Cecotto kon hij niet meer bereiken.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 47' 25" 6 15
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +10" 1 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +14" 6 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +37" 3 8
5 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +39" 3 6
6 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1' 16" 4 5
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo SMAC-Yamaha +1' 17" 3 4
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha +1' 18" 5 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1' 34" 2 2
10 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +1' 37" 2 1
11 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
12 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
13 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
14 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
15 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
16 Vlag van Finland Harry Viiala Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Australië Dave Stanley Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Walter Villa was vrijwel zeker van de wereldtitel, maar nog niet helemaal. In Finland startte zijn concurrent Johnny Cecotto als snelste, gevolgd door Villa. Bij de eerste doorkomst was Villa er echter niet meer bij. Hij was in een snelle bocht gevallen en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Zijn teamgenoot Michel Rougerie kreeg het signaal uit de pit dat Walter Villa was uitgevallen en hij begreep dat hij Cecotto moest aanvallen om de wereldtitel te redden. In de vierde ronde passeerde hij Cecotto en hij begon meteen zijn voorsprong te vergroten. Michel Rougerie won de race, Cecotto werd tweede en de derde plaats was voor Otello Buscherini. Walter Villa moest in het ziekenhuis vernemen dat hij wereldkampioen was geworden. Daar moest hij nog enkele dagen ter observatie blijven omdat hij zware kneuzingen had opgelopen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson 46' 18" 7 15
2 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha +5" 7 12
3 Vlag van Italië Otello Buscherini Yamaha +46" 2 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1' 13" 0 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +1' 13" 3 6
6 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +1' 28" 9 5
7 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha +1' 30" 0 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha +1' 37" 2 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1' 40" 0 2
10 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1' 58" 6 1
11 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
12 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha
13 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
14 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
15 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha
16 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
17 Vlag van Finland Matti Makila Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson val
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo SMAC-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Yamaha
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Yamaha
DNF Vlag van Finland Jussi Rantanen Yamaha

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Nico Polane had in de natte vrijdagtraining in Finland de derde tijd gezet, maar in de droge kwalificatietraining lukte dat niet meer. Bovendien startte hij ruim een halve minuut later dan de rest van het veld doordat er een bougie stuk ging. Eugenio Lazzarini begon al snel een voorsprong op te bouwen, die tot 7 seconden opliep. Ángel Nieto volgde en op de derde plaats lag Cees van Dongen met zijn Kreidler. Die werd gepasseerd door Rudolf Kunz en zou nog verder terugvallen door een onwillige koppeling. Lazzarini nam intussen wat gas terug, waarschijnlijk in de veronderstelling dat zijn voorsprong groot genoeg was. Dat bleek niet zo te zijn: toen Nieto hem weer in het vizier kreeg zette hij nog eens extra aan en uiteindelijk wist Nieto hem nipt te verslaan. Rudolf Kunz werd met grote achterstand derde, maar Nico Polane had zich teruggevochten tot de vierde plaats. Jan Huberts kwam niet aan de start nadat hij bij een val in de training een been gebroken had.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Van Veen-Kreidler 31' 44" 4 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +0" 5 12
3 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +1' 28" 9 10
4 Vlag van Nederland Nico Polane Kreidler +1' 55" 1 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler +2' 00" 2 6
6 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler +2' 05" 6 5
7 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler +2' 37" 9 4
8 Vlag van Zweden Kenneth Götesson Kreidler +2' 41" 4 3
9 Vlag van Zweden Robert Lavér Kreidler +2' 41" 7 2
10 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +2' 55" 1 1
11 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
12 Vlag van Finland Markku Matikainen Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
DNF Vlag van Nederland Henk ten Wolde Kreidler
DNF Vlag van Nederland Juup Bosman Jamathi
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler
DNF Vlag van Zweden Oscar Ekstrandt Delta
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Kreidler
DNF Vlag van Zweden Janos Meszaros Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler
DNF Vlag van Finland Pentti Salonen Puch
DNF Vlag van Noorwegen Ove Skifjeld Kreidler
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi
DNS Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler blessure
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1975
FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1975

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1974
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1976